คอลัมน์ : ยวนบ้านคนดัง
“หวัดดีฮะท่านผู้ชมฮะ ตอนนี้ก็ตีสี่กับอีกสิบเอ็ดนาทีแล้วนะฮะ เรื่องเล่าเช้าจตุพร (ตู่) วันนี้ นี่เลยฮะท่านผู้ชม ผมพาท่านไปเกาะขอบสนามแอนฟิลด์เพื่อชมการตกชั้นไปเล่นเดอะแชมเปียนชิฟของเป็ดแดง กึ๋ยสสส ฮะ....ล้อ...เล่น พาไปดูสนามแข่งขันหุ่นยนต์ระดับโลกที่ประเทศไทยได้รับเกียรติเป็นเจ้าภาพ จัดโอลิมปิกก็ไม่ได้ จัดฟุตบอลโลกก็ไม่ได้ ไม่เป็นไรฮะท่านผู้ชมฮะ เราจัดหุ่นยนต์ก็แล้วกัน ใช่ไหมน้องไบร์ท”
“ค่ะ ภาพที่ท่านผู้ชมเห็นอยู่ในตอนนี้ ดูสิคะ แหม แสนรู้หูกระดิกกันดีจังเลย”
“อ้าวน้องไบร์ท ที่คุณพูดไปนั่นมันมะ... (รีบเอามืออุดปากตัวเอง) มันน้องด่างแล้ว ประทานอภัยครับ ด้วยความเคารพนะฮะ ผมปากไวไปหน่อย คือที่น้องไบร์ทพยายามอธิบายประเดี๋ยวคนฟังจากวิทยุ ไม่ได้ดูอยู่หน้าจอทีวีที่บ้าน พอได้ยินคำว่าแสนรูหูกระดิก ผมเกรงว่าจะไพล่คิดว่าพวกนี้ที่แท้เป็นมะ..มะ เอ้ย!...”
“ความจริงไม่ใช่นะคะ เพราะภาพที่เรากำลังเห็นกันอยู่ในตอนนี้คือภาพของบรรดาหุ่นยนต์สังกัดประเทศไทยนั่นเอง หน้าตาท่าทางคุ้นๆ กันทั้งนั้น”
“ดูสิคร้าบคุณผู้ชม เอ้าไหนขอซูมภาพใกล้ๆ หน่อยสิ น่านแหละ เห็นมั้ยฮะท่านผู้ชม เจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้ใส่ชุดสีกากีซะด้วย โอ้โฮ ดูลิ้นพี่เค้าสิ ในหนึ่งวินาทีนี่เลียได้กี่ครั้ง”
“สองร้อยกับอีกแปดสิบแปดครั้งคะท่านผู้ชม แต่ตัวนี้แพ้ตัวนั้นนะคะ”
“อ้าว! ทำไมละครับ อีกตัวหนึ่งถึงจะเลียไม่เก่งเท่า แต่เขาเจ๋งกว่า เห็นภาพถ่ายที่แขวนไว้ด้านหลังไหมคะ”
“อ๋อ มีวันนี้เพราะปี้ให้”
“พี่ให้”
“ผมรู้ ผมแค่จะอู้ภาษาคำเมืองหละก๊า 555 เอ...ตัวนั้นทหารแตงโมด้วย ทำอะไรได้บ้างครับนั่น”
“ทุกอย่างที่เจ้านาย หรือผู้คิดค้นป้อนข้อมูลออกคำสั่ง ทำแยกทีม ตัวนู้นทำที่คลองหลอด ตัวนั้นทำที่...”
“ผมถามนิดหนึ่ง ถ้าเจ้านายไม่สั่งหุ่นยนต์พวกนี้ทำได้ไหม”
“ไม่ได้คะ หุ่นยนต์ถ้าเจ้านายไม่กดรีโมทก็ยิ่งกว่าคนโง่ ทำอะไรไม่ได้ ไม่เป็นสักอย่าง ยังดีที่หุ่นยนต์พวกนี้ไม่มีคู่แข่ง ไทยเราเลยได้รับโล่ชนะเลิศ ได้เป็นเอ้อ...เออ...เจ้าโลก”
“คุณตันฮะ ดูอยู่ไหมฮะ เท่าไรดีฮะงวดนี้ ไม่มีไม่ได้นะฮะ เป็นทำเนียมไปแล้ว ออกมาเปิดเผยซะดีๆ เอ้า! นั่นใครละครับเนี่ย ดูสิ แต่งตัวคล้ายตู้ม ไรเดอร์เลย เห็นแวบๆ อยู่ตรงนั้น โห! สุดยอด พักครู่เดียว เดี๋ยวกลับมาพบกันครับ”
