ความทรงจำเป็นเรื่องของคนสูงอายุที่ทบทวนตัวเองเท่านั้นหรือ
ชีวิตที่สั้นกำลังจะจากไป บางครั้งความสุขหาได้จากความจำในส่วนที่ผ่านมา ใช่ว่าอนาคตจะมีแต่ทุกข์ บางครั้งคนจำได้ตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบ พอเกิดได้ไม่นาน เขาจำได้ว่า ห้องที่พยาบาลเอาเขามาวางให้นอนนั้นเป็นห้องแบบไหน ข้างนอกเป็นอย่างไร มันเหลือเชื่อ เพราะเขายังเดินไม่ได้เลยจะว่าเขาเห็นจากภาพถ่ายก็ไม่ใช่ เพราะเราไม่มีภาพเหล่านั้นด้วยซ้ำ
ผมจำตัวเองได้ก็หลายขวบแล้ว ตั้งแต่อยู่บางขุนเทียน อายุก็ไม่เกิน 5 ขวบ ไปดูคนเขามุงดูใครมาเล่นกล มีแต่เด็กโต ของเล่นที่ผมมีอยู่เป็นแค่ไม้ไถแมลงอะไรสักอย่างที่มีปีกบินขยับได้ เข็นไปใกล้ๆ เด็กตัวใหญ่ก็ถอยหลังเหยียบมันแบนเลย แต่ผมก็ไม่ร้องไห้ รู้สึกเสียดายเพราะรู้ว่าไม่มีเงินมาซื้อใหม่
หลังจากนั้นผมก็กลายเป็นนักแกะ ผมแกะของเล่นทุกชิ้น คืออยากรู้ว่ามันเคลื่อนไหวได้อย่างไร เคยมีรถ, เครื่องบิน, เรือดำน้ำ ผมแกะหมดแล้วก็ประกอบมันเข้าไปใหม่ จนรู้จักคำว่า “ฝรั่งทำเกิน”
ครั้งหนึ่งผมลงสระหน้าบ้าน เอาเรือดำน้ำไปเล่น มันต้องไขลาน คราวนี้กุญแจที่ไขลานมันหลุดมือ ผมต้องดำน้ำ 2 -3 เที่ยว ก็หาไม่พบ สรุปว่าเรือดำน้ำสูญเปล่า มันลอยน้ำได้เท่านั้น แต่ดำน้ำไม่ได้
สองสามเรื่องนี่ผมทำไมจำได้ก็ไม่ทราบ ทั้งๆ ที่มีอีกหลายเรื่อง
เรื่องที่ผมไม่มีวันลืม คือเรื่องหมาๆ
วันหนึ่งกลับจากโรงเรียน ผมเดินตัดสนามอยู่ดีๆ มีหมาสีขาวตัวเล็กๆ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ มันวิ่งกวดเข้ามาหาผมอย่างเร็ว ผมตกใจวิ่งพรวดเดียวขึ้นไปอยู่บนม้านั่ง
เป็นแบบนี้อยู่หลายอาทิตย์ ทุกครั้งที่มันจะรอให้ผมลงมา แต่ผมเห็นมันรอและกระดิกหางด้วย คิดว่ามันน่าจะอยากเล่นมากกว่าจะกัด
ผมเลยเล่นกับมัน และรู้จักว่ามันคือ “เบียงกี้” เป็นชื่อในภาษาอิตาเลียน หลังจากหมาพันธุ์เยอรมันเชฟเพิร์ทที่พ่อซึ่งไปดูงานที่อิตาลีสั่งเข้ามาเป็นสุนัขตำรวจ แต่มันพิการเสียก่อนมาไม่ได้ เลยได้ “เบียงกี้” พันธุ์อะไรไม่ทราบสีขาวมาจากจังหวัดสุรินทร์
เบียงกี้เป็นหมาตัวแรก มันผูกพันรักผมที่สุด และอยู่กับผมนับสิบกว่าปี รู้ใจ และยามทุกข์สุข จะมานอนซบตักตลอดเวลา
ผมอยู่โรงเรียนประจำ ตอนมันเจ็บหนัก มันจะฝืนใจเดินช้าๆ มาให้ผมลูบหัวลูบหาง
ก่อนตาย เด็กที่บ้านเล่าให้ฟังว่า มันเดินไปทุกๆ ที่ ที่ผมเคยอยู่ทั่วบ้าน จนมาหยุดที่เก้าอี้ผ้าใบที่ผมนั่งดูทีวี แล้วค่อยๆ ตายโดยน้ำตาไหล แต่ไม่ร้องสักคำ
เราฝังเบียงกี้ไว้ที่บ้านซอยแสนสุข สะพานควาย
ผมไม่เคยลืมหมาตัวแรก
หลังจากนั้น ผมเลี้ยงหมาอีกหลายตัว หลายตัวตายไป
โดยความรู้สึกที่ผมสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุด พวกที่เหลืออยู่จะนั่งเฝ้าทุกเช้า (ผมตื่นตี 3 ทุกเช้า เพราะนอนหัวค่ำ) มันจะรอผมจนกว่า 6 โมงเช้าจึงจะเข้ากรง ซึ่งคือสนามใหญ่ อยู่หลังบ้านที่ให้เนื้อที่ 50 ตารางวาสำหรับมันวิ่งเล่นได้เต็มที่
ทุกวันนี้ผมก็ยังนึกถึงเบียงกี้ อยากได้พันธุ์แบบนั้นอีก บางคนบอกว่ามันเป็นหมาจู แต่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นพันธุ์ผสม และมันหน้าสวย
อีกตัวหนึ่งชื่อสีทองเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ตัวนี้น่ารักที่สุด กิริยามารยาทดีมาก ใครมักขอมันไปเป็นพ่อพันธุ์เสมอ มันรักผมมาก พอๆ กับเจ้าเบียงกี้ สีทองอายุ 10 กว่าปี จนมันตายเพราะชราภาพ
ผมกับสีทองผูกพันกัน เราไปซื้อสีทองมา มันคงมีพ่อ-แม่ พันธุ์ดี หน้าตามันจึงสวยสง่า และไม่ซนเลย ชอบนอน และไม่เล่นน้ำตามวิสัยของสุนัขพันธุ์นี้ เด็กๆ จะชอบสีทองเสมอ
ทุกวันนี้ผมมีเยอรมัน เซฟเพิร์ท 1 ตัว ชื่อไชโย ตัวใหญ่มาก มาจากศรีษะเกษ พันธุ์แท้ ความใหญ่โตของมันทำให้คนกลัว ทั้งๆ ที่มันใจดี มันจะคุยกับลูกชายผมคนเดียวเท่านั้น กับคนอื่นๆ รวมทั้งผมก็จะไม่คุยด้วย
อีกตัวเป็นโกลเด้นท์ซนบรรลัย ชื่อ ทองกา ไม่รู้เป็นอย่างไรเจ้าของเดิมขับเครื่องบินหายไป หาไม่พบจนทุกวันนี้ หลายปีมาแล้ว แม่เขาไม่อยากเป็นภาระ ผมก็รับมา มันอยู่บ้านเก่าจะปีนไปเดินอยู่บนชายคาประจำ บ้านผมชายคาสูง เท่าตึก 3 ชั้น มันปีนไม่ได้ แต่มันซนมาก ชอบโดดลงน้ำ และมักกัดชายเสื้อให้เราไม่หนี แต่เล่นกับมัน ถ้าเราจะดุมันก็หลับตา กลัวเราเห็น
ตัวเล็กสุดเป็นพันธุ์บีเกิ้ล ชื่อเกาลัด เห็นตัวเล็ก แต่มันเป็นใหญ่ในบ้านแต่ผู้เดียว มันพิชิตงูทุกชนิด รวมทั้งงูเห่า, งูเขียว, งูแมวเซา ฯลฯ มาแล้ว จนงูหนีหมดบ้าน
ครับ... ทุกวันนี้ ผมก็มีเจ้า 3 ตัว อยู่ด้วยกัน ผมจะทำ breakfast ให้ 2 ตัว (เว้นทองกา) มันอยู่ในกรง เราปล่อย 2 ตัวเฝ้ายาม อาหารเช้ามันก็ขนมปังทาตับ, ไส้กรอก, แฮมปนมันและขาหมู บางครั้งเพิ่มวิตามินโดยผมให้ม้าไม้ด้วย (mamite)
ชีวิตที่สั้นกำลังจะจากไป บางครั้งความสุขหาได้จากความจำในส่วนที่ผ่านมา ใช่ว่าอนาคตจะมีแต่ทุกข์ บางครั้งคนจำได้ตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบ พอเกิดได้ไม่นาน เขาจำได้ว่า ห้องที่พยาบาลเอาเขามาวางให้นอนนั้นเป็นห้องแบบไหน ข้างนอกเป็นอย่างไร มันเหลือเชื่อ เพราะเขายังเดินไม่ได้เลยจะว่าเขาเห็นจากภาพถ่ายก็ไม่ใช่ เพราะเราไม่มีภาพเหล่านั้นด้วยซ้ำ
ผมจำตัวเองได้ก็หลายขวบแล้ว ตั้งแต่อยู่บางขุนเทียน อายุก็ไม่เกิน 5 ขวบ ไปดูคนเขามุงดูใครมาเล่นกล มีแต่เด็กโต ของเล่นที่ผมมีอยู่เป็นแค่ไม้ไถแมลงอะไรสักอย่างที่มีปีกบินขยับได้ เข็นไปใกล้ๆ เด็กตัวใหญ่ก็ถอยหลังเหยียบมันแบนเลย แต่ผมก็ไม่ร้องไห้ รู้สึกเสียดายเพราะรู้ว่าไม่มีเงินมาซื้อใหม่
หลังจากนั้นผมก็กลายเป็นนักแกะ ผมแกะของเล่นทุกชิ้น คืออยากรู้ว่ามันเคลื่อนไหวได้อย่างไร เคยมีรถ, เครื่องบิน, เรือดำน้ำ ผมแกะหมดแล้วก็ประกอบมันเข้าไปใหม่ จนรู้จักคำว่า “ฝรั่งทำเกิน”
ครั้งหนึ่งผมลงสระหน้าบ้าน เอาเรือดำน้ำไปเล่น มันต้องไขลาน คราวนี้กุญแจที่ไขลานมันหลุดมือ ผมต้องดำน้ำ 2 -3 เที่ยว ก็หาไม่พบ สรุปว่าเรือดำน้ำสูญเปล่า มันลอยน้ำได้เท่านั้น แต่ดำน้ำไม่ได้
สองสามเรื่องนี่ผมทำไมจำได้ก็ไม่ทราบ ทั้งๆ ที่มีอีกหลายเรื่อง
เรื่องที่ผมไม่มีวันลืม คือเรื่องหมาๆ
วันหนึ่งกลับจากโรงเรียน ผมเดินตัดสนามอยู่ดีๆ มีหมาสีขาวตัวเล็กๆ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ มันวิ่งกวดเข้ามาหาผมอย่างเร็ว ผมตกใจวิ่งพรวดเดียวขึ้นไปอยู่บนม้านั่ง
เป็นแบบนี้อยู่หลายอาทิตย์ ทุกครั้งที่มันจะรอให้ผมลงมา แต่ผมเห็นมันรอและกระดิกหางด้วย คิดว่ามันน่าจะอยากเล่นมากกว่าจะกัด
ผมเลยเล่นกับมัน และรู้จักว่ามันคือ “เบียงกี้” เป็นชื่อในภาษาอิตาเลียน หลังจากหมาพันธุ์เยอรมันเชฟเพิร์ทที่พ่อซึ่งไปดูงานที่อิตาลีสั่งเข้ามาเป็นสุนัขตำรวจ แต่มันพิการเสียก่อนมาไม่ได้ เลยได้ “เบียงกี้” พันธุ์อะไรไม่ทราบสีขาวมาจากจังหวัดสุรินทร์
เบียงกี้เป็นหมาตัวแรก มันผูกพันรักผมที่สุด และอยู่กับผมนับสิบกว่าปี รู้ใจ และยามทุกข์สุข จะมานอนซบตักตลอดเวลา
ผมอยู่โรงเรียนประจำ ตอนมันเจ็บหนัก มันจะฝืนใจเดินช้าๆ มาให้ผมลูบหัวลูบหาง
ก่อนตาย เด็กที่บ้านเล่าให้ฟังว่า มันเดินไปทุกๆ ที่ ที่ผมเคยอยู่ทั่วบ้าน จนมาหยุดที่เก้าอี้ผ้าใบที่ผมนั่งดูทีวี แล้วค่อยๆ ตายโดยน้ำตาไหล แต่ไม่ร้องสักคำ
เราฝังเบียงกี้ไว้ที่บ้านซอยแสนสุข สะพานควาย
ผมไม่เคยลืมหมาตัวแรก
หลังจากนั้น ผมเลี้ยงหมาอีกหลายตัว หลายตัวตายไป
โดยความรู้สึกที่ผมสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุด พวกที่เหลืออยู่จะนั่งเฝ้าทุกเช้า (ผมตื่นตี 3 ทุกเช้า เพราะนอนหัวค่ำ) มันจะรอผมจนกว่า 6 โมงเช้าจึงจะเข้ากรง ซึ่งคือสนามใหญ่ อยู่หลังบ้านที่ให้เนื้อที่ 50 ตารางวาสำหรับมันวิ่งเล่นได้เต็มที่
ทุกวันนี้ผมก็ยังนึกถึงเบียงกี้ อยากได้พันธุ์แบบนั้นอีก บางคนบอกว่ามันเป็นหมาจู แต่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นพันธุ์ผสม และมันหน้าสวย
อีกตัวหนึ่งชื่อสีทองเป็นโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ตัวนี้น่ารักที่สุด กิริยามารยาทดีมาก ใครมักขอมันไปเป็นพ่อพันธุ์เสมอ มันรักผมมาก พอๆ กับเจ้าเบียงกี้ สีทองอายุ 10 กว่าปี จนมันตายเพราะชราภาพ
ผมกับสีทองผูกพันกัน เราไปซื้อสีทองมา มันคงมีพ่อ-แม่ พันธุ์ดี หน้าตามันจึงสวยสง่า และไม่ซนเลย ชอบนอน และไม่เล่นน้ำตามวิสัยของสุนัขพันธุ์นี้ เด็กๆ จะชอบสีทองเสมอ
ทุกวันนี้ผมมีเยอรมัน เซฟเพิร์ท 1 ตัว ชื่อไชโย ตัวใหญ่มาก มาจากศรีษะเกษ พันธุ์แท้ ความใหญ่โตของมันทำให้คนกลัว ทั้งๆ ที่มันใจดี มันจะคุยกับลูกชายผมคนเดียวเท่านั้น กับคนอื่นๆ รวมทั้งผมก็จะไม่คุยด้วย
อีกตัวเป็นโกลเด้นท์ซนบรรลัย ชื่อ ทองกา ไม่รู้เป็นอย่างไรเจ้าของเดิมขับเครื่องบินหายไป หาไม่พบจนทุกวันนี้ หลายปีมาแล้ว แม่เขาไม่อยากเป็นภาระ ผมก็รับมา มันอยู่บ้านเก่าจะปีนไปเดินอยู่บนชายคาประจำ บ้านผมชายคาสูง เท่าตึก 3 ชั้น มันปีนไม่ได้ แต่มันซนมาก ชอบโดดลงน้ำ และมักกัดชายเสื้อให้เราไม่หนี แต่เล่นกับมัน ถ้าเราจะดุมันก็หลับตา กลัวเราเห็น
ตัวเล็กสุดเป็นพันธุ์บีเกิ้ล ชื่อเกาลัด เห็นตัวเล็ก แต่มันเป็นใหญ่ในบ้านแต่ผู้เดียว มันพิชิตงูทุกชนิด รวมทั้งงูเห่า, งูเขียว, งูแมวเซา ฯลฯ มาแล้ว จนงูหนีหมดบ้าน
ครับ... ทุกวันนี้ ผมก็มีเจ้า 3 ตัว อยู่ด้วยกัน ผมจะทำ breakfast ให้ 2 ตัว (เว้นทองกา) มันอยู่ในกรง เราปล่อย 2 ตัวเฝ้ายาม อาหารเช้ามันก็ขนมปังทาตับ, ไส้กรอก, แฮมปนมันและขาหมู บางครั้งเพิ่มวิตามินโดยผมให้ม้าไม้ด้วย (mamite)
