抱 อ่านว่า เป้า แปลว่า หอบ
薪 อ่านว่า ซิน แปลว่า ฟืน
救 อ่านว่า จิ้ว แปลว่า ช่วย
火 อ่านว่า หั่ว แปลว่า ไฟ
ในช่วงปลายสมัยสงครามระหว่างรัฐ รัฐฉินได้ใช้ยกพลเข้าโจมตีรัฐเว่ยหลายต่อหลายครั้ง รัฐเว่ยไม่สามารถต้านทานได้จึงเสียดินแดนให้กับรัฐฉินไปไม่น้อย จนกระทั่งถึง 273 ปีก่อนคริสตกาล รัฐฉินก็ยกกองกำลังทหารที่เข้มแข็งโหดเหี้ยมอย่างประเมินไม่ได้บุกรัฐเว่ยอีกครั้ง
อ๋องรัฐเว่ยในขณะนั้นจึงเรียกประชุมเสนาบดี ถามว่าใครมีวิธีที่จะทำให้รัฐฉินถอนกำลังกลับไปบ้าง แม้ว่าบรรดาเสนาบดีจะผ่านช่วงเวลายากลำบากมาไม่น้อย แต่เมื่อพูดถึงการศึกสงครามก็อดหวั่นใจมิได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครเอ่ยคำว่า “สู้” ออกมาให้อ๋องรัฐเว่ยได้ยิน เสนาบดีหลายคนเมื่ออยู่ในภาวะที่ถูกกดดันจากกองกำลังทหารของข้าศึกประกอบกับรักตัวกลัวตาย จึงเสนอให้อ๋องรัฐเว่ยมอบดินแดนที่อยู่ทางทิศเหนือของแม่น้ำฮวงโหตลอดไปจรดทิศใต้ของภูเขาไท่หังให้รัฐฉินเพื่อเป็นการสงบศึก
อย่างไรก็ตามมีขุนนางผู้หนึ่งนามว่า "ซูไต้" พยายามกล่าวคัดค้าน โดยบอกกับอ๋องรัฐเว่ยว่า “พวกที่เสนอให้มอบดินแดนของเราให้ศัตรูนั้นเป็นพวกรักตัวกลัวตาย ไม่ได้คำนึงถึงบ้านเมืองแม้แต่น้อย ท่านลองคิดดู แม้ว่าการมอบดินแดนส่วนหนึ่งของเราออกไปอาจจะสร้างความพอใจให้กับอ๋องรัฐฉินในช่วงเวลาหนึ่ง แต่สิ่งที่รัฐฉินต้องการไม่ได้มีเพียงแค่นั้น ต้องรอจนกระทั้งรัฐเว่ยหมดแผ่นดินสิ้นชาติเท่านั้น รัฐฉินจึงจะหยุดโจมตีพวกเรา”
เมื่อกล่าวจบ ซูไต้ได้เล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ท่านอ๋องฟัง โดยเรื่องราวมีอยู่ว่า นานมาแล้วมีชายผู้หนึ่งบ้านถูกไฟไหม้ ชาวบ้านจึงบอกให้เขารีบเอาน้ำมาดับไฟ แต่เขาไม่ฟัง กลับหอบเอาไม้ฟืนไปดับไฟ เนื่องจากเขาลืมคิดไปว่าไม้ฟืนไม่เพียงไม่ทำให้ไฟดับ แต่กลับจะเป็นตัวเร่งให้ไฟโหมลุกไหม้มากยิ่งขึ้น เช่นกัน หากท่านอ๋องยินยอมยกดินแดนให้รัฐฉิน ก็ไม่ต่างอะไรกับการหอบเอาไม้ฟืนไปดับไฟ
แม้ว่าสิ่งที่ซูไต้พูดล้วนมีเหตุผล แต่บรรดาเสนาบดีขี้ขลาดที่ต้องการความสงบสุขในปัจจุบันก็พยายามชี้นำให้อ๋องรัฐเว่ยมอบดินแดนบางส่วนให้รัฐฉินเพื่อสงบศึกจนเป็นผลสำเร็จ
ทว่าเมื่อถึง 225 ปีก่อนคริสตกาล ก็เป็นดังที่ซูไต้กล่าวไว้ รัฐฉินได้ยกพลมาบุกรัฐเว่ยอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้รัฐฉินได้ขุดรากถอนโคนล้มล้างรัฐเว่ยเป็นผลสำเร็จ
สุภาษิต “หอบฟืนไปดับไฟ” เป็นคำเปรียบเปรยถึงการใช้วิธีการผิดๆ ในการแก้ไขหรือป้องกันภยันตรายที่เกิดขึ้น ส่งผลให้เหตุการณ์เลวร้ายลงไปกว่าเดิม
