คอลัมน์ : จากนาบอนถึงริมฝั่งเจ้าพระยา / โดย... ยุทธิยง ลิ้มเลิศวาที ผู้ดำเนินรายการสภากาแฟช่อง NEWS 1
วันพุธที่ 12 กุมภาพันธ์ 2563 ข้อความจาก “ทนายมิ้นท์” ส่งมาบอกว่า ให้จำเลยคดีบุก NBT ทุกคนมาศาลเวลา 9 โมงเช้า ให้มาทุกคน มี อ.สมเกียรติ พงษ์ไพบูลย์ พี่ปอง-อัญชะลี ไพรีรัก ศ.ดร.ภูวดล ทรงประเสริฐ ผม และพี่ชิติพัทธ์ ลิ้มทองกุล
.
สื่อมวลชนมากันมาก ผมแปลกใจเดินไปถามน้องๆ ว่า มาทำข่าวใครหรือ? เขาก็บอกว่ามาทำข่าวพี่ปองกับพี่นั่นแหละ นึกในใจว่าทำไมมากันมากจัง
.
ประมาณ 10 โมงเช้าก็มีคำตัดสินพิพากษาให้ขังผมและคนอื่นๆ 1 ปี มีเพียง อ.สมเกียรติ 2 ปี โดยไม่รอลงอาญา
.
ผมเองนึกถึง “แม่ของลูก” ที่เดินทางมาด้วยกันเพื่อไปส่งลูกไปโรงเรียนสาธิต ม.เกษตรฯ
.
ผมแยกตัวมาฟังคำพิพากษาที่ศาลอาญา ผมเองตั้งสติจะฝากความไปกับใครดีเพื่อบอก “แจ๋ว” ว่า ศาลพิพากษาให้ขังคุกผม 1 ปี
.
ผมแต่งงานมากับเธอมามีเหตุน้ำตาร่วงหลายครั้ง ผมถูกเพื่อนร่วมชาติขว้างหินก้อนใหญ่ใส่ศีรษะบาดเจ็บ น้ำตาเธอร่วงตอนลูกยังเล็กมาก
.
ผมถูกออกหมายจับเพราะทำข่าวเรื่องคุณภาพอาหารผู้ต้องโทษ คดีหมิ่นประมาทอันแสนธรรมดาของสื่อ แต่ผมมีหมายมาจับกุมตัวในเวลากลางคืน ภรรยาก็น้ำตาร่วงอีกครั้ง
.
เช้าวันที่มีคำพิพากษา ผมจะบอกเธออย่างไรว่าศาลมีคำพิพากษาขัง 1 ปีไม่รอลงอาญา ใจก็นึกถึง “ธุดงควัตรของหลวงปู่มั่น” เพื่อสะกดใจตนเอง
.
ชีวิตผมอาจจะเป็นสื่อที่โชคดี ได้สัมผัสจิตใจของผู้หลักผู้ใหญ่ที่ผ่านชีวิตมาก่อนเรา คราวหนึ่งมีโอกาสไปเยี่ยม “คุณลุงวสิษฐ เดชกุญชร” กับพี่หลิน
.
ได้บีบนวดตามกำลังที่ครอบครัวผมสอนกันมาให้ท่านที่โรงพยาบาลตำรวจ ด้วยเพราะรักและขอบคุณคุณลุง แลกเปลี่ยนกับการฟังท่านเล่าชีวิตการทำงานในช่วงชีวิตที่ผ่านมา
.
ผมบอกลุงวสิษฐว่า หลวงตาบัวครั้งวัยหนุ่มก็ปรนนิบัติเช่นนี้กับหลวงปู่มั่น ดูแลสังขารที่ล่วงไปของพ่อแม่ครูอาจารย์
.
ลุงวสิษฐก็สนทนาบอกกับผมว่า ได้บอกให้อธิบดีกรมศิลปากรรักษากุฏิที่วัดป่าหนองผือของหลวงปู่มั่นให้ดีนะ เพราะมีคุณค่าที่เรามีพระอรหันต์อยู่ในแผ่นดิน จนมีการอนุรักษ์กุฏิหลวงปู่มั่น ดูแลปลวกมอด อนุรักษ์เอาไว้จนทุกวันนี้
.
ระหว่างอยู่ใต้ถุนศาลอาญาก็น้อมใจตัวเอง ตั้งสติในอารมณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา ก็ได้แต่ปลอบโยนตัวเอง
.
“จิตใจ” คนสำคัญที่สุด เราจะฟอก ขัดเกลา ชำระจิตใจอย่างไร ไม่ไปสู่อกุศล เส้นทางสายนี้เป็นกำลังใจในวิชาชีพสื่อที่ผมทำอยู่เสมอ
.
เสียงของ ศ.ดร.ภูวดล ถามผมขึ้นมาในห้องที่เงียบงันว่า...
.
“หมีเห็นภรรยาผมไหม?”
.
ผ่านไปสักพักท่านก็ถามผมอีกถึง 3 ครั้ง ผมอธิบายว่าห้องนี้เป็นห้องควบคุม คนอื่นเข้ามิได้ อาจารย์จะไปห้องน้ำหรือ?
.
ผมทราบทันทีว่า อ.ภูวดล เกรงใจผมมากที่จะให้ผมพาไปห้องน้ำ
.
ผม และ อ.สมเกียรติต้องอุ้มท่าน พยุงลากไปให้ถึงห้องน้ำ
.
ผมเองเข้าใจในสภาพกายที่ทุพพลภาพ คงทุกข์ใจมาก ผมบอกกับ อ.ภูวดล ว่า อย่าได้อายผมนะ ถือว่าผมเป็นน้อง เป็นลูกหลานคนหนึ่ง ที่เป็นหน้าที่ของผู้แข็งแรงกว่า
.
ผมทำทุกอย่าง ปลดขอกางเกง รูดซิป ช่วยเหลือมิให้ปัสสาวะต้องเปื้อนกางเกง เมื่อเสร็จธุระก็ปลอบอาจารย์ว่า...
.
“อย่าเสียใจ หรือน้อยเนื้อต่ำใจนะ ถือว่าผมเป็นลูกหลานนะ”
.
ใจถึงได้คลาย น้ำตาถึงซึมไหลเป็นคำขอบคุณอยู่นาน
.
อ.สมเกียรติ พูดติดตลกกลบบรรยากาศว่า คนป่วยแบบนี้ คนในเรือนจำไม่ชอบนะหมี ถือว่าเป็นภาระที่หนัก
.
ชีวิตใต้ถุนศาลอาญา สอนอะไรเรามากมาย
.
ผมอยากให้บันทึกนี้ปรากฏในสังคม ให้ลูกหลานได้อ่านว่า...
.
ยามที่หลวงปู่มั่นป่วยชราภาพ การปรนนิบัติต่อการชำระร่างกาย หลวงตาบัวดูแลหมดจดทุกอย่าง เพราะสมัยก่อนมิได้มีนางพยาบาลในวัดป่าอันห่างไกล
.
ผมเองก็ใช้เวลาเกือบ 5 ชั่วโมงกับ ศ.ดร.ภูวดล ที่ใต้ถุนศาลอาญา ให้ท่านเล่าประวัติศาสตร์จีนโพ้นทะเลในแหลมมลายูให้ฟัง
.
ในวงวิชาการถือว่า ศ.ดร.ภูวดล ทรงประเสริฐ เป็นศาสตราจารย์ที่เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์จีนโพ้นทะเลที่สุดคนหนึ่งของสังคมไทย
.
อ.สมเกียรติ ถาม อ.ภูวดล ก่อนที่จะจากลา เพราะศาลอนุมัติปล่อยตัวหลังได้รับการประกันว่า ได้ข้อสรุปอะไรกับชีวิตบ้าง
.
ท่าน อ.ภูวดล รำพึงออกมาก่อนที่จะจากลากันแบบทุลักทุเลว่า...
.
“เราและชะตาชีวิต กรรมซ้ำ กรรมซ้อนมากเหลือเกิน”
