บน Air force 21
"นี่คุณ" นักบินอุทธรณ์ "คุณจะจี้จะไชเครื่องบินยังไง ผมไม่ว่า แต่กรุณาบอกหน่อยว่าให้ผมบินไปไหน น้ำมันมันแพงนะเฟ้ย ขืนเป็นอย่างนี้ก็ได้เข้าล็อกอู้เจ้าคนเขียนน่ะสิ มัวแต่รอรับรายงานหรือปรับฮวงจุ้ยอย่างนี้ พี่แกยืดได้สองตอนสามตอนสบาย"
พี่หยัด หัวหน้าโจรชักจะเห็นจริง จึงออกคำสั่ง "บินลงไปที่สนามบินเชียงใหม่ก่อน"
นักบินรับคำสั่ง และเริ่มลดเพดานบินลง กลุ่มโจรตั้งหน้าตั้งตากันรุมสนใจที่ห้องค็อกพิท โจรบางคนถือโอกาสไปถ่ายรูปกับแผงควบคุมการบินอย่างตื่นเต้นแบบเหมือนทารกได้ของถูกใจ
สงสัยพวกนี้พ่อแม่ไม่เคยพาไปเล่นเครื่องบินวันเด็ก น้องมาก รองหัวหน้าโจรโยกปุ่มโน้น กดปุ่มนี้เล่นอย่างมันมือ
จนไม่มีใครสังเกตว่า ท่านผู้นำแอบส่งซิกให้คณะผู้ติดตามแอบแยกย้ายกันไปทำ "แผน" บางอย่าง...
.............................
สนามบินเชียงใหม่
ทันทีที่ Air force 21 ลงจอดบนพื้นสนามบิน หน่วยสวาท (SWAT)หน่วยรบพิเศษ และ FBI ก็ตรงเข้าล้อมเครื่องบินเอาไว้ทันที ก่อนจะควักอาวุธร้ายแรงออกมาจ่อไปที่เครื่องบิน ... แล้วพูด
กองทหารและตำรวจกว่าร้อยนาย ควักโทรโข่งขึ้นมาตะเบ็งเสียงแข่งกันใส่เครื่องบิน
"เจ้าโจรใจร้าย จงปล่อยท่านผู้นำของเรา บัดเดี๋ยวนี้..."
"ยอมมอบตัวเสียเถิดหนา... คนดีเดี๋ยวพี่ให้หนม เด็กเกเรไม่ได้กินอมยิ้มนะเออ"
"มากินข้าวกินปลากันก่อนเด้อ ... แล้วอยากได้อะไรก็ค่อยคุยกัน"
"ยาอม ยาดม ยาดูด กระดาษเช็ดตูด บาทเดียวเพ่..."
"มามอบตัวเสียดีๆนะคร้าบ แล้วเราจะกันไว้เป็นพยาน ให้สาบานก็ได้ คราวนี้รองฯ ไม่หักหลังแน่นอน"
ท่าน รมว. ที่มากำกับดูแล อ้าปากหวอ "เอ่อ... นี่มันจะมาหลอกน้องแมวหรือมาจับโจรสลัดกันเนี่ยเฟ้ย"
"เราทำอะไรรุนแรงไม่ได้ครับกระพ้ม... เดี๋ยวกรรมการสิทธิฯ เขาจะโวยเอาได้" พล.อ.พันธุ์รบ ในฐานะผู้นำหน่วยปฏิบัติการพิเศษเกลี้ยกล่อมสลัดอากาศชี้แจง
"แล้วอาว้งอาวุธอะไร ไม่มีมาเลยเหรอ..."
"ไม่มีครับ เดี๋ยวสมมติเราควักมีด ไม้ ปืน หรือกระทั่วอีโต้ขึ้นมา เขาจะว่าเราทำเกินกว่าเหตุได้" พล.อ.พันธุ์รบอมยิ้ม นึก "สมน้ำหน้า" ในใจ
"แต่โจรมันมี เอ็ม16 นะโว้ย!!!" ท่าน รมว. ว้าก
"ไม่ทราบสิครับ... ทีตอนพวกนักสิทธิมนุษยชนเค้าด่าพ้ม พวกพี่นั่งอมเกือกไม่ออกมาพูดอะไรช่วยผมเลย นี่ถ้าอยากมีลุย พี่ก็ไปกราบเท้าท่านสิทธิมนุษยชนขอคำอนุมัติช่วยเหลือตัวประกันสิครับ"
ท่านรัฐมนตรียืนนิ่งอยู่สักพัก แล้วชูกำปั้นตะโกนขึ้นฟ้า"สิทธิมนุษยชนจงเจริญ!!! ไชโย้!!!!"
.............................
บน Air force 21
"สงสัยจะแย่ครับ ท่านผู้นำ หน่วยรบพิเศษเรากลัวพวกสิทธิมนุษยชนจะด่า เลยใช้วิธีการแบบ "ไม่เกินกว่าเหตุ" กันอยู่ครับ" ยุทธ คนสนิท โผล่หัวออกมาจากตู้เย็นเพื่อรายงานสถานการณ์ให้ท่านผู้นำ แลดูไกลๆ นึกว่าเต่ากระดองเหลี่ยม
"ไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีแผน" ท่านผู้นำยิ้มพราย "นี่แหนะ น้อง คนที่แต่งชุดลิเกน่ะ" ท่านผู้นำกวักมือเรียกลูกน้องโจรในชุดพระเอกลิเกเต็มยศ ทาหน้าขาวจ๋องปากแดงแจ๋ "ชื่ออะไรเราน่ะ"
หมอนั่นรำป้อเข้ามาหา "หม่อมฉันชื่อองค์ชาย... "อธิรัตน์" พะย่ะค่ะ แต่ก่อนหม่อมฉันขายมันฝรั่งทอดได้กำไรดี เลยไปช่วยค่ายแกรมมี่ขายเทป ตอนหลังเลยกำเริบรับมือถือสีส้มจากเมืองนอกไปขายมาบุญครอง แต่เจ๊งกราวรูด เลยต้องมาเป็นโจรไพรพะย่ะค่ะ" องค์ชายอดีตพ่อค้ามันทอดยกผ้าเช็ดหน้ากรุลูกไม้ขึ้นเช็ดน้ำตา
"บอกข้าเถิดองค์ชาย หากการปล้นนี้สำเร็จ เจ้าแว่นปากหนวดจักตบรางวัลอะไรให้เจ้า..." ท่านผู้นำตรัส เอ๊ย! พูดเป็นทำนองลิเกบ้าง
ลิเกหนุ่มยิ้มอายๆ "พี่หยัดบอกว่า จะให้ชายครองกรุงรัตนโกสินทร์พะย่ะค่ะ..."
"โถ... คิดหรือว่าเจ้าปากหนวดที่กะอีแค่ห้ามเลือดในตัวเองยังไม่สำเร็จ จนต้องไปหาวิสเปอร์ซึมซับพิเศษมาใช้แก้เลือดไหลไม่หยุด จะประทานรัตนโกสินทร์นครให้เจ้าได้รึ... เจ้าชาย เอียงหูมานี่สิ ข้ามีข้อเสนอดีกว่าตาหนวดนั่นเยอะ..." ท่านผู้นำกวักมือเรียกเจ้าชายดวงจู๋เข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะใช้ขวดแชมเปญหวดกบาลเข้าให้ ... โพล๊ะ!... เจ้าชายหลงวิกลงไปนอนอมยิ้มนับดาว กบาลแบะเลือดอาบ ท่านผู้นำรีบคว้าพระขรรค์ (มีดปอกผลไม้) มายึดไว้เป็นอาวุธ
"นี่ เลือดไหลไม่หยุดของจริงมันต้องแบบนี้... พวกเรา จับอาวุธไปรุมยำไอ้หนวดหยิมกันเถอะ"
อนิจจา สมุนโจรทั้งเครื่องบิน ชูมือรับคำท่านผู้นำ ในขณะที่หัวหน้าโจรมัวแต่ทะเลาะกัน ลูกน้องก็ถูกคณะทำงานของท่านผู้นำเกลี้ยกล่อมเป็นพวกได้หมดแล้ว
ท่านผู้นำดูดโอเลี้ยง (ชงเอง) อย่างสบายใจจนเสียงดัง
แกร๊ก เมื่อทุกอย่างอยู่ในกำมือหมดแล้ว
เสียงดูดโอเลี้ยงของท่านผู้นำทำให้พ่อมาก โจรรูปหล่อสะดุ้งเฮือก หันกลับมา....
"อิ๊บป๋ายแล้วพี่หยัด... มันดูดโอเลี้ยงเราเกลี้ยงแล้ว"
(คราวหน้าจบแน่ ... แฮะๆ
"นี่คุณ" นักบินอุทธรณ์ "คุณจะจี้จะไชเครื่องบินยังไง ผมไม่ว่า แต่กรุณาบอกหน่อยว่าให้ผมบินไปไหน น้ำมันมันแพงนะเฟ้ย ขืนเป็นอย่างนี้ก็ได้เข้าล็อกอู้เจ้าคนเขียนน่ะสิ มัวแต่รอรับรายงานหรือปรับฮวงจุ้ยอย่างนี้ พี่แกยืดได้สองตอนสามตอนสบาย"
พี่หยัด หัวหน้าโจรชักจะเห็นจริง จึงออกคำสั่ง "บินลงไปที่สนามบินเชียงใหม่ก่อน"
นักบินรับคำสั่ง และเริ่มลดเพดานบินลง กลุ่มโจรตั้งหน้าตั้งตากันรุมสนใจที่ห้องค็อกพิท โจรบางคนถือโอกาสไปถ่ายรูปกับแผงควบคุมการบินอย่างตื่นเต้นแบบเหมือนทารกได้ของถูกใจ
สงสัยพวกนี้พ่อแม่ไม่เคยพาไปเล่นเครื่องบินวันเด็ก น้องมาก รองหัวหน้าโจรโยกปุ่มโน้น กดปุ่มนี้เล่นอย่างมันมือ
จนไม่มีใครสังเกตว่า ท่านผู้นำแอบส่งซิกให้คณะผู้ติดตามแอบแยกย้ายกันไปทำ "แผน" บางอย่าง...
.............................
สนามบินเชียงใหม่
ทันทีที่ Air force 21 ลงจอดบนพื้นสนามบิน หน่วยสวาท (SWAT)หน่วยรบพิเศษ และ FBI ก็ตรงเข้าล้อมเครื่องบินเอาไว้ทันที ก่อนจะควักอาวุธร้ายแรงออกมาจ่อไปที่เครื่องบิน ... แล้วพูด
กองทหารและตำรวจกว่าร้อยนาย ควักโทรโข่งขึ้นมาตะเบ็งเสียงแข่งกันใส่เครื่องบิน
"เจ้าโจรใจร้าย จงปล่อยท่านผู้นำของเรา บัดเดี๋ยวนี้..."
"ยอมมอบตัวเสียเถิดหนา... คนดีเดี๋ยวพี่ให้หนม เด็กเกเรไม่ได้กินอมยิ้มนะเออ"
"มากินข้าวกินปลากันก่อนเด้อ ... แล้วอยากได้อะไรก็ค่อยคุยกัน"
"ยาอม ยาดม ยาดูด กระดาษเช็ดตูด บาทเดียวเพ่..."
"มามอบตัวเสียดีๆนะคร้าบ แล้วเราจะกันไว้เป็นพยาน ให้สาบานก็ได้ คราวนี้รองฯ ไม่หักหลังแน่นอน"
ท่าน รมว. ที่มากำกับดูแล อ้าปากหวอ "เอ่อ... นี่มันจะมาหลอกน้องแมวหรือมาจับโจรสลัดกันเนี่ยเฟ้ย"
"เราทำอะไรรุนแรงไม่ได้ครับกระพ้ม... เดี๋ยวกรรมการสิทธิฯ เขาจะโวยเอาได้" พล.อ.พันธุ์รบ ในฐานะผู้นำหน่วยปฏิบัติการพิเศษเกลี้ยกล่อมสลัดอากาศชี้แจง
"แล้วอาว้งอาวุธอะไร ไม่มีมาเลยเหรอ..."
"ไม่มีครับ เดี๋ยวสมมติเราควักมีด ไม้ ปืน หรือกระทั่วอีโต้ขึ้นมา เขาจะว่าเราทำเกินกว่าเหตุได้" พล.อ.พันธุ์รบอมยิ้ม นึก "สมน้ำหน้า" ในใจ
"แต่โจรมันมี เอ็ม16 นะโว้ย!!!" ท่าน รมว. ว้าก
"ไม่ทราบสิครับ... ทีตอนพวกนักสิทธิมนุษยชนเค้าด่าพ้ม พวกพี่นั่งอมเกือกไม่ออกมาพูดอะไรช่วยผมเลย นี่ถ้าอยากมีลุย พี่ก็ไปกราบเท้าท่านสิทธิมนุษยชนขอคำอนุมัติช่วยเหลือตัวประกันสิครับ"
ท่านรัฐมนตรียืนนิ่งอยู่สักพัก แล้วชูกำปั้นตะโกนขึ้นฟ้า"สิทธิมนุษยชนจงเจริญ!!! ไชโย้!!!!"
.............................
บน Air force 21
"สงสัยจะแย่ครับ ท่านผู้นำ หน่วยรบพิเศษเรากลัวพวกสิทธิมนุษยชนจะด่า เลยใช้วิธีการแบบ "ไม่เกินกว่าเหตุ" กันอยู่ครับ" ยุทธ คนสนิท โผล่หัวออกมาจากตู้เย็นเพื่อรายงานสถานการณ์ให้ท่านผู้นำ แลดูไกลๆ นึกว่าเต่ากระดองเหลี่ยม
"ไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีแผน" ท่านผู้นำยิ้มพราย "นี่แหนะ น้อง คนที่แต่งชุดลิเกน่ะ" ท่านผู้นำกวักมือเรียกลูกน้องโจรในชุดพระเอกลิเกเต็มยศ ทาหน้าขาวจ๋องปากแดงแจ๋ "ชื่ออะไรเราน่ะ"
หมอนั่นรำป้อเข้ามาหา "หม่อมฉันชื่อองค์ชาย... "อธิรัตน์" พะย่ะค่ะ แต่ก่อนหม่อมฉันขายมันฝรั่งทอดได้กำไรดี เลยไปช่วยค่ายแกรมมี่ขายเทป ตอนหลังเลยกำเริบรับมือถือสีส้มจากเมืองนอกไปขายมาบุญครอง แต่เจ๊งกราวรูด เลยต้องมาเป็นโจรไพรพะย่ะค่ะ" องค์ชายอดีตพ่อค้ามันทอดยกผ้าเช็ดหน้ากรุลูกไม้ขึ้นเช็ดน้ำตา
"บอกข้าเถิดองค์ชาย หากการปล้นนี้สำเร็จ เจ้าแว่นปากหนวดจักตบรางวัลอะไรให้เจ้า..." ท่านผู้นำตรัส เอ๊ย! พูดเป็นทำนองลิเกบ้าง
ลิเกหนุ่มยิ้มอายๆ "พี่หยัดบอกว่า จะให้ชายครองกรุงรัตนโกสินทร์พะย่ะค่ะ..."
"โถ... คิดหรือว่าเจ้าปากหนวดที่กะอีแค่ห้ามเลือดในตัวเองยังไม่สำเร็จ จนต้องไปหาวิสเปอร์ซึมซับพิเศษมาใช้แก้เลือดไหลไม่หยุด จะประทานรัตนโกสินทร์นครให้เจ้าได้รึ... เจ้าชาย เอียงหูมานี่สิ ข้ามีข้อเสนอดีกว่าตาหนวดนั่นเยอะ..." ท่านผู้นำกวักมือเรียกเจ้าชายดวงจู๋เข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะใช้ขวดแชมเปญหวดกบาลเข้าให้ ... โพล๊ะ!... เจ้าชายหลงวิกลงไปนอนอมยิ้มนับดาว กบาลแบะเลือดอาบ ท่านผู้นำรีบคว้าพระขรรค์ (มีดปอกผลไม้) มายึดไว้เป็นอาวุธ
"นี่ เลือดไหลไม่หยุดของจริงมันต้องแบบนี้... พวกเรา จับอาวุธไปรุมยำไอ้หนวดหยิมกันเถอะ"
อนิจจา สมุนโจรทั้งเครื่องบิน ชูมือรับคำท่านผู้นำ ในขณะที่หัวหน้าโจรมัวแต่ทะเลาะกัน ลูกน้องก็ถูกคณะทำงานของท่านผู้นำเกลี้ยกล่อมเป็นพวกได้หมดแล้ว
ท่านผู้นำดูดโอเลี้ยง (ชงเอง) อย่างสบายใจจนเสียงดัง
แกร๊ก เมื่อทุกอย่างอยู่ในกำมือหมดแล้ว
เสียงดูดโอเลี้ยงของท่านผู้นำทำให้พ่อมาก โจรรูปหล่อสะดุ้งเฮือก หันกลับมา....
"อิ๊บป๋ายแล้วพี่หยัด... มันดูดโอเลี้ยงเราเกลี้ยงแล้ว"
(คราวหน้าจบแน่ ... แฮะๆ