คอลัมน์ : เรื่องเล่าในเงาดิน โดย : องุ่น เกณิกา สุขเกษม
ที่บ้าน
เธอสบายดีไหม?
"ฉันสบายดี"
รูปปั้นหญิงสาวน้อยใหญ่เจ้าเอย
เธอสบายดีไหม
ที่ข้างในตู้ แต่ละช่องแต่ละชั้นของเธอนั้นเล่าเป็นอย่างไร หนังสือที่แต่ละเล่ม และดอกกุหลาบกลีบแห้ง เป็นมิตรที่ดีต่อเธอไหม
"ดีซิ"
ฉันได้ยินเสียงตอบมากับลมฝนอันเย็นฉ่ำที่โปรยปรายอยู่ในอากาศ
"พวกเราอยู่กันอบอุ่นดี ภายในตู้ทีี่เธอจัดไว้ อย่าห่วงเลย แล้วอาการป่วยของเธอล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง เกณิกาจ๋า?” รูปปั้นถามฉัน
"ฉันน่ะหรือ ก็ยังสามวันดีสี่วันไข้ วันนี้ฉันอาจจะเดินๆ อยู่ในบ้าน แต่พรุ่งนี้ถ้าฉันเกิดหายไป หรือเมื่อไรที่เธอไม่เห็นฉันละก็ นั่นหมายความว่า ฉันอาจจะได้ไปนอนอยู่โรงพยาบาลโน่นแล้ว"
"วันทุกวันของพวกเธอล่ะ น่าเบื่อไหม?" ฉันถามกลับ บรรดารูปปั้นหญิงสาว
"ฉันสังเกตสีหน้าของพวกเธอ ว่าไม่มีใครมีสีหน้าที่เบิกบานใจซักคนเลยนะ ใบหน้าของพวกเธอนั้น แค่อมยิ้มน้อยๆ ดูราวกับเหงาปนเศร้าอย่างไรอย่างนั้น"
"พวกเราไม่ได้เหงาหรอกนะ เกณิกา พวกเราไม่ได้กลัวแก่ พวกเราไม่ได้กลัวอ้วน พวกเราไม่ได้กลัวความสวยสาวจะลดลง พวกเราไม่ยิ้มจนมากเกินไป ไม่หัวเราะและเศร้ากับอะไรเกินไป เธอปั้นพวกเรามาได้อย่างพอดีแล้ว พวกเรานั้นอยู่ในห้วงฝัน ณ ขณะเวลาที่เราดำรงอยู่ และจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป" รูปปั้นตอบฉัน
"แต่ฉันเหงานะ พวกเธอรู้ไหม โดยเฉพาะเวลาไม่สบาย เดี๋ยวนี้ตอนก่อนนอน ฉันจะขอพรพระว่า ขอให้ฉันนอนหลับและตื่นขึ้นมาอย่างปลอดภัยในทุกๆ ค่ำคืน จากที่เมื่อก่อน ฉันไม่เคยขออะไรให้ตัวเองเลย ฉันขอให้แต่กับสิ่งที่ฉันรักมีความสุขและปลอดภัยเท่านั้น"
"ก็ในทุกๆ คราวที่ฉันล้มป่วย ฉันมักจะพบว่า ตัวเองตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเหนื่อยและใจเต้นแรง หลังจากนอนหลับไปและต้องผลุนผลันไปโรงพยาบาลตอนกลางดึกเสมอ ฉันจึงเริ่มกลัวกลางคืน และกลัวการนอนหลับ และฉันก็เหงา ว้าเหว่มากๆ เวลาที่ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก ความทรงจำต่อสิ่งที่ฉันรัก และความคิดเศร้าๆ ก็จะชอบแว่บเข้ามาในตอนนั้น ยิ่งถ้ามีฝนตก
ฉันก็กลัวนักกลัวหนา กับเสียงฟ้าผ่าและแสงแลบแปล๊บปล๊าบของสายฟ้า ฉันกลัวกระแสไฟจากสายฟ้านั้นจะมาปลุกกระแสไฟในหัวใจขั้วที่เกินขึ้นมาของฉัน ให้ฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วหัวใจของฉัน ก็จะเต้นผิดจังหวะอีก"
"เกณิกา ถ้าเธอเหงา เธอว้าเหว่ เธอหดหู่หรือเธอกลัว เธอก็คิดถึงพวกเราสิจ๊ะ คิดถึงพวกเรารูปปั้นของเธองัยล่ะ เหมือนเวลาปกติที่เธอเคยมาเดินดู พวกเราในตู้ แล้วเธอก็ยิ้ม และมีความสุขน่ะ หมดฝนนี้ ดอกลัดดาก็จะบานแล้ว ต้นไม้ดอกไม้หลายต่อหลายต้นที่เธอปลูกไว้ ก็จะเติบโตขึ้น บ้านของเธอแสนจะน่าอยู่
ฉันอยากให้เธอมีกำลังใจนะ เกณิกา
ถ้าเธอมีกำลังใจ เธอก็จะทำงานได้
พวกเราก็จะมีจำนวนเพิ่มขึ้น
เธอเองก็จะไม่เหงา ไม่เศร้า ถ้าเธอทำงานนะ และอีกหน่อยพวกเราก็จะทำให้คนอื่นๆ ที่มาเห็นพวกเรา พลอยมีความสุขไปด้วย นั่นคือสิ่งที่เธอฝันเอาไว้มิใช่หรือ เกณิกา?" รูปปั้นกล่าวกับฉัน
"จ้ะ" ฉันตอบรูปปั้น
"งั้นเธอก็จงสร้างงานต่อไปเถิด แล้วพวกเรา รูปปั้นนี่แหละที่จะคอยเป็นเพื่อน และดูและเธอเอง เกณิกา เดือนนี้ก็มีงานที่ขายไปได้ด้วยมิใช่หรือ?" รูปปั้นกล่าวกับฉัน
"ใช่จ้ะ" ฉันตอบ
"และฉันก็ได้เจียดเงินเอาไปซื้อเตียงเก่าสีฟ้าได้มาไว้นอนเล่นเตียงหนึ่ง กับซื้อกระจกเก่าบานใหญ่ มาไว้ส่องตัวอีกด้วยละ" ฉันคุยตอบรูปปั้น
"เห็นมั้ยล่ะ เกณิกา ว่าพวกเรารูปปั้นนั้น ดูแลเธอได้
เพียงแต่เธอจะต้องคอยระวังรักษาร่างกาย รักษาใจ แล้วปั้นพวกเราขึ้นมาอีกเรื่อยๆ เท่านั้น และนี่ก็จวนจะปีใหม่แล้ว
ยามเจ็บไข้ไม่สบาย ยามตกยากทุกข์ร้อน หรือยามแก่ตัวไป พวกเรารูปปั้นนี่แหละ ที่จะคอยดูแลเธอนะ เกณิกา"
ในความเงียบงัน ฉันนอนอยู่บนเตียงไม้สีฟ้า
มองไปยังรูปปั้นแต่ละนางในตู้
และพวกเธอก็ต่างส่งยิ้มน้อยๆ ให้ฉัน
ถ่ายภาพโดย : ชาญชัย แซ่ฉั่ว
รู้จัก... องุ่น เกณิกา สุขเกษม
จบการศึกษาจาก มหาวิทยาลัยสยาม เคยทำงานเป็นสาวแบงค์ นาน 7 ปี
ปี 2540 เป็นต้นมา หันมาจับเศษดินปั้นเป็นหญิงสาวมากจริต จนได้รับการยอมรับ และรู้จักในฐานะประติมากรหญิงผู้ไม่เคยผ่านการเรียนศิลปะจากรั้วสถาบันใด
ขณะนี้องุ่นใช้ชีวิตและทำงานประติมากรรม อยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันร่มรื่นของบ้านริมแม่น้ำน้อย จ.สิงห์บุรี
เป็นชีวิตที่สมถะ เรียบง่าย สบายๆ แม้ไม่ได้สบายด้วยวัตถุ ดังที่เธอเคยให้สัมภาษณ์ ART EYE VIEW เมื่อหลายปีก่อนว่า
“สบายด้วยอากาศ ด้วยต้นไม้ และมีอิสระ ทุกวันนี้ทำงานปั้นดิน และเผาเองทุกชิ้น ส่วนชิ้นไหนที่เห็นเหมาะเห็นชอบ ก็จะนำไปหล่อที่โรงหล่อ
รู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากเลย เวลาที่ทำงาน เพราะอะไรที่มันเป็นชีวิตเรา เป็นความรู้สึกนึกคิดของเรา พอได้ทำเป็นงานออกมาแล้วมีความสุข
ถ้าช่วงไหนไม่ได้ทำงานปั้น มันเหมือนชีวิตเราหมดคุณค่า และอัดอั้น เพราะเรามีความรู้สึกที่ต้องระบายออกมา”
ติดตาม คอลัมน์ : เรื่องเล่าในเงาดิน โดย : องุ่น เกณิกา สุขเกษม ได้ทุกอาทิตย์ ทาง ART EYE VIEW
ส่งข่าวสารงานศิลปะร่วมสมัย มาได้ที่ ข่าว ART EYE VIEW ของ www.astvmanager.com และ ART EYE VIEW เซกชัน Lite ในหนังสือพิมพ์ ASTV ผู้จัดการสุดสัปดาห์ Email: thinksea@hotmail.com
และคลิกเป็น แฟนเพจ ได้ที่ http://www.facebook.com/arteyeviewnews
ที่บ้าน
เธอสบายดีไหม?
"ฉันสบายดี"
รูปปั้นหญิงสาวน้อยใหญ่เจ้าเอย
เธอสบายดีไหม
ที่ข้างในตู้ แต่ละช่องแต่ละชั้นของเธอนั้นเล่าเป็นอย่างไร หนังสือที่แต่ละเล่ม และดอกกุหลาบกลีบแห้ง เป็นมิตรที่ดีต่อเธอไหม
"ดีซิ"
ฉันได้ยินเสียงตอบมากับลมฝนอันเย็นฉ่ำที่โปรยปรายอยู่ในอากาศ
"พวกเราอยู่กันอบอุ่นดี ภายในตู้ทีี่เธอจัดไว้ อย่าห่วงเลย แล้วอาการป่วยของเธอล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง เกณิกาจ๋า?” รูปปั้นถามฉัน
"ฉันน่ะหรือ ก็ยังสามวันดีสี่วันไข้ วันนี้ฉันอาจจะเดินๆ อยู่ในบ้าน แต่พรุ่งนี้ถ้าฉันเกิดหายไป หรือเมื่อไรที่เธอไม่เห็นฉันละก็ นั่นหมายความว่า ฉันอาจจะได้ไปนอนอยู่โรงพยาบาลโน่นแล้ว"
"วันทุกวันของพวกเธอล่ะ น่าเบื่อไหม?" ฉันถามกลับ บรรดารูปปั้นหญิงสาว
"ฉันสังเกตสีหน้าของพวกเธอ ว่าไม่มีใครมีสีหน้าที่เบิกบานใจซักคนเลยนะ ใบหน้าของพวกเธอนั้น แค่อมยิ้มน้อยๆ ดูราวกับเหงาปนเศร้าอย่างไรอย่างนั้น"
"พวกเราไม่ได้เหงาหรอกนะ เกณิกา พวกเราไม่ได้กลัวแก่ พวกเราไม่ได้กลัวอ้วน พวกเราไม่ได้กลัวความสวยสาวจะลดลง พวกเราไม่ยิ้มจนมากเกินไป ไม่หัวเราะและเศร้ากับอะไรเกินไป เธอปั้นพวกเรามาได้อย่างพอดีแล้ว พวกเรานั้นอยู่ในห้วงฝัน ณ ขณะเวลาที่เราดำรงอยู่ และจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป" รูปปั้นตอบฉัน
"แต่ฉันเหงานะ พวกเธอรู้ไหม โดยเฉพาะเวลาไม่สบาย เดี๋ยวนี้ตอนก่อนนอน ฉันจะขอพรพระว่า ขอให้ฉันนอนหลับและตื่นขึ้นมาอย่างปลอดภัยในทุกๆ ค่ำคืน จากที่เมื่อก่อน ฉันไม่เคยขออะไรให้ตัวเองเลย ฉันขอให้แต่กับสิ่งที่ฉันรักมีความสุขและปลอดภัยเท่านั้น"
"ก็ในทุกๆ คราวที่ฉันล้มป่วย ฉันมักจะพบว่า ตัวเองตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเหนื่อยและใจเต้นแรง หลังจากนอนหลับไปและต้องผลุนผลันไปโรงพยาบาลตอนกลางดึกเสมอ ฉันจึงเริ่มกลัวกลางคืน และกลัวการนอนหลับ และฉันก็เหงา ว้าเหว่มากๆ เวลาที่ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก ความทรงจำต่อสิ่งที่ฉันรัก และความคิดเศร้าๆ ก็จะชอบแว่บเข้ามาในตอนนั้น ยิ่งถ้ามีฝนตก
ฉันก็กลัวนักกลัวหนา กับเสียงฟ้าผ่าและแสงแลบแปล๊บปล๊าบของสายฟ้า ฉันกลัวกระแสไฟจากสายฟ้านั้นจะมาปลุกกระแสไฟในหัวใจขั้วที่เกินขึ้นมาของฉัน ให้ฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วหัวใจของฉัน ก็จะเต้นผิดจังหวะอีก"
"เกณิกา ถ้าเธอเหงา เธอว้าเหว่ เธอหดหู่หรือเธอกลัว เธอก็คิดถึงพวกเราสิจ๊ะ คิดถึงพวกเรารูปปั้นของเธองัยล่ะ เหมือนเวลาปกติที่เธอเคยมาเดินดู พวกเราในตู้ แล้วเธอก็ยิ้ม และมีความสุขน่ะ หมดฝนนี้ ดอกลัดดาก็จะบานแล้ว ต้นไม้ดอกไม้หลายต่อหลายต้นที่เธอปลูกไว้ ก็จะเติบโตขึ้น บ้านของเธอแสนจะน่าอยู่
ฉันอยากให้เธอมีกำลังใจนะ เกณิกา
ถ้าเธอมีกำลังใจ เธอก็จะทำงานได้
พวกเราก็จะมีจำนวนเพิ่มขึ้น
เธอเองก็จะไม่เหงา ไม่เศร้า ถ้าเธอทำงานนะ และอีกหน่อยพวกเราก็จะทำให้คนอื่นๆ ที่มาเห็นพวกเรา พลอยมีความสุขไปด้วย นั่นคือสิ่งที่เธอฝันเอาไว้มิใช่หรือ เกณิกา?" รูปปั้นกล่าวกับฉัน
"จ้ะ" ฉันตอบรูปปั้น
"งั้นเธอก็จงสร้างงานต่อไปเถิด แล้วพวกเรา รูปปั้นนี่แหละที่จะคอยเป็นเพื่อน และดูและเธอเอง เกณิกา เดือนนี้ก็มีงานที่ขายไปได้ด้วยมิใช่หรือ?" รูปปั้นกล่าวกับฉัน
"ใช่จ้ะ" ฉันตอบ
"และฉันก็ได้เจียดเงินเอาไปซื้อเตียงเก่าสีฟ้าได้มาไว้นอนเล่นเตียงหนึ่ง กับซื้อกระจกเก่าบานใหญ่ มาไว้ส่องตัวอีกด้วยละ" ฉันคุยตอบรูปปั้น
"เห็นมั้ยล่ะ เกณิกา ว่าพวกเรารูปปั้นนั้น ดูแลเธอได้
เพียงแต่เธอจะต้องคอยระวังรักษาร่างกาย รักษาใจ แล้วปั้นพวกเราขึ้นมาอีกเรื่อยๆ เท่านั้น และนี่ก็จวนจะปีใหม่แล้ว
ยามเจ็บไข้ไม่สบาย ยามตกยากทุกข์ร้อน หรือยามแก่ตัวไป พวกเรารูปปั้นนี่แหละ ที่จะคอยดูแลเธอนะ เกณิกา"
ในความเงียบงัน ฉันนอนอยู่บนเตียงไม้สีฟ้า
มองไปยังรูปปั้นแต่ละนางในตู้
และพวกเธอก็ต่างส่งยิ้มน้อยๆ ให้ฉัน
ถ่ายภาพโดย : ชาญชัย แซ่ฉั่ว
รู้จัก... องุ่น เกณิกา สุขเกษม
จบการศึกษาจาก มหาวิทยาลัยสยาม เคยทำงานเป็นสาวแบงค์ นาน 7 ปี
ปี 2540 เป็นต้นมา หันมาจับเศษดินปั้นเป็นหญิงสาวมากจริต จนได้รับการยอมรับ และรู้จักในฐานะประติมากรหญิงผู้ไม่เคยผ่านการเรียนศิลปะจากรั้วสถาบันใด
ขณะนี้องุ่นใช้ชีวิตและทำงานประติมากรรม อยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันร่มรื่นของบ้านริมแม่น้ำน้อย จ.สิงห์บุรี
เป็นชีวิตที่สมถะ เรียบง่าย สบายๆ แม้ไม่ได้สบายด้วยวัตถุ ดังที่เธอเคยให้สัมภาษณ์ ART EYE VIEW เมื่อหลายปีก่อนว่า
“สบายด้วยอากาศ ด้วยต้นไม้ และมีอิสระ ทุกวันนี้ทำงานปั้นดิน และเผาเองทุกชิ้น ส่วนชิ้นไหนที่เห็นเหมาะเห็นชอบ ก็จะนำไปหล่อที่โรงหล่อ
รู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากเลย เวลาที่ทำงาน เพราะอะไรที่มันเป็นชีวิตเรา เป็นความรู้สึกนึกคิดของเรา พอได้ทำเป็นงานออกมาแล้วมีความสุข
ถ้าช่วงไหนไม่ได้ทำงานปั้น มันเหมือนชีวิตเราหมดคุณค่า และอัดอั้น เพราะเรามีความรู้สึกที่ต้องระบายออกมา”
ติดตาม คอลัมน์ : เรื่องเล่าในเงาดิน โดย : องุ่น เกณิกา สุขเกษม ได้ทุกอาทิตย์ ทาง ART EYE VIEW
ส่งข่าวสารงานศิลปะร่วมสมัย มาได้ที่ ข่าว ART EYE VIEW ของ www.astvmanager.com และ ART EYE VIEW เซกชัน Lite ในหนังสือพิมพ์ ASTV ผู้จัดการสุดสัปดาห์ Email: thinksea@hotmail.com
และคลิกเป็น แฟนเพจ ได้ที่ http://www.facebook.com/arteyeviewnews
