@โลกตัวร้อน@โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
@ โลกป่วยไข้มีใครได้เยียวยา
พสุธาสะทกสั่นสะท้านไหว
ผะผ่าวร้อนระเหิดเห็นลุกเป็นไฟ
คือความไข้ได้แค้นของแผ่นดิน
ยังครืนครางคลั่งเค้นประเคนเคราะห์
เขย่าเกาะภูเก็จไม่เสร็จสิ้น
เขย่าใจแทบใจจะพังภินท์
ให้หวังวิ่นหวังเหวิดกระเจิดกระจุย
ล่มแผ่นดินล่มทั้งจักรวาล
สายเชือกกาลเวลามาเปื่อยยุ่ย
ตัวหนอนในหลุมดำตะกรามกุย
มาขุดคุ้ยขุยขยะสวะมนุษย์
โลกเป็นโรคน่ากลัวโลกตัวร้อน
ขยักขย้อนขยับใหญ่ไม่ยอมหยุด
ทะเลสูบทวีปสาปแผ่นดินทรุด
ทั้งโลกันต์โลกุตรสิ้นยุทธยง
พวกผีเมืองผีบ้านต่างซานถอย
พวกผีดงผีดอยล้วนลอยหลง
ปล่อยนรกจกเปรตอาเพศพงศ์
แห่ตั้งองค์อเวจีขึ้นตรีภูมิ!
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ศ.๒๗/๔/๒๕๕๕
