แม่จ๋า...
ใกล้วันแม่แล้วหนาฟ้ายังหม่น
ความโศกชังทั้งผองครองผู้คน
น้ำตาหล่นตกในไม่เว้นวัน
แม่จ๋า...
ใกล้วันแม่เข้ามายังแว่วหวั่น
สรรพสำเนียงรอบข้างต่างจาบัลย์
ยิ่งกว่าถูกลงทัณฑ์ สั่นระรัว
แม่จ๋า...
ใกล้วันแม่เหมือนว่าสุดฟ้าหลัว
ความรู้สึกลูกลูกผูกความกลัว
อยู่ท่ามกลางความหม่นมัวไปทั่วแดน
แม่จ๋า...
แผ่นดินแม่ร้อนฉ่าถึงฟ้าแถน
ลูกร้าวรวดปวดลึกระทึกแค้น
มันอัดแน่นอยู่เต็มอกหมกภายใน
แม่จ๋า...
ใกล้วันแม่เข้ามายังหม่นไหม้
บนทางเดินเพลินสุขมาทุกข์ใจ
แม้เรไรหริ่งร้องยังพร่องเพราะ
แม่จ๋า...
ลูกหายใจรดฟ้า น้ำตาเผาะ
หันสบตา สื่อเสียงใจไม่ไพเราะ
แว่วยินเสียงเย้ยเยาะจ้วงเฉาะใจ
แม่จ๋า...
ลูกเกินกว่าจะทนความหม่นไหม้
นอนตาค้างถ่างตาหลับหนาวจับใจ
โลกภายในป่วยเจ็บเหน็บเนื่องเนา
แม่จ๋า...
รู้ไหมว่าเมื่อไหร่จะไม่เหงา
แล้วเมื่อไหร่จะหลุดพ้นคนบังเงา
เมื่อใดเล่าจะสว่างเห็นทางทอง
แม่จ๋า...
ฟังลูกว่าลูกบ่นอย่าหม่นหมอง
ลูกรำพึงเพราะสุดทนทุกข์ล้นกอง
จึงรายมายร่ายร้องให้แม่ฟัง
แม่จ๋า...
ใกล้วันแม่แล้วหนา ลูกยังหวัง
หวังให้แม่สุขเขษมเปรมดิ์พลัง
โปรดอย่าชังลูกกวีคนนี้เลยฯ.
กร ศิริวัฒโณ
5 สิงหาคม 56
