ภาพของเธอ...เชย แก่ อ้วน และดูตลกในสายตาของผู้คน...
เธอชื่อ ซูซาน บอยล์ (Susan Boyle) สาวใหญ่วัย 47 ปี ชาวสก็อตแลนด์ที่ปรากฏตัวในรายการประกวดร้องเพลง Britain’Got Talent เมื่อวันที่ 11 เมษายน พ.ศ.2552 เธอขับร้องเพลง I dreamed a dream เพลงจากละครเวทีเรื่อง Les Miserables
บรรยากาศงานประกวดร้องเพลงในวันนั้น ทั้งฮอลล์ และผู้ชมที่พบเห็นเธอ ต่างพากันยิ้มเยาะ ซูซาน ด้วยรูปลักษณ์ของหญิงแก่ แต่งตัวเชย และมีรูปร่างอุ้ยอ้าย ไม่สมดั่งจะเป็นศิลปินนักร้องและควรกล้าจะเข้ามาในงานประกวดครั้งนี้
ทันที ที่ซูซานถือไมโครโฟน และเปล่งเสียงท่อนแรกของเพลงออกมา ผู้ชม และคณะกรรมการตัดสิน ต่างพากันเงียบงัน และสะกดความรู้สึกทึ่ง กับพลังเสียงของเธอ
ผู้คนคนหนึ่งเริ่มปรบมือ และ เสียงก็เริ่มดังกึกก้อง ขณะที่ขณะกรรมการคนหนึ่ง ถึงกับเอามือลูบหน้า และมีน้ำตาเม็ดเล็กๆไหลซึมจากดวงตา
ใช่แล้ว, นี่แหละซูซานหญิงแก่ที่ไม่มีแวว และน่าขบขัน ในสายตาของผู้คน เธอทำให้ผู้คนรอบๆเวทีอึ้ง และเกิดกระแสไปทั่วโลกว่า “คนเราอย่าตัดสินกันที่ภายนอก”
เรื่องราวของซูซาน ถูกเผยแพร่ในเว็บไซต์ดังYou Tube เพียงสัปดาห์เดียวมีผู้ชมกว่า 100 ล้านครั้ง สร้างสถิติใหม่ให้กับเว็บไซต์ดังกล่าว ซึ่งกำลังจะมีผู้ชมเข้ามาชมมากที่สุดในโลก
ชีวิตของเธอ ยิ่งน่าสนใจเมื่อเธอเป็นเพียงหญิงโสดตกงาน ที่เลี้ยงแมวอยู่บ้านตามลำพัง ทำงานอาสาสมัครบ้างเป็นครั้งคราว มีความฝันเพียงอยากประกวดร้องเพลงตามที่แม่เคยตั้งหวังไว้ แต่หลังจากเธอขึ้นเวทีและโชว์พรสวรรค์ที่ติดตัวมา ซูซานกลายเป็นคนดังที่คนทั่วโลกรู้จัก ถึงขนาดวันนี้ชีวิตของเธอต้องพึ่งบอดี้การ์ดคอยดูแล ล้อมรั้วบ้านใหม่ เพื่อป้องกันผู้คนมาขอลายเซ็น
โอ้! ซูซาน ผมว่าเธอได้กลายเป็นแรงบันดาลใจของคนทั่วโลก ให้ข้อคิดที่ว่ารูปลักษณ์ไม่ได้กำหนดขีดความสามารถของบุคคล และไม่มีวันหมดอายุ หากหัวใจยังมีความพยายามอยู่
ซูซาน กลายเป็นกรณีศึกษาสำคัญว่า คนเราทุกคนต่างมีแสงสว่างในตัวเอง เพียงตัวเราต้องรู้ว่า ตัวตนมีแสงสว่างเจิดจ้ามากที่สุดตรงไหน รู้แล้วควรหยิบมาใช้ให้เกิดผลมากที่สุด
ความฝันไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้อ และถ้าทุกคนหมดฝัน ผมว่าชีวิตก็หมดความหมาย...
ผมชอบประโยคสัมภาษณ์ของเธอ ในสตาร์แมกกาซีน ที่บอกว่า “ถึงอย่างไรฉันก็มีความสุขตามที่ฉันเป็น อีอ้วน!
เธอ พูดได้ดี และมีนัยบอกว่า แม้เธอจะอ้วน ขี้เหล่ แต่เธอก็มีความสุข พระเจ้าอาจสร้างให้เธอเป็นเช่นนี้ แต่ก็ให้พรพิเศษ ด้วยพรสวรรค์ในการร้องเพลงของเธอ
ซูซาน ทำให้กลุ่มคนที่เก็บตัวอยู่ในซอกเหลือบหลายๆคน กล้าออกมาเผชิญโลกภายนอกมากขึ้น ผมอยากมองเห็นค่ายเพลง งานประกวดร้องเพลง หรือ องค์กรธุรกิจหลายๆแห่ง ที่เน้นรับคนหน้าตาดี ให้โอกาสคนไม่หล่อไม่สวย หรือ ขี้เหร่บ้าง
เข้าใจอยู่องค์กรหลายแห่งเน้นขายหน้าตา เคยมีเจ้าของธุรกิจบัตรเครดิตแห่งหนึ่งบอกว่า ขอรับแต่คนสวย หล่อ แม้โง่แต่ก็สอนได้ แต่คนหน้าขี้เหล่ ยังไงก็แก้ไขยาก ผมว่าแนวคิดแบบนี้ก็ถูกครึ่งหนึ่ง แต่อีกครั่งหนึ่ง ผมว่า เขาควรคิดใหม่
สังคมปัจจุบันเปลี่ยนไปมากแล้วครับ ความสามารถควรมาอันดับหนึ่ง หน้าตาเป็นเพียงผลพลอยได้ อย่างคนซื้อเพลง ชอบศิลปินวันนี้ จำนวนกว่าครึ่งค่อนตลาดผู้บริโภค ซื้อเพราะความสามารถของการร้อง ซื้อเพราะคุณภาพของเพลง
วงการดารานักแสดงก็เช่นกัน สวยแบบศัลยกรรม ถ้าเล่นไม่เก่ง แสดงไม่ดี ไม่ช้าก็ตกกระป๋อง ขณะที่นักแสดงบางคนไม่หล่อ ไม่สวย แต่งานไหลมาเทมา ประจักษ์ชัดว่า เขา+มีคุณภาพ
ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ ตามความถนัดและความสามารถ...
ขอบคุณ ซูซาน บอยล์ ทำให้คนขี้เหร่ทั่วโลก ได้มีกำลังใจขึ้น....
วัฒนะชัย ยะนินทร
บรรณาธิการ M-Lite
