ฉันหลงใหล..ในทุ่ง..สวนสวรรค์
ดาริกา..ล้วนหลากพันธุ์..ใครสรรค์สร้าง
สุดโค้งฟ้า..มีผืนนา..อยู่คั่นกลาง
กับกระท่อม..ประดับวาง..อย่างเชิญชวน
ในเช้าหนึ่ง..วันสดใส..ที่ชายทุ่ง
เปลวแสง..แห่งอรุณรุ่ง..ทาบคุ้งสวน
โชยชวนกลิ่น..ใบหญ้า..ว่าอบอวล
ให้เย้ายวน..มวลภมร..ออกร่อนบิน
ปลอบปลุก..ทุกชีวิต..จากภวังค์
ให้ฟื้นตื่น..จากความหลัง..ที่พังภินท์
นั่น..แสงใหม่..ที่ส่องสาด..พาดธรณิน
บอกให้คน..มาฟื้นดิน..ฐานถิ่น..นา
พลิกเถิด..ผืนดิน..ในถิ่นเก่า
ที่ซึ่งบรรพบุรุษ..ของเจ้า..เคยค้นหา
ทะนุถนอม..กล่อมขวัญข้าว..เคล้าน้ำตา
ให้พวกเจ้า..ได้หุงหา..เป็นอาหาร
………………………………….
จนยามเย็น..ตะวันคล้อย..ลอยลงต่ำ
แสงใกล้ค่ำ..แสดจ้า..ก่อนฟ้าผ่าน
เรียวรวงข้าว..โค้งรับ..กับตระการ
แล้วร่วงราน..ผ่านปน..บนกลิ่นเกลือ
สุมไฟฟืน..ฟื้นชีวิต..บรรพชน
จากสาบเหงื่อ..เป็นดอกผล..จนล้นเหลือ
แล้วปรุงรส..ทั้งเปรี้ยวหวาน..ไว้จารเจือ
ส่วนที่เหลือ...เผื่อไว้ขาย..พอประทัง
………………………………….
ฉันหลงใหล..ในทุ่ง..สวนสวรรค์
จินตนาการ..หรือไรนั่น..ใครสรรค์สั่ง
ช่างสุขสม..ชมสวนทุ่ง..อย่างมุ่งหวัง
“สักวันหนึ่ง..หากชีพยัง..จักเป็นจริง..”
สมบูรณ์ คำแหง
ระหว่างการเดินทาง...ผ่านทุ่งเมืองไทรฯ 04-01-13
