ก่อนหน้านี้นาน พอสมควรทีเดียวที่ “รองโรมานอฟ” ปรากฏตัวบนเวทีคนเสื้อแดง จากนั้นก็ตะโกนคำพูดหมิ่น “เบื้องสูง” ประหนึ่งว่าไม่ได้เกิดในเมืองไทย
มีโอกาสเมื่อไร “รองโรมานอฟ” มักจะให้สัมภาษณ์ “ดูแคลน” มิ่งขวัญของคนไทยทั้งประเทศ ผ่านสื่อเมื่อนั้น
วันหนึ่ง “รองโรมานอฟ” ต้องเผ่นหนีออกนอกประเทศ ตามรอยเส้นทางของ “พ่อแม้ว” แต่แล้ว เขาโดนโรคปอดอักเสบเล่นงาน จนต้องหามเข้าห้องไอซียูของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในประเทศฟิลิปปินส์
ในฐานะสื่อซึ่งเอียงข้างเข้าหา “ความดี” แหลม บางลี่ บึ่งไปเยี่ยม “รองโรมานอฟ” ถึงขอบเตียงห้องไอซียู
แหลม : “เป็นไงครับทั่นรอง”
รองโรมานอฟ : “โอ้ย! ถามได้ ก็เป็นอาการจัญไรลงปอดนะสิ ยังมีเบาหวานจากขี้กลากกินกบาลอีกต่างหาก โอย...ทำไมมันเร็วยิ่งกว่าจรวดติดเทอร์โบแบบนี้”
แหลม : “เหงามั้ยครับอยู่ในห้องไอซียูคนเดียว แถมยังต่างบ้านต่างเมืองอีกตะหาก”
รองโรมานอฟ : “อยู่คนเดียวที่ไหน แหลมไม่เห็นคนตัวใหญ่ ยืนทะมึนอยู่ตรงปลายเตียงผมเรอะ”
แหลม : “ตาฝาดรึเปล่า ผมไม่เห็นใครเลยในห้องนี้ นอกจากทั่นรองโรมานอฟ”
รองโรมานอฟ : “มีสิ เค้านุ่งผ้าโจงกระเบนสีแดง บนหัวมีเขางอกออกมานั่นไง”
แหลม : “ตายโหง!!! ท่านยมมารอรับท่านรอง กึ๋ยยย์”
รองโรมานอฟ“ไม่ใช่ตายโหง แบบผมเนี่ยเขาเรียกตายห่า เออ...บักแหลมช่วยอะไรผมสักเรื่องได้ไหม”
แหลม : “ถ้าทำได้ตอนนี้ผมทำทันที แต่ถ้าไม่ได้ผมจะกรวดน้ำคว่ำขันไปให้ในขุมนรกละกัน โอเค้ ว่าแต่ว่าจะให้ผมช่วยอะไรล่ะครับ ข่าวว่าเสี่ยแม้วเค้าช่วยค่ารักษาเต็มที่อยู่แล้ว”
รองโรมานอฟ : “ช่วยเอาผมกลับบ้านทีสินะ น่านะ ช่วยเอาบุญก็แล้วกัน ผมอยากกลับบ้าน ฮือ แง้”
