ASTVผู้จัดการออนไลน์/ซินหวา—เวลาดูดาราคนโปรดแสดงฉากรักหวือหวาในภาพยนตร์หรือละคร บางคนอาจชอบ หรือบางคนอาจร้องยี้ แต่ด้วยมุมกล้องหรือการตัดต่อที่แยบยลทำให้เราแทบไม่รู้สึกเลยว่า ร่างกายที่เราเห็นนั้นไม่ใช่ร่างกายของดาราที่เราชื่นชอบ แต่เป็นของนักแสดงแทน ซึ่งดาราบางคนอาจแสดงฉากโป๊เปลือยหรือถูกตบตีด้วยตัวเอง แต่ก็มีไม่น้อยที่ต้องใช้สแตนอิน
เส้า เสี่ยวซัน ผู้แสดงแทนจาง จื่ออี้ในภาพยนตร์เรื่อง《夜宴》(The Banquet) และโจว เสี่ยนซิน ผู้แสดงแทนกงลี่ ในภาพยนตร์เรื่อง《周渔的火车》(Zhou yu's train) ทั้งสองเป็นนักแสดงแทนหรือสแตนอิน (stand-in) ที่มีชื่อเสียงไม่กี่คนในกลุ่มผู้ประกอบอาชีพแสดงแทนกว่า 2,000 คนในจีน ซึ่งทั้งหมดมีความเชี่ยวชาญต่างกันไปทั้งฉากบู๊ ฉากโป๊เปลือย ฉากเจ็บตัว เป็นต้น เหตุใดพวกเขาจึงเลือกประกอบอาชีพนักแสดงซึ่งนอกจากไม่มีใครรู้จักแล้วยังอาจต้องเปลืองตัวหรือเจ็บตัวด้วย ผู้สื่อข่าวได้บุกเข้าไปในสตูดิโอที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงปักกิ่งเพื่อสัมภาษณ์นักแสดงแทนคนหนึ่งที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการนี้มานานพอสมควร
เมิ่งเหยา (นามสมมติ) เริ่มประกอบอาชีพนี้ตอนอายุ 19 จนปีนี้เธอมีอายุ 24 ซึ่งถือว่าแก่พอควร ด้วยวงการนี้มีอายุการทำงานที่สั้น เธอจึงเตรียมเกษียณตัวเองไว้ก่อนแล้ว เธอว่า แม้เป็นเพียงนักแสดงแทนดารา แต่เงื่อนไขในการแสดงฉากเปลือยมีอยู่ว่า รูปร่างของเธอต้องเป๊ะไม่แพ้ดาราเลยทีเดียว ซึ่งเธอต้องรักษาหุ่นให้ได้มาตรฐานตลอดเวลา “ฉันต้องคอยควบคุมอาหารการกิน ที่ผ่านมาจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้กินอย่างเต็มที่ เพราะหากไม่ดูแลตัวเองก็ไม่วายถูกไล่ออกจากงานแน่ ที่สำคัญนอกจากต้องมีหุ่นที่ได้สัดส่วนแบบดาราแล้ว แขนขาในการแสดงฉากรักหวือหวาก็ต้องถึงด้วย”
อะไรคือ "ถึง" ผู้สื่อข่าวถามเธอ “ผู้กำกับต้องการให้ทุกอิริยาบถมีความเหมือนจริง ร่างกายต้องมีความยืดหยุ่น อ่อนนุ่ม และให้ความรู้สึกคล่องตัว” ดังนั้นสแตนอินในสาขานี้ส่วนใหญ่มักเป็นนางแบบโฆษณาสินค้าที่เกี่ยวกับผิวพรรณ หรือไม่ก็เป็นผู้ที่เคยเรียนเต้นรำมาก่อน เกี่ยวกับนักแสดงแทนฉากโป๊ที่เป็นผู้ชายก็มี แต่ไม่เข้มงวดเท่าผู้หญิง และส่วนใหญ่มักเป็นนักแสดงหนังเกรดสามอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งพวกเขาก็มักได้แฟนสาวที่ทำงานในสาขานี้เหมือนกัน
ส่วนฉากที่ต้องโดนตบตี ตบบ้องหู ตกน้ำ หรืออะไรที่เสี่ยงต่อการบาดเจ็บ ก็จัดอยู่ในสายงานของเธอเช่นกัน “การเจ็บตัวถือเป็นเรื่องปกติของสแตนอิน แต่ก็มีคนไม่น้อยที่ยอมทำเพื่อแลกกับความอยู่รอด” เธอเล่าต่อ “บางครั้งได้ยินผู้กำกับพูดว่าเรื่องต่อไปจะให้เป็นนางเอก แม้รู้ว่าเขาพูดเล่น แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า..ถ้าเป็นได้ก็ดี”
ผู้สื่อข่าวถามถึงเรื่องรายได้ เมิ่งเหยาบอกว่า เธอเป็นฟรีแลนซ์ รับงานด้วยตัวเอง แต่พี่ๆน้องๆบางคนเซ็นสัญญากับบริษัทเอเย่นที่ไม่มีใบอนุญาตอย่างเป็นทางการและไม่ทำตามกฎระเบียบอาชีพ พวกเขามักคิดค่าหัวคิว โดยชัก 2 ใน 3 จากรายได้เต็มของนักแสดงแทน ซึ่งพวกเขาอ้างว่าเป็นค่าเหนื่อยจากการติดต่องาน ส่วนพวกเราต้องประหยัดจากการกินข้าวกองถ่าย และอยู่ในห้องเช่าถูกๆที่ไม่มีทั้งแอร์และเครื่องทำความร้อน
ส่วนค่าเหนื่อยในการทำงานของนักแสดงแทน เธอเปิดเผยกับผู้สื่อข่าวว่า ถ้าแสดงแทนในฉากทั่วไปปกติเรตอยู่ที่ 200 หยวน (1 พันบาท)/วัน หากเป็นฉากโป๊เปลือยจะอยู่ที่ 2 พันหยวน (1 หมื่นบาท)/วัน แต่ถ้าได้ทำงานในกองถ่ายใหญ่ๆอาจได้โบนัสถึง 2 หมื่นหยวน (1 แสนบาท) แต่บางกองหากฉากแสดงแทนถูกตัดออกไปเงินโบนัสตรงนี้ก็ชวด
เส้า เสี่ยวซัน ผู้แสดงแทนจาง จื่ออี้ในภาพยนตร์เรื่อง《夜宴》(The Banquet) และโจว เสี่ยนซิน ผู้แสดงแทนกงลี่ ในภาพยนตร์เรื่อง《周渔的火车》(Zhou yu's train) ทั้งสองเป็นนักแสดงแทนหรือสแตนอิน (stand-in) ที่มีชื่อเสียงไม่กี่คนในกลุ่มผู้ประกอบอาชีพแสดงแทนกว่า 2,000 คนในจีน ซึ่งทั้งหมดมีความเชี่ยวชาญต่างกันไปทั้งฉากบู๊ ฉากโป๊เปลือย ฉากเจ็บตัว เป็นต้น เหตุใดพวกเขาจึงเลือกประกอบอาชีพนักแสดงซึ่งนอกจากไม่มีใครรู้จักแล้วยังอาจต้องเปลืองตัวหรือเจ็บตัวด้วย ผู้สื่อข่าวได้บุกเข้าไปในสตูดิโอที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงปักกิ่งเพื่อสัมภาษณ์นักแสดงแทนคนหนึ่งที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการนี้มานานพอสมควร
เมิ่งเหยา (นามสมมติ) เริ่มประกอบอาชีพนี้ตอนอายุ 19 จนปีนี้เธอมีอายุ 24 ซึ่งถือว่าแก่พอควร ด้วยวงการนี้มีอายุการทำงานที่สั้น เธอจึงเตรียมเกษียณตัวเองไว้ก่อนแล้ว เธอว่า แม้เป็นเพียงนักแสดงแทนดารา แต่เงื่อนไขในการแสดงฉากเปลือยมีอยู่ว่า รูปร่างของเธอต้องเป๊ะไม่แพ้ดาราเลยทีเดียว ซึ่งเธอต้องรักษาหุ่นให้ได้มาตรฐานตลอดเวลา “ฉันต้องคอยควบคุมอาหารการกิน ที่ผ่านมาจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้กินอย่างเต็มที่ เพราะหากไม่ดูแลตัวเองก็ไม่วายถูกไล่ออกจากงานแน่ ที่สำคัญนอกจากต้องมีหุ่นที่ได้สัดส่วนแบบดาราแล้ว แขนขาในการแสดงฉากรักหวือหวาก็ต้องถึงด้วย”
อะไรคือ "ถึง" ผู้สื่อข่าวถามเธอ “ผู้กำกับต้องการให้ทุกอิริยาบถมีความเหมือนจริง ร่างกายต้องมีความยืดหยุ่น อ่อนนุ่ม และให้ความรู้สึกคล่องตัว” ดังนั้นสแตนอินในสาขานี้ส่วนใหญ่มักเป็นนางแบบโฆษณาสินค้าที่เกี่ยวกับผิวพรรณ หรือไม่ก็เป็นผู้ที่เคยเรียนเต้นรำมาก่อน เกี่ยวกับนักแสดงแทนฉากโป๊ที่เป็นผู้ชายก็มี แต่ไม่เข้มงวดเท่าผู้หญิง และส่วนใหญ่มักเป็นนักแสดงหนังเกรดสามอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งพวกเขาก็มักได้แฟนสาวที่ทำงานในสาขานี้เหมือนกัน
ส่วนฉากที่ต้องโดนตบตี ตบบ้องหู ตกน้ำ หรืออะไรที่เสี่ยงต่อการบาดเจ็บ ก็จัดอยู่ในสายงานของเธอเช่นกัน “การเจ็บตัวถือเป็นเรื่องปกติของสแตนอิน แต่ก็มีคนไม่น้อยที่ยอมทำเพื่อแลกกับความอยู่รอด” เธอเล่าต่อ “บางครั้งได้ยินผู้กำกับพูดว่าเรื่องต่อไปจะให้เป็นนางเอก แม้รู้ว่าเขาพูดเล่น แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า..ถ้าเป็นได้ก็ดี”
ผู้สื่อข่าวถามถึงเรื่องรายได้ เมิ่งเหยาบอกว่า เธอเป็นฟรีแลนซ์ รับงานด้วยตัวเอง แต่พี่ๆน้องๆบางคนเซ็นสัญญากับบริษัทเอเย่นที่ไม่มีใบอนุญาตอย่างเป็นทางการและไม่ทำตามกฎระเบียบอาชีพ พวกเขามักคิดค่าหัวคิว โดยชัก 2 ใน 3 จากรายได้เต็มของนักแสดงแทน ซึ่งพวกเขาอ้างว่าเป็นค่าเหนื่อยจากการติดต่องาน ส่วนพวกเราต้องประหยัดจากการกินข้าวกองถ่าย และอยู่ในห้องเช่าถูกๆที่ไม่มีทั้งแอร์และเครื่องทำความร้อน
ส่วนค่าเหนื่อยในการทำงานของนักแสดงแทน เธอเปิดเผยกับผู้สื่อข่าวว่า ถ้าแสดงแทนในฉากทั่วไปปกติเรตอยู่ที่ 200 หยวน (1 พันบาท)/วัน หากเป็นฉากโป๊เปลือยจะอยู่ที่ 2 พันหยวน (1 หมื่นบาท)/วัน แต่ถ้าได้ทำงานในกองถ่ายใหญ่ๆอาจได้โบนัสถึง 2 หมื่นหยวน (1 แสนบาท) แต่บางกองหากฉากแสดงแทนถูกตัดออกไปเงินโบนัสตรงนี้ก็ชวด
