ตรังรณรงค์ฟื้นฟูแหล่งหญ้าทะเลใหญ่สุดของไทย

ตรัง - พบแหล่งหญ้าทะเลใหญ่ที่สุดของไทย ซึ่งเคยเสื่อมโทรมหนักเมื่อ 2 ปีก่อน กลับมาฟื้นตัวอีกครั้ง ด้านนักร้องดัง “แครอล” ลงพื้นที่ทำโครงการ พร้อมดึงกลุ่มเยาวชนมาช่วยอนุรักษ์

นายประจวบ โมฆรัตน์ ผอ.ศูนย์อนุรักษ์ทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่งที่ 6 จังหวัดตรัง กล่าวว่า จากการสำรวจหญ้าทะเลเมื่อปี 2554 มีประมาณ 2 หมื่นไร่เศษ และมีปริมาณลดลงไม่มาก ยกเว้นบริเวณเกาะลิบง แหล่งที่อยู่อาศัยของพะยูนฝูงใหญ่ที่สุด ซึ่งมีหญ้าทะเลลดลงเกือบ 50% หรือจากที่เคยมีถึง 12,000 ไร่ ก็ได้ลดลงเหลือแค่ 7,000 ไร่ แต่ล่าสุด ผลจากความร่วมแรงร่วมใจจากทุกๆ ฝ่าย จึงทำให้หญ้าทะเลในบริเวณเกาะลิบง กลับมาเพิ่มขึ้นเกือบ 12,000 ไร่อีกครั้ง ส่วนสาเหตุที่ทำให้หญ้าทะเลลดลงก็คือ การเกิดตะกอนในทะเลตรังมากขึ้น ทั้งจากการพัฒนาชายฝั่ง และการใช้เครื่องมือประมงที่ทำลายล้าง จึงได้พยายามหาแนวร่วม หรือเครือข่ายมาช่วยกันทำการฟื้นฟู รวมทั้งการสร้างจิตสำนึกด้านการอนุรักษ์แก่เด็ก เยาวชน และชาวประมง

น.ส.อริศรา โรเซ็นดาห์ล หรือแครอล วัย 16 ปี นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ โครงการศึกษานานาชาติ ซึ่งเป็นเจ้าของผลงานเพลงไม่ค่อยชัด (Status) สังกัดกามิกาเซ่ อาร์เอส กล่าวว่า ด้วยความสนใจในชีววิทยาทางทะเลเป็นอย่างมาก จึงทำให้ตนเองอยากมีส่วนทำอะไรบ้างเพื่ออนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ และยิ่งเมื่อได้ทราบว่า พะยูน ซึ่งมีมากที่สุดของประเทศอยู่ในท้องทะเลตรัง แต่กลับเหลือน้อยลงด้วยสาเหตุจากแหล่งอาหารถูกทำลาย จากการล่า หรือจากการประมงโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จึงเป็นแรงบันดาลใจให้ตนเองตั้งใจที่จะช่วยรณรงค์ เพื่อให้ทุกคนหันมาร่วมมือกันฟื้นฟูท้องทะเล และอนุรักษ์สัตว์ทะเลหายากที่กำลังจะสูญพันธุ์ไว้ อย่างน้อยก็ให้มีอายุอยู่นานชั่วชีวิตของตัวเองก็ยังดี

ดังนั้น เมื่อโรงเรียนกำหนดให้นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ต้องทำโครงการที่ตนสนใจ หรือที่เรียกว่า “Senior Project” เพื่อนำเสนออาจารย์ก่อนจบเรียน ตนเองจึงถือโอกาสนำเสนอเรื่องนี้ โดยใช้ชื่อว่า “Aquaculture for Dugongs” หรือการอนุรักษ์แหล่งหญ้าทะเลสำหรับพะยูน พร้อมทั้งยังตั้งใจว่า เมื่อทำโครงการจบแล้วก็จะส่งผ่านให้รุ่นน้องในโรงเรียนได้สานต่อ ตนเองจึงได้เข้าร่วมกิจกรรมปลูกหญ้าทะเลที่จังหวัดตรัง โดยมีนักเรียน นักศึกษา จากหลายสถาบันมาร่วมด้วย เพราะเมื่อท้องทะเลได้รับการอนุรักษ์ และฟื้นฟูให้กลับมาอุดมสมบูรณ์ ก็จะกลายเป็นแหล่งอาหารสำคัญ จนทำให้สัตว์น้ำนานาชนิดเข้ามาอยู่อาศัยเพิ่มมากขึ้น ไม่เฉพาะเพียงแต่พะยูน เท่านั้น ขณะเดียวกัน ชุมชนหรือท้องถิ่นก็จะได้รับประโยชน์จากสิ่งต่างๆ เหล่านี้ด้วย