คอลัมน์ : ยวนบ้านคนดัง
สตีฟ จ็อบส์ ตายไปแล้วเมื่อวันที่ 5 ต.ค. 2554
ครอบครัวและลูกน้องของเขาคงคิดว่าช่วงเวลาเกือบ 1 ปีที่ผ่านไป “นายใหญ่ค่ายแอปเปิล” คงอยู่ในอ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้า
หรือไม่ก็ที่สรวงสวรรค์ แต่บางคนกลับไม่เชื่อเช่นนั้น พวกเขาเชื่อใน “ญาณพิเศษ” ของคนที่พวกเขากล่าวเรียกว่า “หลวงพ่อ” องค์หนึ่ง ซึ่งจู่ๆ ก็หลับหูหลับตาประกาศว่า หลังการตายไปแล้ว สตีฟ จ็อบส์ กลายเป็นเทพกึ่งยักษ์
กระทาชายนายบักแหลมแม้ไม่มีญาณพิเศษ แต่อยากทราบถึงเหตุและผลอันแท้จริง ดังนั้นเขานั่งนิ่ง หลับตาพริ้มลงราวกึ่งเสี้ยวหายใจ ทันใดเขาเห็นตัวเป็นๆ ของสตีฟ จ็อบส์ นั่งเท่อยู่บนก้อนเมฆสีขาวด้วยอาภรณ์คุ้นตา
กางเกงลีวายส์ 501 บิ๊กอี ริมแดง กับเสื้อยืดสีดำ
“เอ้า! จ็อบส์ ไหงเค้าบอกเดี๋ยวนี้คุณเป็นยักษ์กึ่งเทพ” บักแหลมยกมือแนบอก สุ้มเสียงตกใจไม่น้อย
“เทพบุตรภุมมะเทวาระดับกลางสายวิทยาธรอะไรนั่นใช่ไหม ผมเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก ผมศรัทธาพุทธศาสนาก็จริง แต่ผมไม่ได้ซื้อบุญ”
“ไม่ได้ซื้อบุญ...” บักแหลมเอ่ยด้วยสีหน้างวยงง
“ผมไม่ใช่นักซื้อ ผมมันนักขาย” จ็อบส์อมยิ้มและเฉลย “ขายไอโฟน ไอแพด”
“เอ...แล้วข่าวมันออกไปได้ไง” บักแหลมเกาหัวโล้นยิกๆ
“เพราะผมเป็นสตีฟ จ็อบส์ไง ไม่เห็นต้องแปลกใจอะไรเลย แต่ที่ผมแปลกใจคือไม่คิดว่าเมืองไทยกลับมีนักการตลาดที่ยิ่งใหญ่กว่าผมเสียอีก”
“นรกละจ็อบส์ คุณนี่วอนซะแล้ว” บักแหลมแสดงความเป็นห่วง
“เฮ้ เฮ้ ผมสตีฟ จ็อบส์ ไม่ใช่วอน บิน”
“นี่จ็อบส์ สมมตินะ ติ๊ต่างว่าคุณเป็นกึ่งเทพกึ่งยักษ์อย่างเขาว่าจริง คุณจะยอมทุ่มเงินทำบุญเพื่อหลุดพ้นจากสภาพกึ่งยักษ์นี่ไหม”
“บุญซื้อขายไม่ได้หรอก แต่ถ้าเป็นความงมงายละแน่นอน อ้อ ผมเป็นผู้เลื่อมใสในพระพุทธเจ้า ไม่ได้เป็นสาวกอลัชชี ฮั่นแน่ ไม่ตลกละสิ ไปหาเดี่ยวมาดูซะสิขำกว่า ไปละนะ บาย”
