By...แอดตั๋ว
ย้อนกลับไปในยุคที่สาวคาราโอเกะ นาเกลือใต้ ยังตีราคาเป็นเงินได้ 900 บาท ต่อการเสร็จกิจกาม 1 น้ำ อันเป็นยุคที่คนพัทยาหรือคนต่างถิ่นนิยมใช้เป็นสถานที่ขึ้นครู “เพียง 900 บาท แลกกับการได้เป็นชายแท้เต็มตัว” 900 บาท ถือเป็นเงินที่ไม่มากมายเลยเพื่อแลกกับประสบการณ์ครั้งแรกหรือครั้งหนึ่งในชีวิต
หลายคนติดอกติดใจจนต้องผูกปิ่นโตไปเยี่ยมเยือนดงช้างป่าแห่งนี้บ่อยกว่าการไปทำบุญที่วัดเสียอีก ผมก็คือหนึ่งในนั้น แต่อย่างที่เคยบอกไปใน ตอนที่ 1 ว่าลักษณะการเที่ยวของผมจะไม่ใช่การเที่ยวธรรมดา ผมเคยเสียเงินให้สาวขายบริการ 1 คน 8,000 บาท ต่อ 1 คืนมาแล้ว ไม่ใช่เป็นการโดนหลอกลวง โดนขโมย หรือโดนตะล่อมนั่นนี่ ผมให้เธอด้วยความเต็มอกเต็มใจ เพราะประทับใจในตัวตนของเธอเหลือเกิน
ย้อนกลับไปราว 7 ปีก่อนเห็นจะได้ ผมได้รู้จัก นาเกลือใต้ ครั้งแรกก็ตอนได้รับมอบหมายจากเจ้านายให้ไปประจำอยู่พัทยา งานที่ผมทำขอไม่ลงรายละเอียดลึก รู้แค่ว่ารายได้งามพอสมควร ทำให้ผมมีเงินเหลือกินเหลือใช้จนต้องออกไปตระเวนราตรีบ่อยๆ ในความเข้าใจของผมตอนแรกคือ พัทยา เป็นแหล่งรวบรวมของสาวสเป็คฝรั่งไว้ โดยที่ไม่น่าจะเป็นสเป็คผมเท่าไหร่ แต่แล้วผมก็ได้รู้ว่าในโซนรอบนอกของพัทยา มันมีสถานที่ที่เรียกว่า นาเกลือใต้ อยู่ด้วย ที่ๆ คนไทยอย่างผมจะได้พบพานกับสาวในสเป็คของตนเอง คือ ขาว หมวย สวย เฉียบ
ไอ้แมน คือคนที่พาผมเข้าวงการโลกีย์ มันคือลูกน้องที่ทำงาน เป็นคนพื้นที่ หน้าตาดี แต่ชอบเที่ยวกะหรี่มากๆ (หน้าตาท่าทางคล้ายๆ ไอ้วอกในละคร เป็นต่อ) ผมเคยถามว่าหน้าตาอย่างแกนี่ไปนั่งชิลๆ ในร้านเหล้าเดี๋ยวก็ได้สาวๆ มา แค่สบตากับโต๊ะข้างๆ ก็มีคนยอมให้แล้ว
มันบอกว่า ผมเป็นคนขี้เกียจ ขี้เกียจจีบ ขี้เกียจคุย ขี้เกียจแสดงละครว่าข้านี่ใจป้ำ เลี้ยงเหล้า เลี้ยงข้าวสาว สปาร์คกันตอนเที่ยงคืน กว่าจะได้เสพสมอารมณ์หมายก็ปาเข้าไปตีสาม บางคนเกือบสว่างยังไม่ได้มีอะไรกัน ซื้อกินเอาง่ายกว่าเยอะ ได้ตรงตามสเป็คด้วย ถ้าไปนั่งอ่อยในร้านเหล้า เผื่อวันไหนอยากได้สาวหน้าอกเล็ก แต่ดันไปเจอสาวหน้าอกหน้าใจใหญ่โตทอดสะพาน ก็จะผิดหวังกันไปอีก เพราะฉะนั้น การซื้อกินน่ะดีที่สุดสำหรับมัน
ถือเป็นอุดมการณ์ที่ดีมาก ผมก็เพิ่งเก็ต ทั้งที่มันแค่เรื่องง่ายๆ ที่ผู้ชายก็รู้ แต่ทำไมถึงต้องไปนั่งอ่อยนั่งจีบสาวในร้านเหล้าด้วย ไอ้การที่หวังจะเจอสาวซิง ใสๆ อะไรแบบนี้ในร้านเหล้าก็พอๆ กับไปหาแบบนี้ในซ่องนั่นแหละ สาวซิงที่ไหนจะมานั่งอ่อยผู้ชายในผับบาร์กันล่ะ
แค่เพิ่งเจอกัน สาวๆ พวกนั้นก็พยายามจะอ่อยแล้ว แล้วมาเที่ยวแทบทุกคืน ก็อ่อยคนอื่นๆ เหมือนกับที่อ่อยแกนั่นแหละ เผลอๆ สาวๆ พวกนี้ผ่านอะไรมาเยอะกว่าสาวขายบริการในซ่องอีก เพราะถ้าว่ากันตามตรงก็เหมือนให้ฟรีนั่นแหละ
คืนๆ หนึ่งต้องมีเหยื่อติดเบ็ดสักคน ไม่ก็สองคน แต่สาวขายบริการนั้นคนซื้อต้องควักเงินจ่าย ซึ่งเพราะคำว่า “ต้องจ่าย” กับ “ให้ฟรี” เนี่ยแหละ เราต้องมานั่งคิดกันอีกทีว่า สรุปแล้วอันไหนคือทางเลือกที่ดีที่สุด และปลอดภัยกว่ากัน เพราะกะสาวขายบริการยังมีวันขายไม่ออก แต่สาวๆ ขาอ่อยนี่ แจกฟรีแทบทุกวัน แถมเวลาเจอผู้ชายถูกใจ บางคนกลัวเสียฟอร์ม ก็ยินยอมให้เขาไม่ต้องสวมถุงยางอนามัยเลยก็มี แต่สำหรับสาวขายบริการแล้ว การไม่ใส่ถุงยางอนามัย ถือว่าผิดกฏอย่างแรง นี่แหละข้อแตกต่างระหว่าง “ขาอ่อย” กับ “ขายบริการ” นี่คือสิ่งที่ไอ้แมน ลูกน้องคนสนิทสอนผม
ไอ้แมน เป็นเด็กพื้นที่ ดังนั้นมันจึงมีลิสต์รายชื่อน้องๆ ขาประจำของมัน ซึ่งนี่แหละคือประโยชน์ของการมีลูกน้องที่รอบรู้ในเรื่องสาวๆ พวกนี้ คือสามารถนำเสนอเราได้ว่าน้องคนนี้เป็นไง มีสกิลแบบไหน และลูกน้องผมมีอำนาจต่อรองได้มากกว่าลูกค้าขาจร ที่สำคัญ พอเอารายชื่อที่มันเมมไว้ในมือถือมาให้ดู ผมนี่ตาลุกวาว
เล่นเมมเบอร์โทร พร้อมรูปถ่ายของน้องๆ ที่ใช้เบอร์นั้นๆ ไว้หมดเลย ไอ้แมนจึงมีสถานะเป็นดั่ง หนังสือแคทตาล็อกส่วนตัวของผม คือพูดง่ายๆ ผมไม่ต้องไปขับรถวนหลายๆ ซอยเหมือนขาจรคนอื่นๆ เพราะไอ้แมนมีตัวเด็ดๆ ให้ผมเลือกอยู่แล้ว ผมแค่บอกว่า วันนี้อยากได้สาวผมสั้น อยากได้สาวตัวเล็ก ไอ้แมนก็จะนำเสนอได้แบบที่ถ้าผมเป็น โทนี่ สตาร์ค ไอ้แมนก็ทำหน้าที่คล้ายๆ จาวิส ประจำตัวผม คือจัดให้ทุกอย่างนั่นเอง
เอาเข้าจริงๆ ผมถือว่าลูกน้องคนนี้ของผมเป็นดั่งอาจารย์ในเรื่องสาวขายบริการนั่นแหละ คือก่อนหน้านี้ผมไม่เคยศรัทธาในการเที่ยวกลางคืนเลย ผมคิดว่ามันค่อนข้างน่าอาย หมิ่นเหม่ สกปรก และเสี่ยง แต่เมื่อผมได้รู้จักกับไอ้แมน ผมก็เข้าใจสัจธรรมอย่างถ่องแท้ว่า ซื้อกิน ปลอดภัยกว่า นั่งอ่อย เป็นสัจธรรมที่ผมเองก็เพิ่งเข้าใจนี่แหละ
ขอย้อนกลับไปที่ข้างต้นบทความนะครับ สาวขายบริการที่ผมยอมเสียเงินให้ 8,000 บาท ในคืนเดียวนั้นก็คือสาว นากาตะ คนแรกที่ผมได้ ไม่ได้มีการหลอกลวง ไม่ได้มีการโกงอะไรทั้งสิ้น 8,000 บาท ผมเต็มใจให้เธอ เป็นราคาเหมารวม เรามีช่วงเวลาที่ดื่มด่ำด้วยกันในโรงแรม เราแลกเปลี่ยนทัศนคติ และ ร่างกาย ซึ่งกันและกัน เป็นความประทับใจที่ผมแทบไม่เสียดายเลยกับเงินแค่ 8,000 บาท จริงๆ ราคาเหมาของเธออยู่ที่ 3,000 บาท แต่ที่เพิ่มมาอีก 5,000 นั้นเป็นค่าอะไร โปรดติตามในตอนหน้า....
อ้อ...ลืมบอกไปว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวชุมพร หุ่นคล้ายๆ กุ๊บกิ๊บ-สุมณทิพย์ เหลืองอุทัย แต่หน้าตาคล้ายๆ ใหม่-เจริญปุระ ซึ่งชื่อของเธอนี้ก็มาจากการที่เธอหน้าตาคล้ายใหม่เนี่ยแหละ สาวบริการใครเขาใช้ชื่อจริงกันล่ะ เขามาตั้งชื่อใหม่กันทั้งนั้น บางคนบอกลูกค้าคนนี้ว่าชื่อนี้ แต่ไปบอกลูกค้าอีกคนว่าชื่อนี้ นี่แหละคือโลกแห่งคาวโลกีย์ แต่พวกเธอมีเหตุผลในการสลับชื่อ เป็นยังไงเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังอีกที
มาตามติด Facebook Fanpage และ Instagram
"MGR Online Live" และ "@manager_live" กันได้ที่นี่!!
และสามารถส่งข่าวสารมาได้ที่: manageronlinelive@gmail.com
หรือ Fax 0-2629-4754