จากนักเทควันโดขวัญใจคนไทยทั่วประเทศก้าวมาสู่หัวเรือใหญ่เทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกครั้งแรกของประเทศไทย และล่าสุดก็จัดขึ้นเป็นฤดูกาลที่ 2 แล้ว
สำหรับวิว-เยาวภา บุรพลชัย อดีตเจ้าของเหรียญทองแดงโอลิมปิกเหรียญประวัติศาสตร์เหรียญแรกของวงการเทควันโดไทย ณ กรุงเอเธนส์ ประเทศกรีซ ปี 2004 ที่สามารถยกระดับกีฬาเทควันโดไทยจนเป็นที่รู้จัก ที่วันนี้เธอมีเป้าหมายในอนาคตว่าอยากจะพัฒนาเด็กไทยให้ขึ้นมาสร้างชื่อเสียงและไปได้ไกลในกีฬาที่เธอรัก! ผ่านการจัดเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกที่ว่านี้
• ถ้าพูดถึงเรื่องกีฬาเทควันโดแล้วนั้น เห็นว่าวิวอยู่ในวงการนี้มานานมาก ช่วยย้อนเล่าถึงเส้นทางชีวิตกระทั่งประสบความสำเร็จให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ
วิวเริ่มเล่นกีฬานี้มาตั้งแต่มัธยมศึกษาปีที่ 3 ค่ะ ช่วงอายุประมาณ 14-15 ปี เริ่มแรกเลยคือจุดที่เริ่มเล่นเทควันโดเพราะมันเป็นกีฬาที่อยู่ในโรงเรียน ตอนนั้นวิวเรียนที่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย นนทบุรี เขาก็จะมีชมรมเทควันโด เราก็ได้ไปเล่น ไปเรียน แต่ยังไม่ได้จริงจังเท่าไหร่
สิ่งที่มาจุดประกายความคิดของวิวที่ทำให้มาเป็นนักกีฬาจริงๆ เลยก็คือตอนประเทศไทยเป็นเจ้าภาพเอเชียนเกมส์ครั้งที่ 13 ค่ะ ที่จะมีการจัดการแข่งขันกีฬาถ่ายทอดสดออกทีวี ตอนนั้นเราอยู่แถวๆ นนทบุรี ก็จะไปดูที่อิมแพ็ค อารีน่า เมืองทองธานี พอไปดูแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬาอยู่แล้ว คุณพ่อก็เป็นนักกีฬาเพาะกาย เป็นนักยกน้ำหนักด้วย คือเราก็จะวิ่งเข้าออกสนามกีฬาเป็นประจำ แล้วยิ่งได้เห็นในทีวีว่ามีการถ่ายทอดสด เราก็ยิ่งอินไปกับสิ่งนั้น
ตอนแรกวิวประทับใจกีฬามวยนะ แต่เราก็นั่งคิดวิเคราะห์ตัวเองว่าเราเป็นผู้หญิงจะชกมวยได้ยังไง แล้วก็คิดว่าเราจะเล่นกีฬาอะไรดี จริงๆ เราชอบกีฬาต่อสู้ค่ะ ตอนนั้นชอบมวยสากล แต่มวยสากลสำหรับผู้หญิงตอนนั้นยังไม่ค่อยไปได้ไกลเท่าไหร่ พอมาเปิดทีวีดูแล้วเห็นว่ามีเทควันโดด้วย เราก็เลยคิดว่าเออเอาอันนี้แหละ จะจริงจังกับกีฬาสักชนิดที่ตัวเองคิดว่าอยากจะเป็นทีมชาติหรืออยากจะไปให้ได้ไกล ก็คิดว่าเอาล่ะเราจะจริงจังกับกีฬาเทควันโดนะ
• พอเริ่มจริงจังแล้วเป็นยังไงต่อคะ
จำได้ว่าเอเชียนเกมส์ครั้งต่อไปจะเป็นที่ประเทศเกาหลีใต้ ตอนนั้นเราก็แค่รู้จักกับเทควันโดแต่ยังไม่ถึงขนาดไปซ้อมอะไร ก็เลยบอกคุณพ่อ คุณแม่ว่าเราอยากจะไปงานเอเชียนเกมส์ คุณพ่อคุณแม่เขาก็คิดว่าเราพูดเล่นๆ แต่จริงๆ เราคิดจริงนะ เราคิดแล้ว เราตั้งเป้าหมายแล้วว่าเราจะไปให้ได้ มันเหมือนกับว่าชีวิตต้องมีเป้าหมายก่อนไม่อย่างนั้นเราจะไปถึงจุดนั้นไม่ได้ มันต้องเป็นสเต็ป เป็นขั้นตอนของมัน
ตอนที่บอกคุณพ่อคุณแม่ เขาก็ไม่ได้ตลกหรืออะไรนะคะ แต่ด้วยความที่คุณพ่อเขาเป็นนักกีฬาเขาก็บอกกับเราว่าต้องซ้อมนะ เราต้องมีโปรแกรมวิ่ง โปรแกรมเวต ต้องเสริมตรงนั้นตรงนี้ ซึ่งพอมีคนช่วยสนับสนุน เราก็ซ้อมไปค่ะ
จากนั้นวิวก็กลับไปที่ชมรมของโรงเรียนก็บอกกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนว่าเราอยากจะเป็นนักกีฬาทีมชาติ อยากจะไปแข่งต้องทำยังไง เขาเลยบอกมาว่าเราต้องไปลงแข่ง ก็ซ้อมกันอยู่เดือนนึง ซึ่งโปรแกรมฝึก 1 เดือนก็มีเตะกระสอบที่คุณพ่อซื้อมาแขวนให้ ฝึกวิ่ง ฝึกเตะกระสอบ แล้วก็ลดน้ำหนักค่ะ สนับแขน สนับขายังไม่มีเลย คือไม่รู้จะซื้อที่ไหน ชุดเทควันโดคุณแม่ก็ไปซื้อมือสองแถวๆ คลองถมชุดละ 100 บาทอะไรแบบนี้ให้ คือไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไงไม่รู้เลยว่ามียิมหรืออะไรต้องไปเรียนที่ไหนยังไง ที่โรงเรียนก็มีรุ่นพี่ช่วย จนซ้อมไป 1 เดือนก็พาไปแข่ง
แมตช์เริ่มต้นเลยน่าจะเป็นแมตช์โปรจูเนียร์ จัดที่โรงแรมแอมบาสเดอร์ กรุงเทพมหานคร จัดโดย อาจารย์พิทักษ์ ผูกพันธ์ ก็จำได้ว่าไปถึงก็ต้องไปชั่งน้ำหนัก ไปแข่งตอนนั้นไปสายขาวนะคะ เพราะเรายังไม่เคยสอบสาย เพิ่งฝึกมาเดือนเดียวก็แข่งเลย
• แมตช์แรกในชีวิต…
ได้เหรียญทองมาค่ะ ตอนนั้นเราสายขาว แล้วเราไปยืมสายเหลืองคนอื่นเขามาใส่ เพราะเห็นว่าคนนั้นคนนี้สายฟ้า สายน้ำตาลเต็มไปหมด เขาดูเก่ง แต่ก็คิดว่าทำให้เต็มที่พอลงไปแข่ง ก็คิดแต่ว่าเตะ เราไม่มีเทคนิค ไม่มีชั้นเชิงใดๆ ทั้งสิ้น สนับก็ไม่มี พอกรรมการบอกเริ่ม เราก็เตะไม่หยุดเลย 3 ยก เมื่อก่อนจะเล่นยกละ 3 นาที เตะท้อง เตะหัว เตะโดนบ้างไม่โดนบ้าง แข่งเสร็จก็ชนะคู่ต่อสู้มาจนได้เหรียญทอง กลับไปบ้านก็สะบักสะบอม หน้าแข้งบวมไปหมดเพราะเรายังไม่รู้จักเซฟ
ชนะแมตช์แรกก็รู้สึกภูมิใจมากนะคะเพราะมันคือสเต็ปแรก แล้วเราก็ทุ่มเทจนได้เหรียญทองมา ถึงจะเป็นแมตช์เด็กๆ แต่เราก็รู้สึกว่าเป็นก้าวแรกที่ทำให้เรามีความหวังในการเล่นกีฬาประเภทนี้ได้
• หลังจากนั้นก็แข่งมาเรื่อยๆ จนติดทีมชาติ?
หลังจากนั้นเราก็ซ้อมมาเรื่อยๆ แล้วก็มาจริงจังมากๆ เพราะเมื่อก่อนยังไม่มีการแข่งขันมากอย่างทุกวันนี้ ไม่ว่าจะมีแมตช์ไหนที่เขาจัด เราก็จะไปหมด แต่ว่าเราก็ต้องฝึกซ้อมด้วย รุ่นพี่ที่โรงเรียนเขาแนะนำว่าไปซ้อมที่นั่น ที่นี่สิ ก็ได้ไปเรียนที่ศูนย์เยาวชนกรุงเทพมหานคร (ไทย-ญี่ปุ่น) ดินแดง ที่นั่นราคาไม่แพง มันจะมีค่าบำรุง ค่าสมาชิกเพื่อเด็กและเยาวชน แล้วก็มีไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เขาจะมีสอนเราก็ไปขอเขาซ้อมด้วย
ตอนนั้นหายใจเข้าหายใจออกก็เป็นกีฬาเทควันโดทั้งหมดเลย เพราะว่าตื่นเช้ามาก็ต้องวิ่ง แต่เราจะต้องไปช่วยคุณแม่ตั้งร้านขายโจ๊กกับก็ปาท่องโก๋ ก็ต้องมีวินัยกับตัวเองคือต้องตื่นมาก่อนตอนเช้า รีบช่วยแม่จัดร้าน ยกของ ยกถังแก๊ส ยกถังน้ำ คือมันก็เหมือนเป็นการซ้อมไปในตัวด้วย เราเป็นคนบ้าพลังอยู่แล้ว แล้วก็เป็นคนชอบกีฬา พอตั้งร้านเสร็จ ก็ต้องไปวิ่งรอบกรมทหาร เพราะคุณพ่อเราเป็นทหาร ก็เลยวิ่งในกรมนั่นแหละ วิ่งเสร็จก็ต้องมาเตะกระสอบ ซิตอัพ วิดพื้นก่อนที่จะไปเรียน ตอนเย็นพอเรียนเสร็จเราก็จะไปซ้อมในที่ต่างๆ ที่คิดกันกับรุ่นพี่ว่าวันนี้จะไปซ้อมที่ไหนดี รุ่นพี่เขาก็จะพาไปค่ะ
พอเล่นไปได้สองปีก็มาติดทีมชาติตัวสำรอง สุดท้ายก็เลยได้ไปแข่งเอเชียนเกมส์ 2002 ที่ปูซาน เกาหลีใต้ ได้อย่างที่หวัง และได้เหรียญเงินมาค่ะ แล้วก็มีตอนที่ดีใจและภูมิใจมากๆ เลยก็คือตอนไปได้เหรียญทองแดงโอลิมปิกที่เอเธนส์ เพราะมันเป็นเหรียญประวัติศาสตร์เหรียญแรกที่ทำให้กีฬาเทควันโดในประเทศเราเป็นที่รู้จัก
• เห็นว่าต้องเลือกระหว่างการเรียนกับการเล่นเทควันโดเลย
มันเป็นเหมือนความเสี่ยงนะคะ แต่การลงทุนมันต้องมีความเสี่ยง แต่วิวคิดว่าวิวมั่นใจว่าวิวทำอันนี้ได้ดีกว่า ตอนนั้นเราขึ้นปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เรียนได้ 2-3 เดือน วิวก็เลือกที่จะดรอปเรียนไป ซึ่งเราเลือกที่จะดรอปแล้ว เราเสี่ยงแล้ว เราก็ต้องเต็มที่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าดรอปแล้วมันจะได้เลยถ้าเราไม่ได้ตั้งใจซ้อม
สุดท้ายวิวก็ได้รับคัดเลือกให้ไปแข่งเอเชียนเกมส์ที่ปูซาน เกาหลีใต้ ก็ได้เหรียญเงินมาตามที่ตัวเองตั้งใจไว้ ก็คิดว่ามันคุ้มค่าค่ะ หลังจากนั้นตอนอายุ 23-24 ปี เรามาเรียนปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยใหม่จนจบค่ะ
• มันยากไหมคะที่จะประสบความสำเร็จได้อย่างทุกวันนี้
พูดได้เต็มปากว่ายากค่ะ มันไม่มีอะไรง่าย มันยากหมด เราก็ต้องซ้อม ต้องรู้เทคนิคเบสิกก่อน รู้ว่าท่าเตะมีอะไร ท่าพื้นฐานที่ถูกต้องเป็นยังไง แล้วก็เทคนิคก็คือเอามาประยุกต์ใช้ตอนแข่งขัน
อีกอย่างการแข่งขันสูงมากๆ เพราะว่าอย่างรุ่นนึงมีแข่งเยอะมากเลยกว่าจะมาเป็นที่หนึ่งของรุ่น คือก็ต้องเอาชนะคู่สู้มาให้ได้เพราะแต่ละคนก็เก่ง แล้วก็ต้องอดทนด้วย สิ่งที่ยากไม่ใช่แค่แข่งอย่างเดียวมันคือการซ้อม เพราะว่าเราต้องซ้อมกันเกือบทุกวัน ซ้อมกันทั้งปี ต้องอดทนต่อการฝึกซ้อมให้ได้
การซ้อมสำคัญที่สุดในการเล่นกีฬา แล้วก็วิธีคิด ก็คือเราต้องมีเป้าหมาย คิดด้านบวก ถ้าเราคิดด้านบวกมีเป้าหมายแล้วให้กำลังใจตัวเองมันก็จะมีพลังในการทำ ถ้าเราคิดแต่ว่าทำไม่ได้ เราก็จะไม่มีทางที่จะสำเร็จได้ วิวจะคิดทุกครั้งว่าวิวทำได้ ทุกสิ่งเป็นไปได้
• แบบนี้ทางบ้านต้องเป็นส่วนหนึ่งในการสนับสนุนด้วยนะคะ เราถึงจะมีวันนี้ได้
ใช่ค่ะ คือคุณพ่อคุณแม่จะดูแลดีมาก ให้คำปรึกษา วิวว่าเรื่องแบบนี้ครอบครัวต้องมีความพร้อม คุณพ่อคุณแม่ต้องฝึกซ้อมไปกับลูกด้วยคือไม่ได้ฝึกร่างกายแต่เหมือนฝึกซ้อมที่จะเป็นพ่อแม่ของนักกีฬาด้วย ต้องมีความพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจ สนับสนุนลูกด้านเงินทุน เหมือนเป็นสปอนเซอร์แล้วก็ต้องสนับสนุนในเรื่องของเวลาเพราะจะต้องเทียวรับเทียวส่งลูก คอยเฝ้าลูก เวลาลูกแข่งแพ้มาก็ต้องให้กำลังใจ แล้วก็ดูแลลูกด้านอาหารการกิน อย่างวิว คุณพ่อเขาเป็นนักกีฬาอยู่แล้ว อาหารการกินอะไรคุณแม่ก็ต้องดูแล คุณพ่อเป็นนักเพาะกายเขาก็จะรู้โภชนาการอยู่แล้ว การกินอาหารต้องดี ต้องเลือกอาหารที่ให้พลังงานแล้วก็แคลอรีน้อย คือมันต้องไปด้วยกันทั้งโค้ช ทั้งพ่อแม่ ทั้งตัวนักกีฬาด้วยถึงจะประสบความสำเร็จได้ค่ะ
อย่างตอนนี้วิวเองก็มีลูก วิวก็อยากให้เขามีความสุขแล้วก็อยู่ในสังคมได้ไม่เป็นภาระสังคม แล้วก็ให้เล่นกีฬาแบบมีความสุข ส่วนที่ว่าเขาจะชอบหรือว่าไม่ชอบอะไรก็ค่อยว่ากันไปค่ะ เราสนับสนุนอยู่แล้ว ทุกวันนี้เราเห็นลูกทำอะไรแล้วรู้สึกว่าเขาโอเค เราก็อยากจะช่วยเขา ลูกชอบอะไร เราก็อยากสนับสนุน ถ้าเขามีเป้าหมายอะไร เขาพร้อมที่จะทำ เราก็พร้อมที่จะให้เหมือนกันค่ะ
• ในฐานะที่เราเล่นเทควันโดมานาน ตรงนี้ได้เห็นวิวัฒนาการอะไรของกีฬานี้จากอดีตจนถึงปัจจุบันบ้างคะ
เทควันโดไทยพัฒนาไปไวมากนะคะ ตอนนี้เด็กเล็กๆ 8 ขวบก็เตะกันเก่งมากแล้ว เขามีเทคนิคเหมือนผู้ใหญ่เล่นเลย เพียงแต่ว่าเขาไซส์เล็ก ตัวเล็กก็เท่านั้นเอง
ทุกวันนี้จะบอกว่าเทควันโดบ้านเราเทียบเคียงกับต่างประเทศได้เลยนะคะ ของเราไปไกลกว่าต่างประเทศเยอะแล้วด้วย เพราะการแข่งขันในประเทศเราเยอะมากๆ จัดแข่งเยอะจริงๆ กีฬานี้ปัจจุบันนิยมมากค่ะในประเทศไทย
• ล่าสุดเห็นก้าวขึ้นมาเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกด้วย
ใช่ค่ะ วิวจัดลีกเทควันโดเพราะวิวเล็งเห็นจากที่ตัวเองเป็นนักกีฬา จากที่ไปจัดการแข่งขันในหลายๆ จังหวัดแล้วก็ได้ไปดูทัวร์ประเทศไทยมา เราก็เข้าใจแล้วก็เห็นถึงปัญหาว่ากีฬาเทควันโดในประเทศไทย พอเด็กเข้าสู่มหาวิทยาลัยแล้วเขาก็จะเลิกเล่นไป เพราะว่า 1.อาจจะไม่ได้เป็นทีมชาติ 2.ไปคิดเรื่องปากท้องดีกว่า เดี๋ยวต้องเรียนจบไปหางานทำ ทำให้สูญเสียบุคลากรกลุ่มนี้ซึ่งเป็นกลุ่มเด็กเก่งมาก แต่ว่าต้องมาเลิกทั้งๆ ที่ศักยภาพเขาสามารถที่จะมาช่วยพัฒนากีฬาของประเทศได้
ตรงนี้วิวก็เลยคิดว่าน่าจะมีทัวร์นาเมนต์อะไรสักอย่างหนึ่งมารองรับ ซึ่งถ้ามีลีกขึ้นมาก็น่าจะทำให้นักกีฬาเทควันโดไม่เลิกเล่นเร็วจนเกินไป แล้วอีกอย่างกีฬาแบบลีกในสายเทควันโดยังไม่มีในประเทศไทย แล้วก็ยังไม่มีแพร่หลายมากในโลกนี้ เพราะเพิ่งจะมีอยู่ประเทศเดียว คือประเทศอิหร่านที่เขาทำเป็นอาชีพได้ แม้แต่เกาหลีก็ยังไม่ได้ทำเป็นลีกก็เลยคิดกันขึ้นมาว่าเราควรจะมีลีกเทควันโดในประเทศไทยนะ เพราะว่าตอนนี้เราไปดูมาทั่วประเทศแล้วคนเล่นเยอะมาก แข่งกันเยอะมาก แต่ว่ามันยังกระจัดกระจายกันอยู่ ยังไม่เป็นในรูปแบบของสโมสร ยังไม่ชัดเจน
วิวอยากจะพัฒนาทั้งสโมสร อยากจะพัฒนาเทควันโดทั้งระบบ เพราะว่าการที่มีลีกกีฬาอาชีพขึ้นมา มันจะมีรูปธรรม มีการพัฒนาตั้งแต่สโมสร ผู้ฝึกสอน นักกีฬา กรรมการ และในการที่มีนักกีฬาเข้ามาฝึกซ้อมตัวนักกีฬาเองพอมีทัวร์นาเมนต์ เป็นลีกเก็บคะแนนเขาก็จะมีจุดแล้วว่าเขาจะต้องมาแมตนี้เพื่อเก็บสะสมคะแนน
นอกจากนี้เราจะได้เฟ้นหานักกีฬาด้วยในแต่ละรุ่น แรงกิ้ง สมมติว่ารุ่นผู้หญิงอายุ 15-17 ปี น้ำหนักไม่เกิน 49 กิโลกรัม เราก็จะสามารถรู้ได้เลยว่ารุ่นนี้ใครเป็นแรงกิ้งอันดับที่ 1 อยู่ในรุ่นอายุนี้ น้ำหนักนี้ ตรงนี้เราก็จะสามารถต่อยอดสนับสนุนนักกีฬาต่อไปได้ สามารถหาสปอนเซอร์พาน้องๆ ไปหาประสบการณ์ที่ต่างประเทศได้ อันนี้ก็เหมือนเราช่วยกันส่งเสริมกับสมาคมเทควันโด ซึ่งนอกจากจะเป็นอาชีพแล้ว เราก็อยากร่วมกันพัฒนากีฬาเทควันโดให้เป็นเลิศด้วย
• แล้วเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกคืออะไร ช่วยอธิบายเผื่อคนยังไม่ทราบหน่อยค่ะ
ก็จะเป็นการส่งเป็นสโมสรค่ะ สโมสรละ 60 คน เก็บคะแนน 3 สนาม ถ้าครบทั้ง 3 สนามแล้วทีมไหนที่มีคะแนนเยอะที่สุดก็จะได้รับแชมป์ไป ส่วนคะแนนก็คิดคือสมมตินักกีฬา 60 คน เหรียญทองจะได้ 7 คะแนน เหรียญเงินได้ 3 คะแนน เหรียญทองแดงได้ 1 คะแนน ก็จะเอาคะแนนรวมจาก 3 สนามของแต่ละคนมารวมเป็นคะแนนทีม แล้วจะมีแบ่งเป็นอายุเป็นอะไรหมดเลยแต่ว่าคะแนนก็คือตามรุ่นตามอายุอยู่แล้ว คนไหนได้เหรียญทอง ก็ได้ 7 คะแนน ก็คะแนนเข้าสู่ทีมค่ะ แล้วเราก็จะจัดแรงกิ้งของแต่ละอายุแต่ละรุ่นน้ำหนักด้วยว่า รุ่นนี้ อายุนี้ น้ำหนักนี้ ใครแรงกิ้งเป็นอันดับหนึ่ง ฝีมือเป็นอันดับหนึ่งค่ะ
• เห็นว่าจัดขึ้นมาเป็นฤดูกาลที่ 2 ความยากง่ายเป็นยังไง ผลตอบรับดีไหม
มันยากตั้งแต่เริ่มแล้วค่ะ เพราะว่าถ้าพูดถึงลีก เงินทุนต้องมาก่อน อุปสรรคก็จะเป็นในเรื่องของงบประมาณเพราะเราต้องหาสปอนเซอร์สนับสนุน แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเราได้มาจากค่าสมัครของเด็กก็จริง แต่ว่ามันไม่เพียงพอต่อการแข่งขันใหญ่ๆ ทั้งหมดที่มีการถ่ายทอดสด มีเงินรางวัล มีอะไรต่างๆ นานา เงินทุนพัฒนาฝึกซ้อม หรือเงินที่จะส่งเด็กไปหาประสบการณ์ที่เมืองนอกอีก มันเป็นเงินที่มหาศาลค่ะ แล้วอย่างฤดูกาลแรกที่เราเปิดขึ้นมา มันยากตั้งแต่เริ่มแล้วค่ะเพราะว่าเคยมีการจัดการแข่งขันแบบนี้ขึ้นมาก่อนแล้ว แต่ไม่ประสบความสำเร็จทำให้ภาพลักษณ์และชื่อเสียงในการจัดการแข่งขันแบบลีกไม่ดีและมีภาพลบตั้งแต่เริ่มต้นเลย แต่มันก็ผ่านมาได้ ในฤดูกาลแรกเราก็สามารถจัดได้ แล้วก็ส่งเด็กไปแข่งขันที่ประเทศเกาหลีใต้ ไปฝึกซ้อม ก็จบไปได้อย่างเรียบร้อยดีค่ะ ซึ่งครั้งแรกนี้ก็เป็นฤดูกาลที่ 2 แล้ว แข่งจบไป 2 สนามแล้วค่ะ
• แล้วเรามีเป้าหมายกับกีฬาเทควันโดยังไงต่อไปอีกบ้างไหมคะ
ตอนนี้ส่วนตัววิวก็มีโรงเรียน View Taekwondo Club จะเปิดสอนเทควันโดให้กับเด็ก เยาวชน และผู้สนใจทั่วไป ที่มีอายุตั้งแต่ 3 ปีขึ้นไป โรงเรียนอยู่ที่ห้างเพลินนารี่มอลล์ วัชรพล กรุงเทพมหานคร แล้วก็ อ.ท่ามะกา จ.กาญจนบุรี ค่ะ
ส่วนเป้าหมายหลักๆ ตอนนี้ก็คืออยากจะทำลีกให้มั่นคง ให้เป็นอาชีพได้ ให้เด็กๆ สามารถเล่นกีฬาแล้วมีเงินเดือนเลี้ยงครอบครัวได้ มีสโมสร สโมสรก็มีรายได้ แล้วก็พัฒนาเด็กและเยาวชนขึ้นมาสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศชาติ เพราะวิวเชื่อว่าเด็กรุ่นใหม่ๆ เขาจะต้องไปได้ไกลกว่าเราค่ะ มันต้องพัฒนาขึ้นเพราะจุดมุ่งหมายเราคืออยากให้เทควันโดไปได้ไกล
วิวอยากฝากให้ติดตามเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกค่ะ ตอนนี้เราแข่งกันมา 2 สนามแล้ว ส่วนในสนามที่ 3 เราจะแข่งกันวันที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 ที่มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี ถ่ายทอดสดกันทางช่อง 3sd ช่อง 28 เวลา 14.00-16.00 น. ค่ะ
สำหรับข้อมูลข่าวสารสามารถเข้าดูในเพจ (Taekwondo Thai Premier League) จะมีรายละเอียดข่าวสารเกี่ยวกับเทควันโดที่วิวจัดทั้งหมดทั่วประเทศ แล้วก็จะมีในเรื่องของคลิปวิดีโอต่างๆ การถ่ายทอดสดทั้งหมด ท่านผู้ชมคนไหนอยากติดตามสามารถไปดูย้อนหลังได้ ยังไงฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
เรื่อง : วรัญญา งามขำ, ธัญลักษณ์ อุ่มเจริญ
ภาพ : วรวิทย์ พานิชนันท์ และเพจ Taekwondo Thai Premier League
สำหรับวิว-เยาวภา บุรพลชัย อดีตเจ้าของเหรียญทองแดงโอลิมปิกเหรียญประวัติศาสตร์เหรียญแรกของวงการเทควันโดไทย ณ กรุงเอเธนส์ ประเทศกรีซ ปี 2004 ที่สามารถยกระดับกีฬาเทควันโดไทยจนเป็นที่รู้จัก ที่วันนี้เธอมีเป้าหมายในอนาคตว่าอยากจะพัฒนาเด็กไทยให้ขึ้นมาสร้างชื่อเสียงและไปได้ไกลในกีฬาที่เธอรัก! ผ่านการจัดเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกที่ว่านี้
• ถ้าพูดถึงเรื่องกีฬาเทควันโดแล้วนั้น เห็นว่าวิวอยู่ในวงการนี้มานานมาก ช่วยย้อนเล่าถึงเส้นทางชีวิตกระทั่งประสบความสำเร็จให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ
วิวเริ่มเล่นกีฬานี้มาตั้งแต่มัธยมศึกษาปีที่ 3 ค่ะ ช่วงอายุประมาณ 14-15 ปี เริ่มแรกเลยคือจุดที่เริ่มเล่นเทควันโดเพราะมันเป็นกีฬาที่อยู่ในโรงเรียน ตอนนั้นวิวเรียนที่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย นนทบุรี เขาก็จะมีชมรมเทควันโด เราก็ได้ไปเล่น ไปเรียน แต่ยังไม่ได้จริงจังเท่าไหร่
สิ่งที่มาจุดประกายความคิดของวิวที่ทำให้มาเป็นนักกีฬาจริงๆ เลยก็คือตอนประเทศไทยเป็นเจ้าภาพเอเชียนเกมส์ครั้งที่ 13 ค่ะ ที่จะมีการจัดการแข่งขันกีฬาถ่ายทอดสดออกทีวี ตอนนั้นเราอยู่แถวๆ นนทบุรี ก็จะไปดูที่อิมแพ็ค อารีน่า เมืองทองธานี พอไปดูแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬาอยู่แล้ว คุณพ่อก็เป็นนักกีฬาเพาะกาย เป็นนักยกน้ำหนักด้วย คือเราก็จะวิ่งเข้าออกสนามกีฬาเป็นประจำ แล้วยิ่งได้เห็นในทีวีว่ามีการถ่ายทอดสด เราก็ยิ่งอินไปกับสิ่งนั้น
ตอนแรกวิวประทับใจกีฬามวยนะ แต่เราก็นั่งคิดวิเคราะห์ตัวเองว่าเราเป็นผู้หญิงจะชกมวยได้ยังไง แล้วก็คิดว่าเราจะเล่นกีฬาอะไรดี จริงๆ เราชอบกีฬาต่อสู้ค่ะ ตอนนั้นชอบมวยสากล แต่มวยสากลสำหรับผู้หญิงตอนนั้นยังไม่ค่อยไปได้ไกลเท่าไหร่ พอมาเปิดทีวีดูแล้วเห็นว่ามีเทควันโดด้วย เราก็เลยคิดว่าเออเอาอันนี้แหละ จะจริงจังกับกีฬาสักชนิดที่ตัวเองคิดว่าอยากจะเป็นทีมชาติหรืออยากจะไปให้ได้ไกล ก็คิดว่าเอาล่ะเราจะจริงจังกับกีฬาเทควันโดนะ
• พอเริ่มจริงจังแล้วเป็นยังไงต่อคะ
จำได้ว่าเอเชียนเกมส์ครั้งต่อไปจะเป็นที่ประเทศเกาหลีใต้ ตอนนั้นเราก็แค่รู้จักกับเทควันโดแต่ยังไม่ถึงขนาดไปซ้อมอะไร ก็เลยบอกคุณพ่อ คุณแม่ว่าเราอยากจะไปงานเอเชียนเกมส์ คุณพ่อคุณแม่เขาก็คิดว่าเราพูดเล่นๆ แต่จริงๆ เราคิดจริงนะ เราคิดแล้ว เราตั้งเป้าหมายแล้วว่าเราจะไปให้ได้ มันเหมือนกับว่าชีวิตต้องมีเป้าหมายก่อนไม่อย่างนั้นเราจะไปถึงจุดนั้นไม่ได้ มันต้องเป็นสเต็ป เป็นขั้นตอนของมัน
ตอนที่บอกคุณพ่อคุณแม่ เขาก็ไม่ได้ตลกหรืออะไรนะคะ แต่ด้วยความที่คุณพ่อเขาเป็นนักกีฬาเขาก็บอกกับเราว่าต้องซ้อมนะ เราต้องมีโปรแกรมวิ่ง โปรแกรมเวต ต้องเสริมตรงนั้นตรงนี้ ซึ่งพอมีคนช่วยสนับสนุน เราก็ซ้อมไปค่ะ
จากนั้นวิวก็กลับไปที่ชมรมของโรงเรียนก็บอกกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนว่าเราอยากจะเป็นนักกีฬาทีมชาติ อยากจะไปแข่งต้องทำยังไง เขาเลยบอกมาว่าเราต้องไปลงแข่ง ก็ซ้อมกันอยู่เดือนนึง ซึ่งโปรแกรมฝึก 1 เดือนก็มีเตะกระสอบที่คุณพ่อซื้อมาแขวนให้ ฝึกวิ่ง ฝึกเตะกระสอบ แล้วก็ลดน้ำหนักค่ะ สนับแขน สนับขายังไม่มีเลย คือไม่รู้จะซื้อที่ไหน ชุดเทควันโดคุณแม่ก็ไปซื้อมือสองแถวๆ คลองถมชุดละ 100 บาทอะไรแบบนี้ให้ คือไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไงไม่รู้เลยว่ามียิมหรืออะไรต้องไปเรียนที่ไหนยังไง ที่โรงเรียนก็มีรุ่นพี่ช่วย จนซ้อมไป 1 เดือนก็พาไปแข่ง
แมตช์เริ่มต้นเลยน่าจะเป็นแมตช์โปรจูเนียร์ จัดที่โรงแรมแอมบาสเดอร์ กรุงเทพมหานคร จัดโดย อาจารย์พิทักษ์ ผูกพันธ์ ก็จำได้ว่าไปถึงก็ต้องไปชั่งน้ำหนัก ไปแข่งตอนนั้นไปสายขาวนะคะ เพราะเรายังไม่เคยสอบสาย เพิ่งฝึกมาเดือนเดียวก็แข่งเลย
• แมตช์แรกในชีวิต…
ได้เหรียญทองมาค่ะ ตอนนั้นเราสายขาว แล้วเราไปยืมสายเหลืองคนอื่นเขามาใส่ เพราะเห็นว่าคนนั้นคนนี้สายฟ้า สายน้ำตาลเต็มไปหมด เขาดูเก่ง แต่ก็คิดว่าทำให้เต็มที่พอลงไปแข่ง ก็คิดแต่ว่าเตะ เราไม่มีเทคนิค ไม่มีชั้นเชิงใดๆ ทั้งสิ้น สนับก็ไม่มี พอกรรมการบอกเริ่ม เราก็เตะไม่หยุดเลย 3 ยก เมื่อก่อนจะเล่นยกละ 3 นาที เตะท้อง เตะหัว เตะโดนบ้างไม่โดนบ้าง แข่งเสร็จก็ชนะคู่ต่อสู้มาจนได้เหรียญทอง กลับไปบ้านก็สะบักสะบอม หน้าแข้งบวมไปหมดเพราะเรายังไม่รู้จักเซฟ
ชนะแมตช์แรกก็รู้สึกภูมิใจมากนะคะเพราะมันคือสเต็ปแรก แล้วเราก็ทุ่มเทจนได้เหรียญทองมา ถึงจะเป็นแมตช์เด็กๆ แต่เราก็รู้สึกว่าเป็นก้าวแรกที่ทำให้เรามีความหวังในการเล่นกีฬาประเภทนี้ได้
• หลังจากนั้นก็แข่งมาเรื่อยๆ จนติดทีมชาติ?
หลังจากนั้นเราก็ซ้อมมาเรื่อยๆ แล้วก็มาจริงจังมากๆ เพราะเมื่อก่อนยังไม่มีการแข่งขันมากอย่างทุกวันนี้ ไม่ว่าจะมีแมตช์ไหนที่เขาจัด เราก็จะไปหมด แต่ว่าเราก็ต้องฝึกซ้อมด้วย รุ่นพี่ที่โรงเรียนเขาแนะนำว่าไปซ้อมที่นั่น ที่นี่สิ ก็ได้ไปเรียนที่ศูนย์เยาวชนกรุงเทพมหานคร (ไทย-ญี่ปุ่น) ดินแดง ที่นั่นราคาไม่แพง มันจะมีค่าบำรุง ค่าสมาชิกเพื่อเด็กและเยาวชน แล้วก็มีไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เขาจะมีสอนเราก็ไปขอเขาซ้อมด้วย
ตอนนั้นหายใจเข้าหายใจออกก็เป็นกีฬาเทควันโดทั้งหมดเลย เพราะว่าตื่นเช้ามาก็ต้องวิ่ง แต่เราจะต้องไปช่วยคุณแม่ตั้งร้านขายโจ๊กกับก็ปาท่องโก๋ ก็ต้องมีวินัยกับตัวเองคือต้องตื่นมาก่อนตอนเช้า รีบช่วยแม่จัดร้าน ยกของ ยกถังแก๊ส ยกถังน้ำ คือมันก็เหมือนเป็นการซ้อมไปในตัวด้วย เราเป็นคนบ้าพลังอยู่แล้ว แล้วก็เป็นคนชอบกีฬา พอตั้งร้านเสร็จ ก็ต้องไปวิ่งรอบกรมทหาร เพราะคุณพ่อเราเป็นทหาร ก็เลยวิ่งในกรมนั่นแหละ วิ่งเสร็จก็ต้องมาเตะกระสอบ ซิตอัพ วิดพื้นก่อนที่จะไปเรียน ตอนเย็นพอเรียนเสร็จเราก็จะไปซ้อมในที่ต่างๆ ที่คิดกันกับรุ่นพี่ว่าวันนี้จะไปซ้อมที่ไหนดี รุ่นพี่เขาก็จะพาไปค่ะ
พอเล่นไปได้สองปีก็มาติดทีมชาติตัวสำรอง สุดท้ายก็เลยได้ไปแข่งเอเชียนเกมส์ 2002 ที่ปูซาน เกาหลีใต้ ได้อย่างที่หวัง และได้เหรียญเงินมาค่ะ แล้วก็มีตอนที่ดีใจและภูมิใจมากๆ เลยก็คือตอนไปได้เหรียญทองแดงโอลิมปิกที่เอเธนส์ เพราะมันเป็นเหรียญประวัติศาสตร์เหรียญแรกที่ทำให้กีฬาเทควันโดในประเทศเราเป็นที่รู้จัก
• เห็นว่าต้องเลือกระหว่างการเรียนกับการเล่นเทควันโดเลย
มันเป็นเหมือนความเสี่ยงนะคะ แต่การลงทุนมันต้องมีความเสี่ยง แต่วิวคิดว่าวิวมั่นใจว่าวิวทำอันนี้ได้ดีกว่า ตอนนั้นเราขึ้นปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เรียนได้ 2-3 เดือน วิวก็เลือกที่จะดรอปเรียนไป ซึ่งเราเลือกที่จะดรอปแล้ว เราเสี่ยงแล้ว เราก็ต้องเต็มที่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าดรอปแล้วมันจะได้เลยถ้าเราไม่ได้ตั้งใจซ้อม
สุดท้ายวิวก็ได้รับคัดเลือกให้ไปแข่งเอเชียนเกมส์ที่ปูซาน เกาหลีใต้ ก็ได้เหรียญเงินมาตามที่ตัวเองตั้งใจไว้ ก็คิดว่ามันคุ้มค่าค่ะ หลังจากนั้นตอนอายุ 23-24 ปี เรามาเรียนปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยใหม่จนจบค่ะ
• มันยากไหมคะที่จะประสบความสำเร็จได้อย่างทุกวันนี้
พูดได้เต็มปากว่ายากค่ะ มันไม่มีอะไรง่าย มันยากหมด เราก็ต้องซ้อม ต้องรู้เทคนิคเบสิกก่อน รู้ว่าท่าเตะมีอะไร ท่าพื้นฐานที่ถูกต้องเป็นยังไง แล้วก็เทคนิคก็คือเอามาประยุกต์ใช้ตอนแข่งขัน
อีกอย่างการแข่งขันสูงมากๆ เพราะว่าอย่างรุ่นนึงมีแข่งเยอะมากเลยกว่าจะมาเป็นที่หนึ่งของรุ่น คือก็ต้องเอาชนะคู่สู้มาให้ได้เพราะแต่ละคนก็เก่ง แล้วก็ต้องอดทนด้วย สิ่งที่ยากไม่ใช่แค่แข่งอย่างเดียวมันคือการซ้อม เพราะว่าเราต้องซ้อมกันเกือบทุกวัน ซ้อมกันทั้งปี ต้องอดทนต่อการฝึกซ้อมให้ได้
การซ้อมสำคัญที่สุดในการเล่นกีฬา แล้วก็วิธีคิด ก็คือเราต้องมีเป้าหมาย คิดด้านบวก ถ้าเราคิดด้านบวกมีเป้าหมายแล้วให้กำลังใจตัวเองมันก็จะมีพลังในการทำ ถ้าเราคิดแต่ว่าทำไม่ได้ เราก็จะไม่มีทางที่จะสำเร็จได้ วิวจะคิดทุกครั้งว่าวิวทำได้ ทุกสิ่งเป็นไปได้
• แบบนี้ทางบ้านต้องเป็นส่วนหนึ่งในการสนับสนุนด้วยนะคะ เราถึงจะมีวันนี้ได้
ใช่ค่ะ คือคุณพ่อคุณแม่จะดูแลดีมาก ให้คำปรึกษา วิวว่าเรื่องแบบนี้ครอบครัวต้องมีความพร้อม คุณพ่อคุณแม่ต้องฝึกซ้อมไปกับลูกด้วยคือไม่ได้ฝึกร่างกายแต่เหมือนฝึกซ้อมที่จะเป็นพ่อแม่ของนักกีฬาด้วย ต้องมีความพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจ สนับสนุนลูกด้านเงินทุน เหมือนเป็นสปอนเซอร์แล้วก็ต้องสนับสนุนในเรื่องของเวลาเพราะจะต้องเทียวรับเทียวส่งลูก คอยเฝ้าลูก เวลาลูกแข่งแพ้มาก็ต้องให้กำลังใจ แล้วก็ดูแลลูกด้านอาหารการกิน อย่างวิว คุณพ่อเขาเป็นนักกีฬาอยู่แล้ว อาหารการกินอะไรคุณแม่ก็ต้องดูแล คุณพ่อเป็นนักเพาะกายเขาก็จะรู้โภชนาการอยู่แล้ว การกินอาหารต้องดี ต้องเลือกอาหารที่ให้พลังงานแล้วก็แคลอรีน้อย คือมันต้องไปด้วยกันทั้งโค้ช ทั้งพ่อแม่ ทั้งตัวนักกีฬาด้วยถึงจะประสบความสำเร็จได้ค่ะ
อย่างตอนนี้วิวเองก็มีลูก วิวก็อยากให้เขามีความสุขแล้วก็อยู่ในสังคมได้ไม่เป็นภาระสังคม แล้วก็ให้เล่นกีฬาแบบมีความสุข ส่วนที่ว่าเขาจะชอบหรือว่าไม่ชอบอะไรก็ค่อยว่ากันไปค่ะ เราสนับสนุนอยู่แล้ว ทุกวันนี้เราเห็นลูกทำอะไรแล้วรู้สึกว่าเขาโอเค เราก็อยากจะช่วยเขา ลูกชอบอะไร เราก็อยากสนับสนุน ถ้าเขามีเป้าหมายอะไร เขาพร้อมที่จะทำ เราก็พร้อมที่จะให้เหมือนกันค่ะ
• ในฐานะที่เราเล่นเทควันโดมานาน ตรงนี้ได้เห็นวิวัฒนาการอะไรของกีฬานี้จากอดีตจนถึงปัจจุบันบ้างคะ
เทควันโดไทยพัฒนาไปไวมากนะคะ ตอนนี้เด็กเล็กๆ 8 ขวบก็เตะกันเก่งมากแล้ว เขามีเทคนิคเหมือนผู้ใหญ่เล่นเลย เพียงแต่ว่าเขาไซส์เล็ก ตัวเล็กก็เท่านั้นเอง
ทุกวันนี้จะบอกว่าเทควันโดบ้านเราเทียบเคียงกับต่างประเทศได้เลยนะคะ ของเราไปไกลกว่าต่างประเทศเยอะแล้วด้วย เพราะการแข่งขันในประเทศเราเยอะมากๆ จัดแข่งเยอะจริงๆ กีฬานี้ปัจจุบันนิยมมากค่ะในประเทศไทย
• ล่าสุดเห็นก้าวขึ้นมาเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกด้วย
ใช่ค่ะ วิวจัดลีกเทควันโดเพราะวิวเล็งเห็นจากที่ตัวเองเป็นนักกีฬา จากที่ไปจัดการแข่งขันในหลายๆ จังหวัดแล้วก็ได้ไปดูทัวร์ประเทศไทยมา เราก็เข้าใจแล้วก็เห็นถึงปัญหาว่ากีฬาเทควันโดในประเทศไทย พอเด็กเข้าสู่มหาวิทยาลัยแล้วเขาก็จะเลิกเล่นไป เพราะว่า 1.อาจจะไม่ได้เป็นทีมชาติ 2.ไปคิดเรื่องปากท้องดีกว่า เดี๋ยวต้องเรียนจบไปหางานทำ ทำให้สูญเสียบุคลากรกลุ่มนี้ซึ่งเป็นกลุ่มเด็กเก่งมาก แต่ว่าต้องมาเลิกทั้งๆ ที่ศักยภาพเขาสามารถที่จะมาช่วยพัฒนากีฬาของประเทศได้
ตรงนี้วิวก็เลยคิดว่าน่าจะมีทัวร์นาเมนต์อะไรสักอย่างหนึ่งมารองรับ ซึ่งถ้ามีลีกขึ้นมาก็น่าจะทำให้นักกีฬาเทควันโดไม่เลิกเล่นเร็วจนเกินไป แล้วอีกอย่างกีฬาแบบลีกในสายเทควันโดยังไม่มีในประเทศไทย แล้วก็ยังไม่มีแพร่หลายมากในโลกนี้ เพราะเพิ่งจะมีอยู่ประเทศเดียว คือประเทศอิหร่านที่เขาทำเป็นอาชีพได้ แม้แต่เกาหลีก็ยังไม่ได้ทำเป็นลีกก็เลยคิดกันขึ้นมาว่าเราควรจะมีลีกเทควันโดในประเทศไทยนะ เพราะว่าตอนนี้เราไปดูมาทั่วประเทศแล้วคนเล่นเยอะมาก แข่งกันเยอะมาก แต่ว่ามันยังกระจัดกระจายกันอยู่ ยังไม่เป็นในรูปแบบของสโมสร ยังไม่ชัดเจน
วิวอยากจะพัฒนาทั้งสโมสร อยากจะพัฒนาเทควันโดทั้งระบบ เพราะว่าการที่มีลีกกีฬาอาชีพขึ้นมา มันจะมีรูปธรรม มีการพัฒนาตั้งแต่สโมสร ผู้ฝึกสอน นักกีฬา กรรมการ และในการที่มีนักกีฬาเข้ามาฝึกซ้อมตัวนักกีฬาเองพอมีทัวร์นาเมนต์ เป็นลีกเก็บคะแนนเขาก็จะมีจุดแล้วว่าเขาจะต้องมาแมตนี้เพื่อเก็บสะสมคะแนน
นอกจากนี้เราจะได้เฟ้นหานักกีฬาด้วยในแต่ละรุ่น แรงกิ้ง สมมติว่ารุ่นผู้หญิงอายุ 15-17 ปี น้ำหนักไม่เกิน 49 กิโลกรัม เราก็จะสามารถรู้ได้เลยว่ารุ่นนี้ใครเป็นแรงกิ้งอันดับที่ 1 อยู่ในรุ่นอายุนี้ น้ำหนักนี้ ตรงนี้เราก็จะสามารถต่อยอดสนับสนุนนักกีฬาต่อไปได้ สามารถหาสปอนเซอร์พาน้องๆ ไปหาประสบการณ์ที่ต่างประเทศได้ อันนี้ก็เหมือนเราช่วยกันส่งเสริมกับสมาคมเทควันโด ซึ่งนอกจากจะเป็นอาชีพแล้ว เราก็อยากร่วมกันพัฒนากีฬาเทควันโดให้เป็นเลิศด้วย
• แล้วเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกคืออะไร ช่วยอธิบายเผื่อคนยังไม่ทราบหน่อยค่ะ
ก็จะเป็นการส่งเป็นสโมสรค่ะ สโมสรละ 60 คน เก็บคะแนน 3 สนาม ถ้าครบทั้ง 3 สนามแล้วทีมไหนที่มีคะแนนเยอะที่สุดก็จะได้รับแชมป์ไป ส่วนคะแนนก็คิดคือสมมตินักกีฬา 60 คน เหรียญทองจะได้ 7 คะแนน เหรียญเงินได้ 3 คะแนน เหรียญทองแดงได้ 1 คะแนน ก็จะเอาคะแนนรวมจาก 3 สนามของแต่ละคนมารวมเป็นคะแนนทีม แล้วจะมีแบ่งเป็นอายุเป็นอะไรหมดเลยแต่ว่าคะแนนก็คือตามรุ่นตามอายุอยู่แล้ว คนไหนได้เหรียญทอง ก็ได้ 7 คะแนน ก็คะแนนเข้าสู่ทีมค่ะ แล้วเราก็จะจัดแรงกิ้งของแต่ละอายุแต่ละรุ่นน้ำหนักด้วยว่า รุ่นนี้ อายุนี้ น้ำหนักนี้ ใครแรงกิ้งเป็นอันดับหนึ่ง ฝีมือเป็นอันดับหนึ่งค่ะ
• เห็นว่าจัดขึ้นมาเป็นฤดูกาลที่ 2 ความยากง่ายเป็นยังไง ผลตอบรับดีไหม
มันยากตั้งแต่เริ่มแล้วค่ะ เพราะว่าถ้าพูดถึงลีก เงินทุนต้องมาก่อน อุปสรรคก็จะเป็นในเรื่องของงบประมาณเพราะเราต้องหาสปอนเซอร์สนับสนุน แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเราได้มาจากค่าสมัครของเด็กก็จริง แต่ว่ามันไม่เพียงพอต่อการแข่งขันใหญ่ๆ ทั้งหมดที่มีการถ่ายทอดสด มีเงินรางวัล มีอะไรต่างๆ นานา เงินทุนพัฒนาฝึกซ้อม หรือเงินที่จะส่งเด็กไปหาประสบการณ์ที่เมืองนอกอีก มันเป็นเงินที่มหาศาลค่ะ แล้วอย่างฤดูกาลแรกที่เราเปิดขึ้นมา มันยากตั้งแต่เริ่มแล้วค่ะเพราะว่าเคยมีการจัดการแข่งขันแบบนี้ขึ้นมาก่อนแล้ว แต่ไม่ประสบความสำเร็จทำให้ภาพลักษณ์และชื่อเสียงในการจัดการแข่งขันแบบลีกไม่ดีและมีภาพลบตั้งแต่เริ่มต้นเลย แต่มันก็ผ่านมาได้ ในฤดูกาลแรกเราก็สามารถจัดได้ แล้วก็ส่งเด็กไปแข่งขันที่ประเทศเกาหลีใต้ ไปฝึกซ้อม ก็จบไปได้อย่างเรียบร้อยดีค่ะ ซึ่งครั้งแรกนี้ก็เป็นฤดูกาลที่ 2 แล้ว แข่งจบไป 2 สนามแล้วค่ะ
• แล้วเรามีเป้าหมายกับกีฬาเทควันโดยังไงต่อไปอีกบ้างไหมคะ
ตอนนี้ส่วนตัววิวก็มีโรงเรียน View Taekwondo Club จะเปิดสอนเทควันโดให้กับเด็ก เยาวชน และผู้สนใจทั่วไป ที่มีอายุตั้งแต่ 3 ปีขึ้นไป โรงเรียนอยู่ที่ห้างเพลินนารี่มอลล์ วัชรพล กรุงเทพมหานคร แล้วก็ อ.ท่ามะกา จ.กาญจนบุรี ค่ะ
ส่วนเป้าหมายหลักๆ ตอนนี้ก็คืออยากจะทำลีกให้มั่นคง ให้เป็นอาชีพได้ ให้เด็กๆ สามารถเล่นกีฬาแล้วมีเงินเดือนเลี้ยงครอบครัวได้ มีสโมสร สโมสรก็มีรายได้ แล้วก็พัฒนาเด็กและเยาวชนขึ้นมาสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศชาติ เพราะวิวเชื่อว่าเด็กรุ่นใหม่ๆ เขาจะต้องไปได้ไกลกว่าเราค่ะ มันต้องพัฒนาขึ้นเพราะจุดมุ่งหมายเราคืออยากให้เทควันโดไปได้ไกล
วิวอยากฝากให้ติดตามเทควันโดไทยพรีเมียร์ลีกค่ะ ตอนนี้เราแข่งกันมา 2 สนามแล้ว ส่วนในสนามที่ 3 เราจะแข่งกันวันที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 ที่มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี ถ่ายทอดสดกันทางช่อง 3sd ช่อง 28 เวลา 14.00-16.00 น. ค่ะ
สำหรับข้อมูลข่าวสารสามารถเข้าดูในเพจ (Taekwondo Thai Premier League) จะมีรายละเอียดข่าวสารเกี่ยวกับเทควันโดที่วิวจัดทั้งหมดทั่วประเทศ แล้วก็จะมีในเรื่องของคลิปวิดีโอต่างๆ การถ่ายทอดสดทั้งหมด ท่านผู้ชมคนไหนอยากติดตามสามารถไปดูย้อนหลังได้ ยังไงฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
เรื่อง : วรัญญา งามขำ, ธัญลักษณ์ อุ่มเจริญ
ภาพ : วรวิทย์ พานิชนันท์ และเพจ Taekwondo Thai Premier League
