เอเอฟพี/รอยเตอร์ – เอเอฟแอล-ซีไอโอ สหพันธ์แรงงานสำคัญที่สุดของสหรัฐฯกำลังเจอศึกหนัก หลังสหภาพแรงงานขนาดใหญ่ที่สุด 2 รายซึ่งมีสมาชิกรวมกันถึง 3.2 ล้านคนประกาศแยกตัว เนื่องจากความไม่ลงรอยกันในกรณีที่สหพันธ์มีสมาชิกลดลงทุกขณะ รวมไปถึงความขัดแย้งเกี่ยวกับทิศทางในอนาคตขององค์กร
การแยกตัวเมื่อวันจันทร์ (25) ที่ผ่านมาของสหภาพแรงงานใหญ่ 2 ราย คือ อินเตอร์เนชั่นแนล บราเธอร์ฮูด ออฟ ทีมส์เตอร์ส และเซอร์วิส เอมพลอยยีส์ อินเตอร์เนชั่นแนล ยูเนี่ยน ซึ่งมีสมาชิกรวมกันคิดเป็นสัดส่วนกว่า 1 ใน 3 ของสมาชิกเอเอฟแอล-ซีไอโอทั้งหมด 13 ล้านคน ได้สร้างผลกระทบครั้งใหญ่ให้กับทางสหพันธ์ที่กำลังพยายามแก้ไขปัญหาการลดลงของสมาชิก อีกทั้งยังอาจส่งผลกระทบต่ออิทธิพลทางการเมืองที่มีต่อพรรคเดโมแครต ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากขบวนการแรงงาน
สภาพการณ์ดังกล่าวมีความเป็นไปได้ที่จะลุกลามใหญ่โตต่อไป ด้วยการประกาศแยกตัวจากกลุ่มสหภาพอื่นๆ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า โดยสหภาพแรงงาน 2 รายข้างต้นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของกลุ่มที่มีความเห็นไม่ลงรอยกันกับทางสหพันธ์
กลุ่มดังกล่าวประกอบด้วยสหภาพแรงงาน 7 รายที่เรียกตนเองว่า “เชนจ์ ทู วิน โคลิตชั่น”(พันธมิตรเปลี่ยนแปลงเพื่อไปสู่ชัยชนะ) และมีสมาชิกรวมกันถึงเกือบครึ่งหนึ่งของสมาชิกเอเอฟแอล-ซีไอโอทั้งหมด
ทั้งนี้ พวกเขาไม่เห็นด้วยกับการที่เอเอฟแอล-ซีไอโอทุ่มทรัพยากรด้านต่างๆ ให้กับการล็อบบี้ทางการเมืองและสำนักงานส่วนกลางมากจนเกินไป พวกเขาต้องการให้เอเอฟแอล-ซีไอโอหันมาให้ความสนใจองค์กรสมาชิกเพิ่มมากขึ้น ด้วยการเพิ่มเงินทุนด้านการจัดระเบียบโครงสร้างองค์กร และมองว่าสหพันธ์ควรปรับโครงสร้างองค์กรของสมาชิกสหภาพแรงงานทั้งหมด 56 รายใหม่ ให้เป็นไปตามสายการผลิตทางอุตสาหกรรมเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่ง
อย่างไรก็ดี ผู้นำของทั้ง 2 สหภาพยังต่างให้คำมั่นที่จะทำงานร่วมกันเพื่อปกป้องสิทธิด้านแรงงานกับเอเอฟแอล-ซีไอโอต่อไป
ด้านศาสตราจารย์เอริก เดวิส จากวิทยาลัยมิดเดิลบิวรีในรัฐเวอร์มอนต์ชี้ว่า พรรคเดโมแครตอาจไม่ได้รับผลกระทบจากจากเหตุการณ์ในครั้งนี้มากนัก เนื่องจากในทางการเมือง สหภาพแรงงานอิสระที่มีเงินทุนมากแม้ไม่ได้เข้าเป็นสมาชิกของสหพันธ์ ก็ยังสามารถให้การสนับสนุนพรรคต่อไปได้
เขาแจงต่อว่า ฝ่ายแรงงานที่ให้การสนับสนุนด้านการเมืองนั้น มีทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับมลรัฐ แต่โดยทั่วไปแล้ว กลุ่มสหภาพอิสระมักเป็นกลุ่มที่ทำการล็อบบี้และให้การสนับสนุนมากกว่าสหพันธ์แรงงาน ดังนั้นความเคลื่อนไหวในครั้งนี้จึงไม่น่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของขบวนการแรงงานแต่อย่างใด
อนึ่ง จากสถิติของรัฐบาลสหรัฐฯ พบว่า ในปี 2004 มีแรงงานอเมริกันที่เป็นสมาชิกสหภาพแรงงานเพียง 12.5% เมื่อเทียบกับจำนวนสมาชิกที่สูงถึง 1 ใน 3 ของแรงงานทั้งหมดเมื่อ 50 ปีที่แล้ว และในภาคเอกชน มีสมาชิกสหภาพคิดเป็นสัดส่วนเพียง 8% เท่านั้น
การแยกตัวเมื่อวันจันทร์ (25) ที่ผ่านมาของสหภาพแรงงานใหญ่ 2 ราย คือ อินเตอร์เนชั่นแนล บราเธอร์ฮูด ออฟ ทีมส์เตอร์ส และเซอร์วิส เอมพลอยยีส์ อินเตอร์เนชั่นแนล ยูเนี่ยน ซึ่งมีสมาชิกรวมกันคิดเป็นสัดส่วนกว่า 1 ใน 3 ของสมาชิกเอเอฟแอล-ซีไอโอทั้งหมด 13 ล้านคน ได้สร้างผลกระทบครั้งใหญ่ให้กับทางสหพันธ์ที่กำลังพยายามแก้ไขปัญหาการลดลงของสมาชิก อีกทั้งยังอาจส่งผลกระทบต่ออิทธิพลทางการเมืองที่มีต่อพรรคเดโมแครต ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากขบวนการแรงงาน
สภาพการณ์ดังกล่าวมีความเป็นไปได้ที่จะลุกลามใหญ่โตต่อไป ด้วยการประกาศแยกตัวจากกลุ่มสหภาพอื่นๆ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า โดยสหภาพแรงงาน 2 รายข้างต้นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของกลุ่มที่มีความเห็นไม่ลงรอยกันกับทางสหพันธ์
กลุ่มดังกล่าวประกอบด้วยสหภาพแรงงาน 7 รายที่เรียกตนเองว่า “เชนจ์ ทู วิน โคลิตชั่น”(พันธมิตรเปลี่ยนแปลงเพื่อไปสู่ชัยชนะ) และมีสมาชิกรวมกันถึงเกือบครึ่งหนึ่งของสมาชิกเอเอฟแอล-ซีไอโอทั้งหมด
ทั้งนี้ พวกเขาไม่เห็นด้วยกับการที่เอเอฟแอล-ซีไอโอทุ่มทรัพยากรด้านต่างๆ ให้กับการล็อบบี้ทางการเมืองและสำนักงานส่วนกลางมากจนเกินไป พวกเขาต้องการให้เอเอฟแอล-ซีไอโอหันมาให้ความสนใจองค์กรสมาชิกเพิ่มมากขึ้น ด้วยการเพิ่มเงินทุนด้านการจัดระเบียบโครงสร้างองค์กร และมองว่าสหพันธ์ควรปรับโครงสร้างองค์กรของสมาชิกสหภาพแรงงานทั้งหมด 56 รายใหม่ ให้เป็นไปตามสายการผลิตทางอุตสาหกรรมเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่ง
อย่างไรก็ดี ผู้นำของทั้ง 2 สหภาพยังต่างให้คำมั่นที่จะทำงานร่วมกันเพื่อปกป้องสิทธิด้านแรงงานกับเอเอฟแอล-ซีไอโอต่อไป
ด้านศาสตราจารย์เอริก เดวิส จากวิทยาลัยมิดเดิลบิวรีในรัฐเวอร์มอนต์ชี้ว่า พรรคเดโมแครตอาจไม่ได้รับผลกระทบจากจากเหตุการณ์ในครั้งนี้มากนัก เนื่องจากในทางการเมือง สหภาพแรงงานอิสระที่มีเงินทุนมากแม้ไม่ได้เข้าเป็นสมาชิกของสหพันธ์ ก็ยังสามารถให้การสนับสนุนพรรคต่อไปได้
เขาแจงต่อว่า ฝ่ายแรงงานที่ให้การสนับสนุนด้านการเมืองนั้น มีทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับมลรัฐ แต่โดยทั่วไปแล้ว กลุ่มสหภาพอิสระมักเป็นกลุ่มที่ทำการล็อบบี้และให้การสนับสนุนมากกว่าสหพันธ์แรงงาน ดังนั้นความเคลื่อนไหวในครั้งนี้จึงไม่น่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของขบวนการแรงงานแต่อย่างใด
อนึ่ง จากสถิติของรัฐบาลสหรัฐฯ พบว่า ในปี 2004 มีแรงงานอเมริกันที่เป็นสมาชิกสหภาพแรงงานเพียง 12.5% เมื่อเทียบกับจำนวนสมาชิกที่สูงถึง 1 ใน 3 ของแรงงานทั้งหมดเมื่อ 50 ปีที่แล้ว และในภาคเอกชน มีสมาชิกสหภาพคิดเป็นสัดส่วนเพียง 8% เท่านั้น