คนเราทุกคนมีตัวตนของตนซ่อนไว้ภายในมากบ้างน้อยบ้าง อย่างไรก็ตาม ‘ความบ้า’ ถือว่าคือตัวตนขนานแท้ของแต่ละราย ทั้งร้ายแรง ทั้งแฝงงำ ถ้ามิได้ทำร้ายใครแล้วใฝ่ทางสร้างสรรค์ด้วย เสียงเอออวยอาจแซ่เซ็งว่าเก่งว่าอัจฉริยะ หากถ่อยสถุลทารุณชาติ เสียงย่อมด่ากราดว่าต่ำช้าเลวทราม ประณามถึงโคตรเหง้าเหล่ากอ อย่างไรก็ดี เมื่อสังคมมีจุดอ่อน, ประชากรการศึกษาไม่กล้าแข็ง, หลายแห่งนิยมระบบประจบประจำ พวก แกล้งทำบ้า มักเป็นเทวดาเหาะเหินเดินอากาศ ทั้งที่ธาตุแท้เห็นแก่ได้, ยางอายแห้งเหือด, เลือดเย็น
เคยเห็นเคยสดับรับรู้เรื่องของผู้บ้ามามากพอควร คนบ้าจริงล้วนขาดสติพิจารณา ปัญญาที่จะคิดหมดสิทธิขบ ด้วยผลกระทบโดยแรงกระแทกอย่างจัง ผู้เฒ่าครั้งยุคสมัยไทยเราเข้าร่วมทำสงครามโลก เล่าโศลกรันทดว่ามีคนบ้าเพิ่มปริมาณเพราะการสูญเสีย ลูกเมียบ้างเสียขวัญที่ถูกกดดันรอบตัว (เช่น ความกลัวสารพัด ฯลฯ) บ้างขัดสนจนยากอดอยากแทบไส้บิดจากเศรษฐกิจฝืดเคือง) มากเรื่องคำนึงจึงประสาทกลับ
ท่านผู้เฒ่ายังสำทับต่อ พวกบ้าบอไม่เท่าไหร่ดอก อ้ายหอกพวกเห็นแก่ได้นี่ร้ายกาจกว่าห้าร้อยเท่า ท่านเลยเล่าให้ฟังยังช่วงกบฏแมนฮัตตัน ทหารเรือนั้นเคยใหญ่ ใส่กางเกงทรงกลาสี มีทหารเกณฑ์ใจกล้าอาสาทำลูกระเบิด (ไว้เปิดศึกกับคู่อริ) ทหารเกณฑ์นายนี้ถูกรีไทร์จากคณะวิทยาศาสตร์จุฬาฯ แล้วมาคัดเลือกทหาร
(การผลิตระเบิดสมัยก่อนถือว่ามีขั้นตอนยุ่งยาก หากไม่เก่งจริงแล้ว ไม่กล้าแกล้วพอ เตรียมรอยมบาลมาสาธิตได้) ท่านยังสาธยายว่า ระเบิดที่จะทำคือเลียนสร้างจากชื่อ ระเบิดเบอร์ 36 ซึ่งมีใช้ในสงครามโลกครั้งที่สองเป็นของอังกฤษผลิตขึ้นมาจัดว่าทันสมัยมาก เมื่อเห็นผมอ้าปากหาวเพราะเกินเรื่องราวรับรู้ ท่านเลยชูแขนซ้ายที่มีรอยเนื้อวิ่นกินจรดข้อมือเห็นเป็นแนวยาวและกว้าง พลางพร่ำ ‘กูทำเอง พลาดเอง เจ๊งหมด’ เรื่องรันทดคือว่า แฟนหนีหน้า เพื่อนถอยหลังยังกะกลัวเป็นภาระให้เลี้ยงดู...แขนซึ่งชูอาจเป็นประวัติศาสตร์ของคนบ้าน่าเลื่อมใส หัวใจคนหนึ่งที่ไร้หน้าจารึกถึง เว้นแต่แค่ตัวตนเท่านั้นยังบันทึกเก็บการเจ็บปวด
การอวดโม้สร้างเกมโชว์จัดฉากลากภาพฉาบฉวย เหมือนคนป่วยเป็นโรคจิตวิกลจริตต่อเนื่อง (วางเขื่องอีกต่างหาก) กำลังระบาดมากจนคับคั่งบนสังคม ‘นายว่าขี้ข้าพลอย’ หรือ ‘พล่ามพล่อยบ้าน้ำลาย’ หน้าไม่อายยิ่งกว่าคนบ้าตัวจริง สิ่งที่น่าเกรงคือจำพวก ‘บ้ายอ’ พอๆ กับ ‘บ้ายศ’ โบราณนอกบทกล่าวว่า ถ้าจะยอครูก็ให้ยอศิษย์, ยอมิตรก็ยอต่อหน้า, ยอขี้ข้าต้องยอลับหลัง แต่ยอพญานั่งแท่นจงปิดปากไว้แน่นๆ เพราะมนุษย์ประเภทนี้มีอัตตากึ่งบ้าอำนาจ เที่ยวคาดคะเนว่าตูเป็นเทวดาใครจะด่าว่าไม่ได้ (แต่ส่ายปากเอาส่ายปากเอาด่าเขาไปทั่ว) ทั้งน่ากลัว ทั้งน่าเกลียด เสนียดตา เสนียดหู เสนียดดู เสนียดฟัง
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วแว่วว่า มีกระทาชายนายสองคน คนหนึ่งยากจนแต่สำนึกดี อีกคนเป็นเศรษฐีรวยล้นหาว คนหลังถึงคราวจะลงสู่หมู่บ้านก็ไล่แจกทานแจกทรัพย์นับไม่ทั่ว หมาหลายตัวหางกระดิกริกรี้ยินดีไปด้วยนึกว่าคนรวยทำสิ่งใดไม่ผิด คิดแบบหมาๆ เลยไม่กล้าเห่า เท่านั้นเองเศรษฐีคนเก่งพลันสอนสั่งคนอยากมีกะตังค์ต้องพึ่งตนของตน พ่นพลางสร้างภาพเพลินแล้วแจกเงินแจกของกิน แจกลิ้นว่าอีกห้าปีจะไม่มีคนจน พ่นเสร็จก็ระเห็จออก บอกส่งท้ายคล้ายโบราณท่านสอนลูกหลานอย่าเกียจคร้านจะแก้ไขปัญหาในครอบครัวถ้วนทั่วแน่นอน
รายแรกสัญจรลงพื้นที่ เห็นหมู่บ้านมีแต่ความกันดาร จึงสอนวิธีทำการชลประทานอย่างถูกต้อง เปิดช่องแก้ปัญหานานาวิถีด้วยการใช้สติใช้หัว ฯลฯ (หมาสักตัวจะหางกระดิกริกรี้มิมีแม้นเงา) ทั้งที่ชาวบ้านได้ประโยชน์แท้ๆ แม้ต้องรอระยะ
อนิจจาไม่มีใครใฝ่เห็นค่าของความจริงใจ เพราะมัวไปหลงเพลินกับเศษเงินช่วงลมพัดแทรก ชายคนแรกกลับบ้าน ทำงานไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ไม่ฟุ่มเฟือยเกินเหตุ ส่วนเศรษฐีกลับคฤหาสน์ฟาดไวน์ขวดละหลายหมื่น ชื่นใจชื่นอกกับการตกเบ็ดวัดเหยื่อแทะเนื้อหนังปลาทั้งแผ่นดิน พลางกระดิกตีนพลาง ก่อนวางแผนถ่ายปลูกให้ลูกรักตักตวงมุ่งช้อนกุ้งช้อนหอยสอยทุกแห่ง ด้วยกลการแกล้งบ้า (เพราะเงินตราเท่านั้น บันดาลให้ใครต่อใครเออออห่อหมกหัวผงกปากผงับรับขานการแกล้งบ้าตบตาโลก โดยไร้เสียงกระโตกกระตาก นอกจากเสียงอ้ายบ้าอย่ากระทาชายนายแรก)
เศรษฐีแหกปากหัวเราะเยาะก้องหล้า!
นิทานน่าเบื่อจำจบลง?
คนบ้าผู้น่าสงสารอีกชนิดคือบ้าไม่คิดหน้าคิดหลัง ฟังเขาพล่ามยกธรรมะก็เชื่อสนิท คิดไม่แจ้งว่าคนชอบมุสาโกหกทำไมถึงยกศีลห้ามาสอนคนคล่องจนลิงหลับ แต่กลับไม่เห็นความเป็นผู้จริงใจปรากฏ บ้าอย่างนี้มีแต่หมดตัว ครอบครัวพลอยหมดอาลัยตายอยาก จะฝากความหวังก็หมด พังทั้งโคตร
โจษจันกันว่าพระเวสสันดรแจกทาน โจรปล้นบ้านปล้นเมืองจะยักเยื้องเปรียบเทียบพระโพธิสัตว์ (ซึ่งตัดแล้วทุกมูลกิเลส) เศษเถ้าตามฝ่าเท้ายังไม่เทียมถึงเลย ช่างเอ่ยกันไปได้น้ำลายแตกฟอง ตามก้นกันเป็นแถว
คงไม่แคล้วต้องดูสังคมหรือผมบ้า
ทว่าประเภทบ้าระห่ำ-บ้าบิ่น-บ้าเลือด-บ้าดีเดือด หรือว่าบ้าจี้น่ะมิใช่...บ้าให้คนรู้ทันคน สันดานโลภคนโลภอย่างเดียว
บ้าอื่นไม่เกี่ยวหรอก!
เคยเห็นเคยสดับรับรู้เรื่องของผู้บ้ามามากพอควร คนบ้าจริงล้วนขาดสติพิจารณา ปัญญาที่จะคิดหมดสิทธิขบ ด้วยผลกระทบโดยแรงกระแทกอย่างจัง ผู้เฒ่าครั้งยุคสมัยไทยเราเข้าร่วมทำสงครามโลก เล่าโศลกรันทดว่ามีคนบ้าเพิ่มปริมาณเพราะการสูญเสีย ลูกเมียบ้างเสียขวัญที่ถูกกดดันรอบตัว (เช่น ความกลัวสารพัด ฯลฯ) บ้างขัดสนจนยากอดอยากแทบไส้บิดจากเศรษฐกิจฝืดเคือง) มากเรื่องคำนึงจึงประสาทกลับ
ท่านผู้เฒ่ายังสำทับต่อ พวกบ้าบอไม่เท่าไหร่ดอก อ้ายหอกพวกเห็นแก่ได้นี่ร้ายกาจกว่าห้าร้อยเท่า ท่านเลยเล่าให้ฟังยังช่วงกบฏแมนฮัตตัน ทหารเรือนั้นเคยใหญ่ ใส่กางเกงทรงกลาสี มีทหารเกณฑ์ใจกล้าอาสาทำลูกระเบิด (ไว้เปิดศึกกับคู่อริ) ทหารเกณฑ์นายนี้ถูกรีไทร์จากคณะวิทยาศาสตร์จุฬาฯ แล้วมาคัดเลือกทหาร
(การผลิตระเบิดสมัยก่อนถือว่ามีขั้นตอนยุ่งยาก หากไม่เก่งจริงแล้ว ไม่กล้าแกล้วพอ เตรียมรอยมบาลมาสาธิตได้) ท่านยังสาธยายว่า ระเบิดที่จะทำคือเลียนสร้างจากชื่อ ระเบิดเบอร์ 36 ซึ่งมีใช้ในสงครามโลกครั้งที่สองเป็นของอังกฤษผลิตขึ้นมาจัดว่าทันสมัยมาก เมื่อเห็นผมอ้าปากหาวเพราะเกินเรื่องราวรับรู้ ท่านเลยชูแขนซ้ายที่มีรอยเนื้อวิ่นกินจรดข้อมือเห็นเป็นแนวยาวและกว้าง พลางพร่ำ ‘กูทำเอง พลาดเอง เจ๊งหมด’ เรื่องรันทดคือว่า แฟนหนีหน้า เพื่อนถอยหลังยังกะกลัวเป็นภาระให้เลี้ยงดู...แขนซึ่งชูอาจเป็นประวัติศาสตร์ของคนบ้าน่าเลื่อมใส หัวใจคนหนึ่งที่ไร้หน้าจารึกถึง เว้นแต่แค่ตัวตนเท่านั้นยังบันทึกเก็บการเจ็บปวด
การอวดโม้สร้างเกมโชว์จัดฉากลากภาพฉาบฉวย เหมือนคนป่วยเป็นโรคจิตวิกลจริตต่อเนื่อง (วางเขื่องอีกต่างหาก) กำลังระบาดมากจนคับคั่งบนสังคม ‘นายว่าขี้ข้าพลอย’ หรือ ‘พล่ามพล่อยบ้าน้ำลาย’ หน้าไม่อายยิ่งกว่าคนบ้าตัวจริง สิ่งที่น่าเกรงคือจำพวก ‘บ้ายอ’ พอๆ กับ ‘บ้ายศ’ โบราณนอกบทกล่าวว่า ถ้าจะยอครูก็ให้ยอศิษย์, ยอมิตรก็ยอต่อหน้า, ยอขี้ข้าต้องยอลับหลัง แต่ยอพญานั่งแท่นจงปิดปากไว้แน่นๆ เพราะมนุษย์ประเภทนี้มีอัตตากึ่งบ้าอำนาจ เที่ยวคาดคะเนว่าตูเป็นเทวดาใครจะด่าว่าไม่ได้ (แต่ส่ายปากเอาส่ายปากเอาด่าเขาไปทั่ว) ทั้งน่ากลัว ทั้งน่าเกลียด เสนียดตา เสนียดหู เสนียดดู เสนียดฟัง
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วแว่วว่า มีกระทาชายนายสองคน คนหนึ่งยากจนแต่สำนึกดี อีกคนเป็นเศรษฐีรวยล้นหาว คนหลังถึงคราวจะลงสู่หมู่บ้านก็ไล่แจกทานแจกทรัพย์นับไม่ทั่ว หมาหลายตัวหางกระดิกริกรี้ยินดีไปด้วยนึกว่าคนรวยทำสิ่งใดไม่ผิด คิดแบบหมาๆ เลยไม่กล้าเห่า เท่านั้นเองเศรษฐีคนเก่งพลันสอนสั่งคนอยากมีกะตังค์ต้องพึ่งตนของตน พ่นพลางสร้างภาพเพลินแล้วแจกเงินแจกของกิน แจกลิ้นว่าอีกห้าปีจะไม่มีคนจน พ่นเสร็จก็ระเห็จออก บอกส่งท้ายคล้ายโบราณท่านสอนลูกหลานอย่าเกียจคร้านจะแก้ไขปัญหาในครอบครัวถ้วนทั่วแน่นอน
รายแรกสัญจรลงพื้นที่ เห็นหมู่บ้านมีแต่ความกันดาร จึงสอนวิธีทำการชลประทานอย่างถูกต้อง เปิดช่องแก้ปัญหานานาวิถีด้วยการใช้สติใช้หัว ฯลฯ (หมาสักตัวจะหางกระดิกริกรี้มิมีแม้นเงา) ทั้งที่ชาวบ้านได้ประโยชน์แท้ๆ แม้ต้องรอระยะ
อนิจจาไม่มีใครใฝ่เห็นค่าของความจริงใจ เพราะมัวไปหลงเพลินกับเศษเงินช่วงลมพัดแทรก ชายคนแรกกลับบ้าน ทำงานไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ไม่ฟุ่มเฟือยเกินเหตุ ส่วนเศรษฐีกลับคฤหาสน์ฟาดไวน์ขวดละหลายหมื่น ชื่นใจชื่นอกกับการตกเบ็ดวัดเหยื่อแทะเนื้อหนังปลาทั้งแผ่นดิน พลางกระดิกตีนพลาง ก่อนวางแผนถ่ายปลูกให้ลูกรักตักตวงมุ่งช้อนกุ้งช้อนหอยสอยทุกแห่ง ด้วยกลการแกล้งบ้า (เพราะเงินตราเท่านั้น บันดาลให้ใครต่อใครเออออห่อหมกหัวผงกปากผงับรับขานการแกล้งบ้าตบตาโลก โดยไร้เสียงกระโตกกระตาก นอกจากเสียงอ้ายบ้าอย่ากระทาชายนายแรก)
เศรษฐีแหกปากหัวเราะเยาะก้องหล้า!
นิทานน่าเบื่อจำจบลง?
คนบ้าผู้น่าสงสารอีกชนิดคือบ้าไม่คิดหน้าคิดหลัง ฟังเขาพล่ามยกธรรมะก็เชื่อสนิท คิดไม่แจ้งว่าคนชอบมุสาโกหกทำไมถึงยกศีลห้ามาสอนคนคล่องจนลิงหลับ แต่กลับไม่เห็นความเป็นผู้จริงใจปรากฏ บ้าอย่างนี้มีแต่หมดตัว ครอบครัวพลอยหมดอาลัยตายอยาก จะฝากความหวังก็หมด พังทั้งโคตร
โจษจันกันว่าพระเวสสันดรแจกทาน โจรปล้นบ้านปล้นเมืองจะยักเยื้องเปรียบเทียบพระโพธิสัตว์ (ซึ่งตัดแล้วทุกมูลกิเลส) เศษเถ้าตามฝ่าเท้ายังไม่เทียมถึงเลย ช่างเอ่ยกันไปได้น้ำลายแตกฟอง ตามก้นกันเป็นแถว
คงไม่แคล้วต้องดูสังคมหรือผมบ้า
ทว่าประเภทบ้าระห่ำ-บ้าบิ่น-บ้าเลือด-บ้าดีเดือด หรือว่าบ้าจี้น่ะมิใช่...บ้าให้คนรู้ทันคน สันดานโลภคนโลภอย่างเดียว
บ้าอื่นไม่เกี่ยวหรอก!