เหยียนหุยกล่าวว่า “ข้ากำลังก้าวหน้า”
ขงจื่อถามว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ข้าลืมมนุสสธรรมและครรลองธรรม”
“ดีมาก แต่ก็ยังไม่เพียงพอ”
วันต่อมา ทั้งสองพบกันอีก และเหยียนหุยก็ได้พูดขึ้นว่า “ข้ากำลังก้าวหน้า”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ข้าลืมพิธีกรรมและดนตรี”
“ดีมาก แต่ก็ยังไม่เพียงพอ”
วันต่อมา ทั้งสองพบกันอีกครั้ง เหยียนหุยพูดขึ้นว่า “ข้ากำลังก้าวหน้า”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ข้าอาจนั่งลง และลืมสิ้นทุกสิ่ง!”
ขงจื่อมีสีหน้าตกตะลึง และกล่าวว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร ที่ว่านั่งลงและลืมทุกสิ่ง?”
เหยียนหุยกล่าวว่า “ข้าสลายแขนขาและลำตัว ปลิดการรับรู้และภูมิปัญญา สลัดรูป ละทิ้งความรู้ และผนึกตัวเองเข้ากับมรรคาใหญ่ นี่คือสิ่งที่ข้าหมายความว่า นั่งลงและลืมสิ้นทุกสิ่ง”
ขงจื่อกล่าวว่า “หากเจ้าได้เข้าร่วมกับมัน เจ้าก็ไร้ความลำเอียงรักใคร่ใดๆ หากเจ้ากำลังเปลี่ยนแปลง เจ้าก็จะไร้ความคงที่ จึงอาจนับได้ว่าเจ้าเป็นผู้เปี่ยมปรีชาญาณอย่างแท้จริง! หากเจ้ายินดี ข้าก็จะขอเป็นศิษย์ของเจ้า”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子） บทที่หก ปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่
