เฮรัลด์ ทรีบูน – คาดธุรกิจเครื่องบินส่วนตัว หรือเครื่องบินขนาดเล็กในสหรัฐฯ จะขยายตัวอย่างแข็งแกร่งในอีก 10 ปีข้างหน้า เนื่องจากมีความยืดหยุ่น และปลอดภัยจากสลัดอากาศ
ผู้โดยสารสายการบินพาณิชย์ส่วนใหญ่ไม่ค่อยใส่ใจกับเครื่องบินขนาดเล็กที่อาจมีหรือไม่มีโลโก้บริษัท ระหว่างแล่นลงจอดหรือออกจากเทอร์มินัล ซึ่งหลบอยู่มุมหนึ่งของสนามบินใหญ่
เครื่องบินภาคธุรกิจเหล่านี้มักบินออกจากสนามบินที่แยกต่างหากจากเครื่องบินของสายการบินที่ให้บริการทั่วไป กระนั้นก็ดี การบินภาคธุรกิจดังกล่าวกลายเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา
จากการศึกษาของทีล กรุ๊ป บริษัทที่ปรึกษาด้านการบินเปิดเผยว่า เครื่องบินไอพ่นเชิงธุรกิจทั้งหมด 5,461 ลำ มูลค่า 80,900 ล้านดอลลาร์ ถูกส่งมอบให้กับบรรดาบริษัทและลูกค้ากระเป๋าหนักนับตั้งแต่ปี 1995 ถึง 2004 ขณะที่เฉพาะในปี 2004 มีการผลิตเครื่องบินดังกล่าวถึง 562 ลำ มูลค่าราว 8,700 ล้านดอลลาร์
นอกจากนี้ ทีลคาดการณ์ว่า ธุรกิจนี้จะขยายตัวอย่างแข็งแกร่ง โดยระบุว่า จะมีการส่งมอบเครื่องบิน 7,400 ลำ มูลค่า 106,700 ล้านดอลลาร์ ในทศวรรษระหว่างปี 2005-2014 ทั้งนี้ตัวเลขดังกล่าวสะท้อนถึงแนวโน้มการเติบโตอย่างมากเมื่อเทียบกับปีก่อนซึ่งทีลคาดว่า จะมีการส่งมอบเครื่องบิน 6,400 ลำ มูลค่า 91,700 ล้านดอลลาร์ ในทศวรรษระหว่างปี 2004-2013
ยิ่งไปกว่านั้น ทีลทำนายว่า จะมีเครื่องบินขนาดเท่าเครื่องบินพาณิชย์ และเครื่องบินไอพ่นขนาดกลางกว่า 150 ลำ ถูกส่งมอบให้กับลูกค้าบริษัทในราคา 4,400 ล้านดอลลาร์
เมื่อไม่นานมานี้ เครื่องบินภาคธุรกิจ ซึ่งบางครั้งถูกล้อเลียนว่าเป็นของเล่นสำหรับคนรวยและผู้มีอำนาจ กลายเป็นโครงสร้างพื้นฐานทั่วไปของบริษัท โดยทำหน้าที่รับส่งเจ้าหน้าที่ในพื้นที่ที่ห่างไกลซึ่งบริการของสายการบินพาณิชย์มักไปไม่ถึง
ขณะเดียวกัน ความกังวลเรื่องความปลอดภัยก็ทำให้ดีมานด์เครื่องบินภาคธุรกิจนี้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่เหตุการณ์โจมตีสหรัฐฯเมื่อวันที่ 11 กันยายน 2001
เครื่องบินส่วนตัวดังกล่าวมีความเสี่ยงจากสลัดอากาศน้อยกว่า เนื่องจากทั้งลูกเรือและผู้โดยสารต่างก็รู้จักกัน ขณะเดียวกัน กระบวนการรักษาความปลอดภัยอันเข้มงวดสำหรับสายการบินพาณิชย์ที่มีตารางบินประจำ โดยเฉพาะในสหรัฐฯ กลายเป็นอุปสรรคสำคัญ และทำให้คนเลี่ยงไปใช้เครื่องบินภาคธุรกิจ
ทั้งนี้สมาคมการบินภาคธุรกิจของสหรัฐฯ ซึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1947 ปัจจุบันเป็นตัวแทนของบริษัทที่ใช้เครื่องบินทั่วไปราว 7,300 แห่ง นอกจากนี้ข้อมูลของสมาคมระบุว่า มีเครื่องบินภาคธุรกิจกว่า 15,000 ลำขึ้นทะเบียนในสหรัฐฯ
กระนั้นก็ดี เครื่องบินส่วนตัวที่มีขนาดเล็กที่สุดก็ยังมีราคาแพงสำหรับการครอบครอง ให้บริการ หรือ เช่าเหมาลำ ดังนั้นเพื่อเอาชนะอุปสรรคดังกล่าวและเจาะตลาดมากขึ้น บรรดาผู้ผลิตรายใหญ่และสถาบันการเงินบางแห่งได้พัฒนาแนวทางหลากหลายสำหรับการเป็นเจ้าของในสัดส่วนเพียงเล็กน้อย ภายใต้แบรนด์เนมอย่าง เฟลกซ์เจ็ต ในเครือของบอมบาร์เดียร์ของแคนาดา และเนตเจ็ตส์ ของวอร์เรน บัฟเฟตต์
ด้านองค์กรบริหารการบินสหรัฐฯ (เอฟเอเอ) อ้างผลวิจัยว่า ในปี 2004 มีชาวอเมริกันและบริษัทเมืองลุงแซมที่ถือหุ้นส่วนน้อยในเครื่องบินดังกล่าว 4,765 ราย เพิ่มขึ้น 5.5% จากปีก่อน พร้อมคาดการณ์อีกว่า จะมีเครื่องบินขนาดเล็ก (ไมโครเจ็ต) ราว 4,500 ลำให้บริการในสหรัฐฯ ภายในปี 2016 โดยมีต้นทุนการเข้าสู่ธุรกิจลดลงเหลือ 1 ล้านดอลลาร์
อนึ่ง มีอย่างน้อย 2 บริษัทในสหรัฐฯ คือ เดย์เจ็ต และโปโก เตรียมให้บริการไมโครเจ็ตปลายปีหน้า โดยเสนอบริการ “เที่ยวบินตามต้องการ” ที่ลูกค้าสามารถจองเที่ยวบินไป-กลับสนามบินที่มีขนาดเล็กซึ่งไม่ค่อยมีผู้ให้บริการ และระยะทางไกลถึง 1,000 กม.ได้
ผู้โดยสารสายการบินพาณิชย์ส่วนใหญ่ไม่ค่อยใส่ใจกับเครื่องบินขนาดเล็กที่อาจมีหรือไม่มีโลโก้บริษัท ระหว่างแล่นลงจอดหรือออกจากเทอร์มินัล ซึ่งหลบอยู่มุมหนึ่งของสนามบินใหญ่
เครื่องบินภาคธุรกิจเหล่านี้มักบินออกจากสนามบินที่แยกต่างหากจากเครื่องบินของสายการบินที่ให้บริการทั่วไป กระนั้นก็ดี การบินภาคธุรกิจดังกล่าวกลายเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา
จากการศึกษาของทีล กรุ๊ป บริษัทที่ปรึกษาด้านการบินเปิดเผยว่า เครื่องบินไอพ่นเชิงธุรกิจทั้งหมด 5,461 ลำ มูลค่า 80,900 ล้านดอลลาร์ ถูกส่งมอบให้กับบรรดาบริษัทและลูกค้ากระเป๋าหนักนับตั้งแต่ปี 1995 ถึง 2004 ขณะที่เฉพาะในปี 2004 มีการผลิตเครื่องบินดังกล่าวถึง 562 ลำ มูลค่าราว 8,700 ล้านดอลลาร์
นอกจากนี้ ทีลคาดการณ์ว่า ธุรกิจนี้จะขยายตัวอย่างแข็งแกร่ง โดยระบุว่า จะมีการส่งมอบเครื่องบิน 7,400 ลำ มูลค่า 106,700 ล้านดอลลาร์ ในทศวรรษระหว่างปี 2005-2014 ทั้งนี้ตัวเลขดังกล่าวสะท้อนถึงแนวโน้มการเติบโตอย่างมากเมื่อเทียบกับปีก่อนซึ่งทีลคาดว่า จะมีการส่งมอบเครื่องบิน 6,400 ลำ มูลค่า 91,700 ล้านดอลลาร์ ในทศวรรษระหว่างปี 2004-2013
ยิ่งไปกว่านั้น ทีลทำนายว่า จะมีเครื่องบินขนาดเท่าเครื่องบินพาณิชย์ และเครื่องบินไอพ่นขนาดกลางกว่า 150 ลำ ถูกส่งมอบให้กับลูกค้าบริษัทในราคา 4,400 ล้านดอลลาร์
เมื่อไม่นานมานี้ เครื่องบินภาคธุรกิจ ซึ่งบางครั้งถูกล้อเลียนว่าเป็นของเล่นสำหรับคนรวยและผู้มีอำนาจ กลายเป็นโครงสร้างพื้นฐานทั่วไปของบริษัท โดยทำหน้าที่รับส่งเจ้าหน้าที่ในพื้นที่ที่ห่างไกลซึ่งบริการของสายการบินพาณิชย์มักไปไม่ถึง
ขณะเดียวกัน ความกังวลเรื่องความปลอดภัยก็ทำให้ดีมานด์เครื่องบินภาคธุรกิจนี้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่เหตุการณ์โจมตีสหรัฐฯเมื่อวันที่ 11 กันยายน 2001
เครื่องบินส่วนตัวดังกล่าวมีความเสี่ยงจากสลัดอากาศน้อยกว่า เนื่องจากทั้งลูกเรือและผู้โดยสารต่างก็รู้จักกัน ขณะเดียวกัน กระบวนการรักษาความปลอดภัยอันเข้มงวดสำหรับสายการบินพาณิชย์ที่มีตารางบินประจำ โดยเฉพาะในสหรัฐฯ กลายเป็นอุปสรรคสำคัญ และทำให้คนเลี่ยงไปใช้เครื่องบินภาคธุรกิจ
ทั้งนี้สมาคมการบินภาคธุรกิจของสหรัฐฯ ซึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1947 ปัจจุบันเป็นตัวแทนของบริษัทที่ใช้เครื่องบินทั่วไปราว 7,300 แห่ง นอกจากนี้ข้อมูลของสมาคมระบุว่า มีเครื่องบินภาคธุรกิจกว่า 15,000 ลำขึ้นทะเบียนในสหรัฐฯ
กระนั้นก็ดี เครื่องบินส่วนตัวที่มีขนาดเล็กที่สุดก็ยังมีราคาแพงสำหรับการครอบครอง ให้บริการ หรือ เช่าเหมาลำ ดังนั้นเพื่อเอาชนะอุปสรรคดังกล่าวและเจาะตลาดมากขึ้น บรรดาผู้ผลิตรายใหญ่และสถาบันการเงินบางแห่งได้พัฒนาแนวทางหลากหลายสำหรับการเป็นเจ้าของในสัดส่วนเพียงเล็กน้อย ภายใต้แบรนด์เนมอย่าง เฟลกซ์เจ็ต ในเครือของบอมบาร์เดียร์ของแคนาดา และเนตเจ็ตส์ ของวอร์เรน บัฟเฟตต์
ด้านองค์กรบริหารการบินสหรัฐฯ (เอฟเอเอ) อ้างผลวิจัยว่า ในปี 2004 มีชาวอเมริกันและบริษัทเมืองลุงแซมที่ถือหุ้นส่วนน้อยในเครื่องบินดังกล่าว 4,765 ราย เพิ่มขึ้น 5.5% จากปีก่อน พร้อมคาดการณ์อีกว่า จะมีเครื่องบินขนาดเล็ก (ไมโครเจ็ต) ราว 4,500 ลำให้บริการในสหรัฐฯ ภายในปี 2016 โดยมีต้นทุนการเข้าสู่ธุรกิจลดลงเหลือ 1 ล้านดอลลาร์
อนึ่ง มีอย่างน้อย 2 บริษัทในสหรัฐฯ คือ เดย์เจ็ต และโปโก เตรียมให้บริการไมโครเจ็ตปลายปีหน้า โดยเสนอบริการ “เที่ยวบินตามต้องการ” ที่ลูกค้าสามารถจองเที่ยวบินไป-กลับสนามบินที่มีขนาดเล็กซึ่งไม่ค่อยมีผู้ให้บริการ และระยะทางไกลถึง 1,000 กม.ได้