นานมาแล้วมีเรื่องเล่าว่า...มีแม่ผู้แก่เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่ง เป็นที่รำคาญใจของลูกชายเหลือเกิน แต่ไม่รู้จะเอาแม่ไปฝากใครเลี้ยงแทน เพราะสมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา จึงตัดสินใจแบกแม่ เอาไปปล่อยป่าตามยถากรรม แม่ไม่วอนขอ ไม่ถามไม่ว่าอะไร ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทางเรื่อยไป เข้าป่าลึก ไกลมากแล้ว ลูกชายวางแม่ลงบนโขดหิน แล้วหันหลังจะเดินทางกลับ ตอนนี้เองที่แม่ตะโกนตามหลังลูกไปว่า “ลูกเอ๋ย ! เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง”
หรือแม้แต่ในเรื่อง สามก๊ก มีชายคนหนึ่งนามว่า “ชีซี” เป็นบุคคลที่มีความคิดอ่านลึกซึ้งและสติปัญญาเฉียบแหลม ทำให้เล่าปี่อยากได้ไปช่วยงาน เมื่อแรกชีซีไม่ยอมไปเพราะความกตัญญูและห่วงแม่ แต่แม่ของชีซีสนับสนุนให้ไปทำราชการด้วยเล่าปี่ เพราะเห็นว่าเป็นคนดีและมีเชื้อสายกษัตริย์ ครั้นโจโฉเห็นความสามารถของชีซี ก็อยากได้ตัวไปบ้าง แต่คิดว่าชวนตรงๆคงไม่สำเร็จ จึงพาแม่ชีซีไปเลี้ยงดูที่เมืองตน เพื่อแสดงความจริงใจ ชีซีเตรียมลาจากเล่าปี่เพราะความรักแม่ แม่ชีซีได้ยินข่าวก็เสียใจและเกรงว่า หากตัวมีชีวิตอยู่ ลูกคงจะเป็นห่วงพะว้าพะวัง นางจึงฆ่าตัวตายเสีย เพื่อให้ลูกหมดห่วง นางยอมสละชีวิตเพื่อความสุขความเจริญของลูก และให้ลูกได้อยู่กับคนดี
อ่านแล้ว หลายคนคงจะรู้สึกสะท้อนใจ และหวนคิดถึงความห่วงหาอาทร และความรักของแม่ที่มีต่อเราไม่มากก็น้อย แม้ว่าปัจจุบันจะมีข่าวแม่ทิ้งลูกที่เพิ่งคลอด แม่บังคับลูกขายตัว ฯลฯ แต่การกระทำเหล่านี้ถ้าจะนับจำนวนแล้วมีไม่มากเลย เมื่อเทียบกับการกระทำอีกหลายอย่างที่แม้จะผิด แต่แม่หลายคนก็ยอมทำเพื่อให้ลูกอยู่รอด เช่น ขโมยของ หรือยอมเป็นหญิงบริการเพื่อหาเงินมาเลี้ยงลูกน้อย เรียกว่าอะไรถ้าเป็นความสุขความก้าวหน้าของลูกแล้ว “แม่” ยอมเสียสละได้แม้แต่ชีวิตตนเอง
ในทางพุทธศาสนา พระพุทธองค์ได้ทรงเปรียบ บิดามารดา ว่า เป็น ทิศเบื้องหน้า คือ ผู้มาก่อน และถือว่า การบูชาบิดามารดา เป็น 1 ในมงคล 38 คือ การบูชาบุคคลที่ควรบูชา อันหมายถึง การแสดงความเคารพ ยกย่อง เลื่อมใสด้วยความบริสุทธิ์ใจแก่บุคคลที่มีคุณความดีควรแก่ระลึกถึง และยึดถือเป็นแบบอย่างในการปฏิบัติตาม
บิดามารดานั้นท่านว่า เป็น พระในบ้าน ที่เปรียบเสมือน พระพรหม พระเทพ พระอาจารย์ และพระอรหันต์ ของลูก
ที่กล่าวว่า พ่อแม่ เป็นพระพรหมของลูก ก็เพราะท่านมีพรหมวิหารสี่ อันประกอบด้วย ความเมตตา คือ ความรัก ความปรารถนาดีต่อลูก ความกรุณา คือ มีความเห็นอกเห็นใจลูกอย่างแท้จริงและพยายามช่วยเหลือลูกเมื่อประสบความเดือดร้อนหรือความยากลำบากอยู่เสมอ เมื่อลูกประสบความสำเร็จหรือเจริญก้าวหน้าก็มีมุทิตาจิต คือยินดีอย่างจริงใจ ครั้นลูกผิดพลาด ก็มีใจอุเบกขา คือไม่ซ้ำเติม ทับถมลูก
พ่อแม่ เป็น พระเทพ หรือบุรพเทพ (บุระพะเทพ) คือ เป็นเทพเจ้าเบื้องต้นหรือเทวดาองค์แรกของลูก เพราะพ่อแม่มีหน้าที่ปกป้องภยันตรายต่างๆให้แก่ลูก ดังเช่นเทพเจ้าที่คอยปกป้องคุ้มครองภัยให้แก่มนุษย์ ซึ่งเทพเจ้าหรือเทวดา บางครั้งยังหลงลืมหรือต้องวอนขอ แต่พ่อแม่ไม่เคยลืมหรือไม่เคยละทิ้งที่จะปกป้องเรา ท่านจึงเหมือน เทพเจ้าผู้พิทักษ์ของลูก
พ่อแม่ เป็น พระอาจารย์ คนแรกของลูก เพราะท่านเป็นคนอบรมสั่งสอนเราทั้งในด้านดำเนินชีวิต และให้การศึกษาแก่เรา คำสอนของท่านล้วนมาจากใจบริสุทธิ์ที่เกิดจากความรัก ความห่วงใย และความปรารถนาดีต่อลูก
พ่อแม่เป็น พระอรหันต์ ของลูก พระอรหันต์ผู้บรรลุความเป็นจริงแห่งชีวิต และมีน้ำใจบริสุทธิ์ออกสั่งสอนมวลชนให้เจริญรอยตามเพื่อความหลุดพ้นฉันใด น้ำใจของพ่อแม่ที่มีต่อลูกก็บริสุทธิ์หมดจดฉันนั้น สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถได้เคยตรัสไว้ว่า “แม่เป็นพระอรหันต์ของลูก คนที่เที่ยววิ่งหาพระเพื่อกราบไหว้พระอรหันต์ อย่าลืมว่ามีพระอรหันต์อยู่กับตัวแล้ว ควรปฏิบัติต่อแม่อย่าได้บกพร่องได้”
ครอบครัวใดจะอบอุ่นและเข็มแข็ง ควรจะมีทั้งพ่อและแม่เป็นหลักในบ้าน อย่างไรก็ดี มีคำกล่าวว่า บ้านใด หากขาด “พ่อ” ซึ่งเป็นผู้นำครอบครัวแล้ว ก็เปรียบเสมือนขาด “ถ่อ” หรือไม้ที่จะใช้ค้ำยันเรือหรือแพให้แล่นไปตามทิศทางที่ต้องการ แม้จะยากลำบาก ก็ยังแล่นต่อไปได้ แต่เมื่อใดก็ตามที่ขาด “แม่” จะเสมือน “แพแตก” บ้านนั้น ก็ยากที่จะประคับประคองชีวิตครอบครัวต่อไปได้
พระคุณแม่ เลิศฟ้า มหาสมุทร
พระคุณแม่ สูงสุด มหาศาล
พระคุณแม่ เลิศกว่า สุธาธาร
ใครจะปาน แม่ฉัน นั้นไม่มี
ในโอกาส “วันแม่แห่งชาติ” 12 สิงหาคมนี้ ขอให้ลูกๆ ทุกคนได้ระลึกถึงพระคุณของ “แม่ พระในบ้าน” โดยการกราบเท้าท่านด้วยสำนึกในบุญคุณ หรือปฏิบัติตนให้แม่ได้ชื่นใจ ดีใจ อย่างใดอย่างหนึ่งตามควรแก่ฐานะ และอย่าลืมบอกท่านว่า
“รักแม่ที่สุดในโลก”
**คลิก ชมภาพวิดีโอเพลง"คิดถึงแม่"**
.................................................................
ข้อมูล : อมรรัตน์ เทพกำปนาท กลุ่มประชาสัมพันธ์ สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม