สองสามวันมานี้บ้านเราดูวุ่ยวายบอกไม่ถูก ถนนในเมืองดูโล่งก็จริงแต่มีคนออกมาจับกลุ่มยืนริมถนน ท้าทายแสงแดด เปิดเพลงเสียงดัง ผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยเต้นกระเด้าๆไม่อายใคร ผู้ชายยืนๆนั่งๆดื่มเหล้าบนฟุตบาทพอมีคนเดินมาก็สาดน้ำใส่ เอาแป้งลูบหน้าลูบตัวผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ขึ้นรถกระบะตระเวนสาดน้ำคนอื่น สาดเข้าไปในรถเมล์ รถสองแถว คนเดินเท้า ทุกคนต่างเปียกปอนไปตามๆกัน แล้วคนสาดก็ยิ้ม หัวเราะชอบใจ คนถูกสาดได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ จะด่ามันก็ไม่กล้าเพราะมีกันหลายคน มีมอเตอร์ไซด์ล้มเพราะโดนน้ำสาด คนสาดยังหัวเราะ คนล้มได้แต่นั่งมึน ยังดีที่ไม่เจ็บไม่ตาย แต่ที่เจ็บที่ตายไปก็เยอะ ต้นไม้ยืนต้นอยู่ดีๆก็ขับรถพุ่งเข้าชนอย่างแรงคนขับกับพวกตายคาที่ ตำรวจที่ปฏิบัติหน้าที่ยังโดนสาด คนไปทำงานก็โดนสาด คนออกมาเดินซื้อของก็สาด เผลอเปิดกระจกรถก็สาดเข้ามา สาด สาด สาด อย่างครื้นเครง บ้าคลั่ง ไม่รู้กาลเทศะ เหมือนคนเก็บกดที่หนึ่งปีจะได้ปลดปล่อยชีวิตมันสักสองสามวันแล้วก็ตายเจ็บกันเป็นหลักร้อยหลักพันทุกปี มันไม่ใช่เป็นแค่วันหยุดเทศกาลแต่กฏหมายก็ดูเหมือนจะไม่ทำงานไปด้วย มาคิดดูเล่นๆว่าถ้าที่สาดกันมันไม่ใช่น้ำ แต่เป็นน้ำมัน สีทาบ้าน สารเคมี ก้อนกรวด ก้อนหิน สิ่งปฏิกูล หรือลูกกระสุน อะไรจะนองเต็มทั้งแผ่นดิน
เขียนโดย : ผศ.ชาติณรงค์ วิสุตกุล อาจารย์ประจำภาควิชาสื่อสารการแสดง มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ นักเขียนรางวัลสุภาว์ เทวกุล ปี2552 มีรวมเรื่องสั้นตีพิมพ์มาแล้ว 3 เล่ม นวนิยาย 1 เล่ม งานเขียนชุดนี้เป็นผลงานเรื่องสั้นย่อหน้าเดียวที่ต้องการถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในสังคมปัจจุบัน
