เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน ความกังวลของชายอายุร้อยปี

มีเจ้าสัวผู้หนึ่ง นอกจากอายุจะยืนครบ 100 ปีแล้ว ชีวิตยังสมบูรณ์พร้อม ประกอบไปด้วยทั้งยศถาบรรดาศักดิ์ เงินทองเต็มคลัง อีกทั้งลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง

ในวันแซยิดร้อยปีซึ่งจัดขึ้นที่คฤหาสน์ของเจ้าสัว แขกเหรื่อต่างก็เดินทางมาอวยพรท่านเจ้าสัวเต็มลานบ้าน ส่วนลูกหลานก็จูงเหลนโหลนมาจนห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์แน่นขนัด ทว่า เมื่อเห็นภาพดังนั้น ท่านเจ้าสัวกลับขมวดคิ้ว คล้ายว่าไม่พอใจ หรือเป็นกังวลอะไรสักอย่าง

แขกผู้หนึ่งที่เข้ามาอวยพรท่านเจ้าสัว เมื่อสังเกตเห็นท่านเจ้าสัวทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเช่นนั้นจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านผู้เฒ่าวันนี้วันดีวันแซยิดครบ 100 ปี ทุกคนต่างเดินทางมาแสดงความยินดีกับท่าน เช่นนี้ยังมีอะไรให้ท่านผู้เฒ่าวิตกกังวลอีกหรอกหรือ?”

ท่านเจ้าสัวได้ฟัง จึงตอบด้วยน้ำเสียงอันเหนื่อยหน่ายว่า “ข้าไม่ได้กังวลอะไรหรอก ข้าเพียงแต่เป็นห่วงว่าเมื่อถึงวันแซยิดครบ 200 ปี ไม่รู้ว่าคนที่มาร่วมงานจะเพิ่มขึ้นอีกกี่ร้อยกี่พันคน ถึงเวลานั้นข้าจะจำชื่อทุกคนอย่างไรได้หมด?!?”