คอลัมน์ : ยวนบ้านคนดัง
ชื่อเสียงของชายผู้มีสีผิวกายกระเดียดไปทางคล้ำอมเขียวนายนี้ เป็นที่รู้จักกันอย่างดีในแวดวงการเงิน-การธนาคาร รวมทั้งเศรษฐกิจการเมือง ว่า “โกร่ง” หรือ “ด็อกเตอร์โกร่ง”
ส่วนสมญานาม “โกร่ง กางเกงแดง” อันเป็นชื่อทางการแสดงของดาราอาวุโสท่านหนึ่งผู้ล่วงลับไปแล้วนั้น เขาเพิ่งถูกเรียกขานภายหลังนายธีระชัย ภูวนาถนรานุบาล ใช้กรรไกปากถลกกางเกงเขาออกจนเผยให้เห็นเนื้อหนังมังสาซึ่งอุตส่าห์ซุ่มซ่อนมานานนับหกสิบปี
ดร.โกร่ง นอกจากเป็นที่รู้จักกันอย่างดีในวงสังคม เศรษฐกิจ และการเมือง เขายังจัดเป็นเซียนพระไฮโซผู้มีชื่อเสียงที่นิยมใช้สนามกอล์ฟ รวมทั้งในอาคารสื่อสิ่งพิมพ์บางแห่งเป็นแหล่ง “ขอมา-ขายไป”
ใครต่อใครอยากรู้ว่า ณ บัดนาว ดร.โกร่ง กางเกงแดง นิมนต์พระดังกรุไหนขึ้นคอ ดังนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวล่ำเวลา กระทาชายนายบักแหลมขันอาสาไปหาข้อมูลความจริงมานำเสนอ อีกเลี้ยวขรับทั่น
“ทุกวันนี้ด็อกเตอร์แขวนพระหลายองค์ไหมครับ” บักแหลมชวนคุย
“เมื่อก่อนเปลี่ยนบ่อย นิมนต์ขึ้นคอแบบวันต่อวัน เพิ่งมาอีตอนรัฐบาลหนูปู ผมคล้องหลวงพ่อองค์เดียว แต่ศักดิ์สิทธิ์มาก ขออะไรให้อันนั้น” ดร.โกร่งล้วงสร้อยคอทองคำหนักประมาณ 3 บาท ออกมาให้ดู
“กรุไหนครับเนี่ย หน้าตาคุ้นๆ” บักแหลมเกาหัวแกรก
“หลวงพ่อแม้ว วัดดูไบไง โห! หน้าเหลี่ยมเป็นปี๊บอย่างงี้ยังมีหน้ามาถาม ปุดธ่อ...”
“ขลังแค่ไหนกันเชียว”
“คล้องไว้นอกจากรวย รวย รวย ยังรับรองไม่มีตายก็แล้ว
กัน” ดร.โกร่งเน้นคำหนักแน่น
“ขนาดนั้นเลยเรอะ” บักแหลมสุ้มเสียงเหมือนไม่เชื่อ”
“อ้ะ! แน่นอนสิ ถ้าตายจ่ายสดๆ 7.7 ล้านบาท 555” ดร.โกร่งหัวเราะเห็นเหงือกเขียวปี๋
“ฟังมาว่าท่านมีผลงานหลากหลายในแวดวงธนาคารไทย” บักแหลมเปลี่ยนประเด็น
“ผมไม่อยากคุยโวโอ้อวด เอาเป็นว่าคุณลองไปถามคนอย่างเกริกเกียรติ ชาลีจันทร์ กับราเกซ สักเสนา ว่ารู้จักสรรพคุณผมมั้ย”
“สงสัยสองคนที่ว่าตามตัวยาก ผมถามคุณธีระชัยแทนคงเหมือนกันมังครับ” บักแหลมอมยิ้ม
“ฮะ!!! ว่าไงนะ คุณธี...ระ...ระ...ระ...ชัย เหย๋ยยยยย” ดร.โกร่งทำเสียงไม่ต่างอะไรกับเด็กชายโชกุนตอนเห็นหน้าป๋าบัญ ภารโรงเฒ่าแห่งผู้จัดกวน ก่อนชวนกันขำก๊าก “กะ...กะ...กา...กาง...เกง...ผะ...ผะ...ผม ละ...ละ...ลุ่ย...ไป...กอง...กะ...กะพื้นเลี้ยวววววว กลัวง่ะ บรื๋อยยย” ดร.โกร่งใช้สองนิ้วกำบังของลับตัวเองแน่น
