เป็นที่ทราบกันว่า เวลาที่พระฉันอาหารหรือของขบเคี้ยวได้ คือเวลาเช้าถึงเที่ยง หลังเที่ยงไปแล้วฉันไมได้ แต่ครั้งหนึ่งสมเด็จพระพุฒาจารย์โต วัดระฆัง ท่านฉันตอนเย็นอย่างเปิดเผย พระเด็กๆเห็นเป็นเรื่องแปลกมาแอบดู เด็กวัดร้องลั่น วิ่งไปบอกผู้ใหญ่ถึงบ้าน ชาวบ้านกลับขนขนมผลไม้มาถวายท่านจนฉันไม่หมด เลี้ยงคนอิ่มไปทั้งวัด อ้างกันว่ามีบัญญัติมาตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา ว่าพระภิกษุขบฉันได้ตั้งแต่พระอาทิตน์ขึ้นถึงพระอาทิตย์ตก
ในหนังสือชีวประวัติสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) ซึ่ง พระยาทิพโกษา (สอน โลหนันท์) คนรุ่นที่เคยฟังเทศน์สมเด็จโต ได้ติดตามค้นหาเรื่องที่เกี่ยวกับสมเด็จโต วัดระฆัง ซึ่งท่านทำเรื่องแปลกๆให้โจษขานกันไว้มาก บันทึกไว้เพื่อให้เล่าต่อกันสืบไป ได้บันทึกเรื่องหนึ่งไว้ว่า
ครั้งหนึ่งสมเด็จโต อริยสงฆ์ผู้แตกฉานพระไตรปิฎก ได้รับนิมนต์ไปเทศน์ที่คลองบางนกแขวก และเดินทางไปทางเรือ ท่านนอนจำวัดหลับไปนาน มาตื่นเอาตอนบ่ายสองโมง จึงถามคนแจวเรือว่าเพลหรือยัง
คนแจวเรือตอบว่า “เพลแล้วขอรับ”
ท่านถามอีกว่า “เพลที่ไหนจ๊ะ”
“เพลที่วัดล่างขอรับกระผม” คนแจวเรือบอก
ท่านก็อ้อนวอนเขาว่า “พ่อคุ้ณ พ่ออย่าเห็นกับเหน็จกับเหนื่อย พ่อช่วยพาฉันไปฉันเพลที่วัดตีกลองเพลสักหน่อยเถอะจ๊ะ นึกว่าช่วยชีวิตฉันไว้”
คนเรือก็แจวกลับไปอีกสามคุ้งน้ำ ถึงวัดที่ตีกลองเมื่อเพล ท่านก็ขึ้นไปขออนุญาตสมภารเจ้าวัด สมภารก็ปูเสื่อที่หอฉันใกล้กับกลองให้ คนเรือก็ไปยกสำรับกับข้าวจากเรือขึ้นมาประเคน ท่านก็ฉันโดยมีสมภารคอยดูแล พระเด็กๆพากันมาแอบดู พวกเด็กวัดก็กรูเกรียวกันมาห้อมล้อม บ้างก็ตะโกนบอกกันว่า
“พระกินข้าวเย็นโว้ย”
เด็กบางคนวิ่งไปบอกผู้ใหญ่ที่บ้าน ชาวบ้านรู้ข่าวก็พากันขนขนมผลไม้และกับข้าวมาถวายท่านจนฉันไม่หวาดไม่ไหว เลี้ยงคนเรือกับเด็กจนอิ่มแต้ไปตามกัน
ท้ายเรื่องนี้ มีวงเล็บของท่านผู้เขียนไว้ว่า
(บางทีท่านเห็นในตติยคัณฐีฎีกา แก้โภชนะมีบาลีว่า “อญญตฺร รตฺติยา มาภุญชติ” แปลว่า ให้เจ้าภิกขุขบฉันในเวลากาล ตั้งแต่เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นจนถึงดวงอาทิตย์ตก ยังเห็นดวงเรียกว่ากาล ถ้าค่ำคืนเรียกว่าวิกาล ฉันกลางวันนี้ เป็นบัญญัติเพิ่มเติมเมื่อครั้งแผ่นดินพระเจ้าทรงธรรม ในกรุงศรีอยุธยายังเป็นราชธานีอยู่นั้น)
ถ้าจะยึดข้อนี้ฉันมาม่า ก็อย่าให้พระอาทิตย์ตกก่อนนะขอรับ