ปฐมบทความขัดแย้ง (2) / คอลัมน์ "สุดฟากสนาม" โดย ธีรพัฒน์ อัครเศรณี
“ไม่มีความสำเร็จใด ได้มาด้วยความบังเอิญ” เฉกเช่นแชมป์พรีเมียร์ลีกครั้งแรกของมูรินโญกับเชลซี กุนซือผู้มีปรัชญาว่าจะต้องเดินเข้าหาสิ่งที่ต้องการ ไม่ใช่นั่งรอโอกาส
“ส่วนหนึ่งของความสำเร็จก็คือการรอคอย แต่บางคนเลือกที่จะไม่นั่งรอ ขอเป็นฝ่ายไล่ล่าหามันเอง ผมเป็นคนประเภทนั้น สำหรับพวกที่รอคอยความสำเร็จนั้น ถ้าคุณมีทีมที่ดี ซ้อมกันอย่างเต็มที่ พร้อมกับนักฟุตบอลฝีเท้าดี รวมถึงสโมสรมีการจัดการที่ดี สิ่งที่รอคอยอาจมาถึงใน 5 หรือ 10 ปี แต่ถ้าเราไล่ล่าความสำเร็จและมุ่งที่จะทำผลงานให้ดีที่สุดโดยแลกกับทุกสิ่งที่มีอยู่ รวมไปถึงตัวนักฟุตบอลซึ่งทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ผมเชื่อว่าไม่นานพวกเราจะได้แชมป์มาครอง”
แน่นอน “คนจริง” ต้องทำได้อย่างที่ลั่นวาจาไว้ มูรินโญ่ อาจเป็นมากกว่านั้นเขาจึงพาทีมคว้าแชมป์ลีกสูงสุดครั้งที่สองติดต่อกันด้วยเวลาอันรวดเร็ว แต่รอยปริแตกในสโมสรกลับเกิดขึ้นมาก่อนหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อโรมัน อบราโมวิช ตัดสินใจไปดึงตัว แฟรงค์ อาร์เนเซน ผู้จัดการทั่วไปจาก ท็อตแนม ฮ็อตสเปอร์มาคุมศูนย์ฝึกเยาวชนหรืออะคาเดมีของสโมสรเชลซี ด้วยความติดใจฝีไม้ลายมือและสายตาในการเลือกนักเตะของแฟรงค์
เท่านั้นเอง มูรินโญ่ ผู้เคยชินกับการเป็น “The One” ครองอำนาจอย่างเอกเทศน์จึงเริ่มไม่พอใจและนั่นคือจุดเริ่มต้นของปัญหาทั้งหมดในถิ่นแสตมฟอร์ด บริดจ์
เฟอร์รินญ่า ผู้เคยเป็นแมวมองของ “สิงโตน้ำเงินคราม” ในดินแดนโปรตุเกส สเปน และบราซิล กล่าวว่า
“ครั้งหนึ่ง มูรินโญ่ เคยควบคุมการบริหารทีมแต่เพียงผู้เดียว สโมสรตกอยู่ภายใต้การสั่งการของเขาอย่างเบ็ดเสร็จตั้งแต่ชุดใหญ่ยันชุดเยาวชน คุณเชื่อไหมว่าเขารู้หมดทุกอย่าง และติดตามเรื่องราวของเด็กทุกคนที่เรากำลังสนใจอยู่ อบราโมวิช อาจจะมองว่า มูรินโญชักจะใหญ่และทระนงตนเกินไป จึงต้องการเข้ามาคานอำนาจ เลยยก อะคาเดมี ให้กับอาร์เนเซ่นไป ทีนี้ปัญหาและความขัดแย้งเลยเริ่มปะทุขึ้น”
มูรินโญ เองก็ตั้งแง่ว่า ศูนย์ฝึกเยาวชนของอาร์เนเซน ไม่สามารถปั้นเด็กขึ้นมาได้อย่างที่เขาต้องการ แถมแนวทางการทำงานรวมทั้งวิธีฝึกก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงด้วย ดังนั้นแฟนๆเชลซี เลยมีโอกาสเห็นเด็กดาวรุ่งมีโอกาสลงเล่นค่อนข้างน้อยในทีมชุดใหญ่
ขณะเดียวกันแนวทางการทำทีมระยะยาวของ โรมัน อบราโมวิช และปีเตอร์ เคนยอน ก็ต้องการลดงบประมาณในการซื้อนักเตะลงเรื่อยๆ เพราะไม่อยากทุ่มบ้าคลั่งเหมือนปีสองปีแรก ทำให้ มูรินโญ เผชิญศึกสองด้าน หนำซ้ำ อบราโมวิช เริ่มเข้ามายุ่มย่ามกับการทำทีมของ มูรินโญมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ความเห็นของทั้งสองคนนับวันมีแต่จะไปคนละทิศทาง
เพื่อนสนิทของ มูรินโญ อย่าง หลุยส์ ลอว์เรนโซ เปิดเผยว่า “เสี่ยหมี” เคยเรียกลูกน้องคนนี้เข้าไปหาในห้องทำงาน และเสนออภิมหาโปรเจ็คต์ ที่ตนเองคิดว่าเก๋สุดๆ แล้ว นั่นคือการดึงซูเปอร์สตาร์อย่าง โรนัลดินโญ เข้ามาในถิ่นแสตมฟอร์ด บริดจ์
“เสี่ยอยากจะได้ตัว โรนัลดินโญ เข้ามา เอ็งจะว่าไง”
“ผมว่าไม่จำเป็น” มูรินโญ ตอบ
“ซีดาน ล่ะ ชอบมั้ย ?”
“ไม่...”
“สงสัยลื้อจะชอบนักเตะอังกฤษอย่าง อาเบ็คแฮม”
“โน..โน..โน..”
เจอคำปฏิเสธหลายๆครั้งเข้า เสี่ยหมี ชักจะหมดความอดทน
“เอ๊ะ..สงสัยลื้อจะไม่เข้าใจว่าอั๊วกำลังพูดถึงการซื้อตัวครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์วงการฟุตบอลอยู่!?!”
“คุณน่ะแหล่ะไม่เข้าใจมิสเตอร์อบราโมวิช ที่นี่ต้องการซูเปอร์สตาร์เพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นคือผม...โฮเซ มูรินโญ!!!”
(ติดตามต่ออังคารหน้า)
“ไม่มีความสำเร็จใด ได้มาด้วยความบังเอิญ” เฉกเช่นแชมป์พรีเมียร์ลีกครั้งแรกของมูรินโญกับเชลซี กุนซือผู้มีปรัชญาว่าจะต้องเดินเข้าหาสิ่งที่ต้องการ ไม่ใช่นั่งรอโอกาส
“ส่วนหนึ่งของความสำเร็จก็คือการรอคอย แต่บางคนเลือกที่จะไม่นั่งรอ ขอเป็นฝ่ายไล่ล่าหามันเอง ผมเป็นคนประเภทนั้น สำหรับพวกที่รอคอยความสำเร็จนั้น ถ้าคุณมีทีมที่ดี ซ้อมกันอย่างเต็มที่ พร้อมกับนักฟุตบอลฝีเท้าดี รวมถึงสโมสรมีการจัดการที่ดี สิ่งที่รอคอยอาจมาถึงใน 5 หรือ 10 ปี แต่ถ้าเราไล่ล่าความสำเร็จและมุ่งที่จะทำผลงานให้ดีที่สุดโดยแลกกับทุกสิ่งที่มีอยู่ รวมไปถึงตัวนักฟุตบอลซึ่งทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ผมเชื่อว่าไม่นานพวกเราจะได้แชมป์มาครอง”
แน่นอน “คนจริง” ต้องทำได้อย่างที่ลั่นวาจาไว้ มูรินโญ่ อาจเป็นมากกว่านั้นเขาจึงพาทีมคว้าแชมป์ลีกสูงสุดครั้งที่สองติดต่อกันด้วยเวลาอันรวดเร็ว แต่รอยปริแตกในสโมสรกลับเกิดขึ้นมาก่อนหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อโรมัน อบราโมวิช ตัดสินใจไปดึงตัว แฟรงค์ อาร์เนเซน ผู้จัดการทั่วไปจาก ท็อตแนม ฮ็อตสเปอร์มาคุมศูนย์ฝึกเยาวชนหรืออะคาเดมีของสโมสรเชลซี ด้วยความติดใจฝีไม้ลายมือและสายตาในการเลือกนักเตะของแฟรงค์
เท่านั้นเอง มูรินโญ่ ผู้เคยชินกับการเป็น “The One” ครองอำนาจอย่างเอกเทศน์จึงเริ่มไม่พอใจและนั่นคือจุดเริ่มต้นของปัญหาทั้งหมดในถิ่นแสตมฟอร์ด บริดจ์
เฟอร์รินญ่า ผู้เคยเป็นแมวมองของ “สิงโตน้ำเงินคราม” ในดินแดนโปรตุเกส สเปน และบราซิล กล่าวว่า
“ครั้งหนึ่ง มูรินโญ่ เคยควบคุมการบริหารทีมแต่เพียงผู้เดียว สโมสรตกอยู่ภายใต้การสั่งการของเขาอย่างเบ็ดเสร็จตั้งแต่ชุดใหญ่ยันชุดเยาวชน คุณเชื่อไหมว่าเขารู้หมดทุกอย่าง และติดตามเรื่องราวของเด็กทุกคนที่เรากำลังสนใจอยู่ อบราโมวิช อาจจะมองว่า มูรินโญชักจะใหญ่และทระนงตนเกินไป จึงต้องการเข้ามาคานอำนาจ เลยยก อะคาเดมี ให้กับอาร์เนเซ่นไป ทีนี้ปัญหาและความขัดแย้งเลยเริ่มปะทุขึ้น”
มูรินโญ เองก็ตั้งแง่ว่า ศูนย์ฝึกเยาวชนของอาร์เนเซน ไม่สามารถปั้นเด็กขึ้นมาได้อย่างที่เขาต้องการ แถมแนวทางการทำงานรวมทั้งวิธีฝึกก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงด้วย ดังนั้นแฟนๆเชลซี เลยมีโอกาสเห็นเด็กดาวรุ่งมีโอกาสลงเล่นค่อนข้างน้อยในทีมชุดใหญ่
ขณะเดียวกันแนวทางการทำทีมระยะยาวของ โรมัน อบราโมวิช และปีเตอร์ เคนยอน ก็ต้องการลดงบประมาณในการซื้อนักเตะลงเรื่อยๆ เพราะไม่อยากทุ่มบ้าคลั่งเหมือนปีสองปีแรก ทำให้ มูรินโญ เผชิญศึกสองด้าน หนำซ้ำ อบราโมวิช เริ่มเข้ามายุ่มย่ามกับการทำทีมของ มูรินโญมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ความเห็นของทั้งสองคนนับวันมีแต่จะไปคนละทิศทาง
เพื่อนสนิทของ มูรินโญ อย่าง หลุยส์ ลอว์เรนโซ เปิดเผยว่า “เสี่ยหมี” เคยเรียกลูกน้องคนนี้เข้าไปหาในห้องทำงาน และเสนออภิมหาโปรเจ็คต์ ที่ตนเองคิดว่าเก๋สุดๆ แล้ว นั่นคือการดึงซูเปอร์สตาร์อย่าง โรนัลดินโญ เข้ามาในถิ่นแสตมฟอร์ด บริดจ์
“เสี่ยอยากจะได้ตัว โรนัลดินโญ เข้ามา เอ็งจะว่าไง”
“ผมว่าไม่จำเป็น” มูรินโญ ตอบ
“ซีดาน ล่ะ ชอบมั้ย ?”
“ไม่...”
“สงสัยลื้อจะชอบนักเตะอังกฤษอย่าง อาเบ็คแฮม”
“โน..โน..โน..”
เจอคำปฏิเสธหลายๆครั้งเข้า เสี่ยหมี ชักจะหมดความอดทน
“เอ๊ะ..สงสัยลื้อจะไม่เข้าใจว่าอั๊วกำลังพูดถึงการซื้อตัวครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์วงการฟุตบอลอยู่!?!”
“คุณน่ะแหล่ะไม่เข้าใจมิสเตอร์อบราโมวิช ที่นี่ต้องการซูเปอร์สตาร์เพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นคือผม...โฮเซ มูรินโญ!!!”
(ติดตามต่ออังคารหน้า)