จะไม่มีใครว่าถ้าหากจะนั่งอยู่แต่ในบ้านหรือทำงานอาชีพอื่น แต่ถ้าจะไปเดินแบบสังขารก็กลายเป็นสิ่งสำคัญ สำนักโมเดลลิ่งชื่อดังบอกว่า สาวๆ ในพม่าส่วนใหญ่มี "โปรเฟสชันแนล ลุค" ยังไม่เพียงพอ ที่จะขึ้นเวทีต่างแดนในฐานะนางแบบแฟชั่น
ค่านิยมในประเทศเองก็เป็นอุปสรรคอีกอันหนึ่ง สาวๆ พม่ายังนิยมที่จะมีหุ่นฉุๆ เอาไว้สักหน่อย ทำให้พวกเธอดูดี และ หนุ่มๆ ก็ชอบแนวนี้อีกด้วย
หากคนอื่นพูดเช่นนั้น คงได้โกรธกันไปข้าง แต่ความเห็นที่เป็นเอกฉันท์ในเรื่องนี้ออกไปจากปากของผู้บริหารบริษัทโมเดลลิ่งชั้นนำจำนวน 3 แห่งของพม่าเอง
นายไบรอัน เจราไมห์ (Brian Jeramiah) ผู้ก่อตั้งบริษัทแพลน บี โปรโมชั่น (Plan B Promotion) กับ นางทินโม-ลวิน (Tin Mo Lwin) แห่งบริษัททาเลนต์ส แอนด์ โมเดล (Talents & Models) เห็นพ้องกันในเรื่องนี้
ทั้งคู่กล่าวว่า นางแบบพม่ายังไม่พร้อมที่จะออกต่างแดน จะต้องเป็นมืออาชีพมากกว่านี้ จะต้องเรียนรู้เกี่ยวกับอุตสาหกรรมนี้อีกมาก
เรียนอะไร? เรียนที่จะรู้ว่าอุตสาหกรรมนี้ต้องการนางแบบเอเชียหน้าตาแบบไหน หุ่นประมาณไหน และ อีกหลายสิ่งหลายอย่าง จากนั้นก็จะดำรงตัวเองได้ถูก
ถึงแม้ว่า วงการนางแบบของพม่าจะพัฒนาไปมากในช่วง 10 ปีมานี้ แต่ความคิดเชิงอนุรักษ์ และการขาดความเป็นมืออาชีพในวงการได้ฉุดให้เหล่านางแบบไปไม่ถึงไหน นี่คือ ความเห็นของไบรอัน ชาวสิงคโปร์ ที่ไปทำมาหากินกับอุตสาหกรรมนางแบบในพม่ามาตั้งแต่ปี 2537
"ความคิดเชิงอนุรักษ์" ข้อความนี้มใช้แทนคำว่า "เหนียมอาย" หรือ "กระดากใจ" เนื่องจากขนบธรรมเนียมประเพณีที่สั่งสอนให้สาวๆ รักนวลสงวนตัว หวงแหน และ ห่อหุ้มสิ่งที่ไม่ควรเปิดเผยให้มิดชิด
การไม่กล้าที่จะเปิดเผย ร่างกายให้ออกสู่สายตาของสาธารณชนก็เป็นปัญหาใหญ่ นอกจากข้อจำกัดทางด้านสรีระ
เจ้าหน้าที่บริษัทของไบรอันจะเข้าๆ ออกประเทศแถบนี้ เพื่อสอดส่องหาสาวๆ ที่เข้าตา ไปฝึกฝนเพื่อเป็นนางแบบในโครงการที่เรียกว่า นางแบบที่เรียกว่า Asian Model Search
บริษัทแพลนบีฯ ก่อตั้งเมื่อปี 2539 ทำธุรกิจเดินแบบและฝึกซ้อมลีลาเต้นรำทำกินทั้งหลาย บริษัทนี้เป็นผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของดารา นางแบบในพม่ามากต่อมาก รวมทั้ง เอ็งดรา จอ ซิน (Eindra Kyaw Zin) ดารายอดนิมกับ นักร้องสาวเมโลดี (Melody) ด้วย
"นางแบบจำนวนมากที่นี่เข้าสู่วงการ เพื่อหวังจะไต่เต้าไปเป็นดารานักแสดง.. พวกเธอใช้วงการนางแบบเป็นบันไดสำหรับปีนป่ายเท่านั้น ซึ่งผมคิดว่าสิ่งนี้ได้ทำให้พวกเธอถดถอย ซึ่งหมายความว่าพวกเธอขาดสมาธิ ขาดจุดมุ่ง ทำให้ไม่สามารถที่จะเป็นนางแบบอาชีพได้" ไบรอันกล่าวกับนิตยสารข่าวเมียนมาร์ไทมส์ ฉบับสัปดาห์ที่แล้ว
บริษัทแพลน บีฯ มีความร่วมมือกับโมเดลลิ่งเฮ้าส์ชื่อดัง ระดับอินเตอร์หลายแห่ง ทุกแห่งล้วนต้องการนางแบบสาวจากพม่าไปเข้าร่วมเวทีในระดับนานาชาติ แต่ 10 ปีมานี้ มีนางแบบที่โกอินเตอร์ได้เพียง 2 คน
ทิน-โม-ลวิน ก็เจอปัญหาเดียวกัน เธอบอกว่า นางแบบจากพม่าจะต้องสามารถสื่อสารกับผู้คนในอุตสาหกรรมของโลกได้ ภาษาอังกฤษต้องเนี๊ยบ ต้องมีทัศฯคติที่ดีต่ออาชีพ และ ต้องพร้อมที่ยืนอยู่ด้วยตัวของตัวเองโดยปราศจากการช่วยเหลือในยามที่จำเป็น
นายจอห์น ลวิน เจ้าของบริษัท Stars & Models ซึ่งเป็นสถาบันปั้นดินให้เป็นดาวที่มีชื่อเสียงอีกแห่งหนึ่งกล่าวว่า ปัญหาใหญ่มากของนางแบบพม่าก็คือ การขาดความมั่นใจในตัวเอง ไปไหนมาไหน ไปออกงานที่ใดเป็นต้องหอบพ่อแม่หรือญาติพี่น้องไปด้วย
"ถึงแม้บริษัทของเรามีความพร้อมที่จะส่งเสริมพวกเธอภายในประเทศ แต่เชื่อได้เลย.. ไม่มีใครคิดว่าพวกเธอพร้อมที่จะออกไปเผชิญปัญหาด้วยตัวเอง.. ผมได้พยายาม แต่พวกเธอมักเรียกร้องขอกระเตงสมาชิกครอบครัว ติดไปด้วยเสมอ เพื่อคอยช่วยเหลือ พวกเธอขาดทั้งอิสรภาพและความมั่นใจ" จอห์นกล่าว
ส่วนผู้ก่อตั้งบริษัทแพลน บี ได้ยกตัวอย่างมองโกเลีย แม้ว่าเพิ่งจะเปิดประเทศได้ไม่นาน แต่อุตสาหกรรมนางแบบในประเทศนี้พัฒนาไปได้ไกลมาก ปัจจุบันไม่ว่าจะเป็นงานแสดงแฟชั่นโชว์ที่ไหน ในฮ่องกง ญี่ปุ่น จีน ไต้หวัน เกาหลีใต้ สิงคโปร์ กระทั่งยุโรป จะเห็นนางแบบชาวมองโกเลีย ปรากฏอยู่ด้วยเสมอๆ
"อุตสาหกรรมโมเดลลิ่งในประเทศยังไปไม่ถึงไหน แต่นางแบบมองโกเลียเชื่อมั่นในตัวเองมาก พึ่งตัวเองได้เมื่ออยู่ต่างแดน เรียนภาษาอังกฤษได้ไว ไม่ต่างกับนางแบบแอฟริกา" จอห์นกล่าว
ส่วนทินโม-ลวิน พูดถึงปัญหาสำคัญอีกอย่างหนึ่ง คือ เรื่องของสรีระ เธอบอกว่าสาวพม่าส่วนใหญ่เตี้ยเกินไปเมื่อเทียบกับนางแบบในระดับอินเตอร์ แถมสาวพม่ายังปล่อยตัวให้ฉุๆ อันเป็นค่านิยมในประเทศ
น้ำหนักกับส่วนสูงของพวกเธอก็เลยเป็นสัดส่วนที่พอดิบพอดีกัน ไม่ขาดไม่เกิน ขณะที่เวทีแคทวอล์ก ต้องการนางแบบที่มีน้ำหนักตัวน้อย คล่องแคล่วว่องไว เจ้าสำนัก Talents & Models กล่าว
อย่างไรก็ตามงานแสดงแฟชั่นโชว์หลายแห่งได้สั่งห้ามพวกนางแบบที่ผอมกะหร่องขึ้นเวที รวมทั้งงาน Milan Fashion Week ในอิตาลีและสเปน เมื่อเดือนที่แล้ว สองเวทีนี้เคร่งครัดให้ส่วนสูงกับน้ำหนักของนางแบบต้องมีสมดุลที่พอเหมะ
บริษัทโมเดลลิ่งในอังกฤษก็เริ่มไปในทางเดียวกัน ทั้งนี้เพื่อส่งเสริมสุขภาพอนามัยของคนบุคคลากรในอุตสาหกรรมนี้
ถึงกระนั้นก็ยังหาสาวพม่าที่มีคุณสมบัติครบตามนั้นได้ยาก และ เมื่อมาตรฐานไม่ถึงโอกาสที่จะได้ออกไปแสวงหาชื่อเสียงกับความร่ำรวยในต่างแดนก็มีน้อยลง
แต่.. "เราเองไม่เคยสนับสนุนให้นางแบบสร้างสุขนิสัยที่ไม่ถูกต้อง เป็นต้นว่า รับประทานยาลดความอ้วน เราฝึกให้นางแบบดูแลรักษาหุ่นด้วยวิธีธรรมชาติ เช่น การออกกำลังกายสม่ำเสมอ รับประทานอาหารที่สร้างสมดุลในเรื่องน้ำหนัก เป็นต้น" โม-ลวิน กล่าว
อย่างไรก็ตามเจราไมห์ มองอีกด้านหนึ่ง เขาเห็นว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาสาวๆ พม่าไปเทียบกับพวกนางแบบสาวในยุโรป
"มันเป็นเรื่องของรสนิยม ชาวพม่าที่นี่ชอบที่จะมีหุ่นแบบเต็มๆ มากหน่อย" ผู้คร่ำหวอดแห่งวงการคนนี้กล่าว
ที่ว่ากันมานี้ไม่ได้หมายความว่า นางแบบสาวพม่าจะอ้วนฉุกันทั้งประเทศ ทุกกฏย่อมข้อยกเว้น
นางแบบสาวจำนวนหนึ่งประสบความสำเร็จอยู่เงียบๆ พวกเธอเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาสินค้าอุปโภคบริโภค มีรายได้พอสมควร และใช้จ่ายอย่างพอเพียงภายในประเทศ
จำนวนไม่น้อยเริ่มกล้าที่จะเปิดเผยส่วนที่หญิงสาวพม่าโดยทั่วไปไม่กล้าที่จะเปิด แต่ถึงกระนั้นการนุ่งน้อยห่มน้อยก็ยังเป็นสิ่งที่พวกเธอพยายามหลีกเลี่ยงมากที่สุด
เรื่องนี้ไม่ได้มีความลับอะไรสำหรับรัฐบาลทหารพม่า อย่างน้อยที่สุดในเว็บบล็อกของนักท่องเที่ยวจากตะวันตกที่เสาะแสวงหาก็มีการกล่าวขานถึง ความเปลี่ยนแปลงนี้
พวกเขาหลายคนได้คุยให้เพื่อนได้อ่านบนเว็บ เกี่ยวกับวิธีที่จะมีนัดกับสาวนางแบบที่มีชื่อเสียงของประเทศเมื่อไปถึงกรุงย่างกุ้ง
บางคนชี้ให้ไปที่ไนท์คลับย่านในไชน่าทาวน์ของกรุงย่างกุ้ง ที่นั่นมีนางแบบสาวสวยเยอะแยะมาก เพราะมีการเดินแฟชั่นโชว์กันทุกค่ำคืน.
