มิใช่คนจรหมอนหมิ่น
.
เขามิใช่คนจรหมอนหมิ่น
เขาต่างมีแผ่นดินถิ่นอาศัย
แต่ในวันถิ่นวิถีนั้นมีภัย
ต้องจำใจบากหน้ามาเมืองกรุง
.
วันที่ป่าผืนสุดท้าย(จะ)กลายเป็นเขื่อน
วันที่เรือนซึ่งพันผูกถูกถลุง
วันที่คลองจะกลายจนนังนุง
วันที่คุ้งโค้งน้ำถูกทำลาย
.
เขาเป็นคนธรรมดาประสาซื่อ
เขายึดถือธรรมชาติพิลาสหมาย
เขารู้ว่าสิ่งใดคือภัยร้าย
เขารู้เห็นอันตรายมากมายมี
.
ถ้าผืนป่า ดิน น้ำ ถูกทำลาย
ความเสียหายไม่สิ้นสุดทุกถิ่นที่
สิ่งแวดล้อมย่อยยับอัปรีย์
นิเวศวิถีจะมีใครไหนกู้คืน?
.
เขามิใช่คนจรหมอนหมิ่น
จำต้องทิ้งแผ่นดินด้วยขมขื่น
มาร้องขอความเป็นธรรมด้วยกล้ำกลืน
ว่ามือใครไหนยื่นมาย่ำยี?
.
เขาจำใจบากหน้ามาเมืองกรุง
เพื่อผดุงแผ่นดินถิ่นวิถี
เรา-หวังว่ารัฐบาลจะยินดี
ว่าชาวบ้านเช่นนี้..คือที่รัก!
.
รัตนธาดา แก้วพรหม
สำนักกวีน้อยเมืองนคร
25 มกราคม 2562
.
ความคาดหวังต่อรัฐบาล.. ในวันที่ประชาชนผู้รักหวงแหนปกป้องแผ่นดินถิ่นอาศัย จากนครศรีธรรมราชและพัทลุง ละทิ้งความสุขสบายมาบอกกล่าวถึงภัยอันตรายให้รัฐบาลรับรู้!
#วังหีบ
#คลองสังข์
#ปากประ
#คลองผันน้ำ
(ขอบคุณภาพของ บัก หำน้อย (Wara Chanmanee)