คอลัมน์ : จากนาบอนถึงริมฝั่งเจ้าพระยา / โดย... ยุทธิยง ลิ้มเลิศวาที ผู้ดำเนินรายการสภากาแฟช่อง NEWS 1
ผมเขียนบทความชิ้นที่ตั้งชื่อว่า “ฟื้นชีวิตชาวสวนยาง : นำศาสตร์ของพระราชา มาสร้างกงซี้ ให้พอกิน...ไม่ผูกชีวิตชาวสวนไว้กับยางเส้นเดียว” ลงตีพิมพ์ใน MGR Online ไว้เมื่อวันที่ 24 ต.ค.2558 เกือบ 4 ปีเต็มแล้วที่อะไรต่อมิอะไรกลับยังแทบจะไม่เปลี่ยนแปลง ลองไปอ่านทบทวนกันก่อนนะครับ...
ตลอดหลายวันนี้ติดตามข่าวพี่น้องชาวสวนยางภาคใต้ ขึ้นป้ายตามหมู่บ้านของภาคใต้ “ประกาศเขตภัยพิบัติ ราคายางพาราตกต่ำ” ซึ่งบอกเล่าความทุกข์ของชีวิตชาวสวนยางที่ผูกชีวิตของพวกเขาไว้กับราคายางพารา ยางราคาดี วิถีชีวิตเศรษฐกิจก็จะคึกคัก ยางราคาไม่ดี ก็ย่อมสั่นไหวเป็นลูกโซ่ ตั้งแต่ร้านกาแฟในตลาดสด เขียงหมู จนไปถึงดีลเลอร์ตัวแทนขายรถยนต์ในภาคใต้ ยามนี้บ่นไปตามๆ กันว่า เศรษฐกิจภาคใต้ไม่มีกำลังซื้อ ขายของไม่ได้ เพราะชีวิตเศรษฐกิจภาคใต้แขวนไว้กับพืชเศรษฐกิจชนิดนี้
.
กลับมามองดูสภาพชีวิตของชาวสวนยางตาม “กงซี้” กันบ้าง!
.
เพื่อให้ได้เห็นภาพชีวิตของคนกรีดยาง ชาวสวนยาง “กงซี้” คือบ้านของชาวสวนยางที่ชาวสวนยางภาคใต้ใช้เป็นที่อยู่ที่พักที่อาศัยหรือเราเรียกว่า “บ้านในป่าสวนยาง” ตลอดเวลาหลายปีมานี้เมื่อมองดูพัฒนาการของสังคมภาคใต้ที่อ้างว่าเจริญขึ้น มีการพัฒนามากขึ้น มีการประเมินกันว่าในภาคใต้มีพี่น้องชาวสวนยางที่ยังอาศัยอยู่ตามกงซี้บ้านเล็กในป่าสวนยางประมาณกันว่ามีถึง 2 แสนครอบครัว เฉพาะใน จ.ตรัง จังหวัดเดียว มีเกือบ 2 หมื่นกงซี้
.
ก่อนหน้านี้เมื่อ 30 ปีที่ผ่านมา พัฒนาการของสังคมภาคใต้ ชีวิตของชาวสวนยางภาคใต้ยังไม่ได้เปราะบาง อ่อนแอทางเศรษฐกิจเหมือนทุกวันนี้ ชีวิตของชาวสวนยางไม่ได้ลำบากแสนสาหัสอย่างทุกวันนี้
.
อย่าได้แปลกใจเมื่อสังคมภาคใต้ผูกติดไว้กับยางเส้นเดียว เปลี่ยนผืนดิน แปลงผืนป่าปลูกเป็นสวนยางพารา ยึดมั่นเป็นพืชเศรษฐกิจ
ชีวิตมีความเสี่ยงสูง เปราะปาง สั่นไหวไปตามราคายาง นับย้อนหลังขึ้นไป 20 ปีมานี้การชุมนุมของชาวสวนยางเกิดขึ้นทุกปีที่ยางราคาตกต่ำ การปิดถนน คือสัญลักษณ์แห่งการร้องทุกข์ว่า ชีวิตลำบาก อ่อนแอ เปราะบาง ชีวิตของชาวสวนยางเมื่อผูกโยงไว้กับยางเส้นเดียว ที่เป็นท่อเลือดเศรษฐกิจแบบนี้ ปิดถนนครั้งหนึ่งรัฐก็จะเข้าไปแทรกแซงซื้อเข้าสต๊อกโกดังของรัฐบาลกันครั้งหนึ่ง ราคายางพาราก็กระเตื้องขึ้นมา
นักวิชาการบางคนบอกว่า มันเป็นพืชการเมือง เหมือนข้าวที่เป็นพืชการเมืองของชาวนาในภาคกลาง ข้าวเปลือกลงราคา รถอีแต๋น รถอีเต๊ก รถอีต๊อกก็ลงถนนกันทุกครั้ง เพื่อบอกต่อรัฐบาลช่วยแทรกแซงซื้อทิ้งซื้อขว้างเข้าไปในโกดังของรัฐบาล เราได้เห็นพืชผลทางการเกษตรแผ่นดินของเรา
ทำไมความมั่งคั่งของแผ่นดินถึงมีล้นเหลือ ปลูกข้าวข้าวเน่าล้นประเทศ ปลูกลำไยก็ต้องเผาลำไยทิ้ง ปลูกหอมแดงรัฐก็ต้องไปซื้อทิ้งกองอยู่ในสนามฟุตบอลโรงเรียนในอีสาน ทิ้งเน่าเหม็นเป็นภูเขาเลากา
.
เส้นทางการพัฒนาประเทศของเรา ทำไมถึงมีชะตากรรมแบบนี้..!!
.
มันต้องมีอะไรที่ผิดพลาดหรือไม่? ในการบริหารจัดการทิศทางของประเทศ?!
.
การพัฒนาประเทศทำไมพี่น้องชาวนาเป็นหนี้สิ้นล้นพ้นตัว?!
.
การพัฒนาประเทศเรามีสวนยางมากขึ้น แต่ชาวสวนยางตามกงซี้ลำบากยากจน เป็นหนี้นอกระบบ กู้หนี้ยืมสิน อาหารไม่มีให้ลูกๆ ได้กินครบสามมื้อ
.
คุณภาพชีวิตตกต่ำ ลูกเล็กเด็กแดงต้องออกจากโรงเรียน กงซี้บ้านในสวนยาง จึงเป็นบ้านเล็กในป่าสวนยางที่เศร้าหมอง มองไม่เห็นอนาคต เพราะชีวิตของชาวสวนยางได้ผูกไว้กับยางเส้นเดียวจริงๆ
วันนี้ประเทศไทยกาลเวลาได้ถูลู่ถูกังให้กำเนิด “การยางแห่งประเทศไทย” ขึ้นมาแล้ว เพื่อให้สามารถบริหารจัดการทุกองค์กรที่เกี่ยวข้องกับยางพาราอย่างมีเอกภาพ ให้ความมั่งคั่งในแผ่นดิน บริหารจัดสรรให้ชาวสวนยางได้ประโยชน์สูงสุด มีความสุขตามสมควรในประเทศของเรา
.
จะขายยางเป็นที่หนึ่งของโลกก็ไม่ได้ว่า จะสร้างโรงงานแปรรูปเราก็ส่งเสริม จะผลักดันให้ไทยเป็นที่หนึ่งของผู้ผลิตยางเราก็ไม่ได้คัดค้าน
.
ตลอด 30 ปีของการติดตามพัฒนาการของอุตสาหกรรมยางของประเทศไทย ผมก็ได้เห็นโกดังคลังสินค้าที่เก็บยางของรัฐไฟไหม้อยู่บ่อยครั้งเช่นกัน?!
.
ผ่านโลกมาก็มาก เห็นการพัฒนาตามเขตอุตสาหกรรมทั้งในจีน ไต้หวัน เกาหลี ญี่ปุ่น เห็นมาก็หลายประเทศ
.
4 เดือนที่ประเทศไทยได้ให้กำเนิดการยางแห่งประเทศไทย
.
ผมกลับให้ความสำคัญต่อ “ศาสตร์ของพระราชา” หลักเศรษฐกิจพอเพียง ที่อยากจะบอกให้การยางแห่งประเทศไทยวางนโยบายการพัฒนาเอาชาวสวนยางเป็นที่ตั้ง เอากงซี้เป็นหมุดหมายของชีวิตในการพัฒนา
30 ปีที่แล้วกงซี้ในสวนยางของภาคใต้เป็นแหล่งผลิตอาหารเลี้ยงเมือง เลี้ยงชุมชน ทำสวนยางเมื่อยางราคาดี ชีวิตก็ดีมีเงินเก็บออม แต่ชีวิตของพี่น้องชาวสวนยางในช่วงนั้นก็ไม่ได้ผูกชีวิตไว้กับยางเส้นเดียว
ผมอยู่ในสังคมชาวสวนยางในอำเภอนาบอน กงซี้ของชาวสวนยางมีการทำปศุสัตว์ขนาดเล็กแทบทุกครัวเรือน เลี้ยงหมูพันธุ์พื้นบ้านจากต้นกล้วย ในกงซี้เป็นแหล่งผลิตไข่ไก่พื้นบ้าน มีการเลี้ยงไก่ เลี้ยงเป็ด ชาวสวนยางนำไข่ไก่ไข่เป็ดพื้นบ้านลำเลียงออกมาขายในชุมชนหรือในตลาดทุกวันพร้อมยางพารา ถึงฤดูกาลงานบุญเทศกาลต่างๆ หรือวันตรุษจีน กงซี้คือ ฟาร์มปศุสัตว์ขนาดเล็ก ซึ่งมีกันนับแสนครอบครัวที่ไม่ต้องพึ่งไก่ขาว หมูฟาร์มที่มาพร้อมฮอร์โมนและสารเร่ง
.
ในกงซี้สวนยางเป็นแหล่งผลิตสารพัดพืชผัก เพื่อการบริโภคของชุมชน ในตลาดในเมืองของภาคใต้ หน่อไม้ มะละกอ กล้วยหอม ส้มโอ ส้มจุก ข้าวโพด สารพัดพืชผักพื้นบ้านถูกลำเลียงออกสู่ท้องตลาดและชุมชนตัวอำเภอ
.
กงซี้ในสวนยาง คือบ้านของชาวสวนยาง คือฐานการผลิตแหล่งอาหารเพื่อเลี้ยงเมือง
.
กงซี้ในสวนยางภาคใต้คือ แหล่งผลิตวัตถุดิบเบื้องต้นให้แก่ชิ้นส่วนอุตสาหกรรมยานยนต์ของประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน
.
กงซี้ในสวนยางคือ ฐานการผลิตวัตถุดิบต้นน้ำของเครื่องมือแพทย์ของโลก
.
กงซี้ในสวนยางคือ แหล่งผลิตวัตถุดิบเบื้องต้นในการทำล้อของเครื่องบินของอุตสาหกรรมการบิน แอร์บัสในฝรั่งเศส โบอิ้งในอิลลินอยส์
.
ผมอยากเห็นกงซี้ในสวนยางคือ ที่ที่พี่น้องชาวสวนยางของประเทศเราจะใช้ปัญญาไม่ให้อับจน นำศาสตร์ของพระราชา หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปฟื้นฟูชีวิตอีกครั้งหนึ่ง เพื่อสร้างสรรค์ประเทศเหมือนครั้งที่คนรุ่นพ่อ รุ่นปู่ สร้างกงซี้ให้เป็นรากฐานของชีวิต
.
เราจะต้องไม่ผูกเงื่อนชีวิตไว้กับยางเส้นเดียวอีกต่อไป...
ผมเขียนบทความดังกล่าวนี้เผยแพร่เมื่อวันที่ 24 ต.ค.2558 เวลานั้นราคายางแผ่นดิบในท้องถิ่นเมื่อเดียวกันนั้น ราคาต่อกิโลกรัมอยู่ที่ 40.63 บาท
.
ห้วงเวลานี้ราคายางแผ่นดิบในท้องถิ่นเมื่อวันที่ 9 ส.ค.2562 ราคาต่อกิโลกรัมอยู่ที่ 38.43 บาท
.
พืชเงินสดแปรเป็นเงินชาวสวนยางทำเท่าไหร่ไม่เคยพอกิน! และนับวันยิ่งเริ่มไม่มีจะกิน!!
.
วันนี้ “การยางแห่งประเทศไทย” รัฐวิสาหกิจที่อยู่ในการดูแลของกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ 5 ปีกว่ามาแล้วที่รัฐวิสาหกิจแห่งนี้ถือกำเนิดขึ้นมา เพื่อแก้ปัญหาของเกษตรกรให้แก่ชาวสวนยาง
.
มุ่งมั่นทำสักอย่างที่คุณถนัดได้ไหม?!
.
นั่นคือ การดูแลชาวสวนยางขนาดเล็กขนาดตั้งแต่ 5-20 ไร่ ทำสวนยางให้พอกิน ชาวสวนยางยังโชคดีที่ยังมีแผ่นดิน ในเมื่อแผ่นดินยังมีต้นยาง เปลี่ยนสวนยางให้เป็น “ป่ายางพอกิน” หรือ “วนเกษตรป่าสวนยางพารา” หรือ “ป่ายางสมรม” หรือ “สวนสมรม” หรือ “ป่ายางพอเพียง” หรือ “ป่ายางตามรอยเท้าพ่อ” จะดีไหม
.
หรือทำตามปราชญ์สวนยางรางวัลแมกไซไซ จาก อ.ฉวาง จ.นครศรีธรรมราช “น้าประยงค์ รณรงค์” เขาบอกมา 30 ปีแล้วว่า
.
“อย่าผูกชีวิตไว้กับยางเส้นเดียว”
.
ในเมื่อชาวสวนยางขนาดเล็กยังมีแผ่นดิน ตามร่องยางปลูกกล้วยสารพัดกล้วยที่ขึ้นง่าย เผื่อใช้ลำต้นเป็นอาหารสุกร ไก่และเป็ด ขิง ข่า ตะไคร้ ขมิ้น กระชาย พืชหัวทั้งเผือก ทั้งมัน กลอย มันสารพัดมันที่ใช้เป็นอาหารให้มนุษย์ สารพัดมันปลูกมันในร่องยางเพื่อเป็นอาหารได้
.
ภาษา อ.ยักษ์-ดร.วิวัฒน์ ศัลยกำธร เรียกว่าให้ปลูกไม้สำหรับแดก เพื่อให้ลูกหลานมีอาหารกิน ลดค่าใช้จ่ายในเรื่องอาหาร ทำปศุสัตว์ขนาดเล็ก หมูหลุมพื้นบ้าน หมูขี้พร้า หมูเหมยซาน แพะ เป็ด ไก่ ใช้พืชจากการปลูกในป่ายางแปรเป็นอาหารให้คนและสัตว์ พร้อมทำประมงขนาดเล็ก ขุดหลุม ขุดบ่อ ขุดหนอง ปู ปลา กุ้ง หอย กบ เขียด สัตว์น้ำพื้นบ้านจะได้อาศัย
.
ทั้งหลายทั้งปวง ขอความกรุณาอย่าส่งเสริมให้มีการฆ่าหญ้าในสวนยางอีกเลยด้วย “ยาฆ่าหญ้า” เพราะเราต้องการหญ้าให้เป็นอาหารของปศุสัตว์ในสวนยางขนาดเล็ก
.
เขียนบทความเกี่ยวกับแนวคิดนี้เผยแพร่มาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว ราคายางเวลานี้ก็ยังไม่กระเตื้องขึ้น หรือทำให้ชาวสวนยางมีกิน มีพอกิน มีอาหารการกินในกงซี้
.
ชวนพี่ๆ น้องๆ ในการยางแห่งประเทศไทยทำเรื่องง่ายๆ ให้สำเร็จสักเรื่องดีไหมครับ ท่านรัฐมนตรีเฉลิมชัย ศรีอ่อน ที่เคารพ!!!!
หมายเหตุ : “กงซี้” คือบ้านของชาวสวนยาง ที่ชาวสวนยางภาคใต้ใช้เป็นที่อยู่ที่พักอาศัย หรือเราเรียกว่าบ้านในป่าสวนยาง
