ในงานปาร์ตี้งานหนึ่ง ขณะที่แขกเหรื่อต่างสนุกสนานคึกคักกันเต็มที่ บนเก้าอี้หวายสีขาวกลับมีชายหนุ่มในแว่นกรอบดำนั่งจิบไวน์เพียงลำพัง พลางมองดูผู้คนที่เดินผ่านไป-มาด้วยอารมณ์ราวกับเคลิ้มรสไวน์ปนความเหงา ครั้นเดินเข้าไปใกล้จึงพบว่าชายผู้นั้นคือดวงฤทธิ์ บุนนาค สถาปนิกชื่อดัง เจ้าของบริษัท ดวงฤทธิ์บุนนาค จำกัด นั่นเอง
เมื่อเห็นเขาจดจ้อง เฝ้ามองผู้คนที่ต่างแต่งกายสวยงามตามธีมปาร์ตี้ที่กำหนดให้ผู้ร่วมงานแต่งชุดวินเทจแล้ว ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าในเมื่อเขาเพียรเฝ้ามองผู้คนในงานอย่างพินิจพิจารณาเช่นนี้ แล้ว ‘วินเทจ’ ในความหมายของเขาล่ะ จะเหมือนหรือแตกต่างจากแขกในงานคนอื่นๆ อย่างไรบ้าง ?
ซึ่งคำตอบที่ได้รับจากปากของเขาก็ยืนยันได้อย่างดี ถึงอารมณ์ติสท์...แบบเฉพาะตัว ที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน เพราะขณะที่ใครๆ ต่างก็ให้นิยาม ‘วินเทจ’ ในแง่มุมที่เกี่ยวพันกับแฟชั่น เครื่องแต่งกายในยุคก่อนๆ แต่สำหรับนักออกแบบอย่างดวงฤทธิ์ นิยามที่เขามีต่อกลิ่นอายวินเทจก็คือ...
“ผมว่าคนเราแก่ลงทุกที สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความทรงจำนะ สำหรับผมวินเทจคือความทรงจำที่สวยงาม คือยุคสมัยที่ผ่านมาแล้ว ผมว่ากระแสวินเทจมันดีตรงที่ทำให้คนสูงอายุได้หวนนึกถึงอดีต ได้หวนนึกถึงความทรงจำดีๆ ในยุคเก่าๆ มันเป็นกลิ่นอายโหยหาอดีตน่ะ คนรุ่นใหม่เขาคงไม่อินกับวินเทจเท่ากับคนที่เคยสัมผัสหรือผ่านยุคนั้นๆ มา”
ไม่แน่ว่าการปลีกวิเวกมานั่งคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย อาจเพราะเขากำลังหวนนึกถึงความทรงจำบางช่วงตอนของชีวิตก็เป็นได้...
ก็กลิ่นอาย ‘โหยหาอดีต’ มันลอยฟุ้งจากคำพูดเสียขนาดนั้น!
...............
เรื่องโดย : นางสาวยิปซี
*ขอบคุณภาพดวงฤทธิ์จาก 'design ไป บ่นไป'
