"ซิมซิตี้" สร้างเมืองสุขสันต์

ท่ามกลางยุคสมัยซึ่งการแข่งขันและทำลายล้างเป็นส่วนหนึ่งของวีดีโอเกมมาโดยตลอด ชายผู้หนึ่งได้สวนกระแสด้วยการคิดค้นเกมที่ให้ผู้เล่นทำสิ่งสร้างสรรค์อย่างการ "สร้างเมือง" ในเกมที่กลายเป็นตำนานจนถึงปัจจุบัน

"ซิมซิตี้" เป็นผลงานของนักออกแบบเกมในตำนาน "วิลไรท์" ซึ่งสร้างออกมาในปี 1989 ลงบนเครื่องเกมและพีซีหลายรุ่นในยุคนั้น ก่อนจะมาเข้าตาค่ายยักษ์ใหญ่อย่างนินเทนโดจนต้องซื้อลิขสิทธิ์มาพัฒนาเองลงเครื่องซุปเปอร์แฟมิคอม โดยยังคงยืนพื้นระบบการเล่นเดิมพร้อมกับเพิ่มรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเข้าไป

รูปแบบการเล่นของซิมซิตี้จะให้ผู้เล่นรับบทเป็นนายกเทศมนตรีของเมือง ทำการวางแผนสร้างสิ่งต่างๆทั้งตึกอาคาร, การคมนาคม, ระบบพลังงาน จัดการเงินงบประมาณและค่าใช้จ่าย รวมไปถึงคอยแก้ปัญหาของผู้คนในเมือง เป็นระบบที่เปิดกว้างให้คนเล่นได้จัดการเมืองตามสไตล์ของตนเองและสะท้อนภาพของเมืองใหญ่ๆบนโลกได้อย่างสมจริง

สิ่งแรกที่ต้องสร้างเพื่อพัฒนาไปเป็นเมืองคือระบบพลังงาน โดยในเกมจะมีโรงไฟฟ้าพลังนิวเคลียร์และถ่านหินต่างกันที่ประสิทธิภาพ, ราคาและระดับมลภาวะที่จะเกิดขึ้นในเมือง ให้ผู้เล่นเลือกว่าจะสร้างแบบถูกๆแล้วเอาเงินไปลงอย่างอื่นก่อน หรือจะลงทุนทีเดียวหวังผลระยะยาวไปเลย

เมื่อมีพลังงานใช้แล้วสิ่งที่ตามมาคือการคมนาคม สร้างถนนหรือทางรถไฟเพื่อให้ผู้คนได้เดินทางสัญจร รวมถึงการลากเส้นทางเสาไฟฟ้าเพื่อนำพลังงานไปสู่สิ่งปลูกสร้างอื่นด้วย โดยจะแบ่งออกเป็น 3 ชนิดคือสีเหลืองเขตอุตสาหกรรม (I), สีแดงเขตที่อยู่อาศัย (R) และสีน้ำเงินเขตการค้าขาย (C)

เขตอุตสาหกรรมจะเป็นพื้นที่โรงงานซึ่งสร้างงานให้กับคนที่จะมาอยู่อาศัยในเมืองและเป็นผู้ผลิตที่ช่วยส่งให้เขตการค้าพัฒนาขึ้นตามไปด้วย แต่มีข้อเสียคือเป็นตัวก่อมลภาวะต่อประชากรจึงควรจะวางให้ห่างจากย่านชุมชนเข้าไว้ เมื่อพัฒนาไปถึงระดับหนึ่งจะเรียกร้องให้เราสร้างท่าเรือเพื่อรองรับการขยายตัว

ที่ตามมาคือเขตพื้นที่อยู่อาศัยสำหรับเพิ่มจำนวนประชากรภายในเมือง สามารถพัฒนาได้หลายขั้นตอนตั้งแต่บ้านหลังๆจนกลายเป็นตึกใหญ่ แต่อาจเปลี่ยนสภาพเป็นโรงเรียน,โรงพยาบาลหรือแม้แต่สลัมได้ตามพื้นที่รอบข้าง เมื่อพัฒนาไปถึงระดับหนึ่งจะมีการเรียกร้องให้เราสร้างสนามกีฬาขึ้นมา และสุดท้ายคือเขตการค้าขาย ช่วยเพิ่มมูลค่าให้กับเขตที่อยู่อาศัยและเป็นตัวทำเงินของเมือง ซึ่งเมื่อพัฒนาไปจะต้องสร้างสนามบินขึ้นมารองรับ

เมื่อพื้นที่เมืองเติบโตแล้ว สิ่งที่ต้องสร้างต่อมาคือสถานีตำรวจเพื่อความปลอดภัยของชาวเมืองและสถานีดับเพลิงเพื่อป้องกันเหตุไฟไหม้ ซึ่งจำเป็นต้องครอบคลุมพื้นที่จุดต่างๆทั้งเมืองให้ครบ และควรจะมีสวนสาธารณะเป็นตัวช่วยลดมลพิษที่เกิดขึ้นอีกด้วย

นอกจากสิ่งก่อสร้างที่มีให้เลือกในตอนแรกแล้ว เมื่อพัฒนาเมืองได้ตามเงื่อนไขที่กำหนดอย่างเช่น จำนวนประชากรหรือความยาวรวมของถนน ผู้เล่นจะได้รับรางวัลเป็นสิ่งก่อสร้างพิเศษที่ช่วยให้โบนัสในด้านต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นคาสิโนช่วยเพิ่มรายได้, ห้องสมุดเพิ่มคุณภาพของพื้นที่อยู่อาศัย หรือกองบัญชาการตำรวจที่ครอบคลุมบริเวณการปกป้องได้กว้างกว่าเดิม

เมื่อเวลาผ่านไปแต่ละปีเมืองของผู้เล่นจะมีรายได้จากการเก็บภาษีชาวเมืองและสิ่งปลูกสร้างพิเศษอื่นๆ ซึ่งนอกจากการนำไปสร้างเมืองเพิ่มแล้วยังต้องนำไปใช้บำรุงรักษาระบบคมนาคมและการทำงานของตำรวจกับสถานีดับเพลิงอีก หรือถ้าหากต้องการเงินก้อนก็มีทางเลือกให้กู้ธนาคารซึ่งต้องจ่ายคืนระยะยาว

ปัญหาต่างๆในเมืองที่ต้องแก้ไขส่วนใหญ่ก็จะพบได้ตามเมืองใหญ่ทั่วโลกจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นรถติด,มลพิษ,อาชญากรรมหรือราคาที่ดินแพง และยังมีภัยพิบัติทั้งแบบธรรมชาติและไม่ธรรมชาติที่จะคอยเล่นงานเราอีก อย่างเช่นไฟไหม้, พายุหมุน, แผ่นดินไหว หรือแม้กระทั่งเจ้าตัวคุปปะจากเกมมาริโอที่จะมาถล่มเมืองเราแบบก๊อตซิลล่าเลยทีเดียว

นอกจากโหมดการเล่นหลักที่ให้เราสร้างเมืองขึ้นมาเองแล้ว เกมยังมีโหมดเนื้อเรื่องท้าทายให้แก้ปัญหาในเมืองที่สร้างไว้แล้วอีกด้วย ตั้งแต่ระดับเบาะๆอย่างน้ำท่วม รถติด ไปจนถึงระดับโหดอย่างโรงงานนิวเคลียร์ระเบิด ซึ่งต้องแก้ไขให้ได้ภายในเวลาที่กำหนดไว้

โดยรวมแล้วเกมนี้ถือเป็นเกมแนวสร้างอันแรกๆของโลกที่ทำออกได้ดีมาก มีการใส่ความเป็นเมืองพร้อมด้วยรายละเอียดเล็กน้อยเข้าไปอย่างสมจริงจนน่าจะจับคนสมัครผู้ว่ามาลองเล่นเลยทีเดียว แนวทางวางแผนไม่มีสูตรตายตัวที่จะทำให้สำเร็จแน่นอนเสมอไป ยิ่งพัฒนาเมืองมากปัญหาก็จะยิ่งเยอะและซับซ้อนขึ้นตามตัว

"ซิมซิตี้" ฉบับซุปเปอร์แฟมิคอมที่นินเทนโดพัฒนาขึ้นมาเองยังมีการใส่ตัวละคร "ดร.ไรท์" ที่ใช้วิลไรท์เป็นต้นแบบมาช่วยให้คำแนะนำ ซึ่งต่อมาในเกมซุปเปอร์สแมชบราเธอร์ก็มีการจับเอาตัวละครนี้มาโผล่เป็นไอเทมแอซซิสโทรฟี่ช่วยโจมตีอีกด้วย

SimCity
Official Site (Virtual Console)
เครื่อง: Super Famicom /SNES
ภาษา: ญี่ปุ่น /อังกฤษ 1991
บริษัท: Nintendo
แนวเกม: Simulation
จำนวนผู้เล่น: 1 คน

*งดเกมเก่าเล่าใหม่ประจำวันที่ 3 พฤศจิกายน เนื่องจากผู้เขียนป่วยกระทันหัน*