@ กรับไม้ลา @
@ เกรี้ยวกรอด เกรียดกรอด เกรียดกรอดกราด
ขยับยาตรยุรยาตร เขยื้อนขยับ
เป็นไม้รุก ไม้รบ ไม้ลาลับ
สิ้นสำเนียงเสียงขับเสภาครู
@ “ เฮ้ยเยอะ เออเอ่อเออ...เหม่อมองดาว..”
“สักวาฟ้าขาวจวนเช้าตรู่..”
น้ำค้างค้างระยางค์หยาด พลัดพรายพรู
“พินิจดูแสงเดือน..” ก็เจื่อนจาง
@โอ้ว่า...ครูแจ้ง คล้ายสีทอง
ชีวิตครูคือคัลลองที่ครูสร้าง
ผสานศัพท์ ขับไม้สะไบบาง
สะบัดชายไหวคว้างอยู่กลางลม
เศกอักษรฟ้อนเสียงจำเรียงร่าย
ให้ใจหายใจฮึกอยู่ครึกขรม
บางครั้งคือสุหร่ายประพรายพรม
บางครั้งคือทุกข์ระทมตรมน้ำตา
เป็นครูขับ ครูร้องทำนองไทย
เป็นครูใหญ่ อยู่ในวงเผ่าพงศา
เป็นคัมภีร์ ตู้คำ ตู้ตำรา
เป็นวิชา ขยับกรับ ขยับใจ
สิ้นครูแจ้ง คล้ายสีทอง...
ทั้งปี่พาทย์ ระนาดฆ้อง ก็ร้องไห้
เจ้าการะเวก แหวกฟ้า พาครูไป
ฝากกรับไม้สองคู่ ไว้บูชา
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
พ. ๑๗/๖/๕๒
