กลายเป็นกระแสแชร์กันไปทั่วโลก สำหรับกรณีช่างภาพชาวไทยถูกก็อปปี้ภาพไปประกวด แถม “ผู้ขโมย” ยังได้รับรางวัลชนะเลิศ เราพาไปเปิดใจ ทำความรู้จักกับเจ้าของภาพถ่ายที่ประณีตสวยงามถึงขั้นฝรั่งยังต้องสวมรอย “ศศินทร์ ทิพชัย” หรือ “ไผ่” ช่างภาพอิสระผู้มาจากเด็กวิศวกร
• อยากให้เล่าถึงเรื่องการก๊อบปี้งานหน่อยครับว่าเป็นมาเป็นไปยังไง
คือต้องบอกก่อนว่า สำหรับผม การถ่ายภาพเป็นงานอดิเรก แล้วก็ส่งขายภาพตามเว็บไซต์ต่างๆ ดังนั้นก็จะมีภาพของผมไปโพสต์อยู่ตามเว็บไซต์ต่างๆ หลายที่ ทางกองประกวด Moscow International Photo Awards 2017 ที่เขาชี้แจง เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าผู้ส่งภาพประกวดเขาเอาภาพมาจากไหน แต่เบื้องต้นเขาก็ตัดสิทธิ์ผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้ว ทั้งภาพที่ได้รางวัลชนะเลิศประเภท Fine art people children กับที่ได้ที่สอง ทั้งหมดสองรูป
แต่เขายังไม่ได้ติดต่อมา ซึ่งในความคิดของเรา มองว่ากองประกวดเขาไม่รู้หรอกว่าผู้ประกวดเอาภาพมาจากไหน แต่คิดว่าคนที่ต้องออกมาเคลียร์คือคนที่เอารูปไป เท่าที่ตามข่าว เหมือนกับว่าเขาบอกว่าภาพที่เขาเอาไปมันถูกต้อง หมายความว่าวิธีการเอาไปของภาพนี้มันถูกต้องแล้วเขาเอาไปปรับแต่งมันคือภาพของเขา เขาจะเอาไปทำอะไรก็ได้ ซึ่งผมว่ามันไม่ใช่ คือเขาบรรยายต่างๆ นานาว่าเขามาเที่ยวประเทศไทย เขาชอบวิถีชีวิตชนบท เขามาเจอแล้วถ่ายด้วยตัวเอง เหมือนเขาเขียนนิยายขึ้นมา
ถ้าถามว่ารู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับการโดนแอบอ้างผลงาน ส่วนตัวดีใจที่ภาพเกี่ยวกับประเทศไทย ได้ออกสู่สายตาชาวโลก ได้เห็นความสวยงาม เห็นรอยยิ้ม แต่ก็มีความสงสัยว่าเอาภาพที่เราไปประกวดแล้วบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขาสร้างมาเองทั้งหมด
• โดยพื้นฐาน คุณทำงานด้านการถ่ายภาพเป็นอาชีพไหม?
ไม่ใช่เพื่ออาชีพครับ ผมแค่รักชอบการถ่ายภาพเพื่ออยากสะท้อนแง่งามของเรื่องราวความทรงจำ ความสุขส่วนตัว ของสังคม และมาแบ่งปันรอยยิ้ม ส่งเสริมการท่องเที่ยวด้วยอีกทาง ผมชื่นชอบการถ่ายภาพตั้งแต่เด็กๆ จากคุณพ่อ สมัยกล้องฟิล์มกล้องคอมแพกต์เล็กๆ คุณพ่อจะเป็นผู้ที่ถ่ายบันทึกเหตุการณ์ครอบครัวทั่วไป ไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ เสมือนช่างภาพประจำบ้าน ไม่ได้มีความสามารถระดับช่างภาพอาชีพ
เราก็เห็นคุ้นชินกับภาพนั้น ซึ่งนั่นก็เป็นต้นกำเนิดความชอบของเรา และพอคุณพ่อถ่ายเสร็จหลังไปเที่ยว กล้องฟิล์มกว่าฟิล์มจะถ่ายหมด นานหลายเดือน และยิ่งกว่านั้นกว่าจะเอาไปล้าง (ยิ้ม) แล้วล้างเสร็จต้องมารวมดูรูปกัน มันดูมีความสุข เวลาว่างๆ เราก็เอารูปที่เคยไปเที่ยวมาดูกัน 4 คนในครอบครัว ก็มาเปิดดูกันแล้วก็มีความสุข มันคือความสุข อันนี้เคยไปมาแล้วนะ
การถ่ายภาพมันเป็นเครื่องบันทึกความทรงจำครับ หลายๆ เหตุการณ์ เราไม่สามารถย้อนกลับไปอยู่ตรงนั้นได้ พอย้อนไปดูภาพถ่ายที่เราถ่ายไว้ ก็เหมือนเราได้กลับไปอยู่เหตุการณ์นั้นอีกครั้ง ซึ่งบางทีเราก็อาจจะลืมเหตุการณ์นั้นไปแล้ว ก็ทำให้เกิดความชอบ แม้ว่า ณ เวลานั้น เรื่องทัศนคติของคนรุ่นเก่าอย่างคุณพ่อจะชักนำให้หันเหมาทางงานด้านวิศวกรเพื่อความมั่นคง แต่มันก็ยังอยู่ในตัวเรา ก็ถ่ายรูปเป็นงานอดิเรกเรื่อยมาควบคู่กับการทำงาน
จนกระทั่งเมื่อ 5 ปีที่แล้ว รุ่นพี่ที่เรียนคณะวิศวะ ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารีด้วยกัน ชักชวนและแนะนำเรื่องการสร้างรายได้จากภาพถ่าย จึงสนใจและลองทำดู ตอนแรกไม่ได้จริงจังอะไรมาก พอทำได้สักพักเริ่มสนุก มีคนเห็นคุณค่างานของเราแล้วยินดีจ่ายเงินซื้อภาพเรา ถึงแม้จะไม่ได้เป็นเงินจำนวนมาก แต่มันก็ทำให้ฝันในการถ่ายภาพจริงๆ จังๆ ของเรากลับมาอีกครั้ง ณ ตอนนี้ก็ขายอยู่หลายเว็บ อาทิ เว็บไซต์ Shutterstock เว็บไซต์ iStock เป็นเว็บไซต์เพื่อการพาณิชย์ เพื่อการข่าว กำหนดสิทธิ์ไว้อยู่ เราขายเขา เขาก็ไปขายต่อ คล้ายๆ ธนาคารฝากผลงาน ใครมาหยิบใช้ก็จ่ายเงิน
• จากวิศวกรโรงงาน จึงเปลี่ยนเป็นกดลั่นชัตเตอร์ในฐานะช่างภาพ
คือมันมีเงินมาก้อนหนึ่งที่พออยู่ได้ ระดับเกินเงินเดือนค่าแรงขั้นต่ำนิดหน่อย บวกกับการที่เราได้อยู่กับครอบครัว ไม่ต้องมีการเดินทางเพื่อทำงาน ไม่ต้องเช่าที่พัก เรามีเงินเก็บมากกว่าที่เราทำงานประจำเสียอีก ก็เลยคิดว่าถ้าอย่างนั้น เราหยุดแล้วคิดหาอย่างอื่นที่เราทำแล้วมีความสุขแถมมีรายได้ มีเวลาอยู่กับคนที่เรารักดีกว่า ที่บ้านเชียงใหม่ อ.โพธิ์ชัย จ.ร้อยเอ็ด ก็ค่าครองชีพไม่สูง
• ย้อนกลับไปถึงภาพแรกๆ ที่ถ่ายส่วนตัวจะเป็นแนวอย่างไร
ต้องบอกก่อนว่าส่วนตัวไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นมืออาชีพ ก็ยังสมัครเล่นอยู่ ไม่ได้รับงานถ่ายภาพ ไม่มีสังกัด จะถ่ายให้ก็เพื่อนๆ ที่สนิทกัน ขอให้เลี้ยงข้าว เติมน้ำมันค่าที่พักให้ส่วนใหญ่ เพราะผมชื่นชอบการถ่ายภาพแนววิถีชีวิต ผมว่าเหมือนเราได้เล่าเรื่อง สิ่งที่ผมชอบ และประทับใจมาจากการถ่ายภาพ คือมิตรภาพ และการแบ่งปัน ต้องบอกว่าการถ่ายภาพก็จะมีเป็นกลุ่มหลายๆ กลุ่ม มีพี่ๆ เพื่อนๆ คอยให้คำแนะนำต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคการถ่าย เทคนิคการแต่งภาพ
ถ้าถามว่าเสน่ห์ของการถ่ายภาพให้อะไรกับเรา ผมมีความสุขที่ได้แบ่งปันรอยยิ้ม แบ่งปันสิ่งสวยงามที่ผมได้เห็นมา ให้เพื่อนๆ ได้สัมผัส 10 กว่าปีที่ถ่ายภาพมาประเทศอาเซียนเพื่อนบ้านนี่ไปมาเกือบหมด ยกเว้นประเทศบรูไนประเทศเดียวที่ยังไม่เคยไป
จากการเดินทาง หลายๆ ครั้ง เราพบว่า เราได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการส่งเสริมให้คนในพื้นที่มีรายได้เพิ่มขึ้น อย่างการไปถ่ายภาพที่ตำบลบ้านม่วง อ.สังคม จ.หนองคาย เมื่อก่อนก็ไม่ได้เป็นแหล่งท่องเที่ยว แต่พอรูปถ่ายที่กลุ่มพวกผมไปถ่าย หลังจากนั้นก็เกิดกระแสในเรื่องของการท่องเที่ยวต่างๆ เกิดห้วยหนองบึงต่างๆ มากมายที่กลายแหล่งท่องเที่ยวประจำจังหวัดก็ว่าได้ ส่วนเด็กๆ ในรูปที่เราไหว้วานให้มาเข้าฉาก เราก็มีค่าขนมหรือบางคนไปถ่ายบ่อยๆ ก็เป็นทุนการศึกษาของเขาได้เลย
ส่วนหนึ่งเริ่มต้นมาจากตรงนั้น และพอได้เห็นได้อะไรบางอย่าง มันกลายเป็นไม่ใช่ตัวเงิน และมากกว่าความรัก เราได้ทำอะไรเพื่ออย่างอื่นอีกด้วย คือจะไปกับกลุ่มเพื่อน ๆ รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้ร่วมกดชัตเตอร์กับคนคอเดียวกัน มีอะไรช่วยกันหยิบช่วยกันจัด
• ย้อนกลับไปที่ภาพซึ่งกลายเป็นประเด็นเรื่องการแอบอ้าง มีชื่อว่าอะไรบ้าง
ชื่อภาพ Asian old women washing clothes at the creek ชื่อภาพ Boys playing with their duck in the creek และชื่ออื่นๆ อีก ทั้งหมดเป็นภาพสะท้อนวิถีชีวิตชนบทให้ทุกคนได้เห็น บางคนอาจจะไม่รู้ว่ามันยังมีแบบนี้เหลืออยู่ ทั้งเด็กเล่นน้ำ คนแก่หาปู ซักผ้าตามลำธาร
แต่เป้าหมายผมในการถ่ายภาพ อยากนำเสนอมุมมองสวยๆ กับวิถีชีวิต จริงๆ ก็เหมือนเราสร้างภาพ ทำละครหนังเขาก็ทำกัน เขาก็มีแบบของเขา ผมก็มีแบบของผม เหมือนเป็นทั้งนักสร้างภาพใหม่และเก่า เก่าและใหม่ ย้อนวันวานด้วยส่วนหนึ่งในสายตาที่เราเห็น ในสิ่งที่เราคิดว่าน่าจะหยิบมันออกมาให้สังคมรู้ว่า ณ วันนี้มันยังมีอยู่นะ
• คิดว่าเราควรมีมาตรการอย่างไรไม่ให้เกิดเหตุการณ์นี้ซ้ำอีก
ผมว่ากฎหมายที่เขียนออกมาค่อนข้างครอบคลุมนะครับ แต่เรายังขาดความรู้ ความใส่ใจในเรื่องลิขสิทธิ์ สิทธิ์การใช้ภาพอยู่ หากเราเป็นผู้ใช้งานภาพจริงๆ ควรต้องทราบถึงสิทธิ์การใช้งาน และตระหนักถึงเรื่องลิขสิทธิ์ ก็ดีใจที่เรื่องนี้เป็นข่าว ทำให้คนไทยหลายๆ คนมีความรู้ และทราบถึงกฎหมายลิขสิทธิ์และสิทธิ์ในการนำไปใช้งาน
• อนาคต มีการวางเป้าหมายไว้อย่างไรหรือไม่
ก็คิดไว้กับเพื่อนๆ ว่าจะลองส่งเข้าประกวดบ้าง แต่ก็คงต้องปรึกษากัน เพราะข่าวสารเรื่องการประกวด เรารู้ไม่เยอะ ก็ต้องทำเป็นลิสต์และส่งรวมกัน ส่วนในเรื่องของเราเอง ตอนนี้ได้จัดทำเว็บไซต์ จริงๆ ก็ทำมาปีกว่าแล้วกำลังเสร็จและเปิดตัว เพื่อขายงานพรินต์ภาพใส่กรอบ โดยจะรวบรวมภาพจากเอเชียเพื่อใช้งานในงานประดับตกแต่งบ้าน ชื่อเว็บไซต์ www.pixartasia.com โดยใช้ภาพที่เป็นลิขสิทธิ์จากช่างภาพเพื่อเป็นการส่งเสริมผู้ที่ทำงานด้านนี้อีกทาง
สำหรับคนที่อยากเป็นช่างภาพ ถ้าถามว่าเราจะแนะนำอย่างไรได้บ้างหรือไม่ว่าควรเริ่มต้นอย่างไรถึงจะเป็นช่างภาพที่ดีและเก่ง ทุกคนเป็นช่างภาพที่ดีและเก่งได้ทุกคน อย่างแรกที่อยากแนะนำคือ เราต้องรู้จักการควบคุมกล้องขั้นพื้นฐานให้ได้ ISO, speed shutter, รูรับแสง, การวัดแสง ถ่ายภาพบ่อยๆ ทดลองสิ่งใหม่ๆ การทำซ้ำๆ บ่อยๆ จะทำให้เราชำนาญ ในเว็บไซต์ที่เป็นแหล่งชุมชนถ่ายภาพ ในกลุ่มต่างๆ ภาพสวยๆ เราก็ไปศึกษาวิธีการถ่าย สถานที่ ช่วงเวลา เรียนรู้การใช้โปรแกรมตกแต่งภาพ สุดท้ายที่ทำและสำคัญที่สุดสำหรับผมคือ แบ่งปันสิ่งดีๆ กลับคืนสู่สังคมครับ
เรื่อง : รัชพล ธนศุทธิสกุล
ภาพ : ศศินทร์ ทิพชัย
• อยากให้เล่าถึงเรื่องการก๊อบปี้งานหน่อยครับว่าเป็นมาเป็นไปยังไง
คือต้องบอกก่อนว่า สำหรับผม การถ่ายภาพเป็นงานอดิเรก แล้วก็ส่งขายภาพตามเว็บไซต์ต่างๆ ดังนั้นก็จะมีภาพของผมไปโพสต์อยู่ตามเว็บไซต์ต่างๆ หลายที่ ทางกองประกวด Moscow International Photo Awards 2017 ที่เขาชี้แจง เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าผู้ส่งภาพประกวดเขาเอาภาพมาจากไหน แต่เบื้องต้นเขาก็ตัดสิทธิ์ผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้ว ทั้งภาพที่ได้รางวัลชนะเลิศประเภท Fine art people children กับที่ได้ที่สอง ทั้งหมดสองรูป
แต่เขายังไม่ได้ติดต่อมา ซึ่งในความคิดของเรา มองว่ากองประกวดเขาไม่รู้หรอกว่าผู้ประกวดเอาภาพมาจากไหน แต่คิดว่าคนที่ต้องออกมาเคลียร์คือคนที่เอารูปไป เท่าที่ตามข่าว เหมือนกับว่าเขาบอกว่าภาพที่เขาเอาไปมันถูกต้อง หมายความว่าวิธีการเอาไปของภาพนี้มันถูกต้องแล้วเขาเอาไปปรับแต่งมันคือภาพของเขา เขาจะเอาไปทำอะไรก็ได้ ซึ่งผมว่ามันไม่ใช่ คือเขาบรรยายต่างๆ นานาว่าเขามาเที่ยวประเทศไทย เขาชอบวิถีชีวิตชนบท เขามาเจอแล้วถ่ายด้วยตัวเอง เหมือนเขาเขียนนิยายขึ้นมา
ถ้าถามว่ารู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับการโดนแอบอ้างผลงาน ส่วนตัวดีใจที่ภาพเกี่ยวกับประเทศไทย ได้ออกสู่สายตาชาวโลก ได้เห็นความสวยงาม เห็นรอยยิ้ม แต่ก็มีความสงสัยว่าเอาภาพที่เราไปประกวดแล้วบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขาสร้างมาเองทั้งหมด
• โดยพื้นฐาน คุณทำงานด้านการถ่ายภาพเป็นอาชีพไหม?
ไม่ใช่เพื่ออาชีพครับ ผมแค่รักชอบการถ่ายภาพเพื่ออยากสะท้อนแง่งามของเรื่องราวความทรงจำ ความสุขส่วนตัว ของสังคม และมาแบ่งปันรอยยิ้ม ส่งเสริมการท่องเที่ยวด้วยอีกทาง ผมชื่นชอบการถ่ายภาพตั้งแต่เด็กๆ จากคุณพ่อ สมัยกล้องฟิล์มกล้องคอมแพกต์เล็กๆ คุณพ่อจะเป็นผู้ที่ถ่ายบันทึกเหตุการณ์ครอบครัวทั่วไป ไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ เสมือนช่างภาพประจำบ้าน ไม่ได้มีความสามารถระดับช่างภาพอาชีพ
เราก็เห็นคุ้นชินกับภาพนั้น ซึ่งนั่นก็เป็นต้นกำเนิดความชอบของเรา และพอคุณพ่อถ่ายเสร็จหลังไปเที่ยว กล้องฟิล์มกว่าฟิล์มจะถ่ายหมด นานหลายเดือน และยิ่งกว่านั้นกว่าจะเอาไปล้าง (ยิ้ม) แล้วล้างเสร็จต้องมารวมดูรูปกัน มันดูมีความสุข เวลาว่างๆ เราก็เอารูปที่เคยไปเที่ยวมาดูกัน 4 คนในครอบครัว ก็มาเปิดดูกันแล้วก็มีความสุข มันคือความสุข อันนี้เคยไปมาแล้วนะ
การถ่ายภาพมันเป็นเครื่องบันทึกความทรงจำครับ หลายๆ เหตุการณ์ เราไม่สามารถย้อนกลับไปอยู่ตรงนั้นได้ พอย้อนไปดูภาพถ่ายที่เราถ่ายไว้ ก็เหมือนเราได้กลับไปอยู่เหตุการณ์นั้นอีกครั้ง ซึ่งบางทีเราก็อาจจะลืมเหตุการณ์นั้นไปแล้ว ก็ทำให้เกิดความชอบ แม้ว่า ณ เวลานั้น เรื่องทัศนคติของคนรุ่นเก่าอย่างคุณพ่อจะชักนำให้หันเหมาทางงานด้านวิศวกรเพื่อความมั่นคง แต่มันก็ยังอยู่ในตัวเรา ก็ถ่ายรูปเป็นงานอดิเรกเรื่อยมาควบคู่กับการทำงาน
จนกระทั่งเมื่อ 5 ปีที่แล้ว รุ่นพี่ที่เรียนคณะวิศวะ ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารีด้วยกัน ชักชวนและแนะนำเรื่องการสร้างรายได้จากภาพถ่าย จึงสนใจและลองทำดู ตอนแรกไม่ได้จริงจังอะไรมาก พอทำได้สักพักเริ่มสนุก มีคนเห็นคุณค่างานของเราแล้วยินดีจ่ายเงินซื้อภาพเรา ถึงแม้จะไม่ได้เป็นเงินจำนวนมาก แต่มันก็ทำให้ฝันในการถ่ายภาพจริงๆ จังๆ ของเรากลับมาอีกครั้ง ณ ตอนนี้ก็ขายอยู่หลายเว็บ อาทิ เว็บไซต์ Shutterstock เว็บไซต์ iStock เป็นเว็บไซต์เพื่อการพาณิชย์ เพื่อการข่าว กำหนดสิทธิ์ไว้อยู่ เราขายเขา เขาก็ไปขายต่อ คล้ายๆ ธนาคารฝากผลงาน ใครมาหยิบใช้ก็จ่ายเงิน
• จากวิศวกรโรงงาน จึงเปลี่ยนเป็นกดลั่นชัตเตอร์ในฐานะช่างภาพ
คือมันมีเงินมาก้อนหนึ่งที่พออยู่ได้ ระดับเกินเงินเดือนค่าแรงขั้นต่ำนิดหน่อย บวกกับการที่เราได้อยู่กับครอบครัว ไม่ต้องมีการเดินทางเพื่อทำงาน ไม่ต้องเช่าที่พัก เรามีเงินเก็บมากกว่าที่เราทำงานประจำเสียอีก ก็เลยคิดว่าถ้าอย่างนั้น เราหยุดแล้วคิดหาอย่างอื่นที่เราทำแล้วมีความสุขแถมมีรายได้ มีเวลาอยู่กับคนที่เรารักดีกว่า ที่บ้านเชียงใหม่ อ.โพธิ์ชัย จ.ร้อยเอ็ด ก็ค่าครองชีพไม่สูง
• ย้อนกลับไปถึงภาพแรกๆ ที่ถ่ายส่วนตัวจะเป็นแนวอย่างไร
ต้องบอกก่อนว่าส่วนตัวไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นมืออาชีพ ก็ยังสมัครเล่นอยู่ ไม่ได้รับงานถ่ายภาพ ไม่มีสังกัด จะถ่ายให้ก็เพื่อนๆ ที่สนิทกัน ขอให้เลี้ยงข้าว เติมน้ำมันค่าที่พักให้ส่วนใหญ่ เพราะผมชื่นชอบการถ่ายภาพแนววิถีชีวิต ผมว่าเหมือนเราได้เล่าเรื่อง สิ่งที่ผมชอบ และประทับใจมาจากการถ่ายภาพ คือมิตรภาพ และการแบ่งปัน ต้องบอกว่าการถ่ายภาพก็จะมีเป็นกลุ่มหลายๆ กลุ่ม มีพี่ๆ เพื่อนๆ คอยให้คำแนะนำต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคการถ่าย เทคนิคการแต่งภาพ
ถ้าถามว่าเสน่ห์ของการถ่ายภาพให้อะไรกับเรา ผมมีความสุขที่ได้แบ่งปันรอยยิ้ม แบ่งปันสิ่งสวยงามที่ผมได้เห็นมา ให้เพื่อนๆ ได้สัมผัส 10 กว่าปีที่ถ่ายภาพมาประเทศอาเซียนเพื่อนบ้านนี่ไปมาเกือบหมด ยกเว้นประเทศบรูไนประเทศเดียวที่ยังไม่เคยไป
จากการเดินทาง หลายๆ ครั้ง เราพบว่า เราได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการส่งเสริมให้คนในพื้นที่มีรายได้เพิ่มขึ้น อย่างการไปถ่ายภาพที่ตำบลบ้านม่วง อ.สังคม จ.หนองคาย เมื่อก่อนก็ไม่ได้เป็นแหล่งท่องเที่ยว แต่พอรูปถ่ายที่กลุ่มพวกผมไปถ่าย หลังจากนั้นก็เกิดกระแสในเรื่องของการท่องเที่ยวต่างๆ เกิดห้วยหนองบึงต่างๆ มากมายที่กลายแหล่งท่องเที่ยวประจำจังหวัดก็ว่าได้ ส่วนเด็กๆ ในรูปที่เราไหว้วานให้มาเข้าฉาก เราก็มีค่าขนมหรือบางคนไปถ่ายบ่อยๆ ก็เป็นทุนการศึกษาของเขาได้เลย
ส่วนหนึ่งเริ่มต้นมาจากตรงนั้น และพอได้เห็นได้อะไรบางอย่าง มันกลายเป็นไม่ใช่ตัวเงิน และมากกว่าความรัก เราได้ทำอะไรเพื่ออย่างอื่นอีกด้วย คือจะไปกับกลุ่มเพื่อน ๆ รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้ร่วมกดชัตเตอร์กับคนคอเดียวกัน มีอะไรช่วยกันหยิบช่วยกันจัด
• ย้อนกลับไปที่ภาพซึ่งกลายเป็นประเด็นเรื่องการแอบอ้าง มีชื่อว่าอะไรบ้าง
ชื่อภาพ Asian old women washing clothes at the creek ชื่อภาพ Boys playing with their duck in the creek และชื่ออื่นๆ อีก ทั้งหมดเป็นภาพสะท้อนวิถีชีวิตชนบทให้ทุกคนได้เห็น บางคนอาจจะไม่รู้ว่ามันยังมีแบบนี้เหลืออยู่ ทั้งเด็กเล่นน้ำ คนแก่หาปู ซักผ้าตามลำธาร
แต่เป้าหมายผมในการถ่ายภาพ อยากนำเสนอมุมมองสวยๆ กับวิถีชีวิต จริงๆ ก็เหมือนเราสร้างภาพ ทำละครหนังเขาก็ทำกัน เขาก็มีแบบของเขา ผมก็มีแบบของผม เหมือนเป็นทั้งนักสร้างภาพใหม่และเก่า เก่าและใหม่ ย้อนวันวานด้วยส่วนหนึ่งในสายตาที่เราเห็น ในสิ่งที่เราคิดว่าน่าจะหยิบมันออกมาให้สังคมรู้ว่า ณ วันนี้มันยังมีอยู่นะ
• คิดว่าเราควรมีมาตรการอย่างไรไม่ให้เกิดเหตุการณ์นี้ซ้ำอีก
ผมว่ากฎหมายที่เขียนออกมาค่อนข้างครอบคลุมนะครับ แต่เรายังขาดความรู้ ความใส่ใจในเรื่องลิขสิทธิ์ สิทธิ์การใช้ภาพอยู่ หากเราเป็นผู้ใช้งานภาพจริงๆ ควรต้องทราบถึงสิทธิ์การใช้งาน และตระหนักถึงเรื่องลิขสิทธิ์ ก็ดีใจที่เรื่องนี้เป็นข่าว ทำให้คนไทยหลายๆ คนมีความรู้ และทราบถึงกฎหมายลิขสิทธิ์และสิทธิ์ในการนำไปใช้งาน
• อนาคต มีการวางเป้าหมายไว้อย่างไรหรือไม่
ก็คิดไว้กับเพื่อนๆ ว่าจะลองส่งเข้าประกวดบ้าง แต่ก็คงต้องปรึกษากัน เพราะข่าวสารเรื่องการประกวด เรารู้ไม่เยอะ ก็ต้องทำเป็นลิสต์และส่งรวมกัน ส่วนในเรื่องของเราเอง ตอนนี้ได้จัดทำเว็บไซต์ จริงๆ ก็ทำมาปีกว่าแล้วกำลังเสร็จและเปิดตัว เพื่อขายงานพรินต์ภาพใส่กรอบ โดยจะรวบรวมภาพจากเอเชียเพื่อใช้งานในงานประดับตกแต่งบ้าน ชื่อเว็บไซต์ www.pixartasia.com โดยใช้ภาพที่เป็นลิขสิทธิ์จากช่างภาพเพื่อเป็นการส่งเสริมผู้ที่ทำงานด้านนี้อีกทาง
สำหรับคนที่อยากเป็นช่างภาพ ถ้าถามว่าเราจะแนะนำอย่างไรได้บ้างหรือไม่ว่าควรเริ่มต้นอย่างไรถึงจะเป็นช่างภาพที่ดีและเก่ง ทุกคนเป็นช่างภาพที่ดีและเก่งได้ทุกคน อย่างแรกที่อยากแนะนำคือ เราต้องรู้จักการควบคุมกล้องขั้นพื้นฐานให้ได้ ISO, speed shutter, รูรับแสง, การวัดแสง ถ่ายภาพบ่อยๆ ทดลองสิ่งใหม่ๆ การทำซ้ำๆ บ่อยๆ จะทำให้เราชำนาญ ในเว็บไซต์ที่เป็นแหล่งชุมชนถ่ายภาพ ในกลุ่มต่างๆ ภาพสวยๆ เราก็ไปศึกษาวิธีการถ่าย สถานที่ ช่วงเวลา เรียนรู้การใช้โปรแกรมตกแต่งภาพ สุดท้ายที่ทำและสำคัญที่สุดสำหรับผมคือ แบ่งปันสิ่งดีๆ กลับคืนสู่สังคมครับ
เรื่อง : รัชพล ธนศุทธิสกุล
ภาพ : ศศินทร์ ทิพชัย
