เคยตั้งคำถามถึงสาเหตุหรือไม่ว่า โครงการที่สำคัญอย่างไฮสปีดเทรน ทั้งรถไฟไทยจีนอีสาน สนามบินอู่ตะเภา โครงการขนาดใหญ่แบบนี้ทำไมถึงไม่เกิด เพราะสาเหตุอะไร ทั้ง ๆ ที่มันควรจะมีมาตั้งนานแล้ว
จะว่าไปแล้วก็เป็นสิ่งที่ท้าทาย สำหรับรัฐบาลไทย ที่จะผลักดันโปรเจ็กต์ใหญ่ยักษ์ให้สำเร็จลุล่วงได้หรือไม่ อดีตสอนอะไรเราบ้าง กับอายุรัฐบาลที่สั้น และไม่สอดคล้องกับนโยบายระยะยาว การเปลี่ยนขั้วการเมืองตลอดเวลา ทำให้โครงการใหญ่ ๆ แบบนี้ ถูกรื้อแล้วรื้ออีก จนต่างชาติมองเป็นแค่วาทกรรมหาเสียง แต่วันนี้ต้องถือว่า โครงการไฮสปีดใกล้ความจริงที่สุดตั้งแต่เคยมีมา
ลองยกตัวอย่าง โครงการไฮสปีดเทรน ที่ก่อนหน้านี้ เริ่มต้นวาดฝันกันมาตั้งแต่รัฐบาลอภิสิทธิ์ แต่ก็จบไปด้วยการยุบสภาปลายปี 2554 ต่อด้วยการชุบชีวิตรถไฟความเร็วสูงสมัยยิ่งลักษณ์ด้วยการเสนอโมเดลรัฐทำเอง กับร่าง พ.ร.บ.กู้เงิน 2 ล้านล้านบาท เมื่อครั้งที่รัฐบาล น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เคยเสนอผ่านรัฐสภาจนให้ความเห็นชอบแล้ว แต่สุดท้ายศาลรัฐธรรมนูญก็มีมติชี้ขาดว่า ร่าง พ.ร.บ.ดังกล่าวไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ มาจนถึงยุคนายกตู่กับรูปแบบการร่วมทุนกับเอกชน หรือที่เรียกว่า Public Private Partnership (PPP) ซึ่งมาเจรจาสุดท้ายก่อนการเลือกตั้งเพียงเดือนเดียว
วาทกรรมที่ว่าคณะกรรมการการเลือกตั้ง (กกต.) มีมติให้จัดการเลือกตั้งวันที่ 24 มีนาคมแล้ว รัฐบาลชุดของนายกฯ ประยุทธ์ จันทร์โอชา ก็ควรจะต้องระงับการตัดสินใจใด ๆ ที่มีผลต่อโครงการใหญ่ ๆ หรือกิจกรรมใดที่ควรจะเป็นอำนาจหน้าที่ของรัฐบาลที่จะมาจากการเลือกตั้ง แต่ในความเป็นจริงเท่ากับค่าเสียโอกาสของประเทศหรือไม่?
คงต้องวัดใจนายก เพราะการตัดสินใจทำงานชิ้นสำคัญให้เสร็จก่อนการเลือกตั้ง เป็นการสร้างความมั่นใจให้ทุกประเทศที่จับตามอง โครงการใหญ่แบบนี้ เมื่อเข้าสู่การเมืองแบบไทย ๆ ที่ค้านกันไป ค้านกันมา มีหวัง คนที่ต้องเอาเงินมาลงทุน ก็คงเผ่นกลับบ้านหมด เพราะความโลเลไม่แน่นอนของการเมืองไทย แล้วอย่างนี้ เมื่อไหร่จะจึงจะทำให้เมืองไทย เป็นเมืองที่น่าลงทุนในภูมิภาค