ความรัก...หาใช่อะไรยิ่งใหญ่นัก
ความรัก...หาใช่จักรวาลเวิ้งว้าง
ความรัก...หาใช่ทางช้างเผือกอำพราง
ความรัก...หาใช่สุญกาศกว้างและไกล
ความรัก...หาใช่ขุนเขาตระหง่านฟ้า
ความรัก...หาใช่ป่าดงพงไพรใหญ่
ความรัก...หาใช่แม่น้ำชำนาญไหล
ความรัก...หาใช่ทะเลเห่คลื่นลม
ความรัก...หาใช่สวรรค์ชั้นฟ้า
ความรัก...หาใช่เทวดาบันดาลสม
ความรัก...หาใช่นรกร้อนระบม
ความรัก...หาใช่ยมบาลสั่งการเป็น
ความรัก...หาใช่ใครก็กำหนดได้
ความรัก...หาใช่ใครหมายแล้วได้เห็น
ความรัก...หาใช่ไร้เรื่องราวลำเค็ญ
ความรัก...หาใช่ชุ่มเย็นยั่งยืนยาว
ความรัก...คือความทุกข์และสุขประสม
ความรัก...คือเกลียวกลมในการแตกร้าว
ความรัก...คือรสหวานผสานรสคาว
ความรัก...คือสีขาวคลุกเคล้าสีดำ
ความรัก...คือมีค่าและไร้ค่ามาบรรจบ
ความรัก...คือจุดพบหัวเราะและร้องร่ำ
ความรัก...คือหลงลืมในเรื่องที่จำจด
ความรัก...คือเงื่อนงำที่ไม่อำพราง
ความรัก...คือตื่นรู้แบบไร้สติ
ความรัก...คือสมาธิที่มิหยุดแผ่วถาง
ความรัก...คือมั่นใจในสิ่งเลือนราง
ความรัก...คืออ้างว้างในว้าวุ่นวาย
ความรัก...คืออธรรมในธรรมะ
ความรัก...คือชนะในแพ้พ่าย
ความรัก...คือความเป็นในความตาย
ความรัก...คือนิยายในชีวิตจริง
ความรัก...จักเห็นเป็นอะไรก็ได้
ความรัก...มีความหมายในทุกสิ่ง
ความรัก...มีให้ทุกใจได้แอบอิง
ความรัก...ใครจักพักพิงให้รีบพลัน
แด่...ทุกห้องหัวใจใฝ่หารัก
และพร้อมจักถักทอต่อเติมฝัน
ที่ไร้รัก ให้พบรักในเร็ววัน
มีรักแล้ว อย่าแคล้วกันแม้วันเดียว
ภู-ติ-รัก
14 - 2 - 55
