แม้จะถูกปล่อยออกจากห้องขัง ซึ่งหมายความว่าคดีที่ 2 ตายายไปเก็บเห็ดในเขตพื้นที่ป่าสงวน มีอันพ้นโทษแล้วนั้น แต่ปัจจุบัน 2 ตายายในคดีสะเทือนใจคนไทยทั่วประเทศ ยังคงยึดอาชีพเก็บเห็ด (นอกพื้นที่ป่าสงวน) เพื่อประทังชีวิตให้อยู่รอด
วันหนึ่ง ระหว่างตายายกำลังงกๆ เงิ่นๆ ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าว ทั้งคู่เห็นเหตุการณ์ที่ชวนตื่นตระหนกตกใจเหนือพรรณนา
ตา : “ยาย ทำไมไอ้โม่งชุดดำพวกนั้นทุบบ้านทิ้ง เสียดายจังเลย ถ้าไม่ชอบก็น่าจะยกให้เราอยู่”
ยาย : “ตา อย่าเข้าไปใกล้ๆ นะ แถวนั้นมันเขตป่าสงวน เดี๋ยวเค้าก็จับเราใส่คุกอีกหรอก”
ตา : “แกนี่ละก้อ ตั้งแต่ถูกจับ จำจนขึ้นใจเลยเชียวนะ ตรงไหนเป็นไม่เป็นป่าสงวน แต่เอ... แล้วเจ้าของรีสอร์ตกับบ้านที่กำลังทุบทิ้งอยู่นี่ ตาเคยเห็นออกโทรทัศน์บ่อยๆ เขาไม่รู้รึไงว่าแถวนี้มันเป็นพื้นที่ป่าสงวนนะ ดูสิ ใช้เวลาแป๊บเดียวบ้าน 2 หลังเหลือแค่เศษปูน”
ยาย : “แกว่าแล้วรีสอร์ตกับบ้านหลังสวยๆ ที่เหลือจะถูกทุบด้วยไหม”
ตา : “(ทำปากบ่นพึมพำ) บ้า เพิ่นสิทุบขว้างเฮ็ดหยั่ง บักริดมันสิบ้าคักๆ ไปแล้วบ่...เอ ตะกี้แกว่าละแวกนี้มันเป็นป่าสงวน งั้นบักริด ก็ต้องถูกจับขังคุกเหมือนเราสองคนงั้นสิ”
ยาย : (ทำท่าป้องปากเหมือนลิเก) “บ่ถึกจั๊บดอก เพิ่นสิจั๊บชะเผาะเพือกเก๊บเฮ็ดหยั่งหมู่เฮาเท่า น้าน เหอ เหอ เหอะ” (หัวเราะน้ำหมากร่วง)
ตา : “จุ๊…จุ๊ (หรี่เสียงกระซิบกระซาบ) แกจำบ้านหลังบักใหญ่อีกหลังได้บ่ สมัยที่เฮายังไปเก็บเห็ดในป่าพู้นนนน”
ยาย : “โอ๊ย จำได้ซี้ (ลากเสียงยาว) บ้านของบักวะ......!”
ตา (รีบปิดปากยาย) “ฮ่วย! อย่าคิดเสียงดัง คิดในใจกะได้ เพิ่นห้ามเว้าเถิ่งพวกเขาเด้ดดด ขาด ฮู้บ่”
ยาย : “โอ๊ะ! เฮ้าสิถึกเรียกโตว๋บ่นี่ สาธุ พ่อใหญ่เอย ซ่อยลูกน่ำแน”
