"ดร.เสรี" ชี้ ออกกฏหมาย ห้ามใส่กางเกงเอวต่ำ "หน่อมแหน้มไปหน่อย" แนะสร้างกาละเทศะ ลดค่านิยม ใช้ความคิดปรับค่าของความเหมาะสม แห่งตน
รายการ "คนในข่าว"ซึ่งออกอากาศทางช่อง 11 news1 ตั้งแต่เวลา 21.05-22.00 น. ประจำวันพฤหัสบดีที่ 10 ก.พ.2548 ได้สนทนาเกี่ยวกับ “คิดอย่างไรถ้าจะมีการออกกฎหมายห้ามใส่กางเกงเอวต่ำ” โดยมี จินดารัตน์ เจริญชัยชนะ ดำเนินรายการ และแขกรับเชิญในวันนี้ คือ ดร.เสรี วงศ์มณฑา นักวิชาการสื่อสารมวลชน , ใหม่ ภู่มาลี Fashion Stylist อิสระ และตัวแทนของวัยรุ่น 2 คน คือ เปี่ยมบุญ กมลศักดิ์พิทักษ์ และเมธินี คุณพรหม
จินดารัตน์ – สวัสดีค่ะ คุณผู้ชม ขอต้อนรับคุณผู้ชมเข้าสู่รายการคนในข่าวค่ะ ภาพที่คุณผู้ชมได้ชมกันเมื่อสักครู่นี้ เราไม่ได้จงใจที่จะนำมาเปิดเผยถึงความสวยงามของรูปร่างผู้หญิงโดยที่ไม่จำเป็นนะคะ แต่จริงๆเราก็เห็นภาพนี้อยู่เกลื่อนกลาดตามท้องถนน ผู้หญิงสมัยนี้ชอบใส่กางเกงเอวต่ำ ก็เลยมีกรณีเกิดมาเมื่อเช้านี้เองบนหน้าหนังสือพิมพ์ หลายคนวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานา เรื่องของที่สภามลรัฐเวอร์จีเนีย สหรัฐอเมริกานี่นะคะ ได้ผ่านมติร่างกฎหมายลงโทษปรับผู้สวมใส่กางเกงเอวต่ำ จนเผยให้เห็นกางเกงในโผล่พ้นของกางเกงออกมา หรือว่ามองแล้วก่อให้เกิดภาพอุจาดส่อไปในทางลามกอนาจาร ปรับเป็นเงินทั้งสิ้น 50 ดอลลาร์สหรัฐ หรือคิดเป็นเงินไทยประมาณ 2000 บาท
เรื่องนี้ก็เลยเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันมากเหลือเกินตอนนี้ โดยเฉพาะหน่วยงานที่เกี่ยวข้องบอกว่า แหม เป็นไปได้ที่บ้านเราจะเป็นแบบนี้ ทันทีทันใดเลยค่ะ เด็กๆวัยรุ่น กลุ่มนางแบบ ดารานักแสดงนั้นต่างก็เรียงหน้ากันออกมา บอกว่าเป็นไปได้อย่างไร ถ้าจะบังคับกันขนาดนั้น นี่ประเทศประชาธิปไตยนะ ถ้าจะบังคับกันอย่างนั้น ก็อย่าเรียกว่าประชาธิปไตยเลยจะดีกว่า หลากหลายความเห็นค่ะ
เพราะฉะนั้นวันนี้เราจะคุยกันเรื่องนี้นะคะ เราอยากฟังความคิดจากคุณผู้ชมทางบ้านอย่างมากเลยค่ะ โดยเฉพาะคนไทยที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา ที่เขาว่าเป็นประเทศที่มีอิสระ เสรีภาพนั้นล้นเหลือเหลือเกิน แล้วทำไมถึงมีกฎหมายฉบับนี้ออกมาได้ที่รัฐเวอร์จีเนียนะคะ เราจะคุยกันกับแขกรับเชิญของเราทั้งหมด 4 ท่านด้วยกันค่ะวันนี้ ท่านแรก ดร.เสรี วงศ์มณฑา นักวิชาการสื่อสารมวลชนค่ะ ท่านต่อมานะคะ ทำงานเกี่ยวกับเสื้อผ้าความสวยงามของผู้หญิงโดยตรงเลยล่ะค่ะ คุณใหม่ ภู่มาลี Fashion Stylist อิสระค่ะ คุณใหม่นะคะ
และอีก 2 ท่านนะคะเป็นเด็กๆวัยรุ่นนี่แหละ วันนี้เธอก็มาด้วยกางเกงอย่างที่เราเห็นกันในภาพเมื่อช่วงต้นรายการ ท่านแรกคุณเปี่ยมบุญ กมลศักดิ์พิทักษ์ น้องอิ่มค่ะ และท่านต่อมานะคะ คุณเมธินี คุณพรหม หรือน้องเมษ์ค่ะ สวัสดีค่ะ ขอบพระคุณค่ะที่มาคุยกันวันนี้นะคะ เดี๋ยวคงต้องถามก่อน อาจารย์คะ ในฐานะที่เป็นนักสื่อสารมวลชนและต้องบอกว่าอาจารย์ก็เป็นคนรุ่นใหม่พอสมควร ที่เข้าใจเด็กๆมากพอสมควรนะคะ ต้องถือว่าแนวความคิดว่าอาจารย์นี่เด็กวันรุ่นยอมรับได้ตลอด เวอร์จีเนียเขาออกกฎหมายแบบนี้มา ครั้งแรกที่อาจารย์อ่านเจอ อาจารย์รู้สึกยังไงบ้างคะ
ดร.เสรี – หน่อมแน้ม คือพี่ไม่เห็นด้วยเลยกับเรื่องอย่างนี้เนี่ยจะกลายเป็นกฎหมาย แต่ถ้าหากสมมุติว่าเราจะรณรงค์เรื่องการแต่งกายให้เหมาะสมดูงามตามรูปร่าง ตามกาลเทศะ อันนั้นน่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า เพราะว่าการที่จะให้คนแต่งแบบไหนอย่างไร และไปกำหนดเป็นกฎหมาย พี่ว่ามันหน่อมแน้มไปนิดนึง เพราะว่าคนเรานี่ บางคนรูปร่างก็เหมาะกับใส่เอวสูง บางคนรูปร่างก็เหมาะกับใส่เอวต่ำ บางคนเขาก็มีดีพอที่เขาอยากจะโชว์ ถ้าตราบใดคนเราแต่งตัวแล้วดูดี ซึ่งในนั้นโอเคมันก็มีคำที่เราก็ชอบอยู่นะ ว่าไม่ควรจะอนาจาร ไม่ควรจะอุจาด ซึ่งตรงนี้เนี่ยรณรงค์ไม่ดีหรือ และเมื่อรณรงค์ไม่ต้องไปเจาะจงว่าเอวต่ำหรือว่าเอวสูงนะ รณรงค์ว่ารู้จักตัวเองว่าควรจะเป็นเช่นไร แล้วก็แต่ให้เหมาะสม
จินดารัตน์ – รู้จักความพอดี
ดร.เสรี – แล้วรู้จักกาลเทศะ อย่างเช่นจะใส่กางเกงอย่างนั้น และก็เกาะอกเข้าวัดพระแก้วเนี่ยเราถือว่าไม่รู้กาลเทศะ การรณรงค์อย่างนั้นไม่ดีหรือ ถูกไหม คือจะไปบอกว่า อย่างนี้ไม่ได้ อย่างนี้ผิดกฎหมายอย่างนั้นไม่ใช่ คือถ้าเกิดว่าเขาสวยพอ เขาดูดี แล้วก็เขามีความเหมาะสม และมันไม่มีคำนั้นเกิดขึ้น คำว่าอุจาด อนาจารเกิดขึ้น เอาเถอะ เอาอย่างนั้นดีกว่า อย่าไปบังคับกันเลย
จินดารัตน์ – เอาล่ะ เดี๋ยวจะกลับมาถามอาจารย์ช่วงหน้านะคะว่า แล้วถ้าดูเด็กๆวัยรุ่นสมัยนี้มาความเหมาะสม รู้จักกาลเทศะแค่ไหน คุณใหม่ ในฐานะที่เป็น Stylist นี่นะคะ จัดเสื้อผ้านางแบบขึ้นมา พออ่านข่าวเจอแล้ว อารมณ์แรกนี่รู้สึกอย่างไร ขำก่อนเลยไหมคะ เพราะบังเอิญเขาบอกว่าเขาขำ
ใหม่ – ขำแน่นอน เพราะจริงๆเรื่องการแต่งตัว แฟชั่นจริงๆแล้วมันเป็นตามสมัยนิยม ต้องบอกว่ายอมรับว่าเป็นสมัยนิยมจริงๆ ซึ่งการแต่งตัวนี่จะมาจากหลากหลาย ต้องบอกว่าทุกวันนี้เหมือนโลกมันแคบมากเลย มาจากหลากหลายพื้นที่มาก บนโลกใบนี้คุณแต่งตัว มันเร็วน่ะค่ะ เข้าใจคำว่าเร็วเร็วไหมครับ แป๊บเดียวที่อเมริกามี ที่ญี่ปุ่นมี เมืองไทยมี ซึ่งอย่างรวดเร็วไปหมดเลย เพราะฉะนั้นเราจะปฏิเสธการเข้ามาไม่ได้ เพราะว่าเราเป็นประเทศเสรี แล้วก็อิสระ ให้สิทธิกับทุกคนว่าอยากจะทำยังไงก็ได้กับตัวเอง แต่อยากเห็นด้วยกับอาจารย์ว่า ที่อาจารย์พูดเมื่อกี๊คือเห้นด้วยหมดเลย คือแฟชั่นมีทั้งการแต่งตัวดูแลตัวเอง ทั้งในด้านดีและในด้านไม่ดี
ดร.เสรี – เพราะอย่างที่คุณใหม่พูดนะ มันเป็นสมัยนิยม แต่เรานี่ต้องรู้ว่าตัวเราเป็นสมัยนิยมได้ไหม คือต้องดูตัวเราด้วย ว่าเราใช่หรือไม่ใช่ เช่นเรามีไขมันแบบห่วงยางเลย แล้วเราไปใส่กางเกงเอวต่ำ แล้วห่วงยางออกมาโชว์อย่างนี้ก็ไม่ใช่ เพราะฉะนั้นสมัยนิยม เราต้องดูตัวเรา ไม่ได้แปลว่าแฟชั่นทุกสมัยเหมาะกับเราหมด เพราะฉะนั้นสมมุติว่าเขาจะต่ำ ต่ำนี่ไม่เสียหาย แต่เราต้องดูตัวเราว่า แล้วเราเหมาะจะต่ำไหม
จินดารัตน์ – เดี๋ยวกลับมาดูว่าต่ำยังไง เพราะเขาบอกว่ามี Low , Super Low ก็คือต่ำมาก ขออนุญาตก็คือท่านผู้ชมและอาจารย์ ถ้าภาษาชาวบ้านเขาเรียก โคตรต่ำอย่างนั้น ก็คือต่ำแบบคือมันเหลือแค่นี้จริงๆ
ดร.เสรี – เดี๋ยวพี่จะมาพูดว่าเหมาะสมเพียงใด เพราะพี่มีนิยามของพี่ว่าเหมาะสมคืออะไร
จินดารัตน์ – แล้วน้องอิ่มกับน้องเมษ์คิดยังไง นี่เป็นเสื้อผ้าที่ใส่ปกติในชีวิตประจำวัน
เปี่ยมบุญ – ค่ะ
เมธินี – ใช่ค่ะ
จินดารัตน์ – ใส่แล้วรู้สึกยังไง
เมธินี – มันก็แล้วแต่ชุดด้วยค่ะ ก็อย่างที่อาจารย์บอกก็ต้องดูความพอดีของตัวเองด้วยค่ะ แบบต่ำมากเสียจนน่าเกลียดก็ไม่ได้
ดร.เสรี – อย่างเมษ์นี่หน้าท้องเขาอย่างนี้ เขาใส่แล้วมันสวย เขาใส่แล้วหน้าท้องเขาสวย แล้วมันจะทำให้เขาดูตัวยาวขึ้น เพราะจริงๆแล้วกางเกงเอวต่ำ สิ่งหนึ่งที่มันช่วยนี่นะ ก็คือมันทำให้ดูตัวยาว แล้วถ้าเกิดว่าเขาใส่รองเท้าส้นสูงนี่นะ เหมาะมาก
ใหม่ – แต่ต้องบอกว่า จริงๆแล้ว 2 คนนี้แต่งตัวถ้าจะเปรียบเทียบเวลาเดินในที่ๆเป็นแฟชั่นนี่ อย่างสยามสแควร์ เอ็มโพเรียม อย่างนี้ถือว่าแต่งตัวถูกนะ เพราะว่าสังเกตจากการมิกซ์เสื้อด้วยครับ ว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อเอวลอยเพื่อจะโชว์ให้เห็น เสื้อเขาจะคลุมลงมา เสื้อเขาจะคลุมถึงเข็มขัดพอดี จริงๆแล้วนี่ต่อให้เขาแบบ ถ้าเขาได้ยกแขนเพื่อจะยืนหรือโหนนี่
ดร.เสรี – คือบางคนนี่นะ โชว์ไปแล้วสะดือไม่สวยนะ บางคนนะ บางคนนี่มีลอนอยู่ บางคนจงใจเลยว่าให้ชายเสื้อกับชายกางเกง
จินดารัตน์ – ให้ห่างกัน ก็คือให้เห็นช่วงเว้า
ดร.เสรี – ใช่ ซึ่งในขณะที่ยังไม่เอื้อมหยิบอะไร หรือยังไม่ได้โหนรถเมล์คืบนึงแล้วนี่ พอยืดไปอย่างนี้ปั๊บนี่มันสองคืบ อันนั้นเริ่มน่าเกลียด
จินดารัตน์ – อันนั้นคือไม่เหมาะสมแล้ว
ใหม่ – ไม่เหมาะสมเลย
จินดารัตน์ – น้องทั้งสองคนนี่ก็คือ ปกติเพื่อนๆก็แต่งแบบนี้กัน ถือว่ากางเกงเอวต่ำเป็นเรื่องปกติมาก ใครๆเขาก็ใส่กัน และเพื่อนมีไหมคะ คืออย่างที่อาจารย์บอกว่า มีห่วงยางแล้วก็ยังใส่และก็ใส่เสื้อสั้นขึ้นมา โดยที่ไม่รู้ว่าอะไรใส่แล้วเราสวยไม่สวยมีไหมคะ
เมธินี – มีบ้างค่ะ
เปี่ยมบุญ – ก็มี แต่จะโดนทักแล้วเสียเลย จะปรับทันที
จินดารัตน์ – ก็คือพอโดนทักแล้วรู้สึกไม่มั่นใจ
ดร.เสรี – คือคนเรานี่นะ เราแต่งตัว เวลาคนเขามองเรา เราต้องดูว่าเขามองยังไง เราต้องรู้ตัวเรา คือสายตาคนที่เขามองเรา จะบอกว่าเราไม่แคร์เลยก็ไม่ได้ เพราะเราแต่งตัวให้คนดู เราไม่ได้ตัวเพื่อจะนั่งอยู่ในบ้าน เพราะฉะนั้นถ้าเกิดว่าคนดูเขารับไม่ได้เนี่ย เราเองก็เสียนะ
จินดารัตน์ – น้องเมษ์คะ ถามนิดนึงว่าเวลาใส่กางเกงเอวต่ำ มีไหคะ มีเพื่อนๆบางคนไหม ที่บอกว่าใส่เพื่อที่อยากจะโชว์สัดส่วน เนื้อหนังมังสา
เมธินี – มีค่ะ ใช่เขาจะต้องพูดอยู่แล้ว แต่ว่าเราไม่ค่อย คือเราไม่มีหน้าท้องไงคะ ก็เลยใส่มาแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรให้เขาแซว แต่คือด้วยความที่เมษ์เป็นคนที่สะโพกผาย ก็เลยพอใส่เอวสูงมันจะเน้นสะโพกมากขึ้นให้เห็น และก็ช่วงตัวก็จะสั้น ก็เลยทำให้มันดูแบบน่าเกลียดไป
ดร.เสรี อย่างที่บอกว่ามันทำให้ดูตัวยาว เพราะคนอย่างเมษ์นะ ถ้าใส่เอวสูงนะจะดูตันทันที
ใหม่ – นี่มันเหมือนกับเป็นทางเลือกให้วัยรุ่นอย่างหนึ่ง จริงๆกางเกงทันถึงได้ขายได้ เพราะแฟชั่นบางแฟชั่นที่คิดขึ้นมา มันคิดมาอย่างลงตัวเหมือนกัน
จินดารัตน์ – เหมาะสำหรับคนบางคน
ดร.เสรี – อย่างที่พี่บอกนี่นะ ถ้าสั้นคือใส่เอวต่ำแล้วยังใส่เสื้อเอวสั้น จนกระทั่งห่างกันเป็นคืบนี่นะ อันนั้นพี่ว่ามันจงใจไปนิดนึง
จินดารัตน์ – ส่อถึงเจตนาเลย
ดร.เสรี – แล้วก็ทีนี้เราใส่เสื้อผ้าเราต้องคิดนะ เราไม่ได้มีอิริยาบถเดียว เสื้อผ้านี่บางครั้งพอเรายืนตรงนี่ดูดีและเหมาะสม แต่ถ้าเราต้องเอื้อมล่ะ เราต้องโหนล่ะ เราต้องก้มล่ะ เราต้องนั่งล่ะ คือพี่นี่ต่อต้านกางเกงเอวต่ำกรณีเดียวเท่านั้น คือในกรณีที่เห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น
จินดารัตน์ – ก็คือเท่าที่ดิฉันเคยเห็นนะคะ บางคนที่เขาใส่กางเกงเอวต่ำนี่ จะมีขอบกางเกงชั้นใน บางคนที่จงใจเลยไปซื้อที่มีลายสวยๆมา ได้ไหมคะอย่างนี้
ดร.เสรี – ขอบกางเกงในพี่ก็ไม่รังเกียจ ที่พี่รังเกียจคือด้านหน้านี่ เห็นถึงต้นหัวเหน่า ซึ่งอันนี้นี่ไม่ดีแน่ มันจงใจมากไปนิดนึงนะ คือเรารู้นี่ว่าหน้าท้องตรงที่มันเรียบนี่มันยังเป็นหน้าท้อง แต่ถ้าเริ่มนูนขึ้นมาแล้วมันคือหัวเหน่า เพราะฉะนั้นอันนี้พี่คิดว่าไม่ควร อันที่ 2 บางคนเนี่ย ไม่เคยเห็นข้างหลังตัวเอง จึงไม่รู้ว่าที่เขาต่ำ ตอนยืนไม่เป็นไร แต่พอนั่งนี่ง่ามก้นออกมานิ้วกว่า ส่วนนี้เป็นส่วนที่ไม่ควรให้ใครเห็น อันนี้คือคำว่าอุจาดและอนาจารจะเกิดขึ้นตรงนี้
เพราะฉะนั้นนี่เมื่อใส่เอวต่ำแล้ว ถามคนที่บ้านหน่อยซิ ลองนั่งยองๆดูหน่อยสิ ลองนั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์หน่อยซิ ลองก้มเก็บของหน่อยซิ แล้วถ้าคนของบอกว่า เฮ้ย ออกมาตั้งนิ้วนึงเนี่ย ให้มันสูงขึ้นมาอีกนิด นี่พี่พูดเพื่อเตือนให้เห็น ให้ระวังว่า 1. ถ้าคุณให้ชายเสื้อกับเอวนี่ต่างกันมาก และเมื่อคุณเอื้อมหยิบของ 2. เมื่อคุณให้มันต่ำตรงนั้น แล้วข้างหน้าก็เห็นถึงหัวเหน่า และข้างหลังเมื่อคุณนั่งเห็นง่ามก้นนี่ พี่ว่ายังไงตรงนั้นก็ไม่เหมาะสม ต่อให้จะเป็นแฟชั่นทันสมัยอย่างไร แต่มันเลยคำว่าเหมาะสม
จินดารัตน์ – ค่ะ ตรงนี้หรือเปล่าคะ ที่เป็นสิ่งที่รัฐเวอร์จีเนียได้ออกกฎหมายมา
ดร.เสรี – แต่กฎหมายเขานี่พี่ห่วงนะ เขาบอกว่าเห็นกางเกงในแล้วปรับ คนเลยบอกว่า ถ้าไม่อยากให้เห็นกางเกงใน ตกลงฉันถอดกางเกงในออกเลย ไม่ต้องให้เห็น คราวนี้เห็นง่ามก้นแทน
จินดารัตน์ – แต่ชั้นในที่ว่านี้ ดูแล้วมันหวาดเสียวไงคะ มันเป็นจีสตริงบ้าง และไม่ใส่กางเกงในอย่างที่อาจารย์บอก ว่ามันดูแล้วมันอุจาด มันดูอนาจาร
ดร.เสรี – ก็นั่นสิ พี่ไม่รู้นะรายละเอียดกฎหมายว่าอะไร แต่ถ้ากฎหมายนี่บอกว่าเห็นกางเกงในจึงปรับ แล้วคนบอกว่าก็ไม่ให้เห็นกางเกงในสิ ก็ไม่ต้องใส่กางเกงใน เพราะฉะนั้นฉันใส่จีสตริง ฉันใส่บีกินี่แบบ Super Low ไปเลย กางเกงฉัน Low ยังไงนั่งไปก็ไม่ออก แล้วไปเห็นง่ามก้นแทนเอาเหรอไม่เอา เพราะฉะนั้นกฎหมายอย่างนี้ต้องระวังนะ
จินดารัตน์ – ค่ะ คุณผู้ชม เดี๋ยวกลับมานะคะ ถ้าหากว่ากฎหมายแบบนี้มาเกิดขึ้นเมืองไทยสักวันนึงจะทำอย่างไรกัน เห็นด้วยไม่เห็นด้วย แล้วทางออกที่ดีนั้นควรจะเป็นอย่างไร ความพอดีนั้นควรจะอยู่ตรงไหน พักกันสักครู่ก่อนค่ะ
***********************************************************
จินดารัตน์ – เอาล่ะค่ะ คุณผู้ชม ดิฉันเห็นคำถามจากทางบ้านนี่นะคะ แสดงว่าหลายท่านก็รู้สึกกังวลใจอยู่เหมือนกัน ว่าใส่เอวต่ำ ใส่เสื้อสายเดี่ยว อันไหนมันจะอันตรายมากกว่ากันกันแน่ แต่เดี่ยวเราเริ่มที่เอวต่ำกันก่อน ถามน้องทั้งสองคนก่อนนะคะ คุณปทุมจากราชบุรีถามมาอย่างนี้ว่า เวลาใส่กางเกงเอวต่ำนี่รู้สึกมั่นใจ หรือว่ารู้สึกว่าตัวเองต้องพะวักพะวงว่าตรงไหนมันจะโป๊ ตรงไหนมันจะโผล่ออกมาหรือเปล่า เข้าใจว่าแฟชั่น แต่ว่าทำไมต้องแต่งกายเหมือนออกจากปกนิตยสาร น้องอิ่มก่อนละกันค่ะ
เปี่ยมบุญ – มันก็ทั้งสองอย่างนะคะ ก็คือมั่นใจว่าตามแฟชั่น อินเทรนด์ สวย แต่คือตอนทำอะไร จะนั่งหรือยกแขน มันก็ต้องระวัง มันต้องระวังเหมือนกัน
จินดารัตน์ – น้องเมษ์ล่ะคะ
เมธินี – ก็คือมันจะคล้ายๆกับอิ่มนะคะ คือเราก็จะเซฟก่อนออกจากบ้านแล้ว ว่ามันต่ำเกินไปหรือเปล่า คือบางทีเราตื่นเช้ามา เรายังไม่ได้ทานอะไรเข้าไปเลย หน้าท้องมันก็ยังไม่มี พอใส่ไปจะรู้สึกว่าหลอมนะ หลอมประมาณนี้ พอกินไปมันจะพอดี หรือว่าหลอมประมาณนี้พอกินไปแล้วมันจะหลอมอยู่ดีนะ มันไม่พอดี คือแค่จะเผื่อพื้นที่ว่าให้เรากินเข้าไปแล้วมันไม่รัด พุงไม่ออก อะไรอย่างนี้
จินดารัตน์ – ลำบากเหมือนกันนะ คือการจะใส่เอวต่ำมันก็ลำบากเหมือนกันนะคะอาจารย์
ดร.เสรี – คือพี่คิดว่าคนเรา ถ้าเราแต่งกายแล้วเราดูความเหมาะสมของตัวเรานะ แล้วก็ให้พ้นจากคำว่าอุจาดและอนาจาร โดยที่เราดูแลแฟชั่นของเรานี่นะ มันจะทำให้มีความมั่นใจในตัวเอง นอกเหนือจากเรื่องเอวต่ำนี่ พี่จะตั้งข้อสังเกตนะ ผู้หญิงที่ใส่ลึกๆอย่างนี้ พี่อยากจะความมั่นใจ คือเมื่อลึกแล้วนี่นะ ขอให้คุณมั่นใจ เพราะว่าคุณยินดีให้คนมอง คุณจึงใส่อย่างนั้น แล้วบางทีพี่สอนหนังสือนะ มีคนใส่กระโปรงสั้น แล้วก็มานั่งเอาผ้าเช็ดหน้าปิด ถามว่าจะให้พี่ทำตายังไง คือตาเราลงไปเหมือนตาเราลามกหรือเปล่า และการที่เขาเอามาปิดไว้เนี่ย เหมือนดูถูกเราคนที่นั่งอยู่ข้างหน้ารึเปล่า ใช่ไหม ถ้าคุณจะใส่อย่างนั้น เข้าไปนั่งข้างหลัง หรือว่าคุณใส่แล้วนั่งข้างหน้า คุณต้องเรียนรู้วิธีนั่งให้เป็น คุณจะบิดขาซ้ายขวาอย่างไร ที่จะทำให้คุณนี่ไม่ประเจิดประเจ้อ แล้วคุณก็ไม่ทำให้คนที่เขาอยู่ตรงข้ามคุณประดักประดิก ว่าจะเอาตาไปไว้ยังไง คนเราจะแต่งชุดแบบไหนก็ตาม จงเลือกชุดที่คิดว่าดูดีสำหรับตัวเรา แล้วหลังจากแต่งแล้วมั่นใจ จะเดิน จะยืน จะนั่ง จะโหน จะอะไรให้ได้ด้วยความสบายใจ
จินดารัตน์ – ต้องถามคุณใหม่ คุณใหม่ว่าดูวัยรุ่นโดยรวมทุกวันนี้ แต่งตัวเหมือนจงใจไหมว่า อยากจะเปิดเผยเนื้อหนังมังสาในส่วนที่เราเก็บกันมานาน อย่างที่อาจารย์บอกว่าร่องก้นนี่ มันเป็นอวัยวะที่อะไรนะคะ
ดร.เสรี – คือพี่พูดอย่างนี้ พี่พูดว่าร่องก้นนี่ต่อให้คุณสวยเป็นนางงามจักรวาล มันเป็นอวัยวะของร่างกาย ในส่วนที่ไม่มีใครอยากมอง ไม่มีอยากเห็น คือถ้าเราเห็นสะโพกทั้งอัน แก้ผ้าไปเลยนี่นะ ยังน่ามองมากกว่า แต่ถ้าแค่นิ้วเดียวที่มันโผล่ออกมาในขณะที่นั่ง มันเป็นกิริยาเหมือนคนกำลังทำอะไร มันทำให้เรานึกถึงส่วนที่ล่างไปจากตรงนั้น มันคือรูขับถ่าย มันคิดไปถึงตรงนั้น เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรให้คนนึงภาพอุจาดตรงนั้นเลย
จินดารัตน์ – คุณใหม่มองภาพโดยรวมแล้ว เป็นอย่างไรบ้างคะ
ใหม่ – คือภาพโดยรวมแล้วนี่คือบอกเลยว่า หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ คือถ้ากฎหมายจะพูดถึงตัวนี้จริงๆ ค่อนข้างยากสำหรับคนไทย เพราะว่าจริงๆแล้วโดยเด็กปัจจุบันเหมือนได้ฟังคำถามมาคร่าวๆนี่ หาซื้อกางเกงปกติทุกวันนี้ยากเหมือนกัน เพราะว่าเป็นกระแสจริงๆ
ดร.เสรี – เหมือนพี่ซื้อเสื้อไม่ได้นี่ เพราะเขาตีเกล็ดหมดแล้ว เขาเว้าข้าง เขาเว้าหน้า เขาตีเกล็ดหน้า เขาตีเกล็ดหลัง
จินดารัตน์ – คุณยงจากตรังเนี่ย ที่บอกว่าหาซื้อกางเกงปกติแทบไม่ได้แล้ว ผู้หญิงแต่งตัวไม่เคารพตัวเองกันเลย ผู้ชายน่ะมองด้วยสายตาดูถูกนะ
ใหม่ – จริงๆแล้วอย่างน้อง 2 คนนี้ก็ถือว่าเป็นตัวอย่างที่ถูกต้องสำหรับการแต่งตัว ถ้าคุณแต่งตัวที่มันเป็นกางเกงเอวต่ำ หรือ Super Low ลงไปเนี่ย คุณเลือกเสื้อตัวยาวก็ได้ ติดคอสูงเป็นคอจีนอะไรก็ได้ ซึ่งเทรนด์มาหมดเลย
ดร.เสรี – เพราะตอนนี้ไชนิสลุคนี่ก็อยู่ในเทรนด์นะ คอจีน และก็ตัวเว้านิดนึง
ใหม่ – เขาบอกว่ารสนิยมในการแต่งตัว มีทั้งอยู่ในด้านผิดและถูก แต่จริงๆถ้าสมมุติว่า คนที่แต่งตัวมีความรับผิดชอบต้องระวังตัว อย่างน้อง 2 คนเมื่อกี๊ ถามกันทีเขาสามารถตอบได้ทันทีว่าเขาสามารถดูแลตัวเองยังไง แสดงว่าคนพวกนี้รู้อยู่แล้วว่า เราจะต้องแต่งตัวแบบไหน ทำยังไงให้มันดูแล้วมันมากมันน้อยเกินไป
ดร.เสรี – วันหลังพอพี่บอกแล้ว น้องก็ต้องนั่งให้คนที่บ้านดูก่อนนะ ให้เขาดูข้างหลังก่อน
จินดารัตน์ – แล้วถ้าถามในฐานะที่เป็นผู้ชายคนนึง ในฐานะชายที่มองผู้หญิงแต่งตัว สมมุติว่าใส่กางเกงเอวต่ำๆนี่นะคะ คือมองนี่มันมองได้กี่แบบคะ
ใหม่ – ได้หลายแบบ อย่างแรกนี่บอกเลยว่า ถ้าต่ำมาก และไม่ได้แต่งตัวแบบน้องคนนี้ คือจงใจนี่เหมือนอาจารย์เลย คือแล้วเหมือนที่คุณผู้ชมทางบ้านเขียนมา คือไม่เคารพตัวเอง สองคือทำไมไม่เคารพสถานที่ จริงๆคือบอกว่าถ้าออกกฎหมายประเภทอย่างนี้ คนแต่งตัวดีๆ หรือบางคนอาจจะเหมาะกับเขา หรือเขาแต่งตัวสวยอยู่ คนเหล่านี้ก็จะไม่ได้แต่งไปด้วยเลย
ดร.เสรี – กฎหมายที่เขาออกมา คือเขาคงมองว่าเป็นมลพิษทางสายตา
จินดารัตน์ – คุณวิทยา แฟนรายการของเรา จากรัฐเวอร์จีเนียค่ะ มาโดยตรงเลยนะคะ บอกว่าเพิ่งกลับจากเมืองไทยไปที่สหรัฐ แต่งกายนี่ในเมืองไทยแต่งตัวยิ่งกว่าเวอร์จีเนียเสียอีก เมืองไทยน่าจะออกกฎหมายควบคุมได้แล้ว เพราะว่าที่เวอร์จีเนียอากาศหนาว ใส่กันได้ไม่กี่วันใน 1 ปี แต่เมืองไทยนี่น่ากลัวกว่ามาก
ดร.เสรี – พี่เชื่อว่าเมืองไทยออกกฎหมายนี้ไม่ได้ ประการแรกเลยนี่หลายคนต้องอ้างในสิทธิมนุษยชน เรามีคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนที่เขาจะต้องทำหน้าที่ของเขาด้วย แล้วก็พวกเด็กๆก็คงจะไม่ยอม แล้วในขณะเดียวกันสื่อมวลชนซึ่งเขาจะถือหางข้างเด็กนี่ เขาคงจะด่าว่าคนแก่ที่คิดแบบนั้นนี่ ไดโนเสาร์เต่าล้านปี เพราะฉะนั้นพี่ไม่เห็นด้วยกับการจะออกเป็นกฎหมาย แต่ถ้าจะรณรงค์เรื่องของการเคารพตัวเอง เคารพสายตาชาวบ้าน หลีกเลี่ยงคำว่าอุจาด อนาจาร พิจารณาว่าแฟชั่นเกิดขึ้นได้จริงแต่ไม่ใช่ทุกแฟชั่น คือเราไม่ได้คว้าทุกอย่างที่มันเป็นแฟชั่น แฟชั่นบางอันใช่เรา แฟชั่นบางอันไม่ใช่เรา
จินดารัตน์ – อย่างนี้ต้องย้อนกลับไปถามทางด้านผู้นำแฟชั่นทั้งหลาย คือเวลาที่จะเอานางแบบไปถ่ายแฟชั่นอะไรนี่ มันควรจะมีการสอดแทรกด้วยไหมคะ ว่าคนลักษณะแบบไหน ถึงจะใส่แบบนี้สวย มันควรจะหันกลับมามองตรงนั้นด้วยไหม ถ้าจะทำอย่างที่อาจารย์บอก
ใหม่ – ได้ครับ จริงๆแล้วด้วยศาสตร์ทุกๆเล่ม ก็เหมือนกับสังคมไทยมักจะมีบ่งบอกอยู่แล้วว่า สิ่งไหนควรจะสื่อให้คนรุ่นใหม่ปฏิบัติตาม เพราะจริงๆแล้วนี่อยากจะบอกว่า โดยดาราจริงๆ หรือโดยตัวคนดังๆจริงๆที่เราเคยทำงานกับเขาหลายๆท่าน หลายๆคนแต่งตัวดูดีมาก ไม่จำเป็นต้องเป็นกางเกงเอวต่ำ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนซื้อของรสนิยมสูง ของแพง ไม่เลยนะ หลายๆคนที่รู้จักนี่นะ คือรู้จักใช้เงิน รู้จักใช้ของ รู้จักใส่เสื้อผ้า
จินดารัตน์ – อะไรที่เหมาะกับตัวเอง
ใหม่ – ถูกต้องครับ เหมือนที่อาจารย์พูดเลย คือจริงๆแล้วการถ่ายแฟชั่นนี่ นำเสนอ Collection เฉยๆ เข้าใจไหมครับ
ดร.เสรี – พี่อยากให้ดูคุณเพ็ญพักตร์ เป็นนางแบบที่สวยตลอด เธอไม่เห็นจะต้อง Pick up ทุกอย่างที่เป็นแฟชั่น เธอก็ดูดีนะ แล้วอีกอย่างหนึ่งถ้าเราสังเกตดู แฟชั่นหลายอย่างเขาต้องการแสดงความคิดสร้างสรรค์ของผู้ออกแบบ เพื่อเป็น Collection แต่ชุดหลายชุดนี่ไม่เหมาะที่จะใส่ชีวิตจริงนะ คือถ้าใครดูแฟชั่นแล้วคิดว่าทุกชุดสามารถที่จะใส่ในชีวิตจริงได้ แสดงว่าไม่เข้าใจคำว่าแฟชั่น แฟชั่นเขาต้องการว่า โอเคนะ มันเป็นเทรนด์ที่จะต้องคอลึก มันเป็นเทรนด์ที่ชายกระโปรงต้องเป็นแบบนี้ๆ มันเป็นเทรนด์ที่กำลังจะเอาผ้าฝ้ายมา มันเป็นเทรนด์ที่กำลังจะเอาผ้าพลิ้วมา เขาก็ทำ Collection ให้ดู บางชุดใส่ได้ บางชุดใส่ไม่ได้
ใหม่ – สังเกตว่าทุกๆหนังสือ หรือหลายๆสื่อเองเนี่ย มักจะนำเสนออย่าง ผมเห็นรายการหลายๆรายการนี่ มักจะสอนผู้ชมเกี่ยวกับเรื่องการหยิบของมามิกซ์กัน จริงแล้วไม่ใช่ว่าให้เอาจาก magazine มาแต่งตัว แต่ให้คุณรู้จักแต่งตัวให้เป็น หยิบเสื้อตัวนี้ผสมเสื้อตัวนั้น ใส่รองเท้าแบบนี้ ทำผมแบบนั้น แต่ว่าเหมือนที่อาจารย์พูด สิ่งที่เป็นสิ่งที่รับผิดชอบคือ เหมาะกับตัวเองหรือเปล่า
จินดารัตน์ – ต้องถามคนในบ้านก่อนไหมคะ อาจารย์
ดร.เสรี – แน่นอน เพราะคนในบ้านคือคนที่กล้าหาญจะพูดกับเรา
ใหม่ – แฟนยิ่งไม่ได้เลยครับ
ดร.เสรี – มันต้องถามแม่เรานั่นแหละ ถามพี่เรา น้องเรา ที่เป็นคนที่เขาจะกล้าพูดกับเราตรงๆว่า ชุดนี้เป็นยังไง จะโดนนินทาไหม เหมาะกับเราไหม
จินดารัตน์ – อย่างนั้นต้องถามน้องอิ่มกับน้องเมษ์ว่า มีไหมคะที่เพื่อนรุ่นเดียวกัน หรือคนที่เรารู้จัก อายุไล่ๆกับเรานี่ ดูจาก magazine แล้วแบบ ฉันอยากแต่งแบบนี้ ฉันก็ไปซื้อมาแบบนี้เลย
เมธินี – มีค่ะ
เปี่ยมบุญ – เยอะเลยค่ะ
เมธินี – เขาจะมีตามหนังสือ เขาจะบอกเลยว่าราคาเท่าไหร่ ซื้อที่ร้านไหน
เปี่ยมบุญ – แบบไหน อะไรประมาณนี้
ดร.เสรี – ชุดไหนเอาใส่ไปในแฟชั่น ชุดนั้นขายดีไปโดยปริยายเลย
เมธินี – ใช่ค่ะ ไม่ดูตัวเองก่อน คิดว่าหน้าตัวเองเหมือนนางแบบในนั้นเลย ใส่เลย
ดร.เสรี – หุ่นคนละรุ่นเลย เอว 23 กับเอว 28 น่ะ
เปี่ยมบุญ – ไปเดินสยามอย่างนี้ เหมือนเขาหลุดมาจากหนังสือเลย แบบเขาจะแต่งหน้าตามแฟชั่น แบบสมมุติเขาบอกว่าตอนนี้ทาตาสีเขียวกำลังมาแรง คือถ้าเกิดทาพอให้มันดูเป็นธรรมชาติ หน้าสดใส มันก็จะดูน่ารักไงคะ แต่บางคนเขาไม่เข้าใจ เขาก็เป็นปื้นสีเขียวๆ แก้มแดงๆ ปากสีส้มออกมาอย่างนี้ เราดูแล้วก็มันไม่ใช่ มันไม่น่ารัก
จินดารัตน์ – ส่วนใหญ่เป็นอย่างนั้นไหม คือส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยได้รู้ตัวเอง ว่าแต่งแบบไหนสวยไม่สวย แต่ฉันอยากได้แบบนางแบบคนนี้
เปี่ยมบุญ – ก็มี 2 ประเภทแหละค่ะ
ใหม่ – ไม่นะ จริงเราว่า คือเราเป็นคนที่เดิน คือตัวผมเองเป็นคนที่ทำงาน แล้วก็จะเดินเกี่ยวกับเรื่องของสถานที่ ส่วนใหญ่ต้องบอกว่าคนไทยทุกวันนี้แต่งตัวเก่งขึ้น แต่ว่าไม่ใช่ทั้งหมดนะครับ ที่จะแต่งตัวแล้วออกมาในเคสที่ทุกคนแบบล่อแหลม ไม่นะ
ดร.เสรี – คิดว่า 10 นี่ดูได้ 7 คน
ใหม่ – ใช่ครับ มันไม่ถึงขนาดว่า 10 แล้วเสีย 7 ดูได้ 3 คน
จินดารัตน์ – ไม่อุจาด ไม่อนาจาร
ใหม่ – ไม่แน่นอน ทุกวันนี้บอกได้เลยว่าเด็กวัยรุ่นบ้านเรานี้ การศึกษาก็ดี หน้าตาดี แต่งตัวเป็น ส่วนใหญ่เท่าที่ผมเจอ นอกจากจะมีหลุดออกนี่คือมีบ้าง
ดร.เสรี – คือพวกที่ไม่รู้ตัวนี่มีบ้าง และก็คิดว่าคนที่แต่งตัวไม่ดีมี 2 ประเภท คือไม่รู้ตัวกับจงใจเกินเหตุ คน 2 กลุ่มนี้จะเป็นปัญหา
จินดารัตน์ – ค่ะ แต่ว่าอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ความเป็นห่วงเป็นใยก็คือ ความล่อแหลมของเสื้อผ้า ไม่ว่าจะเป็นเกาะอก สายเดี่ยว และก็เอวต่ำอะไรทั้งหลายที่บอกว่าเห็นร่องก้นกี่นิ้วๆ มันกลายเป็นสิ่งยั่วยุทำให้ปัญหาอาชญากรรมเกิดขึ้น เดี๋ยวเราจะกลับมาคุยกันช่วงหน้าว่า แล้วปัญหาเหล่านี้ถ้าเราจะแก้ จะแก้กันแบบไหน มันเป็นที่ต้นเหตุเกี่ยวกับเรื่องของการแต่งตัวของเด็กๆหรือเปล่า หรือว่ามันเป็นเพราะเหตุอื่น หรือว่าอย่างไร พักกันสักครู่ก่อนค่ะ แล้วมีคำถามจากคุณผู้ชมทางบ้านอีกมากมาย สักครู่เดียวค่ะ
***********************************************************
จินดารัตน์ – กลับมาคุยกันต่อนะคะ ตอนนี้คุณผู้ชมกำลังติดตามรายการคนในข่าวค่ะ เราคุยกันถึงเรื่องของประเด็นกางเกงเอวต่ำ ที่ประเทศมีสิทธิเสรีภาพมากอย่างสหรัฐอเมริกา รัฐเวอร์จีเนียนะคะ เขาออกกฎหมายห้ามใส่กางเกงเอวต่ำ ทำให้เห็นกางเกงชั้นในแล้วจะโดนปรับ 2 พันบาท ก็เลยคุยกันว่า บ้านเราควรจะทำอย่างนั้นไหม ซึ่งแขกรับเชิญของเราทั้ง 4 ท่านบอกว่าไม่เห็นด้วย แต่ว่าควรจะเริ่มต้นจากการปลูกจิตสำนึกก่อนนะคะ อาจารย์
ดร.เสรี – คือเรารณรงค์ให้คนเข้าใจคำว่าเหมาะสม เข้าใจคำว่ากาลเทศะ ให้เข้าใจการเคารพตัวเอง และก็เคารพสายตาชาวบ้านบ้าง ถ้าเราเป็นอย่างนี้นะ พี่ว่าไม่ต้องออกกฎหมายฉบับไหนมันก็อยู่ได้
จินดารัตน์ – คุณประกิต กทม. นะคะ ถามมาอย่างนี้ค่ะ อยากถามอาจารย์เสรีและคุณใหม่นะคะว่า คิดว่าการแต่งกายเป็นตัวก่อให้เกิดปัญหาอาชญากรรมทางเพศหรือไม่
ดร.เสรี – ขึ้นอยู่กับว่าเราไปแต่งที่ไหน ถ้าเราแต่งอยู่ซอยถนนใหญ่ ไฟสว่างก็ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก แต่ถ้าเกิดเราไปใส่อยู่ที่อุโมงค์ข้ามถนน หรือว่าสะพานลอยตอนตีสองนี่ได้เลย
จินดารัตน์ – อย่างนี้ค่ะอาจารย์ คือเขาเป็นห่วงว่าเด็กๆวัยรุ่นเวลาขึ้น Taxi
ดร.เสรี – ก็นั่นไง นั่นคือที่ไหน เช่น สมมุติว่าหนูทำงานเซเว่นกะดึก เลิกเที่ยงคืน นั่ง Taxi กลับบ้าน และบ้านก็อยู่ซอยลึกๆ นั่นก็ไม่ควรหรอกจะบอกให้รู้ด้วย
ใหม่ – ต่อให้ใส่มิดชิดแค่ไหน
ดร.เสรี – คือจริงๆถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นนะ ใส่กางเกงยีนส์เอวสูง คอจีนกระดุม 8 เม็ดก็เป็นนะคะ จะบอกให้
ใหม่ – ใช่ เรื่องสถานที่เป็นสิ่งสำคัญครับ บางที่เราใส่เสื้อผ้ามิดชิดนี่ ไปอยู่เขตก่อสร้างนี่ก็แน่นอนอยู่แล้ว
จินดารัตน์ – ถามน้องๆนะคะ จากคนมุกดาหาร ถ้าวัยรุ่นเอวลอยในเมืองหลวงมาอยู่ที่ต่างจังหวัด แล้วแต่งตัวอย่างที่เห็นกันอยู่ คือเอวลอยแล้วก็ใส่เสื้อ ใส่กางเกงเอวต่ำนี่นะคะ น้องๆรู้ไหมว่าคนต่างจังหวัดจะมองอย่างไร
เปี่ยมบุญ – ก็เข้าใจเลยค่ะ
เมธินี – แต่ว่าก็ต้องขอแย้ง เพราะว่าเวลาเราไปต่างจังหวัด ก็เคยเห็นเด็กวัยรุ่นๆเดียวกับเรา แต่งเหมือนกันนะ ใส่ต่ำเหมือนกันนะ
ดร.เสรี – คิดว่าคำถามอันนี้ ถ้าเขาจะพูดอีกแบบหนึ่งเนี่ย เขาจะพูดว่า ณ ปัจจุบันนี้เนี่ย คนที่เป็นปกติ กับคนที่มีอาชีพพิเศษเริ่มจะแต่งตัวเหมือนกัน คิดว่าเขาต้องการจะพูดแบบนี้นะ
จินดารัตน์ – ใช่ค่ะ เพราะมีวงเล็บมาด้วยค่ะ
ดร.เสรี – จริงๆถามว่ารู้ไหมว่าจะมองว่ายังไง เขาไม่พูดตรงๆ แต่จริงๆแล้วเราบอกว่า เมื่อก่อนนี่เราจะแยกแยะออก นี่ใช่ นี่ไม่ใช่ แต่เดี๋ยวนี้ชุดที่ใส่หลายคนแยกไม่ออก
จินดารัตน์ – กังวลใจไหมคะ เวลาที่เราแต่งแบบนี้แล้วมีคนรู้สึก คือมองเราไปอีกแบบหนึ่ง
เปี่ยมบุญ – กังวลค่ะ ใช่ กังวลมากเลยค่ะ
ดร.เสรี – เพราะมันเริ่มเหมือนกันไง
ใหม่ – แต่ทุกวันนี้เยอะมากจนแทบจะแยกไม่ออก เพราะว่าส่วนใหญ่ต้องบอกเลยว่า ถ้าน้อง 2 คนนี้ไม่ใส่สิ ก็จะกลายเป็นเพื่อนบอกว่า อะไรกันเธอ
เมธินี – เป็นป้า
ดร.เสรี – เขากลัวเป็นป้าไง
ใหม่ – คือเราว่าจริงๆความเหมาะสมเนี่ย ในการเลือกเป็นสิ่งสำคัญอยู่แล้ว เมื่อกี๊อาจารย์บอกถ้ารณรงค์คงต้องเรื่องนั้น
ดร.เสรี – รณรงค์เรื่องความรู้จักความเหมาะสมดีกว่า
ใหม่ – เพราะว่าแนะนำนี่ออกกฎหมายตัวเอวต่ำนี่คงไม่ได้อย่างเดียว ต้องเป็นเกาะอก สายเดี่ยว กระโปรงสั้นทุกอย่าง
จินดารัตน์ – อันนั้นอันตรายกว่า
ดร.เสรี – เดี๋ยวต้องออกหมดทุกอันเลย ถ้าเกิดใส่กระโปรงสั้น นั่งแล้วเห็นกางเกงในจับอะไรอย่างนี้ หรือว่าโนบราเห็นหัวนมชัดจับ ต้องออกกี่ฉบับล่ะนี่ ไม่ได้ล่ะมั้ง
จินดารัตน์ – คุณชวิน จากขอนแก่น บอกว่าแต่งตัวไม่เคารพตัวเอง อยากตั้งชื่อกางเกงว่า ชุดพร้อม ... ไม่ได้บอกมานะคะว่าจะทำอะไร
ดร.เสรี – เขามีแล้วนิคเนม เขาเรียกว่าชุดบัตรเชิญ พร้อมตลอดเวลา มีคนเขาตั้งให้
จินดารัตน์ – คุณสมชาย จันทบุรี บอกว่าใส่เอวต่ำไม่เป็นไรหรอก เป็นสิทธิของคุณ แต่ขอเสื้อยาวๆปิดหน่อยก็ดี
ดร.เสรี – อันนี้คุณใหม่ก็บอกแล้ว ต้องรู้จักผสมให้ดี
จินดารัตน์ – คุณโอม สกลนครค่ะ บอกว่าเดี๋ยวนี้มันลามไปถึงสกลนครบ้านผมแล้ว น่าจะห้ามคนขายมากที่สุดเลย
ดร.เสรี – ไม่ได้หรอก
ใหม่ – สมมุติว่าเราห้ามนี่ยิ่งไม่ได้เลย ร้านนี้ไม่ขาย ร้านอื่นก็มีขาย
ดร.เสรี – แล้วเด็กเขาก็บอกว่า ชุดนี้ชุดป้าล้วนๆเลย
ใหม่ – ต้องบอกนะครับว่าคนใส่เอวต่ำนี่ ทุกวันนี้เหมือนกับที่อาจารย์บอกว่า การแต่งตัวล้ำเหลื่อมนะ จะบอกว่าอายุวัยรุ่นประมาณซัก 14-20 จะแต่งเอวต่ำนะ อันนี้อายุ 30 สวยๆทุกคนใส่หมด
จินดารัตน์ – ดิฉัน 25 ดิฉันยังใส่เอวต่ำอยู่เลยค่ะ
ใหม่ – ทุกคนใส่หมดครับ คือเห็นได้เลยครับ
จินดารัตน์ – ค่ะ คุณโป๊บ กทม.นะคะ บางกะปิค่ะ บอกว่าเห็นด้วยกับอาจารย์ คิดว่าจะใส่แล้วก็อย่าปิดเลย สิ่งสำคัญก็คือกาลเทศะ ฝากถามว่าประเทศไทยควรทำอย่างไร กับเอวต่ำ แต่งหลุดก้น
ดร.เสรี – อย่าสมมุติว่าวันนี้พี่ชี้ให้น้อง 2 คนเห็นเนี่ย พี่เชื่อแล้วว่า เขาคงเริ่มไปถามทางบ้านว่า เออ ใส่ชุดนี้ นั่งให้ดูแล้วมีไหน ซึ่งเรื่องนี้ถ้าเราพูดกันบ่อยๆ เพราะมันมีบางส่วนของร่างกายที่ไม่ควรให้ใครเห็น เพราะมันเห็นแล้วมันไม่ได้เซ็กซี่ มันไม่ได้เกิดอารมณ์ แต่เห็นแล้วมันอุจาดลูกตา พูดบ่อยๆสุดท้ายก็จะรู้ไปเอง
ใหม่ – เห็นด้วย จริงๆถามน้อง 2 คนเลย สมมุติว่าในกลุ่มเขาเอง มีเพื่อนด้วยกัน 6-7 คน บอกเลยว่าการแต่งแฟชั่นที่มักจะทำตัวไปในแง่ที่ไม่ดี กับเด็กๆที่แต่งตัวแล้วรู้จักการแต่งตัวด้วยตัวเองเนี่ย คนที่อยู่ในกลุ่มมี 7 คน 5 คนแต่งตัวดี 2 คนแต่งตัวมักจะล่อแหลม และมักจะทำอะไรให้ดูน่าเกลียดในกลุ่ม ถามว่าเขาจะโดนประณามจากคนในกลุ่มไหม นี่แหละเป็นสิ่งที่ในสังคมมักจะกำจัดคนเหล่านี้อยู่แล้ว คนที่แต่งตัวแบบนี้จะโดยกำจัดออกไปด้วย
ดร.เสรี – มันเป็นปทัสถานของกลุ่ม ซึ่งตรงนี้มันจะบอกเลยว่าใช่ไม่ใช่ เมื่อกลุ่มบอกว่าไม่ใช่ แล้วคนนั้นยังฝืน คนนั้นก็ไม่ได้รับการยอมรับ
จินดารัตน์ – แล้วถ้ากลุ่มทั้งกลุ่มเห็นด้วย เห็นดีเห็นงามด้วยล่ะคะ
ดร.เสรี – อันนั้นก็ช่วยไม่ได้ ก็ไม่น่านิยมทั้งกลุ่มแหละ
เมธินี – ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวกลุ่มอื่นเขาจัดการเอง
จินดารัตน์ – สายตาและแววตาในการมอง ใช่ไหมค่ะ คุณหญิง บุรีรัมย์ บอกว่าขอบคุณรายการที่นำเสนอเรื่องนี้ เพราะเป็นเรื่องใกล้ตัว แต่ถูกมองข้าม อยากให้อาจารย์เตือนเด็กๆว่าควรจะแต่งตัวแบบไหน และคุณใหม่ที่เป็น Stylist เนี่ย ควรพูดให้เด็กๆเข้าใจด้วย
ดร.เสรี – ก็เตือนจนคนเขาหาว่าเป็นทีเร็กซ์แล้วนี่ พี่เคยเป็นที่ปรึกษาบริษัททำเสื้อผ้า เพราะฉะนั้นเราจะรู้ว่าถ้าตัวไหนเอาขึ้นใส่หุ่นแล้วมันขายดี ตัวไหนเอาให้นางเอกใส่เล่นละครแล้วมันขายดี ตัวไหนให้คนอ่านข่าวสวยๆหล่อๆแล้วมันขายดี หรือตัวไหนเอาถ่ายแฟชั่นภาพกลาง เอาขึ้นหน้าปกขายดี
จินดารัตน์ – แสดงว่าก็รู้แหละ รู้เทรนด์
ดร.เสรี – ก็ไม่ใช่อย่างที่น้องพูดไง บางคนนี่แกะออกมาเลย แล้วก็โดยประณามมากกว่าชม
จินดารัตน์ – คุณใหม่ล่ะคะ จะเตือนเด็กๆได้อย่างไร ในฐานะที่เราทำแฟชั่นให้เด็กวัยรุ่น แม้แต่นางแบบเองบางคนเขาก็ล่อแหลมพอสมควรนะ
ใหม่ – จริงๆต้องบอกว่า คือนางแบบนี่ต้องบอกว่าคนเราเกิดมาสัดส่วนไม่เท่ากัน บางคนแต่งแบบไหนก็สวยหมด คือนางแบบต้องยอมรับว่า กว่าเขาจะได้แบบนี้ เขาต้องดูแลเป็นอย่างดี ต้องบอกเลย การกิน การออกกำลังกาย ทุกสิ่งทุกอย่างถึงจะได้หุ่นแบบนี้มา เขาถึงใส่เสื้อผ้าอะไรสวย และเขาเป็นผู้นำได้ เขาจะยืนอยู่ในวงการได้หรือจะยังสามารถจะนำแฟชั่น หรือคนจะเชิญเขามาเดินแบบถ่ายรูปได้นี่ แสดงว่าเขาต้องนำสมัย
จินดารัตน์ – คือแสดงว่าบางชุดนี่เขาใส่สวย ถ้าเป็นดิฉันใส่อาจจะดูไม่ดี ดูโป๊
ใหม่ – ความเหมาะสมเป็นสิ่งสำคัญ ผมอยากจะบอกว่า ยกตัวอย่างเลยก็ได้ ผมเคยเจอซินดี้ ลูกเกด ซึ่งจริงจะบอกเลยว่าความเซ็กซี่ไม่ได้เกิดจากการต้องเห็นสิ่งนั้น เว้าสิ่งนี้ เปิดสิ่งนั้น ผมเห็นลูกเกดเดินมา เห็นซินดี้เดินมา ใส่คอเต่าครับ แขนกุด เดินมาก็สวยแล้ว ไม่จำเป็นที่ว่าต้องใส่สายเดี่ยวแล้วถึงจะสวย ผมไม่เคยเห็นซอนย่า ลูกเกดจะต้องมาแบบเปิดโป๊หรือโชว์ตรงไหน แล้วถึงจะบอกว่าฉันเซ็กซี่ ความเซ็กซี่มันอยู่ที่บางทีความเหมาะสมนะ ผู้ชายมองไม่เหมือนกัน มองผู้หญิงแต่งตัวเรียบร้อยแบบนี้อาจจะใช่เลย คือความเซ็กซี่มันเกิดได้หลากความรู้สึก หลากอารมณ์ ถึงบอกว่าสำคัญที่สุดแต่งตัวให้เป็นตัวเอง และรู้จักดึงและเลือกใช้ สมมุติว่าแต่งตัวเอวลอยหรือว่าอะไรก็ได้ ใส่เสื้อคลุม ปิดมีกระดุม อะไรก็ได้คือผสมแล้วให้รู้สึกว่า เราแต่งตัวสวยแล้วก็ยังอินเทรนด์
จินดารัตน์ – มีคำถามเข้ามาเยอะ อย่างคุณหนุ่ย ขอนแก่น บอกว่าตามหลักชีวกายภาพ ถามน้องๆอย่างนี้ว่า น้องรู้ไหมว่าการที่ผู้หญิงแต่งตัววาบหวาม คือการเรียบร้องความสนใจ อาจจะตีความถึงความต้องการในจิตสำนึก อาจารย์คิดเช่นไร และน้องๆคิดอย่างไร
ดร.เสรี – พี่คิดว่ามันก็คงมีทั้ง 2 ประเภท คือคนเขาแต่งแล้วไม่ได้คิดอะไรเลย นอกจากนึกถึงเรื่องเสื้อผ้าที่จะใส่ให้สวย แต่คนบางคนที่เวลาจะใส่แล้วมานั่งนึกเหมือนกันว่า ใส่แล้วเนี่ยผู้ชายจะมองฉันไหม ฉันจะดูเซ็กซี่ในสายตาผู้ชายไหม มันก็แล้วแต่คนนะ มันคงไม่ใช่ทุกคนคิดเหมือนกันหรอก
จินดารัตน์ – ถามน้องๆว่าจริงๆเคยคิดแบบนี้ไหมคะ
เมธินี – เคยค่ะ เมษ์เคย ก็ถ้าเราออกจากบ้าน เราไม่สวย มันยังไงก็ไม่รู้ วันนึงเกิดเดินออกมาไม่มีใครมองเราเลย มันก็แบบ เกิดอะไรขึ้นกับเราหรือเปล่า แต่คงไม่ได้อยากให้วินมอเตอร์ไซด์หน้าปากซอยมองหรอก ก็ต้องแบบโอเคนิดนึง
จินดารัตน์ – คุณกรินทร์จากสกลนครก็ถามค่ะ ว่าน้องๆก็รู้ว่ามีคนมอง ทำไมยังใส่กันอีก อยากจะรู้จักว่าวัยรุ่นเขาคิดอะไร ก้มก็เห็นอะไรๆแล้ว
เมธินี – อยู่ในรุ่นที่ต้องการการยอมรับมั้งคะ อยากให้ใครมอง
ดร.เสรี – คือถ้าถามว่าคิดอะไรพี่ตอบได้ ก็สมหวังไงครับ ก็ที่ใส่มาที่ก็หวังให้เขามอง พอเขามองและก็สมหวัง เพียงแต่ขอให้มองเฉยๆ มองแล้วอย่าคิดต่อ
จินดารัตน์ – มันลำยากนะคะอาจารย์ มันล่อแหลม คือเส้นแบ่งมันมองไม่ชัด
ดร.เสรี – ก็แล้วแต่ใจคนน่ะ ถ้าเกิดผู้ชายนี่มองแล้วก็ได้อาหารตาไปหน่อยนึง ก็พอแล้ว
เปี่ยมบุญ – ก็คือแบบว่าทุกคนเขาคือถ้าเขาจะ Comment ใครสักคน เราจะต้องมีจุดให้ Comment อยู่แล้ว อย่างถ้าเกิดเราใส่เอวต่ำไปอย่างนี้ เขาก็มองเราว่ามันน่าเกลียดนะ ทำไมถึงแต่งแบบนี้ แต่พอวันนึงถ้าเกิดว่าเราใส่เอวสูงไป เขามองมาทำไมแต่งตัวอย่างนี้ไม่สวยเลย เพราะว่ามันอยู่ที่รูปร่างและก็บุคลิกอย่างที่อาจารย์กับพี่เขาบอก ใช่ ถ้าเกิดแบบว่าถึงเราแต่งไปแล้ว แล้วเราใส่เอวต่ำมันดูดี เขามองเออดูดี แต่มันโป๊ แต่พอเราใส่อย่างที่เขาต้องการ เราใส่มาแล้วมันดูไม่ดี ไม่เหมาะสม ไม่สวยเลย เขาก็คอมเม้นท์ว่าไม่สวย ทำตัวลำบากนะ
จินดารัตน์ – เห็นด้วยไหมคะ ที่เขาบอกว่าเด็กๆสมัยนี้แต่งตัวโป๊มากขึ้นทุกวัน นับวันมันจะยิ่งโป๊ โป๊จนเกิดความเคยชินว่า แค่นี้ไม่โป๊หรอก อีกหน่อยมันก็โป๊ขึ้นไปอีก แค่นี้ก็ไม่โป๊หรอก มันทำให้เกิดความเคยชินไหมคะ
เมธินี – ใช่เลยค่ะ เพราะคนนั้นก็โป๊ คนนี้ก็โป๊ เราก็นิดนึงพอไปเรื่อยๆเราก็สายเดี่ยว จากแขนกุดเป็นสายเดี่ยว จากเอวต่ำเป็นแบบ Super Low อะไรอย่างนี้ค่ะ ไปเรื่อยๆ
จินดารัตน์ – ถามจริงๆค่ะ ว่ารู้สึกไหมว่ามันชักจะไปไกล ชักจะเลยเถิดกันใหญ่แล้ว
เปี่ยมบุญ – เห็นด้วยค่ะ เพราะว่าคนเราก็มีลิมิตแหละค่ะ ตอนนี้เหมือนเวลาเราเห็นเด็กที่เด็กมากๆที่พ้นจากประถมขึ้นมา เขาใส่คล้องคอทั้งๆที่เขายังไม่มีอะไรเลย เราก็มองบางทีเราเห็น ทำไมน้องเขาขนาดนี้เลยเหรอ เพราะว่าดูจากหลายๆอย่างแล้ว คือบางทีเป็นรุ่นน้องเรา อยู่แค่มัธยม ม.1 อะไรอย่างนี้ เขาใส่คล้องคอ ใส่กางเกงแบบหลุดมากๆ มันดูไม่เหมาะสมไงคะ
ดร.เสรี – ยังไงมันก็จบตรงที่คำว่าเหมาะสมนะ แล้วก็อย่าไปชินกับมัน แฟชั่นมันไม่มีคำว่าชิน วันนึงมันก็จะไป อย่าไปชินกับมัน อีกหน่อยสักวันนึงนี่นะ อาจจะเอวสูงขึ้นมาเป็นแบบกระโปรงเกาหลีก็ได้
จินดารัตน์ – คือมันก็วนกันอยู่อย่างนี้ใช่ไหมคะ
ใหม่ – ต้องทำความเข้าใจว่าคำว่าแฟชั่นนี่เหมือนวงจร อยู่แล้วก็ไปจริงๆ
จินดารัตน์ – เป็นเพราะสื่อแฟชั่นด้วยหรือเปล่า ที่ทำให้เด็กๆรู้สึกว่า ไม่ค่อยอยากจะปิดเนื้อหนังมังสา
ดร.เสรี – อันนี้พี่เห็นด้วยมันมีส่วน แต่อย่างที่บอกเราไปโทษสื่อข้างเดียวไม่ได้ เพราะสื่อเขาไม่ได้เอาปืนจี้หัวเรา ไม่ได้เอามีดมาจ่อคอเรา เราดูแล้วนี่นะเราก็ต้องดูสิ อันนี้ควรเลียนแบบหรือควรจะหลีกเลี่ยง คนเราไม่ได้แปลว่าดูอะไรทุกอย่างแล้ว เราจะต้องทำตามเขา เราต้องรู้จักตัวเรา เพราะฉะนั้นสำคัญที่สุดคือการรู้จักตัวเอง
จินดารัตน์ – นี่คือสิ่งที่รายการของเราจะสรุปในค่ำคืนวันนี้แหละ อยู่ที่ความเหมาะสมนะคะ ใส่แล้วสวยก็ใส่ไปเถอะ แต่ต้องดูถึงกาลเทศะ และความเหมาะสม
ดร.เสรี – และความเหมาะสมนี่นะ คือต้องหลีกเลี่ยงคำว่าอุจาดและอนาจารนะ ถ้าเมื่อไหร่ใส่แล้วมันดูอุจาดและอนาจาร ก็ขอให้หยุด
จินดารัตน์ – สุดท้ายฝากเอาไว้นิดนึงนะคะ สำหรับคนที่ชอบใส่กางเกงเอวต่ำฟิตๆนี่นะคะ คุณนิตยา จำเรืองมหาผล โฆษกกระทรวงสาธาณสุข ออกมาแถลงอย่างนี้ค่ะ ลักษณะการสวมใส่กางเกงเอวต่ำมากๆนี่นะคะ มันต้องใส่ให้ฟิต ใส่ให้พอดี ใส่ให้กระชับ กางเกงมันจะได้ไม่หลุดใช่ไหมคะ เขาบอกว่ามันจะผลต่อกระเพาะปัสสาวะ รวมทั้งอวัยวะใกล้เคียงที่อาจจะถูกเขยื้อนได้ตามกายภาพ ซึ่งก็แล้วแต่ว่าจะถูกบีบรัดขนาดไหน อีกทั้งกางเกงฟิตๆเนี่ย ยังทำให้อากาศถ่ายเทไม่ได้ด้วย เกิดความอับชื้อที่อาจจะก่อให้เกิดกลิ่น และปัญหาเชื้อราตามมา หากผู้สวมใส่ไม่ดูแลความสะอาดให้ถูกสุขลักษณะ ยังบอกอีกด้วยว่าจะมีผลต่อการผลิตสเปิร์มที่อาจจะทำให้น้อยลง เพราะความร้อนและอับชื้น จะส่งผลเฉพาะในประเทศเขตร้อนเท่านั้น ฝากเอาไว้ด้วยนะคะ
วันนี้ขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างสูงนะคะ วันนี้เราคงจะเห็นแล้วว่าหลากหลายความคิด แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องของความเหมาะสม กาลเทศะ เป็นสิ่งที่เราต้องคำนึงถึงที่สุดนะคะ คุณใส่แล้วสวยไม่มีใครว่าอะไร แต่อย่าโป๊ และอย่าทำให้รู้สึกอุจาดและอนาจาร ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวกฎหมายฉบับนี้อาจจะมีการขุดขึ้นมาพูดอีกนะคะ วันนี้เราคงต้องลาไปก่อน หมดเวลาแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกสายนะคะ ที่โทรเข้ามาร่วมแสดงความคิดเห็น เราดีใจมากๆค่ะที่คุณผู้ชมให้ความสนใจนะคะ วันนี้ลาไปก่อน สวัสดีค่ะ
***********************************************************
รายการ "คนในข่าว"ซึ่งออกอากาศทางช่อง 11 news1 ตั้งแต่เวลา 21.05-22.00 น. ประจำวันพฤหัสบดีที่ 10 ก.พ.2548 ได้สนทนาเกี่ยวกับ “คิดอย่างไรถ้าจะมีการออกกฎหมายห้ามใส่กางเกงเอวต่ำ” โดยมี จินดารัตน์ เจริญชัยชนะ ดำเนินรายการ และแขกรับเชิญในวันนี้ คือ ดร.เสรี วงศ์มณฑา นักวิชาการสื่อสารมวลชน , ใหม่ ภู่มาลี Fashion Stylist อิสระ และตัวแทนของวัยรุ่น 2 คน คือ เปี่ยมบุญ กมลศักดิ์พิทักษ์ และเมธินี คุณพรหม
จินดารัตน์ – สวัสดีค่ะ คุณผู้ชม ขอต้อนรับคุณผู้ชมเข้าสู่รายการคนในข่าวค่ะ ภาพที่คุณผู้ชมได้ชมกันเมื่อสักครู่นี้ เราไม่ได้จงใจที่จะนำมาเปิดเผยถึงความสวยงามของรูปร่างผู้หญิงโดยที่ไม่จำเป็นนะคะ แต่จริงๆเราก็เห็นภาพนี้อยู่เกลื่อนกลาดตามท้องถนน ผู้หญิงสมัยนี้ชอบใส่กางเกงเอวต่ำ ก็เลยมีกรณีเกิดมาเมื่อเช้านี้เองบนหน้าหนังสือพิมพ์ หลายคนวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานา เรื่องของที่สภามลรัฐเวอร์จีเนีย สหรัฐอเมริกานี่นะคะ ได้ผ่านมติร่างกฎหมายลงโทษปรับผู้สวมใส่กางเกงเอวต่ำ จนเผยให้เห็นกางเกงในโผล่พ้นของกางเกงออกมา หรือว่ามองแล้วก่อให้เกิดภาพอุจาดส่อไปในทางลามกอนาจาร ปรับเป็นเงินทั้งสิ้น 50 ดอลลาร์สหรัฐ หรือคิดเป็นเงินไทยประมาณ 2000 บาท
เรื่องนี้ก็เลยเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันมากเหลือเกินตอนนี้ โดยเฉพาะหน่วยงานที่เกี่ยวข้องบอกว่า แหม เป็นไปได้ที่บ้านเราจะเป็นแบบนี้ ทันทีทันใดเลยค่ะ เด็กๆวัยรุ่น กลุ่มนางแบบ ดารานักแสดงนั้นต่างก็เรียงหน้ากันออกมา บอกว่าเป็นไปได้อย่างไร ถ้าจะบังคับกันขนาดนั้น นี่ประเทศประชาธิปไตยนะ ถ้าจะบังคับกันอย่างนั้น ก็อย่าเรียกว่าประชาธิปไตยเลยจะดีกว่า หลากหลายความเห็นค่ะ
เพราะฉะนั้นวันนี้เราจะคุยกันเรื่องนี้นะคะ เราอยากฟังความคิดจากคุณผู้ชมทางบ้านอย่างมากเลยค่ะ โดยเฉพาะคนไทยที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา ที่เขาว่าเป็นประเทศที่มีอิสระ เสรีภาพนั้นล้นเหลือเหลือเกิน แล้วทำไมถึงมีกฎหมายฉบับนี้ออกมาได้ที่รัฐเวอร์จีเนียนะคะ เราจะคุยกันกับแขกรับเชิญของเราทั้งหมด 4 ท่านด้วยกันค่ะวันนี้ ท่านแรก ดร.เสรี วงศ์มณฑา นักวิชาการสื่อสารมวลชนค่ะ ท่านต่อมานะคะ ทำงานเกี่ยวกับเสื้อผ้าความสวยงามของผู้หญิงโดยตรงเลยล่ะค่ะ คุณใหม่ ภู่มาลี Fashion Stylist อิสระค่ะ คุณใหม่นะคะ
และอีก 2 ท่านนะคะเป็นเด็กๆวัยรุ่นนี่แหละ วันนี้เธอก็มาด้วยกางเกงอย่างที่เราเห็นกันในภาพเมื่อช่วงต้นรายการ ท่านแรกคุณเปี่ยมบุญ กมลศักดิ์พิทักษ์ น้องอิ่มค่ะ และท่านต่อมานะคะ คุณเมธินี คุณพรหม หรือน้องเมษ์ค่ะ สวัสดีค่ะ ขอบพระคุณค่ะที่มาคุยกันวันนี้นะคะ เดี๋ยวคงต้องถามก่อน อาจารย์คะ ในฐานะที่เป็นนักสื่อสารมวลชนและต้องบอกว่าอาจารย์ก็เป็นคนรุ่นใหม่พอสมควร ที่เข้าใจเด็กๆมากพอสมควรนะคะ ต้องถือว่าแนวความคิดว่าอาจารย์นี่เด็กวันรุ่นยอมรับได้ตลอด เวอร์จีเนียเขาออกกฎหมายแบบนี้มา ครั้งแรกที่อาจารย์อ่านเจอ อาจารย์รู้สึกยังไงบ้างคะ
ดร.เสรี – หน่อมแน้ม คือพี่ไม่เห็นด้วยเลยกับเรื่องอย่างนี้เนี่ยจะกลายเป็นกฎหมาย แต่ถ้าหากสมมุติว่าเราจะรณรงค์เรื่องการแต่งกายให้เหมาะสมดูงามตามรูปร่าง ตามกาลเทศะ อันนั้นน่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า เพราะว่าการที่จะให้คนแต่งแบบไหนอย่างไร และไปกำหนดเป็นกฎหมาย พี่ว่ามันหน่อมแน้มไปนิดนึง เพราะว่าคนเรานี่ บางคนรูปร่างก็เหมาะกับใส่เอวสูง บางคนรูปร่างก็เหมาะกับใส่เอวต่ำ บางคนเขาก็มีดีพอที่เขาอยากจะโชว์ ถ้าตราบใดคนเราแต่งตัวแล้วดูดี ซึ่งในนั้นโอเคมันก็มีคำที่เราก็ชอบอยู่นะ ว่าไม่ควรจะอนาจาร ไม่ควรจะอุจาด ซึ่งตรงนี้เนี่ยรณรงค์ไม่ดีหรือ และเมื่อรณรงค์ไม่ต้องไปเจาะจงว่าเอวต่ำหรือว่าเอวสูงนะ รณรงค์ว่ารู้จักตัวเองว่าควรจะเป็นเช่นไร แล้วก็แต่ให้เหมาะสม
จินดารัตน์ – รู้จักความพอดี
ดร.เสรี – แล้วรู้จักกาลเทศะ อย่างเช่นจะใส่กางเกงอย่างนั้น และก็เกาะอกเข้าวัดพระแก้วเนี่ยเราถือว่าไม่รู้กาลเทศะ การรณรงค์อย่างนั้นไม่ดีหรือ ถูกไหม คือจะไปบอกว่า อย่างนี้ไม่ได้ อย่างนี้ผิดกฎหมายอย่างนั้นไม่ใช่ คือถ้าเกิดว่าเขาสวยพอ เขาดูดี แล้วก็เขามีความเหมาะสม และมันไม่มีคำนั้นเกิดขึ้น คำว่าอุจาด อนาจารเกิดขึ้น เอาเถอะ เอาอย่างนั้นดีกว่า อย่าไปบังคับกันเลย
จินดารัตน์ – เอาล่ะ เดี๋ยวจะกลับมาถามอาจารย์ช่วงหน้านะคะว่า แล้วถ้าดูเด็กๆวัยรุ่นสมัยนี้มาความเหมาะสม รู้จักกาลเทศะแค่ไหน คุณใหม่ ในฐานะที่เป็น Stylist นี่นะคะ จัดเสื้อผ้านางแบบขึ้นมา พออ่านข่าวเจอแล้ว อารมณ์แรกนี่รู้สึกอย่างไร ขำก่อนเลยไหมคะ เพราะบังเอิญเขาบอกว่าเขาขำ
ใหม่ – ขำแน่นอน เพราะจริงๆเรื่องการแต่งตัว แฟชั่นจริงๆแล้วมันเป็นตามสมัยนิยม ต้องบอกว่ายอมรับว่าเป็นสมัยนิยมจริงๆ ซึ่งการแต่งตัวนี่จะมาจากหลากหลาย ต้องบอกว่าทุกวันนี้เหมือนโลกมันแคบมากเลย มาจากหลากหลายพื้นที่มาก บนโลกใบนี้คุณแต่งตัว มันเร็วน่ะค่ะ เข้าใจคำว่าเร็วเร็วไหมครับ แป๊บเดียวที่อเมริกามี ที่ญี่ปุ่นมี เมืองไทยมี ซึ่งอย่างรวดเร็วไปหมดเลย เพราะฉะนั้นเราจะปฏิเสธการเข้ามาไม่ได้ เพราะว่าเราเป็นประเทศเสรี แล้วก็อิสระ ให้สิทธิกับทุกคนว่าอยากจะทำยังไงก็ได้กับตัวเอง แต่อยากเห็นด้วยกับอาจารย์ว่า ที่อาจารย์พูดเมื่อกี๊คือเห้นด้วยหมดเลย คือแฟชั่นมีทั้งการแต่งตัวดูแลตัวเอง ทั้งในด้านดีและในด้านไม่ดี
ดร.เสรี – เพราะอย่างที่คุณใหม่พูดนะ มันเป็นสมัยนิยม แต่เรานี่ต้องรู้ว่าตัวเราเป็นสมัยนิยมได้ไหม คือต้องดูตัวเราด้วย ว่าเราใช่หรือไม่ใช่ เช่นเรามีไขมันแบบห่วงยางเลย แล้วเราไปใส่กางเกงเอวต่ำ แล้วห่วงยางออกมาโชว์อย่างนี้ก็ไม่ใช่ เพราะฉะนั้นสมัยนิยม เราต้องดูตัวเรา ไม่ได้แปลว่าแฟชั่นทุกสมัยเหมาะกับเราหมด เพราะฉะนั้นสมมุติว่าเขาจะต่ำ ต่ำนี่ไม่เสียหาย แต่เราต้องดูตัวเราว่า แล้วเราเหมาะจะต่ำไหม
จินดารัตน์ – เดี๋ยวกลับมาดูว่าต่ำยังไง เพราะเขาบอกว่ามี Low , Super Low ก็คือต่ำมาก ขออนุญาตก็คือท่านผู้ชมและอาจารย์ ถ้าภาษาชาวบ้านเขาเรียก โคตรต่ำอย่างนั้น ก็คือต่ำแบบคือมันเหลือแค่นี้จริงๆ
ดร.เสรี – เดี๋ยวพี่จะมาพูดว่าเหมาะสมเพียงใด เพราะพี่มีนิยามของพี่ว่าเหมาะสมคืออะไร
จินดารัตน์ – แล้วน้องอิ่มกับน้องเมษ์คิดยังไง นี่เป็นเสื้อผ้าที่ใส่ปกติในชีวิตประจำวัน
เปี่ยมบุญ – ค่ะ
เมธินี – ใช่ค่ะ
จินดารัตน์ – ใส่แล้วรู้สึกยังไง
เมธินี – มันก็แล้วแต่ชุดด้วยค่ะ ก็อย่างที่อาจารย์บอกก็ต้องดูความพอดีของตัวเองด้วยค่ะ แบบต่ำมากเสียจนน่าเกลียดก็ไม่ได้
ดร.เสรี – อย่างเมษ์นี่หน้าท้องเขาอย่างนี้ เขาใส่แล้วมันสวย เขาใส่แล้วหน้าท้องเขาสวย แล้วมันจะทำให้เขาดูตัวยาวขึ้น เพราะจริงๆแล้วกางเกงเอวต่ำ สิ่งหนึ่งที่มันช่วยนี่นะ ก็คือมันทำให้ดูตัวยาว แล้วถ้าเกิดว่าเขาใส่รองเท้าส้นสูงนี่นะ เหมาะมาก
ใหม่ – แต่ต้องบอกว่า จริงๆแล้ว 2 คนนี้แต่งตัวถ้าจะเปรียบเทียบเวลาเดินในที่ๆเป็นแฟชั่นนี่ อย่างสยามสแควร์ เอ็มโพเรียม อย่างนี้ถือว่าแต่งตัวถูกนะ เพราะว่าสังเกตจากการมิกซ์เสื้อด้วยครับ ว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อเอวลอยเพื่อจะโชว์ให้เห็น เสื้อเขาจะคลุมลงมา เสื้อเขาจะคลุมถึงเข็มขัดพอดี จริงๆแล้วนี่ต่อให้เขาแบบ ถ้าเขาได้ยกแขนเพื่อจะยืนหรือโหนนี่
ดร.เสรี – คือบางคนนี่นะ โชว์ไปแล้วสะดือไม่สวยนะ บางคนนะ บางคนนี่มีลอนอยู่ บางคนจงใจเลยว่าให้ชายเสื้อกับชายกางเกง
จินดารัตน์ – ให้ห่างกัน ก็คือให้เห็นช่วงเว้า
ดร.เสรี – ใช่ ซึ่งในขณะที่ยังไม่เอื้อมหยิบอะไร หรือยังไม่ได้โหนรถเมล์คืบนึงแล้วนี่ พอยืดไปอย่างนี้ปั๊บนี่มันสองคืบ อันนั้นเริ่มน่าเกลียด
จินดารัตน์ – อันนั้นคือไม่เหมาะสมแล้ว
ใหม่ – ไม่เหมาะสมเลย
จินดารัตน์ – น้องทั้งสองคนนี่ก็คือ ปกติเพื่อนๆก็แต่งแบบนี้กัน ถือว่ากางเกงเอวต่ำเป็นเรื่องปกติมาก ใครๆเขาก็ใส่กัน และเพื่อนมีไหมคะ คืออย่างที่อาจารย์บอกว่า มีห่วงยางแล้วก็ยังใส่และก็ใส่เสื้อสั้นขึ้นมา โดยที่ไม่รู้ว่าอะไรใส่แล้วเราสวยไม่สวยมีไหมคะ
เมธินี – มีบ้างค่ะ
เปี่ยมบุญ – ก็มี แต่จะโดนทักแล้วเสียเลย จะปรับทันที
จินดารัตน์ – ก็คือพอโดนทักแล้วรู้สึกไม่มั่นใจ
ดร.เสรี – คือคนเรานี่นะ เราแต่งตัว เวลาคนเขามองเรา เราต้องดูว่าเขามองยังไง เราต้องรู้ตัวเรา คือสายตาคนที่เขามองเรา จะบอกว่าเราไม่แคร์เลยก็ไม่ได้ เพราะเราแต่งตัวให้คนดู เราไม่ได้ตัวเพื่อจะนั่งอยู่ในบ้าน เพราะฉะนั้นถ้าเกิดว่าคนดูเขารับไม่ได้เนี่ย เราเองก็เสียนะ
จินดารัตน์ – น้องเมษ์คะ ถามนิดนึงว่าเวลาใส่กางเกงเอวต่ำ มีไหคะ มีเพื่อนๆบางคนไหม ที่บอกว่าใส่เพื่อที่อยากจะโชว์สัดส่วน เนื้อหนังมังสา
เมธินี – มีค่ะ ใช่เขาจะต้องพูดอยู่แล้ว แต่ว่าเราไม่ค่อย คือเราไม่มีหน้าท้องไงคะ ก็เลยใส่มาแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรให้เขาแซว แต่คือด้วยความที่เมษ์เป็นคนที่สะโพกผาย ก็เลยพอใส่เอวสูงมันจะเน้นสะโพกมากขึ้นให้เห็น และก็ช่วงตัวก็จะสั้น ก็เลยทำให้มันดูแบบน่าเกลียดไป
ดร.เสรี อย่างที่บอกว่ามันทำให้ดูตัวยาว เพราะคนอย่างเมษ์นะ ถ้าใส่เอวสูงนะจะดูตันทันที
ใหม่ – นี่มันเหมือนกับเป็นทางเลือกให้วัยรุ่นอย่างหนึ่ง จริงๆกางเกงทันถึงได้ขายได้ เพราะแฟชั่นบางแฟชั่นที่คิดขึ้นมา มันคิดมาอย่างลงตัวเหมือนกัน
จินดารัตน์ – เหมาะสำหรับคนบางคน
ดร.เสรี – อย่างที่พี่บอกนี่นะ ถ้าสั้นคือใส่เอวต่ำแล้วยังใส่เสื้อเอวสั้น จนกระทั่งห่างกันเป็นคืบนี่นะ อันนั้นพี่ว่ามันจงใจไปนิดนึง
จินดารัตน์ – ส่อถึงเจตนาเลย
ดร.เสรี – แล้วก็ทีนี้เราใส่เสื้อผ้าเราต้องคิดนะ เราไม่ได้มีอิริยาบถเดียว เสื้อผ้านี่บางครั้งพอเรายืนตรงนี่ดูดีและเหมาะสม แต่ถ้าเราต้องเอื้อมล่ะ เราต้องโหนล่ะ เราต้องก้มล่ะ เราต้องนั่งล่ะ คือพี่นี่ต่อต้านกางเกงเอวต่ำกรณีเดียวเท่านั้น คือในกรณีที่เห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น
จินดารัตน์ – ก็คือเท่าที่ดิฉันเคยเห็นนะคะ บางคนที่เขาใส่กางเกงเอวต่ำนี่ จะมีขอบกางเกงชั้นใน บางคนที่จงใจเลยไปซื้อที่มีลายสวยๆมา ได้ไหมคะอย่างนี้
ดร.เสรี – ขอบกางเกงในพี่ก็ไม่รังเกียจ ที่พี่รังเกียจคือด้านหน้านี่ เห็นถึงต้นหัวเหน่า ซึ่งอันนี้นี่ไม่ดีแน่ มันจงใจมากไปนิดนึงนะ คือเรารู้นี่ว่าหน้าท้องตรงที่มันเรียบนี่มันยังเป็นหน้าท้อง แต่ถ้าเริ่มนูนขึ้นมาแล้วมันคือหัวเหน่า เพราะฉะนั้นอันนี้พี่คิดว่าไม่ควร อันที่ 2 บางคนเนี่ย ไม่เคยเห็นข้างหลังตัวเอง จึงไม่รู้ว่าที่เขาต่ำ ตอนยืนไม่เป็นไร แต่พอนั่งนี่ง่ามก้นออกมานิ้วกว่า ส่วนนี้เป็นส่วนที่ไม่ควรให้ใครเห็น อันนี้คือคำว่าอุจาดและอนาจารจะเกิดขึ้นตรงนี้
เพราะฉะนั้นนี่เมื่อใส่เอวต่ำแล้ว ถามคนที่บ้านหน่อยซิ ลองนั่งยองๆดูหน่อยสิ ลองนั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์หน่อยซิ ลองก้มเก็บของหน่อยซิ แล้วถ้าคนของบอกว่า เฮ้ย ออกมาตั้งนิ้วนึงเนี่ย ให้มันสูงขึ้นมาอีกนิด นี่พี่พูดเพื่อเตือนให้เห็น ให้ระวังว่า 1. ถ้าคุณให้ชายเสื้อกับเอวนี่ต่างกันมาก และเมื่อคุณเอื้อมหยิบของ 2. เมื่อคุณให้มันต่ำตรงนั้น แล้วข้างหน้าก็เห็นถึงหัวเหน่า และข้างหลังเมื่อคุณนั่งเห็นง่ามก้นนี่ พี่ว่ายังไงตรงนั้นก็ไม่เหมาะสม ต่อให้จะเป็นแฟชั่นทันสมัยอย่างไร แต่มันเลยคำว่าเหมาะสม
จินดารัตน์ – ค่ะ ตรงนี้หรือเปล่าคะ ที่เป็นสิ่งที่รัฐเวอร์จีเนียได้ออกกฎหมายมา
ดร.เสรี – แต่กฎหมายเขานี่พี่ห่วงนะ เขาบอกว่าเห็นกางเกงในแล้วปรับ คนเลยบอกว่า ถ้าไม่อยากให้เห็นกางเกงใน ตกลงฉันถอดกางเกงในออกเลย ไม่ต้องให้เห็น คราวนี้เห็นง่ามก้นแทน
จินดารัตน์ – แต่ชั้นในที่ว่านี้ ดูแล้วมันหวาดเสียวไงคะ มันเป็นจีสตริงบ้าง และไม่ใส่กางเกงในอย่างที่อาจารย์บอก ว่ามันดูแล้วมันอุจาด มันดูอนาจาร
ดร.เสรี – ก็นั่นสิ พี่ไม่รู้นะรายละเอียดกฎหมายว่าอะไร แต่ถ้ากฎหมายนี่บอกว่าเห็นกางเกงในจึงปรับ แล้วคนบอกว่าก็ไม่ให้เห็นกางเกงในสิ ก็ไม่ต้องใส่กางเกงใน เพราะฉะนั้นฉันใส่จีสตริง ฉันใส่บีกินี่แบบ Super Low ไปเลย กางเกงฉัน Low ยังไงนั่งไปก็ไม่ออก แล้วไปเห็นง่ามก้นแทนเอาเหรอไม่เอา เพราะฉะนั้นกฎหมายอย่างนี้ต้องระวังนะ
จินดารัตน์ – ค่ะ คุณผู้ชม เดี๋ยวกลับมานะคะ ถ้าหากว่ากฎหมายแบบนี้มาเกิดขึ้นเมืองไทยสักวันนึงจะทำอย่างไรกัน เห็นด้วยไม่เห็นด้วย แล้วทางออกที่ดีนั้นควรจะเป็นอย่างไร ความพอดีนั้นควรจะอยู่ตรงไหน พักกันสักครู่ก่อนค่ะ
***********************************************************
จินดารัตน์ – เอาล่ะค่ะ คุณผู้ชม ดิฉันเห็นคำถามจากทางบ้านนี่นะคะ แสดงว่าหลายท่านก็รู้สึกกังวลใจอยู่เหมือนกัน ว่าใส่เอวต่ำ ใส่เสื้อสายเดี่ยว อันไหนมันจะอันตรายมากกว่ากันกันแน่ แต่เดี่ยวเราเริ่มที่เอวต่ำกันก่อน ถามน้องทั้งสองคนก่อนนะคะ คุณปทุมจากราชบุรีถามมาอย่างนี้ว่า เวลาใส่กางเกงเอวต่ำนี่รู้สึกมั่นใจ หรือว่ารู้สึกว่าตัวเองต้องพะวักพะวงว่าตรงไหนมันจะโป๊ ตรงไหนมันจะโผล่ออกมาหรือเปล่า เข้าใจว่าแฟชั่น แต่ว่าทำไมต้องแต่งกายเหมือนออกจากปกนิตยสาร น้องอิ่มก่อนละกันค่ะ
เปี่ยมบุญ – มันก็ทั้งสองอย่างนะคะ ก็คือมั่นใจว่าตามแฟชั่น อินเทรนด์ สวย แต่คือตอนทำอะไร จะนั่งหรือยกแขน มันก็ต้องระวัง มันต้องระวังเหมือนกัน
จินดารัตน์ – น้องเมษ์ล่ะคะ
เมธินี – ก็คือมันจะคล้ายๆกับอิ่มนะคะ คือเราก็จะเซฟก่อนออกจากบ้านแล้ว ว่ามันต่ำเกินไปหรือเปล่า คือบางทีเราตื่นเช้ามา เรายังไม่ได้ทานอะไรเข้าไปเลย หน้าท้องมันก็ยังไม่มี พอใส่ไปจะรู้สึกว่าหลอมนะ หลอมประมาณนี้ พอกินไปมันจะพอดี หรือว่าหลอมประมาณนี้พอกินไปแล้วมันจะหลอมอยู่ดีนะ มันไม่พอดี คือแค่จะเผื่อพื้นที่ว่าให้เรากินเข้าไปแล้วมันไม่รัด พุงไม่ออก อะไรอย่างนี้
จินดารัตน์ – ลำบากเหมือนกันนะ คือการจะใส่เอวต่ำมันก็ลำบากเหมือนกันนะคะอาจารย์
ดร.เสรี – คือพี่คิดว่าคนเรา ถ้าเราแต่งกายแล้วเราดูความเหมาะสมของตัวเรานะ แล้วก็ให้พ้นจากคำว่าอุจาดและอนาจาร โดยที่เราดูแลแฟชั่นของเรานี่นะ มันจะทำให้มีความมั่นใจในตัวเอง นอกเหนือจากเรื่องเอวต่ำนี่ พี่จะตั้งข้อสังเกตนะ ผู้หญิงที่ใส่ลึกๆอย่างนี้ พี่อยากจะความมั่นใจ คือเมื่อลึกแล้วนี่นะ ขอให้คุณมั่นใจ เพราะว่าคุณยินดีให้คนมอง คุณจึงใส่อย่างนั้น แล้วบางทีพี่สอนหนังสือนะ มีคนใส่กระโปรงสั้น แล้วก็มานั่งเอาผ้าเช็ดหน้าปิด ถามว่าจะให้พี่ทำตายังไง คือตาเราลงไปเหมือนตาเราลามกหรือเปล่า และการที่เขาเอามาปิดไว้เนี่ย เหมือนดูถูกเราคนที่นั่งอยู่ข้างหน้ารึเปล่า ใช่ไหม ถ้าคุณจะใส่อย่างนั้น เข้าไปนั่งข้างหลัง หรือว่าคุณใส่แล้วนั่งข้างหน้า คุณต้องเรียนรู้วิธีนั่งให้เป็น คุณจะบิดขาซ้ายขวาอย่างไร ที่จะทำให้คุณนี่ไม่ประเจิดประเจ้อ แล้วคุณก็ไม่ทำให้คนที่เขาอยู่ตรงข้ามคุณประดักประดิก ว่าจะเอาตาไปไว้ยังไง คนเราจะแต่งชุดแบบไหนก็ตาม จงเลือกชุดที่คิดว่าดูดีสำหรับตัวเรา แล้วหลังจากแต่งแล้วมั่นใจ จะเดิน จะยืน จะนั่ง จะโหน จะอะไรให้ได้ด้วยความสบายใจ
จินดารัตน์ – ต้องถามคุณใหม่ คุณใหม่ว่าดูวัยรุ่นโดยรวมทุกวันนี้ แต่งตัวเหมือนจงใจไหมว่า อยากจะเปิดเผยเนื้อหนังมังสาในส่วนที่เราเก็บกันมานาน อย่างที่อาจารย์บอกว่าร่องก้นนี่ มันเป็นอวัยวะที่อะไรนะคะ
ดร.เสรี – คือพี่พูดอย่างนี้ พี่พูดว่าร่องก้นนี่ต่อให้คุณสวยเป็นนางงามจักรวาล มันเป็นอวัยวะของร่างกาย ในส่วนที่ไม่มีใครอยากมอง ไม่มีอยากเห็น คือถ้าเราเห็นสะโพกทั้งอัน แก้ผ้าไปเลยนี่นะ ยังน่ามองมากกว่า แต่ถ้าแค่นิ้วเดียวที่มันโผล่ออกมาในขณะที่นั่ง มันเป็นกิริยาเหมือนคนกำลังทำอะไร มันทำให้เรานึกถึงส่วนที่ล่างไปจากตรงนั้น มันคือรูขับถ่าย มันคิดไปถึงตรงนั้น เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรให้คนนึงภาพอุจาดตรงนั้นเลย
จินดารัตน์ – คุณใหม่มองภาพโดยรวมแล้ว เป็นอย่างไรบ้างคะ
ใหม่ – คือภาพโดยรวมแล้วนี่คือบอกเลยว่า หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ คือถ้ากฎหมายจะพูดถึงตัวนี้จริงๆ ค่อนข้างยากสำหรับคนไทย เพราะว่าจริงๆแล้วโดยเด็กปัจจุบันเหมือนได้ฟังคำถามมาคร่าวๆนี่ หาซื้อกางเกงปกติทุกวันนี้ยากเหมือนกัน เพราะว่าเป็นกระแสจริงๆ
ดร.เสรี – เหมือนพี่ซื้อเสื้อไม่ได้นี่ เพราะเขาตีเกล็ดหมดแล้ว เขาเว้าข้าง เขาเว้าหน้า เขาตีเกล็ดหน้า เขาตีเกล็ดหลัง
จินดารัตน์ – คุณยงจากตรังเนี่ย ที่บอกว่าหาซื้อกางเกงปกติแทบไม่ได้แล้ว ผู้หญิงแต่งตัวไม่เคารพตัวเองกันเลย ผู้ชายน่ะมองด้วยสายตาดูถูกนะ
ใหม่ – จริงๆแล้วอย่างน้อง 2 คนนี้ก็ถือว่าเป็นตัวอย่างที่ถูกต้องสำหรับการแต่งตัว ถ้าคุณแต่งตัวที่มันเป็นกางเกงเอวต่ำ หรือ Super Low ลงไปเนี่ย คุณเลือกเสื้อตัวยาวก็ได้ ติดคอสูงเป็นคอจีนอะไรก็ได้ ซึ่งเทรนด์มาหมดเลย
ดร.เสรี – เพราะตอนนี้ไชนิสลุคนี่ก็อยู่ในเทรนด์นะ คอจีน และก็ตัวเว้านิดนึง
ใหม่ – เขาบอกว่ารสนิยมในการแต่งตัว มีทั้งอยู่ในด้านผิดและถูก แต่จริงๆถ้าสมมุติว่า คนที่แต่งตัวมีความรับผิดชอบต้องระวังตัว อย่างน้อง 2 คนเมื่อกี๊ ถามกันทีเขาสามารถตอบได้ทันทีว่าเขาสามารถดูแลตัวเองยังไง แสดงว่าคนพวกนี้รู้อยู่แล้วว่า เราจะต้องแต่งตัวแบบไหน ทำยังไงให้มันดูแล้วมันมากมันน้อยเกินไป
ดร.เสรี – วันหลังพอพี่บอกแล้ว น้องก็ต้องนั่งให้คนที่บ้านดูก่อนนะ ให้เขาดูข้างหลังก่อน
จินดารัตน์ – แล้วถ้าถามในฐานะที่เป็นผู้ชายคนนึง ในฐานะชายที่มองผู้หญิงแต่งตัว สมมุติว่าใส่กางเกงเอวต่ำๆนี่นะคะ คือมองนี่มันมองได้กี่แบบคะ
ใหม่ – ได้หลายแบบ อย่างแรกนี่บอกเลยว่า ถ้าต่ำมาก และไม่ได้แต่งตัวแบบน้องคนนี้ คือจงใจนี่เหมือนอาจารย์เลย คือแล้วเหมือนที่คุณผู้ชมทางบ้านเขียนมา คือไม่เคารพตัวเอง สองคือทำไมไม่เคารพสถานที่ จริงๆคือบอกว่าถ้าออกกฎหมายประเภทอย่างนี้ คนแต่งตัวดีๆ หรือบางคนอาจจะเหมาะกับเขา หรือเขาแต่งตัวสวยอยู่ คนเหล่านี้ก็จะไม่ได้แต่งไปด้วยเลย
ดร.เสรี – กฎหมายที่เขาออกมา คือเขาคงมองว่าเป็นมลพิษทางสายตา
จินดารัตน์ – คุณวิทยา แฟนรายการของเรา จากรัฐเวอร์จีเนียค่ะ มาโดยตรงเลยนะคะ บอกว่าเพิ่งกลับจากเมืองไทยไปที่สหรัฐ แต่งกายนี่ในเมืองไทยแต่งตัวยิ่งกว่าเวอร์จีเนียเสียอีก เมืองไทยน่าจะออกกฎหมายควบคุมได้แล้ว เพราะว่าที่เวอร์จีเนียอากาศหนาว ใส่กันได้ไม่กี่วันใน 1 ปี แต่เมืองไทยนี่น่ากลัวกว่ามาก
ดร.เสรี – พี่เชื่อว่าเมืองไทยออกกฎหมายนี้ไม่ได้ ประการแรกเลยนี่หลายคนต้องอ้างในสิทธิมนุษยชน เรามีคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนที่เขาจะต้องทำหน้าที่ของเขาด้วย แล้วก็พวกเด็กๆก็คงจะไม่ยอม แล้วในขณะเดียวกันสื่อมวลชนซึ่งเขาจะถือหางข้างเด็กนี่ เขาคงจะด่าว่าคนแก่ที่คิดแบบนั้นนี่ ไดโนเสาร์เต่าล้านปี เพราะฉะนั้นพี่ไม่เห็นด้วยกับการจะออกเป็นกฎหมาย แต่ถ้าจะรณรงค์เรื่องของการเคารพตัวเอง เคารพสายตาชาวบ้าน หลีกเลี่ยงคำว่าอุจาด อนาจาร พิจารณาว่าแฟชั่นเกิดขึ้นได้จริงแต่ไม่ใช่ทุกแฟชั่น คือเราไม่ได้คว้าทุกอย่างที่มันเป็นแฟชั่น แฟชั่นบางอันใช่เรา แฟชั่นบางอันไม่ใช่เรา
จินดารัตน์ – อย่างนี้ต้องย้อนกลับไปถามทางด้านผู้นำแฟชั่นทั้งหลาย คือเวลาที่จะเอานางแบบไปถ่ายแฟชั่นอะไรนี่ มันควรจะมีการสอดแทรกด้วยไหมคะ ว่าคนลักษณะแบบไหน ถึงจะใส่แบบนี้สวย มันควรจะหันกลับมามองตรงนั้นด้วยไหม ถ้าจะทำอย่างที่อาจารย์บอก
ใหม่ – ได้ครับ จริงๆแล้วด้วยศาสตร์ทุกๆเล่ม ก็เหมือนกับสังคมไทยมักจะมีบ่งบอกอยู่แล้วว่า สิ่งไหนควรจะสื่อให้คนรุ่นใหม่ปฏิบัติตาม เพราะจริงๆแล้วนี่อยากจะบอกว่า โดยดาราจริงๆ หรือโดยตัวคนดังๆจริงๆที่เราเคยทำงานกับเขาหลายๆท่าน หลายๆคนแต่งตัวดูดีมาก ไม่จำเป็นต้องเป็นกางเกงเอวต่ำ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนซื้อของรสนิยมสูง ของแพง ไม่เลยนะ หลายๆคนที่รู้จักนี่นะ คือรู้จักใช้เงิน รู้จักใช้ของ รู้จักใส่เสื้อผ้า
จินดารัตน์ – อะไรที่เหมาะกับตัวเอง
ใหม่ – ถูกต้องครับ เหมือนที่อาจารย์พูดเลย คือจริงๆแล้วการถ่ายแฟชั่นนี่ นำเสนอ Collection เฉยๆ เข้าใจไหมครับ
ดร.เสรี – พี่อยากให้ดูคุณเพ็ญพักตร์ เป็นนางแบบที่สวยตลอด เธอไม่เห็นจะต้อง Pick up ทุกอย่างที่เป็นแฟชั่น เธอก็ดูดีนะ แล้วอีกอย่างหนึ่งถ้าเราสังเกตดู แฟชั่นหลายอย่างเขาต้องการแสดงความคิดสร้างสรรค์ของผู้ออกแบบ เพื่อเป็น Collection แต่ชุดหลายชุดนี่ไม่เหมาะที่จะใส่ชีวิตจริงนะ คือถ้าใครดูแฟชั่นแล้วคิดว่าทุกชุดสามารถที่จะใส่ในชีวิตจริงได้ แสดงว่าไม่เข้าใจคำว่าแฟชั่น แฟชั่นเขาต้องการว่า โอเคนะ มันเป็นเทรนด์ที่จะต้องคอลึก มันเป็นเทรนด์ที่ชายกระโปรงต้องเป็นแบบนี้ๆ มันเป็นเทรนด์ที่กำลังจะเอาผ้าฝ้ายมา มันเป็นเทรนด์ที่กำลังจะเอาผ้าพลิ้วมา เขาก็ทำ Collection ให้ดู บางชุดใส่ได้ บางชุดใส่ไม่ได้
ใหม่ – สังเกตว่าทุกๆหนังสือ หรือหลายๆสื่อเองเนี่ย มักจะนำเสนออย่าง ผมเห็นรายการหลายๆรายการนี่ มักจะสอนผู้ชมเกี่ยวกับเรื่องการหยิบของมามิกซ์กัน จริงแล้วไม่ใช่ว่าให้เอาจาก magazine มาแต่งตัว แต่ให้คุณรู้จักแต่งตัวให้เป็น หยิบเสื้อตัวนี้ผสมเสื้อตัวนั้น ใส่รองเท้าแบบนี้ ทำผมแบบนั้น แต่ว่าเหมือนที่อาจารย์พูด สิ่งที่เป็นสิ่งที่รับผิดชอบคือ เหมาะกับตัวเองหรือเปล่า
จินดารัตน์ – ต้องถามคนในบ้านก่อนไหมคะ อาจารย์
ดร.เสรี – แน่นอน เพราะคนในบ้านคือคนที่กล้าหาญจะพูดกับเรา
ใหม่ – แฟนยิ่งไม่ได้เลยครับ
ดร.เสรี – มันต้องถามแม่เรานั่นแหละ ถามพี่เรา น้องเรา ที่เป็นคนที่เขาจะกล้าพูดกับเราตรงๆว่า ชุดนี้เป็นยังไง จะโดนนินทาไหม เหมาะกับเราไหม
จินดารัตน์ – อย่างนั้นต้องถามน้องอิ่มกับน้องเมษ์ว่า มีไหมคะที่เพื่อนรุ่นเดียวกัน หรือคนที่เรารู้จัก อายุไล่ๆกับเรานี่ ดูจาก magazine แล้วแบบ ฉันอยากแต่งแบบนี้ ฉันก็ไปซื้อมาแบบนี้เลย
เมธินี – มีค่ะ
เปี่ยมบุญ – เยอะเลยค่ะ
เมธินี – เขาจะมีตามหนังสือ เขาจะบอกเลยว่าราคาเท่าไหร่ ซื้อที่ร้านไหน
เปี่ยมบุญ – แบบไหน อะไรประมาณนี้
ดร.เสรี – ชุดไหนเอาใส่ไปในแฟชั่น ชุดนั้นขายดีไปโดยปริยายเลย
เมธินี – ใช่ค่ะ ไม่ดูตัวเองก่อน คิดว่าหน้าตัวเองเหมือนนางแบบในนั้นเลย ใส่เลย
ดร.เสรี – หุ่นคนละรุ่นเลย เอว 23 กับเอว 28 น่ะ
เปี่ยมบุญ – ไปเดินสยามอย่างนี้ เหมือนเขาหลุดมาจากหนังสือเลย แบบเขาจะแต่งหน้าตามแฟชั่น แบบสมมุติเขาบอกว่าตอนนี้ทาตาสีเขียวกำลังมาแรง คือถ้าเกิดทาพอให้มันดูเป็นธรรมชาติ หน้าสดใส มันก็จะดูน่ารักไงคะ แต่บางคนเขาไม่เข้าใจ เขาก็เป็นปื้นสีเขียวๆ แก้มแดงๆ ปากสีส้มออกมาอย่างนี้ เราดูแล้วก็มันไม่ใช่ มันไม่น่ารัก
จินดารัตน์ – ส่วนใหญ่เป็นอย่างนั้นไหม คือส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยได้รู้ตัวเอง ว่าแต่งแบบไหนสวยไม่สวย แต่ฉันอยากได้แบบนางแบบคนนี้
เปี่ยมบุญ – ก็มี 2 ประเภทแหละค่ะ
ใหม่ – ไม่นะ จริงเราว่า คือเราเป็นคนที่เดิน คือตัวผมเองเป็นคนที่ทำงาน แล้วก็จะเดินเกี่ยวกับเรื่องของสถานที่ ส่วนใหญ่ต้องบอกว่าคนไทยทุกวันนี้แต่งตัวเก่งขึ้น แต่ว่าไม่ใช่ทั้งหมดนะครับ ที่จะแต่งตัวแล้วออกมาในเคสที่ทุกคนแบบล่อแหลม ไม่นะ
ดร.เสรี – คิดว่า 10 นี่ดูได้ 7 คน
ใหม่ – ใช่ครับ มันไม่ถึงขนาดว่า 10 แล้วเสีย 7 ดูได้ 3 คน
จินดารัตน์ – ไม่อุจาด ไม่อนาจาร
ใหม่ – ไม่แน่นอน ทุกวันนี้บอกได้เลยว่าเด็กวัยรุ่นบ้านเรานี้ การศึกษาก็ดี หน้าตาดี แต่งตัวเป็น ส่วนใหญ่เท่าที่ผมเจอ นอกจากจะมีหลุดออกนี่คือมีบ้าง
ดร.เสรี – คือพวกที่ไม่รู้ตัวนี่มีบ้าง และก็คิดว่าคนที่แต่งตัวไม่ดีมี 2 ประเภท คือไม่รู้ตัวกับจงใจเกินเหตุ คน 2 กลุ่มนี้จะเป็นปัญหา
จินดารัตน์ – ค่ะ แต่ว่าอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ความเป็นห่วงเป็นใยก็คือ ความล่อแหลมของเสื้อผ้า ไม่ว่าจะเป็นเกาะอก สายเดี่ยว และก็เอวต่ำอะไรทั้งหลายที่บอกว่าเห็นร่องก้นกี่นิ้วๆ มันกลายเป็นสิ่งยั่วยุทำให้ปัญหาอาชญากรรมเกิดขึ้น เดี๋ยวเราจะกลับมาคุยกันช่วงหน้าว่า แล้วปัญหาเหล่านี้ถ้าเราจะแก้ จะแก้กันแบบไหน มันเป็นที่ต้นเหตุเกี่ยวกับเรื่องของการแต่งตัวของเด็กๆหรือเปล่า หรือว่ามันเป็นเพราะเหตุอื่น หรือว่าอย่างไร พักกันสักครู่ก่อนค่ะ แล้วมีคำถามจากคุณผู้ชมทางบ้านอีกมากมาย สักครู่เดียวค่ะ
***********************************************************
จินดารัตน์ – กลับมาคุยกันต่อนะคะ ตอนนี้คุณผู้ชมกำลังติดตามรายการคนในข่าวค่ะ เราคุยกันถึงเรื่องของประเด็นกางเกงเอวต่ำ ที่ประเทศมีสิทธิเสรีภาพมากอย่างสหรัฐอเมริกา รัฐเวอร์จีเนียนะคะ เขาออกกฎหมายห้ามใส่กางเกงเอวต่ำ ทำให้เห็นกางเกงชั้นในแล้วจะโดนปรับ 2 พันบาท ก็เลยคุยกันว่า บ้านเราควรจะทำอย่างนั้นไหม ซึ่งแขกรับเชิญของเราทั้ง 4 ท่านบอกว่าไม่เห็นด้วย แต่ว่าควรจะเริ่มต้นจากการปลูกจิตสำนึกก่อนนะคะ อาจารย์
ดร.เสรี – คือเรารณรงค์ให้คนเข้าใจคำว่าเหมาะสม เข้าใจคำว่ากาลเทศะ ให้เข้าใจการเคารพตัวเอง และก็เคารพสายตาชาวบ้านบ้าง ถ้าเราเป็นอย่างนี้นะ พี่ว่าไม่ต้องออกกฎหมายฉบับไหนมันก็อยู่ได้
จินดารัตน์ – คุณประกิต กทม. นะคะ ถามมาอย่างนี้ค่ะ อยากถามอาจารย์เสรีและคุณใหม่นะคะว่า คิดว่าการแต่งกายเป็นตัวก่อให้เกิดปัญหาอาชญากรรมทางเพศหรือไม่
ดร.เสรี – ขึ้นอยู่กับว่าเราไปแต่งที่ไหน ถ้าเราแต่งอยู่ซอยถนนใหญ่ ไฟสว่างก็ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก แต่ถ้าเกิดเราไปใส่อยู่ที่อุโมงค์ข้ามถนน หรือว่าสะพานลอยตอนตีสองนี่ได้เลย
จินดารัตน์ – อย่างนี้ค่ะอาจารย์ คือเขาเป็นห่วงว่าเด็กๆวัยรุ่นเวลาขึ้น Taxi
ดร.เสรี – ก็นั่นไง นั่นคือที่ไหน เช่น สมมุติว่าหนูทำงานเซเว่นกะดึก เลิกเที่ยงคืน นั่ง Taxi กลับบ้าน และบ้านก็อยู่ซอยลึกๆ นั่นก็ไม่ควรหรอกจะบอกให้รู้ด้วย
ใหม่ – ต่อให้ใส่มิดชิดแค่ไหน
ดร.เสรี – คือจริงๆถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นนะ ใส่กางเกงยีนส์เอวสูง คอจีนกระดุม 8 เม็ดก็เป็นนะคะ จะบอกให้
ใหม่ – ใช่ เรื่องสถานที่เป็นสิ่งสำคัญครับ บางที่เราใส่เสื้อผ้ามิดชิดนี่ ไปอยู่เขตก่อสร้างนี่ก็แน่นอนอยู่แล้ว
จินดารัตน์ – ถามน้องๆนะคะ จากคนมุกดาหาร ถ้าวัยรุ่นเอวลอยในเมืองหลวงมาอยู่ที่ต่างจังหวัด แล้วแต่งตัวอย่างที่เห็นกันอยู่ คือเอวลอยแล้วก็ใส่เสื้อ ใส่กางเกงเอวต่ำนี่นะคะ น้องๆรู้ไหมว่าคนต่างจังหวัดจะมองอย่างไร
เปี่ยมบุญ – ก็เข้าใจเลยค่ะ
เมธินี – แต่ว่าก็ต้องขอแย้ง เพราะว่าเวลาเราไปต่างจังหวัด ก็เคยเห็นเด็กวัยรุ่นๆเดียวกับเรา แต่งเหมือนกันนะ ใส่ต่ำเหมือนกันนะ
ดร.เสรี – คิดว่าคำถามอันนี้ ถ้าเขาจะพูดอีกแบบหนึ่งเนี่ย เขาจะพูดว่า ณ ปัจจุบันนี้เนี่ย คนที่เป็นปกติ กับคนที่มีอาชีพพิเศษเริ่มจะแต่งตัวเหมือนกัน คิดว่าเขาต้องการจะพูดแบบนี้นะ
จินดารัตน์ – ใช่ค่ะ เพราะมีวงเล็บมาด้วยค่ะ
ดร.เสรี – จริงๆถามว่ารู้ไหมว่าจะมองว่ายังไง เขาไม่พูดตรงๆ แต่จริงๆแล้วเราบอกว่า เมื่อก่อนนี่เราจะแยกแยะออก นี่ใช่ นี่ไม่ใช่ แต่เดี๋ยวนี้ชุดที่ใส่หลายคนแยกไม่ออก
จินดารัตน์ – กังวลใจไหมคะ เวลาที่เราแต่งแบบนี้แล้วมีคนรู้สึก คือมองเราไปอีกแบบหนึ่ง
เปี่ยมบุญ – กังวลค่ะ ใช่ กังวลมากเลยค่ะ
ดร.เสรี – เพราะมันเริ่มเหมือนกันไง
ใหม่ – แต่ทุกวันนี้เยอะมากจนแทบจะแยกไม่ออก เพราะว่าส่วนใหญ่ต้องบอกเลยว่า ถ้าน้อง 2 คนนี้ไม่ใส่สิ ก็จะกลายเป็นเพื่อนบอกว่า อะไรกันเธอ
เมธินี – เป็นป้า
ดร.เสรี – เขากลัวเป็นป้าไง
ใหม่ – คือเราว่าจริงๆความเหมาะสมเนี่ย ในการเลือกเป็นสิ่งสำคัญอยู่แล้ว เมื่อกี๊อาจารย์บอกถ้ารณรงค์คงต้องเรื่องนั้น
ดร.เสรี – รณรงค์เรื่องความรู้จักความเหมาะสมดีกว่า
ใหม่ – เพราะว่าแนะนำนี่ออกกฎหมายตัวเอวต่ำนี่คงไม่ได้อย่างเดียว ต้องเป็นเกาะอก สายเดี่ยว กระโปรงสั้นทุกอย่าง
จินดารัตน์ – อันนั้นอันตรายกว่า
ดร.เสรี – เดี๋ยวต้องออกหมดทุกอันเลย ถ้าเกิดใส่กระโปรงสั้น นั่งแล้วเห็นกางเกงในจับอะไรอย่างนี้ หรือว่าโนบราเห็นหัวนมชัดจับ ต้องออกกี่ฉบับล่ะนี่ ไม่ได้ล่ะมั้ง
จินดารัตน์ – คุณชวิน จากขอนแก่น บอกว่าแต่งตัวไม่เคารพตัวเอง อยากตั้งชื่อกางเกงว่า ชุดพร้อม ... ไม่ได้บอกมานะคะว่าจะทำอะไร
ดร.เสรี – เขามีแล้วนิคเนม เขาเรียกว่าชุดบัตรเชิญ พร้อมตลอดเวลา มีคนเขาตั้งให้
จินดารัตน์ – คุณสมชาย จันทบุรี บอกว่าใส่เอวต่ำไม่เป็นไรหรอก เป็นสิทธิของคุณ แต่ขอเสื้อยาวๆปิดหน่อยก็ดี
ดร.เสรี – อันนี้คุณใหม่ก็บอกแล้ว ต้องรู้จักผสมให้ดี
จินดารัตน์ – คุณโอม สกลนครค่ะ บอกว่าเดี๋ยวนี้มันลามไปถึงสกลนครบ้านผมแล้ว น่าจะห้ามคนขายมากที่สุดเลย
ดร.เสรี – ไม่ได้หรอก
ใหม่ – สมมุติว่าเราห้ามนี่ยิ่งไม่ได้เลย ร้านนี้ไม่ขาย ร้านอื่นก็มีขาย
ดร.เสรี – แล้วเด็กเขาก็บอกว่า ชุดนี้ชุดป้าล้วนๆเลย
ใหม่ – ต้องบอกนะครับว่าคนใส่เอวต่ำนี่ ทุกวันนี้เหมือนกับที่อาจารย์บอกว่า การแต่งตัวล้ำเหลื่อมนะ จะบอกว่าอายุวัยรุ่นประมาณซัก 14-20 จะแต่งเอวต่ำนะ อันนี้อายุ 30 สวยๆทุกคนใส่หมด
จินดารัตน์ – ดิฉัน 25 ดิฉันยังใส่เอวต่ำอยู่เลยค่ะ
ใหม่ – ทุกคนใส่หมดครับ คือเห็นได้เลยครับ
จินดารัตน์ – ค่ะ คุณโป๊บ กทม.นะคะ บางกะปิค่ะ บอกว่าเห็นด้วยกับอาจารย์ คิดว่าจะใส่แล้วก็อย่าปิดเลย สิ่งสำคัญก็คือกาลเทศะ ฝากถามว่าประเทศไทยควรทำอย่างไร กับเอวต่ำ แต่งหลุดก้น
ดร.เสรี – อย่าสมมุติว่าวันนี้พี่ชี้ให้น้อง 2 คนเห็นเนี่ย พี่เชื่อแล้วว่า เขาคงเริ่มไปถามทางบ้านว่า เออ ใส่ชุดนี้ นั่งให้ดูแล้วมีไหน ซึ่งเรื่องนี้ถ้าเราพูดกันบ่อยๆ เพราะมันมีบางส่วนของร่างกายที่ไม่ควรให้ใครเห็น เพราะมันเห็นแล้วมันไม่ได้เซ็กซี่ มันไม่ได้เกิดอารมณ์ แต่เห็นแล้วมันอุจาดลูกตา พูดบ่อยๆสุดท้ายก็จะรู้ไปเอง
ใหม่ – เห็นด้วย จริงๆถามน้อง 2 คนเลย สมมุติว่าในกลุ่มเขาเอง มีเพื่อนด้วยกัน 6-7 คน บอกเลยว่าการแต่งแฟชั่นที่มักจะทำตัวไปในแง่ที่ไม่ดี กับเด็กๆที่แต่งตัวแล้วรู้จักการแต่งตัวด้วยตัวเองเนี่ย คนที่อยู่ในกลุ่มมี 7 คน 5 คนแต่งตัวดี 2 คนแต่งตัวมักจะล่อแหลม และมักจะทำอะไรให้ดูน่าเกลียดในกลุ่ม ถามว่าเขาจะโดนประณามจากคนในกลุ่มไหม นี่แหละเป็นสิ่งที่ในสังคมมักจะกำจัดคนเหล่านี้อยู่แล้ว คนที่แต่งตัวแบบนี้จะโดยกำจัดออกไปด้วย
ดร.เสรี – มันเป็นปทัสถานของกลุ่ม ซึ่งตรงนี้มันจะบอกเลยว่าใช่ไม่ใช่ เมื่อกลุ่มบอกว่าไม่ใช่ แล้วคนนั้นยังฝืน คนนั้นก็ไม่ได้รับการยอมรับ
จินดารัตน์ – แล้วถ้ากลุ่มทั้งกลุ่มเห็นด้วย เห็นดีเห็นงามด้วยล่ะคะ
ดร.เสรี – อันนั้นก็ช่วยไม่ได้ ก็ไม่น่านิยมทั้งกลุ่มแหละ
เมธินี – ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวกลุ่มอื่นเขาจัดการเอง
จินดารัตน์ – สายตาและแววตาในการมอง ใช่ไหมค่ะ คุณหญิง บุรีรัมย์ บอกว่าขอบคุณรายการที่นำเสนอเรื่องนี้ เพราะเป็นเรื่องใกล้ตัว แต่ถูกมองข้าม อยากให้อาจารย์เตือนเด็กๆว่าควรจะแต่งตัวแบบไหน และคุณใหม่ที่เป็น Stylist เนี่ย ควรพูดให้เด็กๆเข้าใจด้วย
ดร.เสรี – ก็เตือนจนคนเขาหาว่าเป็นทีเร็กซ์แล้วนี่ พี่เคยเป็นที่ปรึกษาบริษัททำเสื้อผ้า เพราะฉะนั้นเราจะรู้ว่าถ้าตัวไหนเอาขึ้นใส่หุ่นแล้วมันขายดี ตัวไหนเอาให้นางเอกใส่เล่นละครแล้วมันขายดี ตัวไหนให้คนอ่านข่าวสวยๆหล่อๆแล้วมันขายดี หรือตัวไหนเอาถ่ายแฟชั่นภาพกลาง เอาขึ้นหน้าปกขายดี
จินดารัตน์ – แสดงว่าก็รู้แหละ รู้เทรนด์
ดร.เสรี – ก็ไม่ใช่อย่างที่น้องพูดไง บางคนนี่แกะออกมาเลย แล้วก็โดยประณามมากกว่าชม
จินดารัตน์ – คุณใหม่ล่ะคะ จะเตือนเด็กๆได้อย่างไร ในฐานะที่เราทำแฟชั่นให้เด็กวัยรุ่น แม้แต่นางแบบเองบางคนเขาก็ล่อแหลมพอสมควรนะ
ใหม่ – จริงๆต้องบอกว่า คือนางแบบนี่ต้องบอกว่าคนเราเกิดมาสัดส่วนไม่เท่ากัน บางคนแต่งแบบไหนก็สวยหมด คือนางแบบต้องยอมรับว่า กว่าเขาจะได้แบบนี้ เขาต้องดูแลเป็นอย่างดี ต้องบอกเลย การกิน การออกกำลังกาย ทุกสิ่งทุกอย่างถึงจะได้หุ่นแบบนี้มา เขาถึงใส่เสื้อผ้าอะไรสวย และเขาเป็นผู้นำได้ เขาจะยืนอยู่ในวงการได้หรือจะยังสามารถจะนำแฟชั่น หรือคนจะเชิญเขามาเดินแบบถ่ายรูปได้นี่ แสดงว่าเขาต้องนำสมัย
จินดารัตน์ – คือแสดงว่าบางชุดนี่เขาใส่สวย ถ้าเป็นดิฉันใส่อาจจะดูไม่ดี ดูโป๊
ใหม่ – ความเหมาะสมเป็นสิ่งสำคัญ ผมอยากจะบอกว่า ยกตัวอย่างเลยก็ได้ ผมเคยเจอซินดี้ ลูกเกด ซึ่งจริงจะบอกเลยว่าความเซ็กซี่ไม่ได้เกิดจากการต้องเห็นสิ่งนั้น เว้าสิ่งนี้ เปิดสิ่งนั้น ผมเห็นลูกเกดเดินมา เห็นซินดี้เดินมา ใส่คอเต่าครับ แขนกุด เดินมาก็สวยแล้ว ไม่จำเป็นที่ว่าต้องใส่สายเดี่ยวแล้วถึงจะสวย ผมไม่เคยเห็นซอนย่า ลูกเกดจะต้องมาแบบเปิดโป๊หรือโชว์ตรงไหน แล้วถึงจะบอกว่าฉันเซ็กซี่ ความเซ็กซี่มันอยู่ที่บางทีความเหมาะสมนะ ผู้ชายมองไม่เหมือนกัน มองผู้หญิงแต่งตัวเรียบร้อยแบบนี้อาจจะใช่เลย คือความเซ็กซี่มันเกิดได้หลากความรู้สึก หลากอารมณ์ ถึงบอกว่าสำคัญที่สุดแต่งตัวให้เป็นตัวเอง และรู้จักดึงและเลือกใช้ สมมุติว่าแต่งตัวเอวลอยหรือว่าอะไรก็ได้ ใส่เสื้อคลุม ปิดมีกระดุม อะไรก็ได้คือผสมแล้วให้รู้สึกว่า เราแต่งตัวสวยแล้วก็ยังอินเทรนด์
จินดารัตน์ – มีคำถามเข้ามาเยอะ อย่างคุณหนุ่ย ขอนแก่น บอกว่าตามหลักชีวกายภาพ ถามน้องๆอย่างนี้ว่า น้องรู้ไหมว่าการที่ผู้หญิงแต่งตัววาบหวาม คือการเรียบร้องความสนใจ อาจจะตีความถึงความต้องการในจิตสำนึก อาจารย์คิดเช่นไร และน้องๆคิดอย่างไร
ดร.เสรี – พี่คิดว่ามันก็คงมีทั้ง 2 ประเภท คือคนเขาแต่งแล้วไม่ได้คิดอะไรเลย นอกจากนึกถึงเรื่องเสื้อผ้าที่จะใส่ให้สวย แต่คนบางคนที่เวลาจะใส่แล้วมานั่งนึกเหมือนกันว่า ใส่แล้วเนี่ยผู้ชายจะมองฉันไหม ฉันจะดูเซ็กซี่ในสายตาผู้ชายไหม มันก็แล้วแต่คนนะ มันคงไม่ใช่ทุกคนคิดเหมือนกันหรอก
จินดารัตน์ – ถามน้องๆว่าจริงๆเคยคิดแบบนี้ไหมคะ
เมธินี – เคยค่ะ เมษ์เคย ก็ถ้าเราออกจากบ้าน เราไม่สวย มันยังไงก็ไม่รู้ วันนึงเกิดเดินออกมาไม่มีใครมองเราเลย มันก็แบบ เกิดอะไรขึ้นกับเราหรือเปล่า แต่คงไม่ได้อยากให้วินมอเตอร์ไซด์หน้าปากซอยมองหรอก ก็ต้องแบบโอเคนิดนึง
จินดารัตน์ – คุณกรินทร์จากสกลนครก็ถามค่ะ ว่าน้องๆก็รู้ว่ามีคนมอง ทำไมยังใส่กันอีก อยากจะรู้จักว่าวัยรุ่นเขาคิดอะไร ก้มก็เห็นอะไรๆแล้ว
เมธินี – อยู่ในรุ่นที่ต้องการการยอมรับมั้งคะ อยากให้ใครมอง
ดร.เสรี – คือถ้าถามว่าคิดอะไรพี่ตอบได้ ก็สมหวังไงครับ ก็ที่ใส่มาที่ก็หวังให้เขามอง พอเขามองและก็สมหวัง เพียงแต่ขอให้มองเฉยๆ มองแล้วอย่าคิดต่อ
จินดารัตน์ – มันลำยากนะคะอาจารย์ มันล่อแหลม คือเส้นแบ่งมันมองไม่ชัด
ดร.เสรี – ก็แล้วแต่ใจคนน่ะ ถ้าเกิดผู้ชายนี่มองแล้วก็ได้อาหารตาไปหน่อยนึง ก็พอแล้ว
เปี่ยมบุญ – ก็คือแบบว่าทุกคนเขาคือถ้าเขาจะ Comment ใครสักคน เราจะต้องมีจุดให้ Comment อยู่แล้ว อย่างถ้าเกิดเราใส่เอวต่ำไปอย่างนี้ เขาก็มองเราว่ามันน่าเกลียดนะ ทำไมถึงแต่งแบบนี้ แต่พอวันนึงถ้าเกิดว่าเราใส่เอวสูงไป เขามองมาทำไมแต่งตัวอย่างนี้ไม่สวยเลย เพราะว่ามันอยู่ที่รูปร่างและก็บุคลิกอย่างที่อาจารย์กับพี่เขาบอก ใช่ ถ้าเกิดแบบว่าถึงเราแต่งไปแล้ว แล้วเราใส่เอวต่ำมันดูดี เขามองเออดูดี แต่มันโป๊ แต่พอเราใส่อย่างที่เขาต้องการ เราใส่มาแล้วมันดูไม่ดี ไม่เหมาะสม ไม่สวยเลย เขาก็คอมเม้นท์ว่าไม่สวย ทำตัวลำบากนะ
จินดารัตน์ – เห็นด้วยไหมคะ ที่เขาบอกว่าเด็กๆสมัยนี้แต่งตัวโป๊มากขึ้นทุกวัน นับวันมันจะยิ่งโป๊ โป๊จนเกิดความเคยชินว่า แค่นี้ไม่โป๊หรอก อีกหน่อยมันก็โป๊ขึ้นไปอีก แค่นี้ก็ไม่โป๊หรอก มันทำให้เกิดความเคยชินไหมคะ
เมธินี – ใช่เลยค่ะ เพราะคนนั้นก็โป๊ คนนี้ก็โป๊ เราก็นิดนึงพอไปเรื่อยๆเราก็สายเดี่ยว จากแขนกุดเป็นสายเดี่ยว จากเอวต่ำเป็นแบบ Super Low อะไรอย่างนี้ค่ะ ไปเรื่อยๆ
จินดารัตน์ – ถามจริงๆค่ะ ว่ารู้สึกไหมว่ามันชักจะไปไกล ชักจะเลยเถิดกันใหญ่แล้ว
เปี่ยมบุญ – เห็นด้วยค่ะ เพราะว่าคนเราก็มีลิมิตแหละค่ะ ตอนนี้เหมือนเวลาเราเห็นเด็กที่เด็กมากๆที่พ้นจากประถมขึ้นมา เขาใส่คล้องคอทั้งๆที่เขายังไม่มีอะไรเลย เราก็มองบางทีเราเห็น ทำไมน้องเขาขนาดนี้เลยเหรอ เพราะว่าดูจากหลายๆอย่างแล้ว คือบางทีเป็นรุ่นน้องเรา อยู่แค่มัธยม ม.1 อะไรอย่างนี้ เขาใส่คล้องคอ ใส่กางเกงแบบหลุดมากๆ มันดูไม่เหมาะสมไงคะ
ดร.เสรี – ยังไงมันก็จบตรงที่คำว่าเหมาะสมนะ แล้วก็อย่าไปชินกับมัน แฟชั่นมันไม่มีคำว่าชิน วันนึงมันก็จะไป อย่าไปชินกับมัน อีกหน่อยสักวันนึงนี่นะ อาจจะเอวสูงขึ้นมาเป็นแบบกระโปรงเกาหลีก็ได้
จินดารัตน์ – คือมันก็วนกันอยู่อย่างนี้ใช่ไหมคะ
ใหม่ – ต้องทำความเข้าใจว่าคำว่าแฟชั่นนี่เหมือนวงจร อยู่แล้วก็ไปจริงๆ
จินดารัตน์ – เป็นเพราะสื่อแฟชั่นด้วยหรือเปล่า ที่ทำให้เด็กๆรู้สึกว่า ไม่ค่อยอยากจะปิดเนื้อหนังมังสา
ดร.เสรี – อันนี้พี่เห็นด้วยมันมีส่วน แต่อย่างที่บอกเราไปโทษสื่อข้างเดียวไม่ได้ เพราะสื่อเขาไม่ได้เอาปืนจี้หัวเรา ไม่ได้เอามีดมาจ่อคอเรา เราดูแล้วนี่นะเราก็ต้องดูสิ อันนี้ควรเลียนแบบหรือควรจะหลีกเลี่ยง คนเราไม่ได้แปลว่าดูอะไรทุกอย่างแล้ว เราจะต้องทำตามเขา เราต้องรู้จักตัวเรา เพราะฉะนั้นสำคัญที่สุดคือการรู้จักตัวเอง
จินดารัตน์ – นี่คือสิ่งที่รายการของเราจะสรุปในค่ำคืนวันนี้แหละ อยู่ที่ความเหมาะสมนะคะ ใส่แล้วสวยก็ใส่ไปเถอะ แต่ต้องดูถึงกาลเทศะ และความเหมาะสม
ดร.เสรี – และความเหมาะสมนี่นะ คือต้องหลีกเลี่ยงคำว่าอุจาดและอนาจารนะ ถ้าเมื่อไหร่ใส่แล้วมันดูอุจาดและอนาจาร ก็ขอให้หยุด
จินดารัตน์ – สุดท้ายฝากเอาไว้นิดนึงนะคะ สำหรับคนที่ชอบใส่กางเกงเอวต่ำฟิตๆนี่นะคะ คุณนิตยา จำเรืองมหาผล โฆษกกระทรวงสาธาณสุข ออกมาแถลงอย่างนี้ค่ะ ลักษณะการสวมใส่กางเกงเอวต่ำมากๆนี่นะคะ มันต้องใส่ให้ฟิต ใส่ให้พอดี ใส่ให้กระชับ กางเกงมันจะได้ไม่หลุดใช่ไหมคะ เขาบอกว่ามันจะผลต่อกระเพาะปัสสาวะ รวมทั้งอวัยวะใกล้เคียงที่อาจจะถูกเขยื้อนได้ตามกายภาพ ซึ่งก็แล้วแต่ว่าจะถูกบีบรัดขนาดไหน อีกทั้งกางเกงฟิตๆเนี่ย ยังทำให้อากาศถ่ายเทไม่ได้ด้วย เกิดความอับชื้อที่อาจจะก่อให้เกิดกลิ่น และปัญหาเชื้อราตามมา หากผู้สวมใส่ไม่ดูแลความสะอาดให้ถูกสุขลักษณะ ยังบอกอีกด้วยว่าจะมีผลต่อการผลิตสเปิร์มที่อาจจะทำให้น้อยลง เพราะความร้อนและอับชื้น จะส่งผลเฉพาะในประเทศเขตร้อนเท่านั้น ฝากเอาไว้ด้วยนะคะ
วันนี้ขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างสูงนะคะ วันนี้เราคงจะเห็นแล้วว่าหลากหลายความคิด แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องของความเหมาะสม กาลเทศะ เป็นสิ่งที่เราต้องคำนึงถึงที่สุดนะคะ คุณใส่แล้วสวยไม่มีใครว่าอะไร แต่อย่าโป๊ และอย่าทำให้รู้สึกอุจาดและอนาจาร ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวกฎหมายฉบับนี้อาจจะมีการขุดขึ้นมาพูดอีกนะคะ วันนี้เราคงต้องลาไปก่อน หมดเวลาแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกสายนะคะ ที่โทรเข้ามาร่วมแสดงความคิดเห็น เราดีใจมากๆค่ะที่คุณผู้ชมให้ความสนใจนะคะ วันนี้ลาไปก่อน สวัสดีค่ะ
***********************************************************