ถ้าโลกมนุษย์มีอินฟลูเอนเซอร์หรือการแข่งขันเพื่อก้าวขึ้นมาเป็นคนเด่นคนดัง แล้วทำไมโลกแห่งความตายจะมีอินฟลูเอนเซอร์ผีหรือผีเด่นผีดังผีดาราบ้างไม่ได้ล่ะ?
แต่การจะเป็นผีซูเปอร์สตาร์ ก็ต้องมีสกิลที่สูงกว่าคนอื่น นั่นคือ ความน่ากลัว ยิ่งหลอกคนให้กลัวได้มากเท่าไหร่ (หรือเป็นลมสลบไปเลยได้ก็ยิ่งดี) จะยิ่งเด่นยิ่งดังมากเท่านั้น แถมมีรางวัลสำหรับผีตัวแม่ตัวพ่อที่เก่งกาจในการหลอก อย่าง “รางวัลผีทองคำ” พร้อมโอกาสที่จะได้เป็นพรีเซนเตอร์แบรนด์ต่าง ๆ เช่น ฟอร์มาลีนคอสเมติก อีกต่างหาก
Dead Talents Society หนังไต้หวันฝีมือการกำกับของ “จอห์น ชู” จัดว่าเป็นหนังผีไอเดียแปลกใหม่ที่เล่าถึงโลกของผีที่มีการแข่งขันสูงไม่แพ้โลกมนุษย์ หรือที่จริง มันก็คือภาพจำลองของโลกมนุษย์ดี ๆ นี่เอง ดูผีในหนังแล้วย้อนดูคนในโลกความจริง ก็ไม่ต่างกันแต่อย่างใด คนส่วนใหญ่ก็เหมือนผีในเรื่องที่ต้องการ “ถูกมองเห็น” หรือเป็นคนพิเศษ เป็นผีซัมบอดี้ เพราะมันถูกอุปโลกน์ให้เป็นคุณค่าของการเป็นผี (หรือการเป็นคน)
หนังมีตัวละครหลักเป็นผีสาววัยรุ่นที่ไม่ประสีประสาอะไรในการหลอกคน ในสายตาผีทั่วไป เธอจึงเป็นแค่ผี Loser หรือผีขี้แพ้ที่ล้มเหลวในการเป็นผีโดยสิ้นเชิง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับเธอ และเธอก็คงจะใช้ชีวิตผี ๆ ไปวัน ๆ เช่นนั้นต่อไป ถ้าระบบร่างกายของเธอไม่เกิดอาการรวนอันเป็นสัญญาณเตือนว่าร่างผีของเธอกำลังจะแหลกสลายไปอย่างถาวร และเธอมีเวลาเหลือเพียง 30 วันเท่านั้นที่จะต่ออายุร่างของเธอได้ โดยมีเงื่อนไขว่าเธอต้องหลอกคนเพื่อให้ได้คะแนนเยอะ ๆ แต่จะเป็นไปได้หรือ? ก็ในเมื่อ..ฉันหลอกใครไม่เป็น ไม่เก่งในการหลอกเอาซะเลย ..
เมื่อมีปัจจัยเสี่ยงเข้ามาเป็นตัวกระตุ้นแบบนี้ เธอจึงจำเป็นต้องเข้าคอร์สเพื่อฝึกฝนการหลอกคนให้สำเร็จ โดยมีเคล็ดลับคือ ต้องมีท่าไม้ตายซึ่งต้องคิดค้นขึ้นมาให้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว และนั่นก็เป็นที่มาของฉาก “เล่นสนุก” ที่ดูตลกชวนหัว ซึ่งจะว่าไป หนังมีฉากเล่นสนุกให้คนดูขำอยู่เรื่อย ๆ ตั้งแต่ฉากเปิดเรื่องไปจนถึงองก์สามที่เล่นสนุกกับการ Battle ต่อสู้เพื่อชิงความเป็นหนึ่งของผีสองฝั่งที่เป็นดั่งคู่รักคู่แค้น
Dead Talents Society โดยภาพรวมมันเป็นหนังตลกที่มีความ Satire หรือเสียดสีประชดประชันอย่างชาญฉลาด คือเบาสมอง แต่ทว่าไม่กลวงเปล่า เพราะอย่างที่บอกว่า มันทำหน้าที่เหมือนเป็นภาพจำลองของโลกมนุษย์ที่ต้องชิงดีชิงเด่นความเป็นดาว ล้อวัฒนธรรมโลกดาราที่ “คุณค่า” ถูกวัดกันด้วยความดัง อีกทั้งต้องอัปเกรดตัวเองอยู่เสมอ เพราะ ... “ผีที่ไม่ยอมปรับตัวตามยุคสมัยนั่นแหละ ที่ต้องเหนื่อยหน่อย” ซึ่งความพยายามทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้ตัวเองเป็นที่ถูกมองเห็นโดยสายตาของสังคม
“การถูกมองเห็น” จึงเป็นประเด็นหรือแก่นที่กุมชะตาชีวิตของตัวละครและคุมหนังทั้งเรื่อง สำหรับ “ผี” การทำให้คนเห็นและตกใจกลัว คือแก่นสารของการเป็นผี และสำหรับคนก็คงไม่ต่างกัน เหมือนกับที่พ่อพูดกับ “เดอะ รู้คกี้” ผีสาววัยรุ่นตอนที่เธอยังไม่ตายว่า “ชีวิตนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือความสำเร็จ ใช้ทุกโอกาสที่มี ทำให้คนมองเห็นเรา ให้คนทั้งโลกเห็น ชีวิตเราจะได้ไม่สูญเปล่า”
แต่ถึงอย่างนั้น หนังก็ไม่ได้จะมากดดันผีหรือคนด้วยปรัชญาชีวิตที่เหมือนหลุดออกมาจากหนังสือหรือปากของไลฟ์โค้ช เพราะสุดท้ายแล้ว ข้อเสนอเรื่องการถูกมองเห็น ก็มีแง่มุมให้ถกโต้ได้เช่นกันว่ามันคือสิ่งที่ต้องทะเยอทะยานไขว่คว้าแบบเอาเป็นเอาตายขนาดนั้นเลยหรือ? โลกนี้มันจะโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า ถ้าต้องมีทางเลือกเหลืออยู่แค่นี้?
ฉากเล็ก ๆ ที่น่ารักฉากหนึ่งคือตอนที่ เดอะ รู้คกี้ ผีสาววัยรุ่นกลับไปเยี่ยมบ้านของเธอตอนที่ยังเป็นมนุษย์ มีเด็กน้อยนั่งเล่นอยู่ในเปลและกำลังกดแป้นแท็บเล็ตพูดได้สำหรับส่งเสริมทักษะของเด็ก ซึ่งคำที่เด็กกดไปโดนแบบมั่ว ๆ มีทั้งคำว่า ความหรูหรา , ความยิ่งใหญ่ , ความสำเร็จ แต่ในเชิงความหมายแล้วมันไม่มั่ว เพราะมันคือสิ่งที่หนังได้ระบุให้เป็นเป้าหมายใหญ่โตของตัวละครในเรื่อง
ทว่าเมื่อมองดูเด็กน้อยที่นอนตาแป๋วแหววอยู่ในเปล เดอะ รู้คกี้ พูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงละมุนและเหมือนจะคลี่คลายให้แรงกดดันที่หนังนำเสนอมาทั้งหมดยอบตัวลง เธอพูดว่า “รู้ไหม หนูไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่มีอะไรพิเศษก็ได้ ไม่เป็นไร”...
จะว่าไป อุตสาหกรรมหนังไต้หวันถือเป็นอีกหนึ่งโรงงานแห่งความฝันและผืนดินแห่งจินตนาการอันบรรเจิดอีกแห่งหนึ่งซึ่งมีหนังหลายแนวให้เลือกชม กระทั่งเมืองไทยเราเองล่าสุดก็ได้นำหนังไต้หวันเรื่อง Marry My Dead Body มารีเมกในชื่อ “ซองแดงแต่งผี” และว่าตามจริงก็อยาก Dead Talents Society นี้ก็น่ารีเมกดีเหมือนกัน เพราะต้นฉบับนั้นเน้นน้ำหนักไปทางตลก แต่มันมีแง่มุมซีเรียสบาง ๆ ผสมอยู่ซึ่งเชื่อว่าสามารถเอามาปรับแปลงแต่งปรุงให้เป็นตลกเศร้าเคล้าดราม่าเข้มข้นได้เหมือนกัน
