คอลัมน์...ยักษ์ไม่มีกระบอง
หากถามว่าอาชีพนักแสดงใช่มั้ยที่คนรุ่นใหม่ไฟแรงให้ความสนใจ ใฝ่ฝัน และตะเกียกตะกายที่จะเดินไปให้ถึงถนนแห่งดวงดาวสายนั้น คนจำนวนไม่น้อยคงตอบเหมือนเล่นเกมทศกัณฐ์ของคุณปัญญาว่า...
“ถูกต้องแล้วครับ!!!”
คนสมัยนี้ต่างเข้าใจและคิดว่า อาชีพนักแสดงเป็นอาชีพที่หาเงินง่าย
คนรู้จักทั่วทั้งประเทศชนิดยังไม่ทันข้ามคืน แถมยังเป็นเส้นทางเดินไปสู่อนาคตที่งดงาม สามารถสร้างฐานะที่มั่นคงเป็นปึกแผ่นหรืออาจเป็นได้ถึงเจ้าของกิจการหากมีความมุ่งมั่น อุตสาหะ อดทน ให้ได้ตามที่วาดฝันไว้
ด้วยเหตุแห่งความต้องการในปัจจัยที่กล่าวมา ได้ส่งผลให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยเกือบทุกวัยมีความใฝ่ฝันที่จะประกอบอาชีพนักแสดงกันเป็นจำนวนมาก
ทุกวันนี้มีนักร้องนักแสดงเกิดขึ้นมากมายบนถนนสายมายา จนถึงขนาดจดจำชื่อเสียงเรียงนามและหน้าตากันได้ไม่หมด บางครั้งสับสนเรียกชื่อคนโน้นนามสกุลคนนี้ปะปนกันก็มี
แต่ถ้าจะค้นหา “นักแสดงคุณภาพ” ในยุคสมัยนี้ คงบอกได้ว่าเป็นเรื่องยากมาก แต่ก็คงไม่ถึงขนาดงมเข็มในมหาสมุทร
คำว่า “นักแสดงอาชีพ” และ “อาชีพนักแสดง” หากไม่พินิจพิเคราะห์ถึงความแตกต่างของทั้งสองคำ ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีความแตกต่างกัน จะผิดก็ที่การเรียงคำซึ่งสลับที่สลับทางกันเท่านั้น
ซึ่งเมื่อพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดแล้วก็จะพบว่า นัยของคำว่า “นักแสดงอาชีพ” และ “อาชีพนักแสดง” มีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เช่นเดียวกับคำว่า “ครูอาชีพ” กับ “อาชีพครู”
การที่ผู้ใดผู้หนึ่งถูกเรียกขานจากสังคมว่าเป็น “นักแสดงอาชีพ” คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คนคนนั้นจะต้องสะท้อนบทบาทที่ตนแสดงได้อย่างงดงาม
แยบยลเป็นธรรมชาติ และเนียนจนไม่มีที่ติ สามารถทำให้ผู้คนยอมรับในฝีไม้ลายมือชนิดที่จะปฏิเสธไม่ได้ทีเดียว นอกจากนั้นยังต้องรักษามาตรฐานการแสดงของตนเองให้คงคุณภาพและพัฒนาฝีมือให้สูงยิ่งๆขึ้น
นักแสดงอาชีพทุกคนหาใช่ว่าเป็นผู้ที่เรียนรู้ด้วยตนเอง หากแต่จะต้องได้รับการปลูกฝังและฝึกฝนกลเม็ดเด็ดพรายจากผู้ที่ถ่ายทอด (ครู) มาจนช่ำชอง และสามารถนำความรู้ตลอดจนประสบการณ์ไปแสดงได้อย่างไม่ขัดเขินอย่างที่เรามักพูดติดปากกันว่า “ตีบทแตก” เมื่อได้ชมนักแสดงที่เป็นมืออาชีพจริงๆ
โดยคนที่เป็นนักแสดงอาชีพ นอกจากจะเป็นผู้ที่มีฝีไม้ลายมือที่ฉกาจฉกรรจ์แล้ว ส่วนใหญ่ต้องซื่อสัตย์ในวิชาชีพและมีจรรยาบรรณ เฉกเช่นสหวิชาชีพด้านอื่นๆที่ปรากฏในสังคม เช่น แพทย์ สถาปนิก วิศวกร บัญชี ทนายความ เป็นต้น
สำหรับอาชีพนักแสดง ในปัจจุบันเป็นที่รับรู้กันดีว่า อาชีพนี้มาแรงและกำลังติดกระแสสังคม ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างก็มีความใฝ่ฝันถึงอาชีพนี้ไม่ต่างกัน โดยอยากที่จะพาฝันตัวเองเข้าไปอยู่ในวังวนแห่งโลกมายา ทั้งๆที่อาจไม่มีความรู้ความเข้าใจในเรื่องการแสดงเลยแม้แต่น้อยนิด
ผู้คนจำนวนไม่น้อยที่สำเร็จการศึกษาสาขาวิชาที่สามารถสร้างความมั่นคงในชีวิตได้เป็นอย่างดี อาทิ วิศวกร สถาปนิก แพทย์ พยาบาล ซึ่งไม่ได้ข้องเกี่ยวกับอาชีพการแสดงแต่ประการใด แต่ก็ยังกระโดดเข้ามาสู่อาชีพนี้อย่างไม่ลังเลใจแม้แต่น้อยก็มี
หรือกับเด็กทารกที่ยังไม่รู้เดียงสาบางคนก็ยังถูกพ่อแม่ที่มีส่วนหรือบังเอิญเกี่ยวข้องในธุรกิจการแสดงจับให้เป็นนักแสดงตั้งแต่แบเบาะก็มีให้รับรู้มากมาย ทั้งในการแสดงโฆษณาสินค้าอุปโภคบริโภคสำหรับเด็ก หรือไม่ก็ในฐานะตัวประกอบ ทั้งที่เต็มใจและถูกฝืนใจให้เข้าสู่อาชีพนี้
นอกจากนั้นยังมีสาวน้อยสาวใหญ่จำนวนไม่น้อยที่มีนิสัยอยากเด่นชนิดไม่ทันข้ามคืน ต่างก็กระโดดและกระโจนเข้าสู่อาชีพนักแสดงกันอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังอีกเช่นกัน และเมื่อเขาเหล่านั้นถูกสั่งให้เล่นบทอะไรก็จะยินดีทั้งนั้น ทั้งบทบาทของแม่ทั้งๆที่หน้าตาดูอ่อนเยาว์กว่าลูก หรือตัวอิจฉา ตัวร้าย ทั้งๆที่ตีบทไม่แตก หรือกับบางคนแม้กระทั่งรับบทเป็นคนรับใช้ ก็ไม่เกี่ยงงอนในบทบาทที่ถูกหยิบยื่นให้ก็มี
วิธีคิดของคนที่อยากเข้าสู่อาชีพนักแสดงคงไม่แตกต่างกันมากนัก ซึ่งบางคนก็เพียงต้องการหาประสบการณ์เพื่อให้ได้เข้าไปอยู่ในวงการเท่านั้น ส่วนอนาคตจะเป็นอย่างไรค่อยว่ากันเป็นวันๆไป
แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่กระโดดเข้าสู่อาชีพนักแสดงเพราะต้องการเงิน ต้องการเปลี่ยนตัวเองชนิดข้ามกระโดดหรือรวยทางลัด จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพบเห็นดาราหน้าใหม่ๆในหนังแผ่นประเภทหนังผี หนังเอ็กซ์ หนังเซ็กซ์ หนังโป๊ รวมถึงหนังที่สร้างความอื้อฉาว ทั้งบนแผงและใต้แผงที่เกลื่อนกรุงทุกวันนี้
หรือในรูปแบบของการโฆษณาสินค้าก๊อกน้ำ แป๊บน้ำ น้ำดื่ม แบตเตอรี่ ชุดชั้นในทั้งชายและหญิง ที่พบเห็นกันบ่อยๆในสื่อโฆษณา
คนที่มีอาชีพเป็นนักแสดงในบ้านเราหากจะนำไปเปรียบเทียบกับประเทศอื่นๆ เช่น อเมริกา อังกฤษ ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น และเกาหลี จะมีความแตกต่างกันอย่างมาก โดยนักแสดงในต่างประเทศทั้งนักแสดงละครเวทีหรือนักแสดงภาพยนตร์นั้นจะต้องผ่านโรงเรียนการแสดงมาแทบทั้งสิ้น ต้องมีทั้งความรู้พื้นฐานทางด้านการแสดง มีการฝึกทักษะ และประสบการณ์ทางด้านการแสดงมาก่อน
นอกจากนั้นยังต้องผ่านการแข่งขันในหมู่นักแสดงก่อนที่ก้าวเข้ามาสู่วงการเป็นนักแสดงอาชีพ จะเห็นได้ว่าอาชีพนักแสดงของประเทศที่กล่าวมาล้วนแต่ต้องผลิตผลงานคุณภาพ เป็นที่ยอมรับในระดับสากล จนสามารถสร้างชื่อเสียง รวมทั้งรายได้มหาศาลต่อตัวนักแสดงและผู้ที่เกี่ยวข้อง
ที่สำคัญและที่แตกต่างอีกประการหนึ่งคงเป็นเรื่องที่ผู้ที่มีอาชีพนักแสดงต่างมีอุดมการณ์มุ่งมั่นที่จะพัฒนาตนเองจนถึงขั้นเป็นนักแสดงอาชีพ
สำหรับการผลิตอาชีพนักแสดงของไทยที่เป็นอยู่ขณะนี้ ดูเหมือนมีเพียงวิทยาลัยนาฏศิลป์ กรมศิลปากร ที่เป็นสถาบันการศึกษาแห่งเดียวในประเทศไทยที่สร้างนักแสดงอาชีพโดยเริ่มปลูกฝังพื้นฐานให้กับนักเรียนที่จะเป็นนักแสดงตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ และบ่มเพาะศิลปะการแสดงจนชำนาญและช่ำชอง สามารถนำไปประกอบอาชีพเป็นนักแสดงอาชีพอย่างแท้จริง และยังมีทักษะในการถ่ายทอดศิลปะการแสดงให้กับผู้อื่นได้อีกด้วย
ถึงวันนี้แม้ว่าเราจะมีการส่งเสริมอุตสาหกรรมบันเทิงกันอย่างเอิกเกริก แต่กระบวนการสร้างนักแสดงที่ได้มาตรฐานกลับยังไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างจริงจังเท่าที่ควร ที่จะเกื้อหนุนให้คุณภาพธุรกิจบันเทิงก้าวไปสู่ระดับสากลยิ่งขึ้นจึงดูเหมือนว่าอาชีพนักแสดงยังเป็นภาพที่ไม่สมบูรณ์
คงถึงเวลาแล้วที่ทุกฝ่ายต้องหันมาสนใจในเรื่องขององค์ความรู้และการพัฒนาอาชีพนักแสดงอย่างจริงจังเสียที ซึ่งจะเป็นโครงสร้างพื้นฐานของอุตสาหกรรมบันเทิงที่ยั่งยืนและมั่นคงต่อไป นอกเหนือไปจากการส่งเสริมที่ปลายทางอย่างที่ผ่านมาและเป็นอยู่ทุกวันนี้ ที่ไม่ต่างอะไรกับการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ!!!
หากถามว่าอาชีพนักแสดงใช่มั้ยที่คนรุ่นใหม่ไฟแรงให้ความสนใจ ใฝ่ฝัน และตะเกียกตะกายที่จะเดินไปให้ถึงถนนแห่งดวงดาวสายนั้น คนจำนวนไม่น้อยคงตอบเหมือนเล่นเกมทศกัณฐ์ของคุณปัญญาว่า...
“ถูกต้องแล้วครับ!!!”
คนสมัยนี้ต่างเข้าใจและคิดว่า อาชีพนักแสดงเป็นอาชีพที่หาเงินง่าย
คนรู้จักทั่วทั้งประเทศชนิดยังไม่ทันข้ามคืน แถมยังเป็นเส้นทางเดินไปสู่อนาคตที่งดงาม สามารถสร้างฐานะที่มั่นคงเป็นปึกแผ่นหรืออาจเป็นได้ถึงเจ้าของกิจการหากมีความมุ่งมั่น อุตสาหะ อดทน ให้ได้ตามที่วาดฝันไว้
ด้วยเหตุแห่งความต้องการในปัจจัยที่กล่าวมา ได้ส่งผลให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยเกือบทุกวัยมีความใฝ่ฝันที่จะประกอบอาชีพนักแสดงกันเป็นจำนวนมาก
ทุกวันนี้มีนักร้องนักแสดงเกิดขึ้นมากมายบนถนนสายมายา จนถึงขนาดจดจำชื่อเสียงเรียงนามและหน้าตากันได้ไม่หมด บางครั้งสับสนเรียกชื่อคนโน้นนามสกุลคนนี้ปะปนกันก็มี
แต่ถ้าจะค้นหา “นักแสดงคุณภาพ” ในยุคสมัยนี้ คงบอกได้ว่าเป็นเรื่องยากมาก แต่ก็คงไม่ถึงขนาดงมเข็มในมหาสมุทร
คำว่า “นักแสดงอาชีพ” และ “อาชีพนักแสดง” หากไม่พินิจพิเคราะห์ถึงความแตกต่างของทั้งสองคำ ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีความแตกต่างกัน จะผิดก็ที่การเรียงคำซึ่งสลับที่สลับทางกันเท่านั้น
ซึ่งเมื่อพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดแล้วก็จะพบว่า นัยของคำว่า “นักแสดงอาชีพ” และ “อาชีพนักแสดง” มีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เช่นเดียวกับคำว่า “ครูอาชีพ” กับ “อาชีพครู”
การที่ผู้ใดผู้หนึ่งถูกเรียกขานจากสังคมว่าเป็น “นักแสดงอาชีพ” คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คนคนนั้นจะต้องสะท้อนบทบาทที่ตนแสดงได้อย่างงดงาม
แยบยลเป็นธรรมชาติ และเนียนจนไม่มีที่ติ สามารถทำให้ผู้คนยอมรับในฝีไม้ลายมือชนิดที่จะปฏิเสธไม่ได้ทีเดียว นอกจากนั้นยังต้องรักษามาตรฐานการแสดงของตนเองให้คงคุณภาพและพัฒนาฝีมือให้สูงยิ่งๆขึ้น
นักแสดงอาชีพทุกคนหาใช่ว่าเป็นผู้ที่เรียนรู้ด้วยตนเอง หากแต่จะต้องได้รับการปลูกฝังและฝึกฝนกลเม็ดเด็ดพรายจากผู้ที่ถ่ายทอด (ครู) มาจนช่ำชอง และสามารถนำความรู้ตลอดจนประสบการณ์ไปแสดงได้อย่างไม่ขัดเขินอย่างที่เรามักพูดติดปากกันว่า “ตีบทแตก” เมื่อได้ชมนักแสดงที่เป็นมืออาชีพจริงๆ
โดยคนที่เป็นนักแสดงอาชีพ นอกจากจะเป็นผู้ที่มีฝีไม้ลายมือที่ฉกาจฉกรรจ์แล้ว ส่วนใหญ่ต้องซื่อสัตย์ในวิชาชีพและมีจรรยาบรรณ เฉกเช่นสหวิชาชีพด้านอื่นๆที่ปรากฏในสังคม เช่น แพทย์ สถาปนิก วิศวกร บัญชี ทนายความ เป็นต้น
สำหรับอาชีพนักแสดง ในปัจจุบันเป็นที่รับรู้กันดีว่า อาชีพนี้มาแรงและกำลังติดกระแสสังคม ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างก็มีความใฝ่ฝันถึงอาชีพนี้ไม่ต่างกัน โดยอยากที่จะพาฝันตัวเองเข้าไปอยู่ในวังวนแห่งโลกมายา ทั้งๆที่อาจไม่มีความรู้ความเข้าใจในเรื่องการแสดงเลยแม้แต่น้อยนิด
ผู้คนจำนวนไม่น้อยที่สำเร็จการศึกษาสาขาวิชาที่สามารถสร้างความมั่นคงในชีวิตได้เป็นอย่างดี อาทิ วิศวกร สถาปนิก แพทย์ พยาบาล ซึ่งไม่ได้ข้องเกี่ยวกับอาชีพการแสดงแต่ประการใด แต่ก็ยังกระโดดเข้ามาสู่อาชีพนี้อย่างไม่ลังเลใจแม้แต่น้อยก็มี
หรือกับเด็กทารกที่ยังไม่รู้เดียงสาบางคนก็ยังถูกพ่อแม่ที่มีส่วนหรือบังเอิญเกี่ยวข้องในธุรกิจการแสดงจับให้เป็นนักแสดงตั้งแต่แบเบาะก็มีให้รับรู้มากมาย ทั้งในการแสดงโฆษณาสินค้าอุปโภคบริโภคสำหรับเด็ก หรือไม่ก็ในฐานะตัวประกอบ ทั้งที่เต็มใจและถูกฝืนใจให้เข้าสู่อาชีพนี้
นอกจากนั้นยังมีสาวน้อยสาวใหญ่จำนวนไม่น้อยที่มีนิสัยอยากเด่นชนิดไม่ทันข้ามคืน ต่างก็กระโดดและกระโจนเข้าสู่อาชีพนักแสดงกันอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังอีกเช่นกัน และเมื่อเขาเหล่านั้นถูกสั่งให้เล่นบทอะไรก็จะยินดีทั้งนั้น ทั้งบทบาทของแม่ทั้งๆที่หน้าตาดูอ่อนเยาว์กว่าลูก หรือตัวอิจฉา ตัวร้าย ทั้งๆที่ตีบทไม่แตก หรือกับบางคนแม้กระทั่งรับบทเป็นคนรับใช้ ก็ไม่เกี่ยงงอนในบทบาทที่ถูกหยิบยื่นให้ก็มี
วิธีคิดของคนที่อยากเข้าสู่อาชีพนักแสดงคงไม่แตกต่างกันมากนัก ซึ่งบางคนก็เพียงต้องการหาประสบการณ์เพื่อให้ได้เข้าไปอยู่ในวงการเท่านั้น ส่วนอนาคตจะเป็นอย่างไรค่อยว่ากันเป็นวันๆไป
แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่กระโดดเข้าสู่อาชีพนักแสดงเพราะต้องการเงิน ต้องการเปลี่ยนตัวเองชนิดข้ามกระโดดหรือรวยทางลัด จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพบเห็นดาราหน้าใหม่ๆในหนังแผ่นประเภทหนังผี หนังเอ็กซ์ หนังเซ็กซ์ หนังโป๊ รวมถึงหนังที่สร้างความอื้อฉาว ทั้งบนแผงและใต้แผงที่เกลื่อนกรุงทุกวันนี้
หรือในรูปแบบของการโฆษณาสินค้าก๊อกน้ำ แป๊บน้ำ น้ำดื่ม แบตเตอรี่ ชุดชั้นในทั้งชายและหญิง ที่พบเห็นกันบ่อยๆในสื่อโฆษณา
คนที่มีอาชีพเป็นนักแสดงในบ้านเราหากจะนำไปเปรียบเทียบกับประเทศอื่นๆ เช่น อเมริกา อังกฤษ ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น และเกาหลี จะมีความแตกต่างกันอย่างมาก โดยนักแสดงในต่างประเทศทั้งนักแสดงละครเวทีหรือนักแสดงภาพยนตร์นั้นจะต้องผ่านโรงเรียนการแสดงมาแทบทั้งสิ้น ต้องมีทั้งความรู้พื้นฐานทางด้านการแสดง มีการฝึกทักษะ และประสบการณ์ทางด้านการแสดงมาก่อน
นอกจากนั้นยังต้องผ่านการแข่งขันในหมู่นักแสดงก่อนที่ก้าวเข้ามาสู่วงการเป็นนักแสดงอาชีพ จะเห็นได้ว่าอาชีพนักแสดงของประเทศที่กล่าวมาล้วนแต่ต้องผลิตผลงานคุณภาพ เป็นที่ยอมรับในระดับสากล จนสามารถสร้างชื่อเสียง รวมทั้งรายได้มหาศาลต่อตัวนักแสดงและผู้ที่เกี่ยวข้อง
ที่สำคัญและที่แตกต่างอีกประการหนึ่งคงเป็นเรื่องที่ผู้ที่มีอาชีพนักแสดงต่างมีอุดมการณ์มุ่งมั่นที่จะพัฒนาตนเองจนถึงขั้นเป็นนักแสดงอาชีพ
สำหรับการผลิตอาชีพนักแสดงของไทยที่เป็นอยู่ขณะนี้ ดูเหมือนมีเพียงวิทยาลัยนาฏศิลป์ กรมศิลปากร ที่เป็นสถาบันการศึกษาแห่งเดียวในประเทศไทยที่สร้างนักแสดงอาชีพโดยเริ่มปลูกฝังพื้นฐานให้กับนักเรียนที่จะเป็นนักแสดงตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ และบ่มเพาะศิลปะการแสดงจนชำนาญและช่ำชอง สามารถนำไปประกอบอาชีพเป็นนักแสดงอาชีพอย่างแท้จริง และยังมีทักษะในการถ่ายทอดศิลปะการแสดงให้กับผู้อื่นได้อีกด้วย
ถึงวันนี้แม้ว่าเราจะมีการส่งเสริมอุตสาหกรรมบันเทิงกันอย่างเอิกเกริก แต่กระบวนการสร้างนักแสดงที่ได้มาตรฐานกลับยังไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างจริงจังเท่าที่ควร ที่จะเกื้อหนุนให้คุณภาพธุรกิจบันเทิงก้าวไปสู่ระดับสากลยิ่งขึ้นจึงดูเหมือนว่าอาชีพนักแสดงยังเป็นภาพที่ไม่สมบูรณ์
คงถึงเวลาแล้วที่ทุกฝ่ายต้องหันมาสนใจในเรื่องขององค์ความรู้และการพัฒนาอาชีพนักแสดงอย่างจริงจังเสียที ซึ่งจะเป็นโครงสร้างพื้นฐานของอุตสาหกรรมบันเทิงที่ยั่งยืนและมั่นคงต่อไป นอกเหนือไปจากการส่งเสริมที่ปลายทางอย่างที่ผ่านมาและเป็นอยู่ทุกวันนี้ ที่ไม่ต่างอะไรกับการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ!!!