รายงานสหประชาชาติชี้การผลิตฝิ่นในพม่าพุ่งสูงหลังรัฐประหาร

เอเอฟพี - การผลิตฝิ่นในพม่าเพิ่มขึ้นอย่างมากหลังการรัฐประหารในปี 2564 สำนักงานว่าด้วยยาเสพติดและอาชญากรรมของสหประชาชาติระบุวันนี้ (26) เนื่องจากความวุ่นวายทางการเมืองและเศรษฐกิจผลักดันให้เกษตรกรหันไปเพาะปลูกพืชดังกล่าว

เศรษฐกิจของประเทศเป็นอัมพาตหลังการยึดอำนาจของทหารในเดือน ก.พ.2564 และตามมาด้วยการต่อสู้ระหว่างรัฐบาลทหารและกลุ่มติดอาวุธต่อต้านการรัฐประหาร

พื้นที่ที่ใช้ปลูกฝิ่นขยายตัว 1 ใน 3 เป็นกว่า 40,000 เฮกตาร์ใน 2564-2565 ที่นับเป็นฤดูกาลปลูกฝิ่นอย่างเต็มรูปแบบครั้งแรกนับตั้งแต่การรัฐประหาร ตามรายงานของสำนักงานว่าด้วยยาเสพติดและอาชญากรรมแห่งสหประชาชาติ (UNODC) ที่เผยแพร่วันนี้ (26) และผลผลิตยังเพิ่มขึ้นเกือบ 90% เทียบกับปีก่อนหน้า ที่ 790 ตัน

ผลการศึกษาพบว่าเศรษฐกิจการค้าฝิ่นของพม่าขยายตัวอย่างมีนัยสำคัญ รายงานของ UNODC ระบุ

“เมื่อการหยุดชะงักทางเศรษฐกิจ ความมั่นคง และธรรมาภิบาลที่เกิดขึ้นหลังการยึดอำนาจของกองทัพในเดือน ก.พ.2564 มาบรรจบกัน ทำให้เกษตรกรไม่มีทางเลือกมากนักนอกจากการกลับไปปลูกฝิ่น การเติบโตที่เราเห็นในธุรกิจยาเสพติดเชื่อมโยงโดยตรงกับวิกฤตที่ประเทศกำลังเผชิญ” เจเรมี ดักลาส ผู้แทนระดับภูมิภาคของ UNODC กล่าว

รายงานที่อ้างอิงจากภาพถ่ายดาวเทียมและภาคสนามระบุว่า การลดลงของการผลิตฝิ่นตั้งแต่ปี 2557 ถึงปี 2563 ได้เข้าสู่ภาวะย้อนกลับ

UNODC ประเมินว่าเศรษฐกิจการค้าฝิ่นของพม่ามีมูลค่าราว 2,000 ล้านดอลลาร์ ซึ่งเทียบได้กับ 3% ของจีดีพีของประเทศในปี 2564

แม้ว่าการผลิตจะพุ่งสูง แต่ราคาฝิ่นจากผู้ผลิตก็เพิ่มสูงเช่นกันที่ราว 280 ดอลลาร์ต่อกิโลกรัม ซึ่งเพิ่มขึ้นถึง 69% เมื่อเทียบกับปีก่อนหน้า ขณะที่ราคาฝิ่นจากผู้ผลิตในอัฟกานิสถาน ที่เป็นผู้ผลิตฝิ่นรายใหญ่ของโลกอยู่ที่ประมาณ 203 ดอลลาร์

ทั้งการระบาดของโควิด-19 และผลพวงของการรัฐประหาร ทำให้เศรษฐกิจของพม่าหดตัว 18% ในปี 2564 ตามการระบุของธนาคารโลก

ประชากร 40% ของประเทศอาศัยอยู่ในความยากจนในปี 2565 ซึ่งผู้แทนระดับภูมิภาคของ UNODC ระบุว่า ความยากลำบากทางการเงินทำให้แรงงานจำนวนมากต้องออกจากเขตเมืองไปทำงานปลูกฝิ่นในพื้นที่ชนบท

เบเนดิกต์ ฮอฟแมนน์ ผู้จัดการ UNODC ประจำพม่า กล่าวว่า เกษตรกรต้องการการสนับสนุนจากภายนอกเพื่อยกระดับความเป็นอยู่ของพวกเขาปลูกพืชชนิดอื่นเพื่อแข่งขันกับฝิ่น เนื่องจากการปลูกฝิ่นเป็นเรื่องของเศรษฐกิจ ที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการทำลายผืชผล ที่มีแต่จะเพิ่มความเปราะบาง.