ศาลรัฐธรรมนูญชี้ ม.44 พ.ร.บ.วิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค ไม่ขัด รธน.ระบุเป็นเพียงบทสันนิษฐานให้หุ้นส่วนต้องร่วมรับผิดชอบหนี้ที่นิติบุคคลมีต่อผู้บริโภค
วันนี้ ( 10 เม.ย.) ศาลรัฐธรรมนูญได้มีการพิจารณาคำร้องกรณีศาลจังหวัดพัทยาส่งคำโต้แย้งของจำเลยขอให้วินิจฉัยว่า พ.ร.บ.วิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค 2551 มาตรา 44 วรรคหนึ่ง ขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญหรือไม่ ซึ่งศาลรัฐธรรมนูญมีมติเป็นเอกฉันท์เห็นว่า มาตรา 44 วรรคหนึ่งของกฎหมายดังกล่าว เป็นเพียงบทสันนิษฐาน ให้ผู้เป็นหุ้นส่วน ผู้ถือหุ้น หรือบุคคลที่มีอำนาจดำเนินงานของนิติบุคคล หรือผู้รับมอบทรัพย์สินจากนิติบุคคลต้องร่วมรับผิดชอบในหนี้ที่นิติบุคคลที่มีต่อผู้บริโภคด้วย เว้นแต่ผู้นั้นจะพิสูจน์ได้ว่าตนมิได้มีส่วนรู้เห็นในการกระทำของนิติบุคคล บทบัญญัติดังกล่าวจึงเป็นข้อสันนิษฐานให้รับผิดในทางแพ่ง มิใช่ความรับผิดทางอาญาและเป็นเพียงข้อสันนิษฐานเบื้องต้นเท่านั้น มิใช่ข้อสันนิษฐานเด็ดขาด ทั้งยังมีเงื่อนไขแห่งข้อสันนิษฐานที่โจทก์จะต้องพิสูจน์ให้ได้เสียก่อนว่านิติบุคคลดังกล่าวถูกจัดตั้งขึ้น หรือดำเนินการโดยไม่สุจริต หรือมีพฤติการณ์ฉ้อฉลหลอกลวงผู้บริโภค หรือมีการยักย้ายถ่ายเททรัพย์สินไปจนไม่เพียงพอที่จะชำระหนี้แก่ผู้บริโภค ดังนั้นจึงเป็นการจำเป็นและมีเหตุผลอันสมควรที่จะกำหนดให้มีข้อสันนิษฐานนี้ได้ จึงไม่ขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญมาตรา 37 วรรคหนึ่งและวรรคสอง และมาตรา 26
ทั้งนี้ พ.ร.บ.วิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค 2551 มาตรา 44 วรรคหนึ่ง ระบุว่า ในคดีที่ผู้ประกอบธุรกิจซึ่งถูกฟ้องเป็นนิติบุคคลหากข้อเท็จจริงปรากฏว่านิติบุคคลดังกล่าวถูกจัดตั้งขึ้นหรือดำเนินการโดยไม่สุจริตหรือมีพฤติการณ์ฉ้อฉลหลอกลวงผู้บริโภคหรือมีการยักย้ายถ่ายเททรัพย์สินของนิติบุคคลไปเป็นประโยชน์ของบุคคลใดบุคคลหนึ่งและทรัพย์สินของนิติบุคคลมีไม่เพียงพอต่อการชำระหนี้ตามฟ้องเมื่อคู่ความร้องขอหรือศาลเห็นสมควรให้ศาลมีอำนาจเรียกหุ้นส่วนผู้ถือหุ้นหรือบุคคลที่มีอำนาจควบคุมการดำเนินงานของนิติบุคคลหรือผู้รับมอบทรัพย์สินจากนิติบุคคลดังกล่าวเข้ามาเป็นจำเลยร่วมและให้มีอำนาจพิพากษาให้บุคคลเช่นว่านั้นร่วมรับผิดชอบในหนี้ที่นิติบุคคลมีต่อผู้บริโภคได้ด้วยเว้น แต่ผู้นั้นจะพิสูจน์ได้ว่าตนมิได้มีส่วนรู้เห็นในการกระทำดังกล่าวหรือในกรณีของผู้รับมอบทรัพย์สินนั้นจากนิติบุคคลจะต้องพิสูจน์ได้ว่าตนได้รับทรัพย์สินมาโดยสุจริตและเสียค่าตอบแทน