เห็นริ้วธงเขียวเคลื่อนเป็นคลื่นคลื่น
เห็นผู้คนหยัดยืนขึ้นขวางหน้า
เห็นนโยบายรัฐหวังพัฒนา
เห็นดวงตาชาวบ้านกร้านชีวิต
เห็นพิมพ์เขียวโรงงานเห็นถ่านหิน
เห็นแล้วก็ได้กลิ่นตงิดตงิด
กลิ่น “แม่เมาะ” เคราะห์กรรมกระทำพิษ
กลิ่นเรื้อรังชีวิต “มาบตาพุด”
ฉันมิได้ต่อต้านความเจริญ
ถ้าทุกอย่างดำเนินโดยบริสุทธิ์
ถ้าเคารพให้ค่าวิญญาณ์มนุษย์
ให้คำถามทุกชุดได้คลี่คลาย
นี่ฉันมาต่อต้านการมิฟัง
โหมประดังด้วยอำนาจดังมาดหมาย
คนไม่เอาเขาต้านอยู่สู้จนตาย
ต้องวอดวายก่อนหรือคือทิศทาง
ประเทศนี้แผ่นดินนี้มีเจ้าของ
มีครรลองสืบต่อร่วมก่อสร้าง
มิใช่ครองโดยรัฐจะจัดวาง
รัฐต้องอยู่เคียงข้างทุกหมู่ชน
ชื่อ “บ้านกลาย-คลองกลาย” ใช่คล้ายเปลี่ยน
คนเขามีบทเรียนมีเหตุผล
“ทวดกลาย” คือชื่อคลองของทุกคน
ไม่ใช่คลองจำนนอยุติธรรม
รักชาวบ้านก็ต้องฟังเสียงชาวบ้าน
ทุกถิ่นฐานมิใช่ที่ขยี้ย่ำ
ทุกพิมพ์เขียวต้องศึกษาชะตากรรม
หากใจดำก็ย่อมฆ่าศรัทธาคน.
วิภู ชัยฤทธิ์
