ลำตะคอง ถนนรัฐ หรือรันเวย์แห่งผลประโยชน์

สนามบินกลางถนน-ธุรกิจฟ้าเปิดของคนบางกลุ่ม รายได้หลักสิบล้านต่อวัน แต่ชาวบ้าน...ไม่มีแม้แต่ถนนให้เดิน



เสียงเครื่องบินที่โฉบผ่านหัว ไม่ใช่ภาพในสนามบินนานาชาติ แต่มันบินอยู่เหนือถนนของชาวบ้านที่รถยนต์กําลังวิ่งผ่าน เด็กนักเรียนเดินไปโรงเรียน และครอบครัวหนึ่งกําลังจูงมือลูกข้ามถนน

ที่นี่คือชุมชนลําตะคอง อําเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา ที่เครื่องบิน คนเดินถนน รถยนต์ ใช้ทางร่วมกันทุกวัน

ถนนเส้นนี้เคยเป็นเส้นหลักของชุมชน ใช้กันมานานกว่า 30 ปี เด็กนักเรียนเดินผ่าน ผู้สูงอายุปั่นจักรยาน มอเตอร์ไซค์เข้าไร่เข้าสวน

แต่วันหนึ่งมีป้ายเหล็กมาตั้งไว้ เขียนว่าห้ามเข้า เขตสนามบิน บุคคลภายนอกห้ามผ่าน

ไม่มีคําอธิบาย ไม่มีเวนคืน ไม่มีเอกสารแจ้งสิทธิใดๆ และแทบไม่มีใครกล้าผ่าน
ถนนเส้นนี้ เดิมอยู่ในความดูแลของนิคมสร้างตนเองลําตะคอง ภายใต้กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ ก่อนจะโอนให้ อบต.ขนงพระรับผิดชอบ

แต่เมื่อสนามบินเอกชนเกิดขึ้นกลางถนน กลับไม่มีคําตอบว่าใครอนุญาต ใครได้สิทธิบินบนถนนของรัฐ

สนามบินแห่งนี้ไม่มีชื่อปรากฏในทะเบียนสนามบินเชิงพาณิชย์ แต่มีเครื่องบินขึ้นลงวันละเกือบ 20 เที่ยว

ให้บริการกระโดดร่มสกายไดรวิ่ง ค่าบริการคนละ 50,000 บาท หนึ่งเที่ยวรับ 15 คนเท่ากับ 750,000 บาท ถ้าขึ้นบินวันละ 20 เที่ยว รายได้กว่า 15 ล้านบาทต่อวัน

ธุรกิจฟ้าเปิดนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่เดียวกับสนามกอล์ฟ “แรนโช ชานวีร์” และชื่อเจ้าของสนามกอล์ฟเชื่อมโยงกับครอบครัว อนุทิน ชาญวีรกูล หัวหน้าพรรคภูมิใจไทย นักบิน นักกอล์ฟ รัฐมนตรี

แม้อนุทินจะไม่ได้ถือครองโดยตรง แต่สนามบิน สนามกอล์ฟ ที่ดินโดยรอบกลับเชื่อมโยงกันหมด ทั้งชื่อบริษัท คนในกลุ่มเดียวกัน ใช้พื้นที่เดียวกัน ผลประโยชน์รวมศูนย์ในคนกลุ่มเดิม

ก่อนที่เจ้าหน้าที่รัฐจะลงพื้นที่ตรวจสอบสนามกอล์ฟ ซึ่งใช้ถนนเดียวกับที่ถูกรันเวย์ตัดผ่าน มีคนลอบเข้าไปถากหญ้า ขุดร่อง เพื่อทําให้ถนนดูเหมือนไม่มีใครใช้

ผลคือเอกสารจาก อบต.ขนงพระระบุว่า สนามกอล์ฟใช้พื้นที่เหมาะสม ชาวบ้านไม่ได้รับผลกระทบ

และไม่ใช่แค่ อบต.เท่านั้นที่ลงพื้นที่วันที่ 27 พฤษภาคม 2568 เจ้าหน้าที่จากนิคมสร้างตนเองลําตะคอง สังกัดกระทรวงการพัฒนาสังคมฯ ลงพื้นที่ร่วมกับบริษัท “ซันวัลเลย์” รังวัดพื้นที่ 3 รายการ ได้แก่ สนามกอล์ฟ การเกษตร และที่อยู่อาศัย โดยใช้คําว่า พิจารณาการใช้ประโยชน์ที่ดินในกิจนิคม

แม้ “ซันวัลเลย์” จะจดทะเบียนต่างจากสนามกอล์ฟ “แรนโช ชานวี” แต่ทั้ง 2 ใช้พื้นที่เดียวกัน ถนนเดียวกัน ถูกโปรโมตอยู่ในแพกเกจเดียวกันบนเว็บไซต์ท่องเที่ยว และชาวบ้านยืนยันตรงกันว่า มันคือพื้นที่เดียวกัน กลุ่มทุนเดียวกัน

แต่แม้รัฐจะลงพื้นที่ร่วมกับเอกชน กลับไม่มีรายงานใดคุ้มครองสิทธิชาวบ้าน ไม่มีคําอธิบายว่าถนนสาธารณะถูกเปลี่ยนสถานะเมื่อใด

ไม่เคยมีประชาคม ไม่ปรากฏหนังสือเวนคืน ไม่พบชื่อสนามบินในระบบกรมการบินพลเรือน แต่สนามบินยังเปิดบริการได้ทุกวัน ชาวบ้านยังเดินไม่ได้ แต่รัฐอย่าเงียบ

สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่แค่เรื่องถนน แต่มันคือเครื่องจักรธุรกิจ ที่เปลี่ยนถนนรัฐเป็นทางรวยส่วนตัว

สนามบิน สนามกอล์ฟ โรงแรม สกายไดรวิ่งวีไอพี ตั้งอยู่ในพื้นที่เดียวกัน ใช้เส้นทางเดียวกัน แต่รายได้ทั้งหมดไม่คืนสู่ชุมชน

นี่คือโครงสร้างฟอกสิทธิ์ ใช้ชื่อบริษัทบังหน้า ใช้เอกชนถือแทน ใช้ความนิ่งของรัฐเป็นเกราะป้องกัน

สนามบินลําตะคองเหมือนแบบจําลองของการฟอกผลประโยชน์ผ่านพื้นที่รัฐ

รัฐไม่เคยแถลงว่าใครอนุญาต แต่พร้อมใจกันไม่พูดถึง

ในประเทศนี้ ชาวบ้านบางคนโดนฟ้องเพราะขุดดิน แต่สนามบินที่ใช้ถนนหลวงกลับบินได้ทุกวัน

สนามบิน นักการเมือง กับผลประโยชน์ผ่านถนนรัฐ มันไม่ใช่แค่สนามบินเถื่อนหรือไม่ แต่มันคือภาพจําลองของโครงสร้างอํานาจในไทย ที่ถนนของรัฐกลายเป็นทางรวยส่วนตัว

เพราะคนที่เดินบนถนนนั้นไม่ใช่ชาวบ้าน แต่คือนักการเมืองที่บินได้

-----------------------------------

**ขอแนะนำ ThaiTimes โซเชียลมีเดียของคนไทย
ไม่ปิดกั้นเนื้อหา - แชร์รูปภาพและวิดีโอ - ติดตามข่าวสารล่าสุดได้อย่างอิสระ
มีให้ Download ได้แล้วทั้งในระบบ iOS และใน Android
iOS :https://apps.apple.com/th/app/thaitimes-social/id6502225132
Android :https://play.google.com/store/apps/details...
และhttps://thaitimes.co