วางเฉยเถิดผองเพื่อน
ภัยมาเยือนอย่าขยับ
หลับเถิดจงนอนหลับ
อย่ารับรู้เรื่องใดใด
หลับเสียเถิดพี่น้อง
อย่าจดจ้องมองสิ่งไหน
อย่าคิดสนใจใคร
แสวงสุขตามลำพัง
แผ่นดินจะเดือดดาล
และเมืองบ้านจะคลุ้มคลั่ง
ภัยเพประเดประดัง
ก็จงนั่งนิ่งนิ่งมอง
อย่าตื่นขึ้นรู้ตัว
จงยิ้มหัวอยู่ในห้อง
ซุกใจในกระดอง
เรื่องทั้งผองใช่ของเรา
ใครตื่นก็ใครลุก
ใครจะปลุกก็ใครเปล่า
ดูเถิดจงดูเบา
และอย่าเอาธุระมา
ปล่อยไว้เป็นหน้าที่
ใครจะดีใครจะกล้า
นอนต่อรอเวลา
วันข้างหน้าถ้าวันคืน
หลับเสียเถิดญาติมิตร
จงสนิทอย่าฝ่าฝืน
..วันใดไร้ที่ยืน
เราค่อยตื่นขึ้นคร่ำครวญ!
รัตนธาดา แก้วพรหม
สำนักกวีน้อยเมืองนคร
๒๙ กันยายน ๒๕๕๕
ในท่ามกลางแผ่นดินกำลังถูกคุกคามด้วยภัยร้ายนานาชนิด พบเห็นเพื่อนพ้องน้องพี่จำนวนหนึ่งแสดงอาการวางเฉย แสวงหาความสุขส่วนตัว โดยไม่สนใจไยดีต่อภัยร้ายที่เข้ามาคุกคามบ้านเมือง...คือแรงบันดาลใจที่ขออนุญาตเขียนถึงเพื่อนพ้องน้องพี่เหล่านั้น...นะครับ
