คอลัมน์สมาคมสมสังวาส

โถเกือบเดี้ยง! เอียงแก้มเถิดแบมพี่
น้ำครำดำไม่ดี...นะ...พี่...จะเช็ดให้
ประจงมือสั้น-สั่นวูบเข้าลูบไล้
อย่าตกใจ...ขวัญเอ๋ย...โอ้ขวัญมา

พลันน้องแบมเอียงแก้มให้แต้มป้าย
ทั้งขวา-ซ้ายจึงปัดป่ายเช็ดใบหน้า
เนื้อนวลนุ่มชวนจุมพิต โอ้...จณิสตา
ใจพี่ยาก็เต้นกลัวดังรัวกลอง

พิศวงพักตร์...พิศลักยิ้ม...ช่างพริ้มเพรา
โฉมของเจ้าเป็นหนึ่งที่ไม่มีสอง
เทพีแห่งสวรรค์สรวงร่วงสู่คลอง
แล้วแต้มต้องสู่ครรลองของความรัก

กลิ่นน้ำครำดำเหม็นแต่เย็นชื่น
ระลอกคลื่นกระทอกกระแทกแทบแตกหัก
พี่โถมแรงแข่งมหาวายุภักษ์
พลันน้ำแยกแหลกทะลักถล่มทลาย

สิ...เงยหน้า เอียงแก้มเถิดแบมพี่
เหนื่อยไหมคนดีอย่าหนีหน่าย
จากสวรรค์มาสู่อย่ารู้คลาย
รักนะเด็กโง่...จนตาย พี่ไม่ลืม