ดร.ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ ผู้เชี่ยวชาญด้านนิเวศทางทะเล เล่าเรื่องสุดสะเทือนใจของชีวิตลูกปลาการ์ตูน ที่ประสบปัญหาวิกฤตทะเลเดือด ทำให้ดอกไม้ทะเลฟอกขาว ปลาการ์ตูนไม่มีที่อยู่อาศัย จึงส่งผลให้ปลาการ์ตูนทยอยตายลงอย่างน่าเศร้า
วันนี้ (30 พ.ค.) เฟซบุ๊ก "Thon Thamrongnawasawat" หรือ ดร.ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ ผู้เชี่ยวชาญด้านนิเวศทางทะเล และรองคณบดี คณะประมง มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ได้โพสต์ข้อความเล่าชีวิตลูกปลาการ์ตูนที่ต้องประสบปัญหาวิกฤตทะเลเดือด โดยดร.ธรณ์เล่าว่า "ชีวิตลูกปลาการ์ตูนเริ่มต้นเมื่อเธอออกจากไข่ เธออำลาพ่อแม่ในบ้านเก่า ก่อนล่องลอยตามน้ำไปหาบ้านใหม่ บ้านของเธอคือดอกไม้ทะเล หลังจากลงสู่พื้น เธอมีเวลาหาบ้าน 24 ชั่วโมง ไม่งั้นเธอตายแน่ ปลาการ์ตูนอยู่เพียงลำพังไม่ได้ เธอลอยไปพร้อมกับพี่น้องอีกหลายร้อย ผู้ทยอยไปสวรรค์ในอัตราชั่วโมงละหลายสิบตัว
ปลากินเนื้อทุกตัวชอบลูกปลาการ์ตูน เป็นของว่างชั้นดีเลย เธอเข้าไปหาบ้านเพื่อขออาศัย บ้านไม่ว่าอะไร แต่เจ้าของเดิมขับไล่ ปลาการ์ตูนเป็นปลาสลิดหิน ปลากลุ่มนี้หวงถิ่นสุดๆ เธอจึงต้องกระเซอะกระเซิงหนีมาเรื่อยๆ จนเจอดอกไม้ทะเลกอนี้ เธอคือหนึ่งในจำนวนสุดน้อยของผู้รอดชีวิต พี่น้องเธอตายเกือบหมด ธรรมชาติไม่เคยปรานีใคร บ้านนี้มีเจ้าของ แต่มีไม่มาก เธอพอจะหาทางหลบหนีไปรอบๆ ระหว่างนั้น เธอแอบหาอาหารไปเรื่อย เศษเหยื่อจากดอกไม้ทะเล หรืออะไรที่กินได้ เธอกินหมด
เวลาผ่านไป เธอตัวใหญ่ขึ้นนิดหนึ่ง ธรรมชาติเริ่มปรานีเธอแล้ว เธอลงหลักปักฐานที่บ้านหลังนี้ ทว่า โลกนี้คือโลกมนุษย์ เราคือเจ้าของโลก ธรรมชาติคือข้าทาสเรา เราจึงขุดๆ เอาซากศพพืชสัตว์ในอดีตมาใช้ ปล่อยก๊าซเรือนกระจกขึ้นไปบนฟ้าเยอะเลย เยอะๆ จนโลกเริ่มร้อน มหาสมุทรเริ่มเปลี่ยนแปลง ทะเลดูดซับความร้อนไม่ไหวแล้ว จากนั้นอุณหภูมิน้ำก็พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ สัตว์ต่างๆ ร้องไห้ครวญคราง แต่มนุษย์บอกช่างมันฉันฟังปลาพูดไม่ออก สัตว์ชั้นต่ำจงทรมานต่อไป อีก 40 ปีเราจะช่วยพวกเจ้าด้วยการเป็น Net Zero
ปลาน้อยแต่มีความหวังอันยิ่งใหญ่ว่าจะอยู่ไปอีกนานๆ จนโตเป็นเจ้าของบ้านคุมพลพรรคปลาการ์ตูน จู่ๆ เธอก็พบตัวเองว่า เธอได้เป็นจ่าฝูงเฉยเลย จ่าฝูงที่ไม่มีลูกฝูงสักตัว เพราะปลาอื่นหนีจากบ้านหลังนี้ไปหมดแล้ว ดอกไม้ทะเลที่เธออยู่มีขนาดเล็ก ยังเกิดมาซวยทนร้อนได้น้อยกว่าชาวบ้าน จึงฟอกขาวเร็วกว่า ทำให้ปลาการ์ตูนอื่นๆ รีบชิ่งหาที่อยู่ใหม่ เหลือเธอตัวเดียว เธอเองก็อยากไปที่อื่น แต่เธอไปไม่ไหว ดอกไม้ทะเลแถวนี้มีอีกเพียงกอเดียว มีปลาอยู่ร่วมสิบ เธอบุกเข้าไปไม่ได้
งานวิจัยล่าสุดพบว่า เมื่อดอกไม้ทะเลฟอกขาว ปลาการ์ตูนจะมีส่วนสำคัญทำให้รอด เพราะปลาว่ายไปมา หนวดขยับเขยื้อน มวลน้ำเคลื่อนไหว ไม่ใช่แช่น้ำร้อนนิ่งตลอดเวลา ดอกไม้ทะเลที่ปลาการ์ตูนไปรุมกันอยู่จึงแค่มีสีซีด ผิดกับบ้านของเจ้าปลาน้อยที่กลายเป็นสีขาว ฐานเกาะเริ่มเหี่ยวย่น หนวดแน่นิ่ง ปลาน้อยได้แต่ซุกตัว หรือต่อให้เธอว่ายไปมา มันก็คงช่วยอะไรไม่มาก ก็เธอตัวนิดเดียว ก็เธออยู่เพียงลำพัง จากนั้นผมก็เข้ามา…ปลาน้อยตกใจ เธอไม่รู้จะทำอย่างไร เธอได้แต่หลบไปซุกอยู่ที่โคนหนวดของบ้านที่กำลังจะตาย
ผมอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางทะเล แต่ ณ ขณะนั้น ผมเกลียดที่ตัวเองเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางทะเล เพราะผมรู้ทุกสิ่งที่เป็นมาและกำลังจะเป็นไปอีก 1-2 สัปดาห์ ดอกไม้ทะเลกอนี้จะตาย และปลาน้อยก็ตายตาม ผมทำได้เพียงโบกมือให้น้ำพัดหนวดกระพือไปมา มันช่วยอะไรปลาไม่ได้หรอก ผมไม่สามารถจะมาโบกน้ำอยู่ตลอดเวลา แต่การโบกช่วยทำให้ผมรู้สึกดี ช่างเป็นการกระทำที่โกหกตัวเองอย่างร้ายกาจ ผมจึงเลิกทำอย่างนั้น ถอยห่างแล้วว่ายออกมา ผมทิ้งเธอให้ตายไปอย่างช้าๆ นี่หรือคือคนที่บอกว่ารักทะเลสุดจิตสุดใจ
ถ้าเป็นหนัง พระเอกจะหันกลับไป สร้างความเป็นไปได้จากความเป็นไปไม่ได้ กลายเป็นฮีโร่ ผู้คนรอบด้านตบมือกันแปะๆ น่าเสียดายที่ในทะเลเดือดไม่มีฮีโร่ ในทะเลแห่งนี้มีแต่คนที่ว่ายกลับเรือ เพราะรู้สึกว่าเขาทนเห็นอะไรไม่ได้อีกแล้ว พรุ่งนี้อาจได้ แต่ไม่ใช่วันนี้"