人 (rén) อ่านว่า เหริน แปลว่า คน
言 (yán) อ่านว่า เอี๋ยน ในที่นี้แปลว่า คำซุบซิบนินทา
可 (kě) อ่านว่า เข่อ ในที่นี้แปลว่า น่า
畏 (wèi) อ่านว่า เว่ย แปลว่า กลัว
ครั้งหนึ่งเมื่ออดีตกาลนานมา มีชายหนุ่มผู้หนึ่งนามว่า "จ้งจื่อ" เขาชอบพออยู่กับอยู่กับหญิงสาวนางหนึ่ง และวางแผนที่จะแอบลอบมาพบกับหญิงสาวคนรักที่บ้านของนาง
ทว่าเนื่องจากความรักของทั้งสองยังไม่ได้รับการยอมรับจากผู้ใหญ่ของฝ่ายหญิง นางจึงเกรงว่าหากผู้ใหญ่รู้เข้าจะต้องถูกว่ากล่าว จึงได้ร้องเพลงเพื่อบอกใบ้จ้งจื่อว่า
"จ้งจื่อเอย โปรดอย่าเดินเข้าประตูบ้านข้า เพราะจะเหยียบย่ำต้นข้าวโพดที่ข้าปลูกไว้
ข้าเสียดายต้นพืช ทั้งยังเกรงคำพูดของบิดา-มารดา
จงจื่อเอย ข้ายังคงคำนึงถึงท่าน เพียงเกรงคำดุด่าของบุพการี"
ในตอนนั้น หญิงสาวคิดขึ้นมาได้อีกว่า หากพี่ชายของตนทราบเรื่องก็ย่อมต้องดุด่านางเช่นกัน จึงร้องเพลงต่อไปว่า
"จ้งจื่อเอย โปรดอย่าปีนกำแพงบ้านข้า เพราะจะทำลายต้นหม่อนที่ข้าปลูกไว้
ข้าเสียดายต้นพืช ทั้งยังเกรงคำพูดของบรรดาพี่ชาย
จ้งจื่อเอย ข้ายังคงคำนึงถึงท่าน เพียงเกรงคำดุด่าของพี่ชาย"
นอกจากนั้น หญิงสาวยังคงเกรงชาวบ้านที่ทราบเรื่องจะพากันติฉินนินทา จึงได้ร้องเพลงต่อไปอีกว่า
"จ้งจื่อเอย โปรดอย่าปีนเข้ามาทางสวนหลังบ้านข้า เพราะจะทำให้ต้นจันทน์ที่ข้าปลูกไว้ล้มตาย
ข้าเสียดายต้นไม้ ทั้งยังเกรงลมปากของคน
จ้งจื่อเอย ข้ายังคงคำนึงถึงท่าน เพียงเกรงคำติฉินนินทาจากชาวบ้าน"
สำนวน "เหรินเอี๋ยนเข่อเว่ย" หมายความว่า คำพูดของคนเป็นสิ่งที่น่ากลัว โดยเฉพาะคำติฉินนินทาใส่ร้าย ที่มักจะทำให้ผู้อื่นเกิดความเสียหายตามมา
