เรื่องชื่อของฝรั่งในสมัยก่อน อย่าง บรัดเล ฮันเตอร์ ครอฟอร์ด เป็นเรื่องยากที่คนไทยยากจะกระดกลิ้นเรียกได้ เลยเรียกตามถนัดว่า ปลัดเล หันแตร การาฝัด ทั้งยังจำยากด้วย เคยเกิดเรื่องขำขันที่ทำให้พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงกลั้นพระสรวลไม่อยู่ ในท้องพระโรงขณะประชุมขุนนาง เป็นเรื่องหัวเราะกันต่อมาอีกนาน
วันหนึ่งเมื่อเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์เข้าเฝ้าในพระที่นั่ง พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าฯได้ตรัสบอกว่า เซอร์เจมส์ บรู๊ค ซึ่งเคยเป็นทูตอังกฤษเข้ามาเมื่อปลายรัชกาลที่ ๔ และมีความคุ้นเคยกับเจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์เมื่อครั้งยังเป็นจมื่นไวยวรนาถนั้น ได้ไปเป็นราชาที่ซาราวัค มีหนังสือเข้ามาถวายพระพรชัยมงคลในโอกาสที่ทรงขึ้นครองราชย์ และจะพระราชทานให้เจ้าพระยาศรีวรวงศ์ดูหนังสือนี้ จึงตรัสสั่งเจ้าพระยานรรัตน์ราชมานิต (โต) เมื่อครั้งยังเป็นนายพิชัยราชกิจหุ้มแพร มหาดเล็ก ให้ไปบอกเจ้าคุณพระประยูรวงศ์ ให้หยิบหนังสือของเซอร์เจมส์ บรู๊ค ที่อยู่ในห้องบรรทมส่งออกมา
เจ้าพระยานรรัตน์หายไปนาน กลับมาทูลว่า
“เจ้าคุณจอมมารดาว่าค้นไม่พบ”
แต่เมื่อเสด็จขึ้นพระมหามณเฑียร ก็ทอดพระเนตรเห็นหนังสือเซอร์เจมส์ บรู๊ควางอยู่ จึงตรัสถามเจ้าคุณพระประยูรวงศ์ว่า หนังสือเซอร์เจมส์ บรู๊คก็วางอยู่นี่ ไฉนจึงบอกว่าไม่พบ
เจ้าคุณพระประยูรวงศ์จึงกราบทูลว่า คุณเพียร นางพระกำนัลเข้าไปบอกว่า มีพระประสงค์ “หนังสือครือคะรึ” ได้ค้นดูทั่วแล้วก็ไม่เห็นหนังสือครือคะรึ จึงบอกว่าไม่พบ
ครั้นรุ่งขึ้นเมื่อเสด็จออกท้องพระโรง จึงตรัสต่อว่า
เจ้าพระยานรรัตน์ฯว่า เมื่อวานให้ไปหาหนังสือเซอร์เจมส์ บรู๊ค ไฉนจึงไปบอกว่า “หนังสือครือคะรึ”
เจ้าพระยานรรัตน์ฯกราบทูลปฏิเสธว่า
“ข้าพระพุทธเจ้าไม่ได้เรียกเช่นนั้น ได้ไปบอกคุณเพียรตามรับสั่งว่า มีพระราชประสงค์หนังสือ ซีจำบรุ๊ก”
พระเจ้าอยู่หัวได้ฟังก็กลั้นพระสรวลไม่อยู่
“หนังสือซีจำบรุ๊ก” จึงเป็นเล่าเฮฮากันต่อมาอีกนาน
