กั๊กไว้ชมพร้อมกันทั้งผู้ชมและนักแสดง ...
อังคารที่ 1 มีนาคม ที่ผ่านมา จิ๊บ - สุพมิตรา วรพงศ์พิเชษฐ ผู้กำกับภาพยนตร์อิสระ ก็ถึงคราว นำผลงานล่าสุดเรื่อง ปลาสนาการ หรือ DISAPPEAR ซึ่งเป็น 1 ใน 5 โครงการสร้างภาพยนตร์ดีเด่น ในการอบรมเทคนิคการนำเสนอโครงการสร้างภาพยนตร์(Film Pitching Project) ของ สำนักศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย กระทรวงวัฒนธรรม เมื่อปี 53 มาฉายให้ชมเป็นครั้งแรก บนพื้นที่ของ White space Gallery ชั้น 2 ของโรงภาพยนตร์ลิโด้ ย่านสยามแสควร์
“เรื่องนี้พี่ติดสินบนน้องจิ๊บเต็มที่ และได้รู้ว่าเดินทั้งเกาะมันเหนื่อยยังไงบ้าง เรื่องหน้าฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ถ้ายังเห็นความดีของพี่อยู่”
ปั๊บ - จิตตนาถ ลิ้มทองกุล CEO ในเครือบริษัท ASTVผู้จัดการ ผู้รับบทพระเอก “ทิม” อาร์ตติสท์ วัย 30 กว่าๆที่ออกตามหาคนรักเก่าที่เกาะสีชัง ในห้วงเวลาที่ไร้แรงบันดาลใจในการเขียนภาพ กล่าวแสดงความรู้สึกด้วยอารมณ์ติดตลก ในวันที่ไปร่วมแสดงความยินดีกับผู้กำกับ พร้อมทีมงานและนักแสดงนำของเรื่องอีก 2 คน คือ ปิยะมาศ หมื่นประเสริฐดี (นางเอก) และ อ่อน - สุกานดา ศรีประทุม
แม้จะยอมรับว่า ที่ผ่านมาจะเข้าไม่ถึงภาพยนตร์ในแนวศิลปะและแนวทดลองที่สาวจิ๊บหรือคนอื่นๆพยายามจะนำเสนอเท่าไหร่ แต่ส่วนตัวก็รู้สึกว่า สาวจิ๊บประสบความสำเร็จ ที่สามารถทำให้ผู้ชมเกิดความรู้สึกไปได้ต่างๆนานา และรู้สึกดีใจที่ท้ายที่สุด สาวจิ๊บไม่ได้กำหนดให้พระเอกในเรื่อง ยุติปัญหาด้วยการฆ่าตัวตาย
“เพราะว่าผมเคยมีคนรู้จักที่สนิทกัน เขายุติปัญหา โดยการฆ่าตัวตาย แม้หนังเรื่องนี้ มันจะเป็นจริงหรือจินตนาการจินตนาการ แต่อย่างน้อยก็ทำให้คนดูรู้สึกต่อต้านการฆ่าตัวตาย เพราะนี่คือสิ่งที่ผมอยากจะบอกสังคมมาตลอด”
นอกจากนี้ผู้กำกับและทีมงานยังได้รับคำชมจากผู้ชมรายอื่นๆอีกด้วยว่า ภาพยนตร์ที่ไม่มีสีฟ้าครามของน้ำทะเลให้ได้เห็น แต่นำเสนอด้วยภาพขาวดำตลอดทั้งเรื่อง ตอบโจทย์ได้ดีกับคำว่า DISAPPEAR
ก่อนจะถูกตั้งคำถามว่า “จงใจถ่ายเป็นขาวดำใช่หรือไม่”
ผู้กำกับ ซึ่งเป็นอดีตนักศึกษา ระดับปริญญาตรี คณะศิลปกรรมศาสตร์และขณะนี้กำลังศึกษาด้านภาพยนตร์ ในระดับปริญญาโท ชั้นปีที่ 2 คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาฯ ได้ตอบว่า
“เวลาเราเรียนโฟโต้ หรือว่าเราเรียนเพ้นท์ เวลาเราหรี่ตามอง จะมี แสง สีขาว สีเทา สีดำ ซึ่งสีดำก็คือส่วนที่เข้มที่สุด สีขาวคือส่วนที่สว่างที่สุด และสีเทาก็คือกลางๆ
จิ๊บคิดว่าสีขาวมันเกือบจะหายไปแล้วกับแสง ส่วนสีดำ มันก็มืดมาก มองไม่เห็น ก็คือ ปลาสนาการ ถ้ายืนในเงามืดก็ไม่มีใครเห็นเรา เราไปยืนในแสงสว่างมากๆ กล้องไปถ่ายก็ไม่มีใครเห็นเราเหมือนกัน ก็เลยคิดว่าจะใช้สีขาวดำดีกว่า”
ส่วนคำตอบของอีกคำถามว่า “ทำไมต้องใช้ภาพนิ่งประกอบกับภาพเคลื่อนไหว ทำไมไม่ใช้ภาพเคลื่อนไหวทั้งหมด”
“จิ๊บอยากจะหยุดเวลาบางเวลาของพระเอกคนนี้เอาไว้ ภาพถ่ายคืออดีต คือเมื่อวานนี้ มันไม่มีทางเป็นปัจจุบันและไม่มีทางจะเป็นอนาคต เพราะมันถูกบันทึกเป็นภาพถ่ายไปแล้ว ก็เลยอยากจะเล่นเทคนิคตรงนี้ เพราะหนังต้องการนำเสนอทั้งเรื่องของ ความฝัน ความจริง ปัจจุบัน แล้วก็ อดีต”
และอีกคำถามที่ว่า “ทำไมในตอนเริ่มต้นของภาพยนตร์ ในฉากของทะเล จึงต้องแช่ภาพไว้นานมาก”
“จิ๊บคิดว่าทะเลมันเป็นธรรมชาติที่เราเห็นความเปลี่ยนแปลงได้ชัดเจน สมมุติเราตั้งกล้องไว้แต่เช้า เราจะเห็นน้ำขึ้น ถึงตอนเย็นเราจะเห็นน้ำลง มันเหมือนเรากำลังเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลง
เวลาเราเดินลงทะเล เราคงไม่เดินเร็วๆลง แต่เราจะค่อยๆเดิน เพราะว่าเราจะได้ใช้เวลาสัมผัสกับคลื่น จิ๊บเลยคิดว่า ทะเลเป็นอะไรที่ต้องใช้เวลาในการมอง” (มันเกี่ยวกับว่า ต้องการปล่อยเวลาให้คนคิดหรือเปล่า ว่าฉากต่อไปคืออะไร) ก็เป็นไปได้ แต่จิ๊บไม่ได้คิด จิ๊บแค่คิดว่า ทะเลเป็นสิ่งที่น่าสัมผัส ทะเลที่นี่กับทะเลอีกที่หนึ่งก็ไม่เหมือนกัน ทุกที่มันมีความลึกลับหรือความน่าสนใจแตกต่างกันไป”
พร้อมการฉายภาพยนตร์ ยังมีการเปิดแสดงนิทรรศการภาพถ่าย ภายใต้แนวคิด DISAPPEAR ของ 4 ช่างภาพรับเชิญ ธมน ศรีขาว,บุษรา บรรณเกียรติกุล,พาณุวัฒน์ เงินพจน์ และ ฉัตรชัย แสงเพชร
ซึ่งก็มีทั้งภาพถ่ายในแบบที่ช่างภาพไม่ต้องการสื่อสารอะไรมากมาย แค่อยากบันทึกไว้ไม่ให้สถานที่นั้นๆถูกลืม เช่นภาพถ่ายของ ธมน ศรีขาว
ภาพที่ต้องการสื่อว่า ถ้าสิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดการสูญหาย แสดงว่าก่อนหน้านี้มันต้องมีตัวตน ในภาพถ่ายของ บุษรา บรรณเกียรติกุล
หรือจะเป็นภาพที่ไม่ต้องการให้สีสันอันตธานหายไปจากภาพถ่ายไปทั้งหมด ผลงานของ พาณุวัฒน์ เงินพจน์
และภาพถ่ายในแบบที่วัตถุไม่ได้อยู่ในวิถีสายตาของผู้คนอีกต่อไป ผลงานของ ฉัตรชัย แสงเพชร
ส่งข่าวสารงานศิลปะร่วมสมัย มาได้ที่ ข่าว ART EYE VIEW หนังสือพิมพ์ ASTV ผู้จัดการ และ Celeb Online www.astvmanager.com โทร.0 -2629 - 4488 ต่อ 1530 Email: thinksea@hotmail.com
