ในหมู่บ้านหลายแห่งในภาคอีสานของประเทศไทย เด็กๆ จำนวนมากต้องอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายในขณะที่พ่อแม่ย้ายถิ่นเพื่อหางานทำในเมืองใหญ่ โดยในประเทศไทย มีเด็กกว่า 3 ล้านคนไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ (ร้อยละ 21 หรือเด็ก 1 ใน 5) เนื่องจากพ่อหรือแม่ย้ายถิ่นไปทำงานในเมืองใหญ่ ซึ่งอัตรานี้ถือเป็นปรากฏการณ์สำคัญที่อาจส่งผลกระทบต่อพัฒนาการและความเป็นอยู่ของเด็กในระยะยาว
อย่างไรก็ตาม ในประเทศลาว มีเด็กเพียงร้อยละ 5 เท่านั้นที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เนื่องจากการย้ายถิ่นภายในประเทศ ในขณะที่เวียดนาม คอสตาริกา และไนจีเรีย อัตรานี้อยู่ที่ร้อยละ 4.4, ร้อยละ 3.4, ร้อยละ 6.5 ตามลำดับ
ยูนิเซฟร่วมกับสถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล กำลังทำวิจัยระยะยาว 4 ปี เรื่อง ผลกระทบของการย้ายถิ่นภายในประเทศที่มีต่อชีวิตวัยเด็ก : การศึกษาระยะยาวด้วยวิธีผสมผสาน ซึ่งศึกษาข้อมูลของเด็กวัยแรกเกิดจนถึงสามขวบจำนวน 1,000 คนที่อยู่กับพ่อแม่ และไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ในภาคอีสานของประเทศไทย เพื่อดูถึงผลกระทบของการย้ายถิ่นของพ่อแม่ที่มีต่อพัฒนาการด้านต่างๆ ของลูกในระยะยาว
ผลการศึกษาในปีแรกยังชี้ว่าเด็กเกือบร้อยละ 90 อยู่กับปู่ย่าตายาย และพบว่าร้อยละ 25 ของเด็กที่ไม่อยู่กับพ่อแม่มีพัฒนาการล่าช้าเมื่อเทียบกับร้อยละ 16 ของเด็กที่อยู่กับพ่อแม่ โดยมีพัฒนาการล่าช้ากว่าในเกือบทุกด้าน โดยเฉพาะด้านภาษา เช่น การรู้ความหมาย หรือการผสมคำต่างๆ
นอกจากนี้ ผลการศึกษายังระบุว่า ร้อยละ 40 ของพ่อที่ย้ายถิ่นไปหางานทำไม่เคยส่งเงินกลับบ้านเลยในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา ในขณะที่พ่อย้ายถิ่นเกือบร้อยละ 30 ไม่เคยติดต่อกลับมา
หากต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับยูนิเซฟ กรุณาไปที่ www.unicef.or.th หรือ www.facebook.com/unicefthailand
